Goliards (original) (raw)
الجولياتي (الإسبانية: Goliardo) أو الغولياردي أو الجولياردي هو مصطلح استخدم في العصور الوسطى لينسب إلى مجموعة من الكهنة الجوالين والطلبة الفقراء الصعاليك الذين انتشروا في أوروبا نتيجة نشأة الحياة المدنية وظهور الجامعات في القرن الثالث عشر. كان الجزء الأكبر منهم قد درس في جامعات فرنسا وألمانيا وإيطاليا وإنجلترا. ورغم شهرتهم في العصور الوسطى فإن وجودهم يعود إلى عهود سالفة، إذ يذكر في القرن الرابع الميلادي أن مجمع نيقية قد أدان فئة من الكهنة يعيشون حياة فاسقة، وشبهوا هؤلاء لاحقاً بالجولياتيين. ويذكر أيضاً الكهنة المتشردين العاطلين عند الرجوع إلى قانون الرهبان البندكتيين وإلى القوانين الكنسية الأخرى.
| Property | Value |
|---|---|
| dbo:abstract | El goliard era aquella persona que havia deixat de ser monjo. Es dedicava a cantar i recitar poemes en llatí i en llengües vulgars. A (un monestir d'Alemanya), es van trobar poemes goliards escrits al bon beure i al bon menjar. L'obra més coneguda n'és el Carmina Burana. El nom goliard s'explica a vegades com a derivat de gola, a la qual tant de culte retien, i d'altres com a derivat de Golías, nom del gegant filisteu Goliath segons la Bíblia Vulgata i que apareix com a símbol del mal i sinònim del dimoni. La primera referència a la gens Goliae apareix al Seduli Escot (segle IX), aplicada a lladres d'ovelles. Al segle x Walter, arquebisbe de Sens, escriu contra la "família de Golias". Més tard, Goliardi i vagantes s'usen indistintament per descriure clergues i estudiants de mala vida, tot i que també hi contribueixen eclesiàstics de sòlida formació i bons costums. Aquest terme despectiu amb què fou distingit un tipus especial de religiós s'aplicava a uns frares mendicants que vivien d'almoina. Realment, havien penjat els hàbits i erraven tot portant pel món una vida llicenciosa. En les seves cançons, en lloança del vi, del bon menjar i de l'amor, empraven un llatí macarrònic amb el qual, ensems que imitaven els cants religiosos, es mofaven de les coses més bones i, en general, del que formava la cultura oficial. Els goliards van formar la primera contracultura del seu temps, és a dir, la cultura underground del seu temps, tant pel que es refereix a llurs creacions com a llur estil de vida: la vagància. Una imatge molt gràfica, il·lustrativa del perfil humà d'aquests personatges tan pintorescs, ens és donada pels frares mendicants Varlaam i Mikhail, que apareixen en el segon acte de l'òpera de Modest Mússorgski Borís Godunov. El goliard no era inculte. Dotat d'una formació humanística apresa al convent, posseeix també la tècnica musical i la ciència de la modulació, però tira per la borda tota la càrrega teològica per llançar-se a vagar pel món, conservant-ne, però, l'hàbit. Clerici vagante és el nom amb què es distingiren aquests agents de la propagació de la cultura, i ells foren els primers que independitzaren la música de les funcions litúrgiques. L'obra dels goliards es concreta principalment en uns gèneres de regust a la vegada erudit i popularista. El seu màxim exponent és el Carmina Burana, amb text dels goliards i en el qual aquests són els protagonistes. A Catalunya, la mostra de poesia goliarda en català és el Cançoner de Ripoll, que data del segle xii. (ca) الجولياتي (الإسبانية: Goliardo) أو الغولياردي أو الجولياردي هو مصطلح استخدم في العصور الوسطى لينسب إلى مجموعة من الكهنة الجوالين والطلبة الفقراء الصعاليك الذين انتشروا في أوروبا نتيجة نشأة الحياة المدنية وظهور الجامعات في القرن الثالث عشر. كان الجزء الأكبر منهم قد درس في جامعات فرنسا وألمانيا وإيطاليا وإنجلترا. ورغم شهرتهم في العصور الوسطى فإن وجودهم يعود إلى عهود سالفة، إذ يذكر في القرن الرابع الميلادي أن مجمع نيقية قد أدان فئة من الكهنة يعيشون حياة فاسقة، وشبهوا هؤلاء لاحقاً بالجولياتيين. ويذكر أيضاً الكهنة المتشردين العاطلين عند الرجوع إلى قانون الرهبان البندكتيين وإلى القوانين الكنسية الأخرى. (ar) Vagant (z lat. vagare, toulat se, potulovat) znamená původně tuláka, člověka, který neměl trvalé sídlo, což bylo ve středověku výjimečné. Vaganti byli většinou clerici vagantes, studenti nebo klerici, kteří se toulali světem a čas od času někde učili nebo