Chancellor (Poland) (original) (raw)

dbo:abstract

Kancléř (polsky kanclerz, [ˈkant͡slɛʂ], z latinského cancellarius) byl jeden z nejvyšších úředníků polského království. Úřad vznikl ve 12. století a trval až do konce Polsko-litevské unie roku 1795. Odpovídající úřad pak od 16. století existoval i ve Velkoknížectví litevském. (cs)
Chancellor of Poland (Polish: Kanclerz - Polish pronunciation: [ˈkant͡slɛʂ], from Latin: cancellarius) was one of the highest officials in the historic Poland. This office functioned from the early Polish kingdom of the 12th century until the end of the Polish–Lithuanian Commonwealth in 1795. A respective office also existed in the Grand Duchy of Lithuania since the 16th century. Today the office of the chancellor has been replaced by that of the Prime Minister. Chancellors' powers rose together with the increasing importance of written documents. In the 14th century the office of Chancellor of Kraków (Polish: Kanclerz krakowski) evolved into the Chancellor of the Crown (Polish: Kanclerz koronny) and from that period the chancellor powers were greatly increased, as they became responsible for the foreign policy of the entire Kingdom (later, the Commonwealth). The Chancellor was also supposed to ensure the legality of monarch's actions, especially whether or not they could be considered illegal in the context of pacta conventa (an early set of documents containing important laws, in some aspects resembling today's constitutions). Finally, the Chancellor was also responsible for his office, the chancellery (Polish: kancelaria). A 16th-century Polish lawyer, Jakub Przybylski, described the Chancellor as the king's hand, eye and ear, translator of his thoughts and will. From 15th century onward there were two separate Chancellor offices, neither of them subordinate to the other: Great Chancellor (Polish: Kanclerz wielki) and Deputy Chancellor (Polish: Podkanclerzy). In the Polish-Lithuanian Commonwealth, there were four Chancellors: Great Chancellor of the Crown (Polish: Kanclerz wielki koronny), Great Chancellor of Lithuania (Polish: Kanclerz wielki litewski), Deputy Chancellor of the Crown (