vypomáhali. (cs) Vagantaj klerikoj (ankaŭ: Goliardoj; latine: clerici vagantes aŭ clerici vagi; singulare vaganta kleriko = clericus vagans) estis vagantaj studentoj kiuj, en Malsupra Mezepoko, kutimis delokiĝi tra tuta Eŭropo por povi viziti lekciojn de la Majstroj taksataj la plej kleraj kaj, do, sekvindaj. Ili estis ĝuste difinitaj klerikoj ĉar ĝuantaj je ekleziaj privilegioj, sen tamen la ligilo de la religiaj votoj kaj promesoj. (eo) La vorto goliardo uziĝis dum la Mezepoko por alnomi kelkajn certajn senhejmajn klerikulojn kaj malriĉajn friponajn studentojn kiuj abundis en Eŭropo kun la vigliĝo de la urba vivo kaj la estiĝo de la universitatoj en la 13-a jarcento. La plejmulto el ili studis en la universitatoj de Hispanio, Francio, Germanio, Italio kaj Anglio. Tamen, la spuroj pri goliardoj aperas eĉ en pli fruaj epokoj. Jam en la 4-a jarcento, la koncilio de Niceo kondamnis diboĉemajn klerikulojn kiuj povas esti komparataj kun la goliardoj. En la Benediktana regulo kaj en aliaj postaj kanonikaj tekstoj ree menciiĝas la figuro pri vagabonda kaj mallaborema klerikulo. (eo) Als Vaganten (lateinisch vagari, ‚umherstreifen‘, ‚ziellos unterwegs sein‘, daher clericus vagans „umherziehender Geistlicher“, Plural clerici vagantes) oder auch Goliarden (aus dem Französischen, Etymologie unklar, hierzu siehe unten), deutsch „fahrende Schüler“ oder „fahrende Scholaren“, werden umherziehende Kleriker auf der Suche nach einem geistlichen oder weltlichen Amt, Studenten und allgemein gelehrte Bohème des 12. und 13. Jahrhunderts bezeichnet. Die Forschung nahm lange an, dass aus dem Milieu dieses umherziehenden Gelehrtenvolks die sogenannte Vagantendichtung (auch Goliardendichtung genannt) entstammt, lateinische weltliche Lyrik und Spruchdichtung, die sich durch volksnahe Themen und Ton von der gleichzeitigen höfischen Dichtung abgrenzt. Dieser Ansatz gilt jedoch als überholt, da die Verfasser der Vagantendichtung oft als Kleriker identifiziert werden können, die fest in die Kirchenhierarchie integriert waren und häufig als Lehrer im Säkularklerus arbeiteten. Dass zwischen den Vaganten und fahrendem Volk teilweise kein großer Unterschied gemacht wurde, mag einerseits von tatsächlich vorhandener Armut und sicher auch einiger Zuchtlosigkeit in den Randbereichen der mittelalterlichen Gelehrtenwelt herrühren, andererseits jedoch auch daher, dass sich der Begriff clerici vagantes auf einen Missstand in der Kirche des 5. und 6. Jahrhunderts bezog, gegen den sich schon Verordnungen des Konzils von Chalcedon richteten: Zu jener Zeit konnte sich im Prinzip jeder, der wollte, als Mönch bezeichnen und hatte als solcher Anspruch auf die zumindest zeitweilige Gastfreundschaft eines Klosters. Die Folge war, dass die Zahl selbsternannter Mönche, die vor allem im oströmischen Reich von Kloster zu Kloster zogen, zu einem echten Problem wurde. Die Herkunft der Bezeichnung Goliard (lat. Goliardus) ist unklar. Vorgeschlagen wurde eine Ableitung von gula (lat. „Völlerei“), vom französischen gaillard („fröhlicher Mann“) oder von Golias, der lateinischen Form des Namens des biblischen Riesen Goliath. Die Figur des Goliath war im Mittelalter zunächst einmal eine Verkörperung des Bösen – als solche wurde sie auch von Bernhard von Clairvaux gebraucht, der in einem Brief den Gelehrten Peter Abaelard mit Goliath verglich. Da enge Verbindungen zwischen dem Kreis um Abaelard und einigen bekannten Vagantendichtern belegt sind, wurde die Namensherleitung auf diesen Vergleich gestützt. Einen den Mönchsorden nachgebildeten Ordo Vagorum („Vagantenorden“), wie er in den Carmina Burana erwähnt wird, dem dann vielleicht noch ein Bischof Golias vorgesessen hätte, hat es wohl nur in literarischer Form gegeben. In der Wandervogel-Bewegung zu Beginn des 20. Jahrhunderts wurden die Wander- und Gruppenführer Bachanten oder in Süddeutschland meist Pachanten genannt. Die Bezeichnung geht auf Karl Fischer zurück, der die Neulinge immer wieder darauf hinwies, dass dies nichts mit Bacchus und Bacchanten zu tun habe, sondern von den mittelalterlichen Vaganten abgeleitet sei. In Italien und der italienischen Schweiz gibt es seit dem 19. Jahrhundert Goliardische Orden genannte studentische Fest- und Karnevalsgesellschaften. Das Goliathhaus in Regensburg wurde vermutlich nach den Goliarden benannt. (de) The goliards were a group of generally young clergy in Europe who wrote satirical Latin poetry in the 12th and 13th centuries of the Middle Ages. They were chiefly clerics who served at or had studied at the universities of France, Germany, Spain, Italy, and England, who protested against the growing contradictions within the church through song, poetry and performance. Disaffected and not called to the religious life, they often presented such protests within a structured setting associated with carnival, such as the Feast of Fools, or church liturgy. (en) Goliardoak XII.-XIII. mendeetan lekuz-leku eskean eta kantari bizi ziren irakasle ibiltariak ziren. Unibertsitateko ikasleak, irakasle pobreak, apaizgoa utzitakoak, ihes egindako fraideak izaten ziren goliardoak. Haien bizitza Erdi Aroko helburu aszetikoaren eta Elizaren arau estuen kontrako erreakziotzat ikusten da gaur egun. Haien kantak, latin arrunteko bertsoetan eginak, maitasunari, ardoari eta bizitza ibiltariari eskainiak izaten ziren, eta sarritan eraso zorrotzak egiten zizkioten Elizaren moral-gabeziari. (eu) El término goliardo se utilizó durante la Edad Media para referirse a cierto tipo de clérigos vagabundos (giróvagos y sarabaítas) y a los estudiantes pobres sopistas y pícaros que proliferaron en Europa con el auge de la vida urbana y el surgimiento de las universidades en el siglo XIII. La mayor parte de ellos estudiaron en las universidades de España, Francia, Alemania, Italia e Inglaterra. No obstante, la figura del goliardo puede rastrearse hasta épocas muy anteriores. Ya en el siglo IV, el concilio de Nicea condenaba a un cierto tipo de clérigos de vida licenciosa que podrían equipararse al goliardo (Vagans). En la Regla benedictina y en otros textos canónicos posteriores se vuelve a mencionar a la figura del clérigo vagabundo y ocioso. (es) Les Goliards sont traditionnellement désignés comme étant des clercs itinérants (latin : clerici vagantes ou clerici vagi) des XIIe et XIIIe siècles qui écrivaient des chansons à boire et des poèmes satiriques (et parfois d’amour) en latin. Ils étaient principalement issus des écoles puis des universités de France, d’Italie, d’Angleterre et de l’Empire, et protestaient contre les contradictions grandissantes au sein de l’Église, telles que l’échec des Croisades et les abus financiers, ainsi que contre certains écarts de la royauté et de la noblesse. Ils s’exprimaient en latin à travers la chanson, la poésie et la représentation théâtrale. De nombreux poèmes de l’ensemble des Carmina Burana appartiennent à ce mouvement. Il est toutefois à noter que l'appellation « poésie goliardique » a pu être abusive, liant entre eux des textes dont la seule caractéristique commune est la période dans laquelle ils ont été composés. (fr) Goliarden waren vagebonderende studenten en geestelijken in de Late Middeleeuwen. (nl) ゴリアール（ゴリアード、ゴリヤード、ゴリャード、Goliards）は、12世紀と13世紀に酒好きのラテン語風刺詩を書いた聖職者の集団のこと。ゴリアールは主としてフランス、ドイツ、イタリア、イングランドの大学の聖職者の遍歴学生で、たとえば十字軍の失敗、財政上の悪用といった教会内でふくれあがる矛盾に反抗し、それを歌、詩、パフォーマンスで表現した。 (ja) I clerici vagantes (o clerici vagi, al singolare clericus vagans, espressione della latinità medievale per «chierici vaganti» a cui si affiancò anche il nome di goliardi) sono gli studenti girovaghi che, nel Basso medioevo, erano soliti spostarsi in tutta Europa per poter seguire le lezioni che ritenevano più opportune (la cosiddetta peregrinatio academica). Erano appunto definiti chierici perché avevano gli ordini minori e dunque potevano godere di alcuni privilegi ecclesiastici. La loro figura sociale fu importante e sintomatica di una fase di grande risveglio culturale, snodo epocale di cui furono partecipi e interpreti, del quale "rispecchiarono le condizioni sociali e la fisionomia morale". (it) Waganci (łac. vagantes), zwani także goliardami - w średniowieczu wędrowni żacy (studenci uniwersytetów angielskich, francuskich i niemieckich) oraz klerycy pełniący przygodnie funkcje kapłańskie. Pierwsza nazwa - waganci - oznaczała łazików włóczących się od miasta do miasta w poszukiwaniu łatwego zarobku, bywalców szynków i dworów. Nazwa druga - goliardzi - wywodzi się od imienia sławnego wówczas wędrownego poety pochodzenia niemieckiego, Goliasa, równie popularnego jak Primus, przypuszczalnie Francuz. Wytworzyli rodzaj poezji wesołej, hulaszczej i swawolnej. Utwory spisywali w języku łacińskim; powstawały one w X-XIII wieku. Najsłynniejszym zbiorem, w którym się zachowały jest Carmina Burana, powstała około 1230 roku; zbiór znaleziono w opactwie benedyktyńskim w Benediktbeuern (Bawaria). Od strony naukowej wagantami zajmowali się uczeni angielscy i wydawcy niemieccy. Filolog i mediewista Ryszard Gansiniec odszukał nieznane teksty, np. "Pieśń niedźwiedników", która prawdopodobnie powstała na Śląsku lub Podkarpaciu. Pierwsza polskojęzyczna pieśń świecka: Chcy na pannu żałować powstała w XV wieku. Obok Córuś, czego ty jeszcze chcesz, wychwalającej studenta jako kandydata na męża, jest typowym przykładem poezji waganckiej. Na kanwie najsłynniejszej pieśni goliardowskiej: Moim zamiarem umrzeć w karczmie (łac. Meum est propositum in taberna mori) oparty został komiczny marsz pogrzebowy A gdzieś ty bywał, miły Sewerysiu, opisujący śmierć pijaka w piwnicy, przy dźwięku kufli w miejsce dzwonów. Pieśń o wszechwładzy pieniądza Za pieniądze ksiądz się modli przetrwała do czasów dzisiejszych jako przysłowie. (pl) Goliard (ze st.franc. goliard – błazen, pasibrzuch) – wędrowny bard w średniowiecznej Francji, Anglii i Niemczech. Goliardzi recytowali lub śpiewali własne utwory o dość swawolnej biesiadnej treści, nasycone elementami satyry obyczajowej. Byli to najczęściej studenci. (pl) Een vagant was een middeleeuwse straatartiest die meestal in een groep rondzwierf. Zij waren een bekend verschijnsel. Ze trokken als speellieden, jongleurs, toneelspelers en berentemmers van stad naar stad. Ze stonden over het algemeen in laag aanzien. Er waren veel steden die wetten uitvaardigden om te voorkomen dat de vaganten op ongewenste plekken en tijdstippen optraden. Een veel gehoorde mening was dat het artiestenvolk niet deugde. Zo schreef Jacob van Maerlant in Der naturen bloem (eind 13e eeuw): Je hoort maar zelden dat het goed afloopt met die kunstenmakers: er zijn volgens mij evenveel heiligen onder als er zwarte zwanen zijn!Er is niet heel veel bekend over de kunsten die de vaganten, ook wel vagebonden genoemd, maakten. Er is weinig tekst en muziek opgeschreven. Men vermoedt dan ook dat veel van de kunsten bestond uit improvisatie. Uit boekhouding van de steden blijkt wel dat het stadsbestuur de vaganten zo nu en dan inhuurden wanneer er een feest of jaarmarkt aan de gang was, om de feestvreugde te verhogen, en meer bezoekers aan te trekken. Uit het volgende geschrift kunnen we opmaken dat er onder andere gebruikgemaakt werd van de luit (lute) als muziekinstrument:enen man, die opter lute speelde, ende een zwairt al spelende voir zijn voirhooft sette.De straatmuzikanten begeleidden zichzelf op verschillende instrumenten tegelijk. Vaak gebruikten zij instrumenten die klanken zonder onderbreking laten klinken, zoals de doedelzak.De vaganten sloten aan bij een eeuwenoude kunstvorm. De mengvorm van muziek, theater en circus was al in het Romeinse Rijk populair. Door de opkomst van de christelijke kerk is dit echter in verval geraakt. De vaganten worden door de kerk bestempeld als minstrelen van Satan en hun muziek is volkomen in tegenspraak met de strenge kerkelijke muziek. Desondanks is het volksvermaak van generatie op generatie doorgegeven. (nl) Вага́нты (от лат. vagantes — странствующие, бродячие) — творческие люди в Средние века (XI—XIV века) в Западной Европе, способные к сочинительству и к исполнению песен или, реже, прозаических произведений. «Перехожие люди», «Странствующие студенты» (vagi scholares) составляли рифмованные латинские стихи, в форме церковных гимнов. Произведения имели светское, жизнерадостное содержание, а также сатиры на монашество и духовенство, пародии. (ru) Goliardos, na Idade Média eram clérigos pobres, egressos das universidades. Desamparados pela Igreja, tornavam-se itinerantes (clerici vagantes), vagabundos, de espírito transgressivo e provocador. Em meados do século XIII, perambulavam pelas tavernas, portas das universidades e outros lugares públicos, cantando e declamando seus poemas satíricos, um tanto cínicos, muitas vezes denunciando os abusos e a corrupção da própria Igreja, ou poemas eróticos, frequentemente muito ousados. A poesia dos goliardos era uma natural expressão do espírito das tabernas e confrarias. Descritos por Van Woensel (2001, p. 25) como "a ala 'esquerda' da corporação clerical", os goliardos se aproveitavam da formação erudita para compor, algumas vezes na clandestinidade, canções nada edificantes de teor satírico, amoroso e até mesmo licencioso. No Medievo existe também uma vertente goliardesca em literatura, que teve como expoentes Cecco Angiolieri e , que também expressam em seus poemas esse caráter debochado do indivíduo que se dedica aos jogos, às mulheres, aos prazeres mundanos - um personagem que inspirou numerosos gêneros literários. Esta tendência ao amor, ao jogo e ao vinho marcam suas composições poéticas reunidas nos Carmina Burana, nos quais à exaltação dos prazeres carnais se associa a crítica à Igreja medieval, que condena os costumes libertinos. Carmina Burana é um códice contendo mais de 200 canções profanas compostas por esses artistas, que esmolavam para ganhar a vida. Carl Orff editou, em 1937, parte dessas canções para compor a cantata cênica homônima. (pt) Vagant är ett äldre ord som kan syfta på kringvandrande studenter, sångare, skalder eller präster under medeltiden eller tidigare. De kringvandrande prästerna som kallats vaganter var präster utan fast anställning och uppträdde så tidigt som på 400-talet. Vaganter, ofta kallade vagantdiktare eller -sångare, kunde resa från universitet till universitet och på vägen uppträda med föreläsningar, lyriska dikter och visor på latin, så kallade vagantvisor eller vagantlyrik. Ordet kommer av det latinska vagari som betyder "ströva omkring". (sv) Ґоліарди або вага́нти — мандрівні священники і монахи-утікачі у середньовічні часи, XI–XIV століття, у Західній Європі, що складали вірші, виконували пісні та декламували прозу на площах міст та на різних зібраннях. Особливістю творчості вагантів була постійна критика католицької церкви і духовенства за їхню скупість, лицемірство і невігластво. (uk) |
| dbo:thumbnail | wiki-commons:Special:FilePath/CarminaBurana_wheel.jpg?width=300 |
| dbo:wikiPageExternalLink | http://www.britannica.com/EBchecked/topic/238063/goliard http://geb.uni-giessen.de/geb/volltexte/2018/13626/ https://archive.org/details/vagabondversesec00zeyd |
| dbo:wikiPageID | 231798 (xsd:integer) |
| dbo:wikiPageLength | 13233 (xsd:nonNegativeInteger) |
| dbo:wikiPageRevisionID | 1108498282 (xsd:integer) |
| dbo:wikiPageWikiLink | dbr:Satire dbr:Scholasticism dbr:Primogeniture dbc:Poetry_movements dbr:Bernard_of_Clairvaux dbr:Bible dbr:David dbc:12th-century_Christian_clergy dbr:Apocalypse_of_Golias dbc:Goliardic_poetry dbr:Cantor_(church) dbr:John_Addington_Symonds dbr:Poetry dbr:Mass_(liturgy) dbr:Encyclopædia_Britannica dbr:Goliath dbr:Minstrel dbr:Clergy dbr:Feast_of_Fools dbr:Feast_of_the_Ass dbr:Giant_(mythology) dbc:Critics_of_the_Catholic_Church dbc:12th-century_French_poets dbc:12th-century_Latin_writers dbc:13th-century_French_poets dbc:13th-century_Christian_clergy dbr:Drinkers_Mass dbr:Drinking_song dbr:Helen_Waddell dbr:Jargon dbr:Hymn dbc:13th-century_Latin_writers dbr:Chaucer dbr:Latin dbr:Troubadour dbr:Tuna_(music) dbr:Philosophy dbr:Carmina_Burana dbr:Chancel dbr:Serlo_of_Wilton dbr:Middle_Ages dbr:Liturgy dbr:Medieval_Latin dbr:Piers_Plowman dbr:The_Wandering_Scholars dbr:Pierre_Abélard dbr:Innocent_II dbr:Saint_Rémy_de_Provence dbr:File:CarminaBurana_wheel.jpg |
| dbp:wikiPageUsesTemplate | dbt:Middle_Ages dbt:Authority_control dbt:Cite_book dbt:Cite_encyclopedia dbt:Cite_journal dbt:Columns-list dbt:EB1911 dbt:Refbegin dbt:Refend dbt:Reflist dbt:Schools_of_poetry dbt:Sfn dbt:Short_description dbt:Carmina_Burana dbt:Medieval_music dbt:Medieval_music_sidebar |
| dct:subject | dbc:Poetry_movements dbc:12th-century_Christian_clergy dbc:Goliardic_poetry dbc:Critics_of_the_Catholic_Church dbc:12th-century_French_poets dbc:12th-century_Latin_writers dbc:13th-century_French_poets dbc:13th-century_Christian_clergy dbc:13th-century_Latin_writers |
| rdf:type | owl:Thing |
| rdfs:comment | الجولياتي (الإسبانية: Goliardo) أو الغولياردي أو الجولياردي هو مصطلح استخدم في العصور الوسطى لينسب إلى مجموعة من الكهنة الجوالين والطلبة الفقراء الصعاليك الذين انتشروا في أوروبا نتيجة نشأة الحياة المدنية وظهور الجامعات في القرن الثالث عشر. كان الجزء الأكبر منهم قد درس في جامعات فرنسا وألمانيا وإيطاليا وإنجلترا. ورغم شهرتهم في العصور الوسطى فإن وجودهم يعود إلى عهود سالفة، إذ يذكر في القرن الرابع الميلادي أن مجمع نيقية قد أدان فئة من الكهنة يعيشون حياة فاسقة، وشبهوا هؤلاء لاحقاً بالجولياتيين. ويذكر أيضاً الكهنة المتشردين العاطلين عند الرجوع إلى قانون الرهبان البندكتيين وإلى القوانين الكنسية الأخرى. (ar) Vagant (z lat. vagare, toulat se, potulovat) znamená původně tuláka, člověka, který neměl trvalé sídlo, což bylo ve středověku výjimečné. Vaganti byli většinou clerici vagantes, studenti nebo klerici, kteří se toulali světem a čas od času někde učili nebo vypomáhali. (cs) Vagantaj klerikoj (ankaŭ: Goliardoj; latine: clerici vagantes aŭ clerici vagi; singulare vaganta kleriko = clericus vagans) estis vagantaj studentoj kiuj, en Malsupra Mezepoko, kutimis delokiĝi tra tuta Eŭropo por povi viziti lekciojn de la Majstroj taksataj la plej kleraj kaj, do, sekvindaj. Ili estis ĝuste difinitaj klerikoj ĉar ĝuantaj je ekleziaj privilegioj, sen tamen la ligilo de la religiaj votoj kaj promesoj. (eo) La vorto goliardo uziĝis dum la Mezepoko por alnomi kelkajn certajn senhejmajn klerikulojn kaj malriĉajn friponajn studentojn kiuj abundis en Eŭropo kun la vigliĝo de la urba vivo kaj la estiĝo de la universitatoj en la 13-a jarcento. La plejmulto el ili studis en la universitatoj de Hispanio, Francio, Germanio, Italio kaj Anglio. Tamen, la spuroj pri goliardoj aperas eĉ en pli fruaj epokoj. Jam en la 4-a jarcento, la koncilio de Niceo kondamnis diboĉemajn klerikulojn kiuj povas esti komparataj kun la goliardoj. En la Benediktana regulo kaj en aliaj postaj kanonikaj tekstoj ree menciiĝas la figuro pri vagabonda kaj mallaborema klerikulo. (eo) The goliards were a group of generally young clergy in Europe who wrote satirical Latin poetry in the 12th and 13th centuries of the Middle Ages. They were chiefly clerics who served at or had studied at the universities of France, Germany, Spain, Italy, and England, who protested against the growing contradictions within the church through song, poetry and performance. Disaffected and not called to the religious life, they often presented such protests within a structured setting associated with carnival, such as the Feast of Fools, or church liturgy. (en) Goliardoak XII.-XIII. mendeetan lekuz-leku eskean eta kantari bizi ziren irakasle ibiltariak ziren. Unibertsitateko ikasleak, irakasle pobreak, apaizgoa utzitakoak, ihes egindako fraideak izaten ziren goliardoak. Haien bizitza Erdi Aroko helburu aszetikoaren eta Elizaren arau estuen kontrako erreakziotzat ikusten da gaur egun. Haien kantak, latin arrunteko bertsoetan eginak, maitasunari, ardoari eta bizitza ibiltariari eskainiak izaten ziren, eta sarritan eraso zorrotzak egiten zizkioten Elizaren moral-gabeziari. (eu) El término goliardo se utilizó durante la Edad Media para referirse a cierto tipo de clérigos vagabundos (giróvagos y sarabaítas) y a los estudiantes pobres sopistas y pícaros que proliferaron en Europa con el auge de la vida urbana y el surgimiento de las universidades en el siglo XIII. La mayor parte de ellos estudiaron en las universidades de España, Francia, Alemania, Italia e Inglaterra. No obstante, la figura del goliardo puede rastrearse hasta épocas muy anteriores. Ya en el siglo IV, el concilio de Nicea condenaba a un cierto tipo de clérigos de vida licenciosa que podrían equipararse al goliardo (Vagans). En la Regla benedictina y en otros textos canónicos posteriores se vuelve a mencionar a la figura del clérigo vagabundo y ocioso. (es) Goliarden waren vagebonderende studenten en geestelijken in de Late Middeleeuwen. (nl) ゴリアール（ゴリアード、ゴリヤード、ゴリャード、Goliards）は、12世紀と13世紀に酒好きのラテン語風刺詩を書いた聖職者の集団のこと。ゴリアールは主としてフランス、ドイツ、イタリア、イングランドの大学の聖職者の遍歴学生で、たとえば十字軍の失敗、財政上の悪用といった教会内でふくれあがる矛盾に反抗し、それを歌、詩、パフォーマンスで表現した。 (ja) Goliard (ze st.franc. goliard – błazen, pasibrzuch) – wędrowny bard w średniowiecznej Francji, Anglii i Niemczech. Goliardzi recytowali lub śpiewali własne utwory o dość swawolnej biesiadnej treści, nasycone elementami satyry obyczajowej. Byli to najczęściej studenci. (pl) Вага́нты (от лат. vagantes — странствующие, бродячие) — творческие люди в Средние века (XI—XIV века) в Западной Европе, способные к сочинительству и к исполнению песен или, реже, прозаических произведений. «Перехожие люди», «Странствующие студенты» (vagi scholares) составляли рифмованные латинские стихи, в форме церковных гимнов. Произведения имели светское, жизнерадостное содержание, а также сатиры на монашество и духовенство, пародии. (ru) Vagant är ett äldre ord som kan syfta på kringvandrande studenter, sångare, skalder eller präster under medeltiden eller tidigare. De kringvandrande prästerna som kallats vaganter var präster utan fast anställning och uppträdde så tidigt som på 400-talet. Vaganter, ofta kallade vagantdiktare eller -sångare, kunde resa från universitet till universitet och på vägen uppträda med föreläsningar, lyriska dikter och visor på latin, så kallade vagantvisor eller vagantlyrik. Ordet kommer av det latinska vagari som betyder "ströva omkring". (sv) Ґоліарди або вага́нти — мандрівні священники і монахи-утікачі у середньовічні часи, XI–XIV століття, у Західній Європі, що складали вірші, виконували пісні та декламували прозу на площах міст та на різних зібраннях. Особливістю творчості вагантів була постійна критика католицької церкви і духовенства за їхню скупість, лицемірство і невігластво. (uk) El goliard era aquella persona que havia deixat de ser monjo. Es dedicava a cantar i recitar poemes en llatí i en llengües vulgars. A (un monestir d'Alemanya), es van trobar poemes goliards escrits al bon beure i al bon menjar. L'obra més coneguda n'és el Carmina Burana. Els goliards van formar la primera contracultura del seu temps, és a dir, la cultura underground del seu temps, tant pel que es refereix a llurs creacions com a llur estil de vida: la vagància. (ca) Als Vaganten (lateinisch vagari, ‚umherstreifen‘, ‚ziellos unterwegs sein‘, daher clericus vagans „umherziehender Geistlicher“, Plural clerici vagantes) oder auch Goliarden (aus dem Französischen, Etymologie unklar, hierzu siehe unten), deutsch „fahrende Schüler“ oder „fahrende Scholaren“, werden umherziehende Kleriker auf der Suche nach einem geistlichen oder weltlichen Amt, Studenten und allgemein gelehrte Bohème des 12. und 13. Jahrhunderts bezeichnet. Das Goliathhaus in Regensburg wurde vermutlich nach den Goliarden benannt. (de) Les Goliards sont traditionnellement désignés comme étant des clercs itinérants (latin : clerici vagantes ou clerici vagi) des XIIe et XIIIe siècles qui écrivaient des chansons à boire et des poèmes satiriques (et parfois d’amour) en latin. Ils étaient principalement issus des écoles puis des universités de France, d’Italie, d’Angleterre et de l’Empire, et protestaient contre les contradictions grandissantes au sein de l’Église, telles que l’échec des Croisades et les abus financiers, ainsi que contre certains écarts de la royauté et de la noblesse. Ils s’exprimaient en latin à travers la chanson, la poésie et la représentation théâtrale. De nombreux poèmes de l’ensemble des Carmina Burana appartiennent à ce mouvement. Il est toutefois à noter que l'appellation « poésie goliardique » a pu (fr) I clerici vagantes (o clerici vagi, al singolare clericus vagans, espressione della latinità medievale per «chierici vaganti» a cui si affiancò anche il nome di goliardi) sono gli studenti girovaghi che, nel Basso medioevo, erano soliti spostarsi in tutta Europa per poter seguire le lezioni che ritenevano più opportune (la cosiddetta peregrinatio academica). Erano appunto definiti chierici perché avevano gli ordini minori e dunque potevano godere di alcuni privilegi ecclesiastici. (it) Een vagant was een middeleeuwse straatartiest die meestal in een groep rondzwierf. Zij waren een bekend verschijnsel. Ze trokken als speellieden, jongleurs, toneelspelers en berentemmers van stad naar stad. Ze stonden over het algemeen in laag aanzien. Er waren veel steden die wetten uitvaardigden om te voorkomen dat de vaganten op ongewenste plekken en tijdstippen optraden. Een veel gehoorde mening was dat het artiestenvolk niet deugde. Zo schreef Jacob van Maerlant in Der naturen bloem (eind 13e eeuw): Je hoort maar zelden dat het goed afloopt met die kunstenmakers: er zijn volgens mij evenveel heiligen onder als er zwarte zwanen zijn!Er is niet heel veel bekend over de kunsten die de vaganten, ook wel vagebonden genoemd, maakten. Er is weinig tekst en muziek opgeschreven. Men vermoedt d (nl) Waganci (łac. vagantes), zwani także goliardami - w średniowieczu wędrowni żacy (studenci uniwersytetów angielskich, francuskich i niemieckich) oraz klerycy pełniący przygodnie funkcje kapłańskie. Pierwsza nazwa - waganci - oznaczała łazików włóczących się od miasta do miasta w poszukiwaniu łatwego zarobku, bywalców szynków i dworów. Nazwa druga - goliardzi - wywodzi się od imienia sławnego wówczas wędrownego poety pochodzenia niemieckiego, Goliasa, równie popularnego jak Primus, przypuszczalnie Francuz. (pl) Goliardos, na Idade Média eram clérigos pobres, egressos das universidades. Desamparados pela Igreja, tornavam-se itinerantes (clerici vagantes), vagabundos, de espírito transgressivo e provocador. Em meados do século XIII, perambulavam pelas tavernas, portas das universidades e outros lugares públicos, cantando e declamando seus poemas satíricos, um tanto cínicos, muitas vezes denunciando os abusos e a corrupção da própria Igreja, ou poemas eróticos, frequentemente muito ousados. (pt) |
| rdfs:label | جولياتي (ar) Goliard (ca) Vagant (cs) Vaganten (de) Vagantaj klerikoj (eo) Goliardo (eo) Goliardo (es) Goliardo (eu) Goliard (fr) Goliards (en) Clerici vagantes (it) ゴリアール (ja) Vagant (nl) Waganci (pl) Goliarden (nl) Goliard (pl) Goliardo (pt) Ваганты (ru) Vagant (sv) Вагант (uk) |
| owl:sameAs | http://d-nb.info/gnd/4157908-2 http://d-nb.info/gnd/4473165-6 wikidata:Goliards wikidata:Goliards dbpedia-ar:Goliards dbpedia-bg:Goliards dbpedia-ca:Goliards dbpedia-cs:Goliards dbpedia-de:Goliards dbpedia-eo:Goliards dbpedia-eo:Goliards dbpedia-es:Goliards dbpedia-eu:Goliards dbpedia-fi:Goliards dbpedia-fr:Goliards dbpedia-he:Goliards dbpedia-hr:Goliards dbpedia-hu:Goliards http://hy.dbpedia.org/resource/Վագանտներ dbpedia-it:Goliards dbpedia-ja:Goliards dbpedia-la:Goliards dbpedia-nl:Goliards dbpedia-nl:Goliards dbpedia-no:Goliards dbpedia-no:Goliards dbpedia-pl:Goliards dbpedia-pl:Goliards dbpedia-pt:Goliards dbpedia-ru:Goliards dbpedia-sh:Goliards dbpedia-sk:Goliards dbpedia-sv:Goliards dbpedia-uk:Goliards dbpedia-vi:Goliards https://global.dbpedia.org/id/z6a9 |
| prov:wasDerivedFrom | wikipedia-en:Goliards?oldid=1108498282&ns=0 |
| foaf:depiction | wiki-commons:Special:FilePath/CarminaBurana_wheel.jpg |
| foaf:isPrimaryTopicOf | wikipedia-en:Goliards |
| is dbo:wikiPageRedirects of | dbr:Goliard dbr:Goliardic dbr:Goliardic_poetry dbr:Goliardic_songs dbr:Goliardic_verse |
| is dbo:wikiPageWikiLink of | dbr:O_Fortuna_(Orff) dbr:The_Book_of_Good_Love dbr:Goliard dbr:Skomorokh dbr:Feast_of_Fools dbr:Dana_Gioia dbr:O_Fortuna dbr:Luc_Indestege dbr:Tuna_(music) dbr:Carmina_Burana dbr:Silverlock dbr:Peter_of_Blois dbr:Goliardic dbr:Goliardic_poetry dbr:Goliardic_songs dbr:Goliardic_verse |
| is foaf:primaryTopic of | wikipedia-en:Goliards |
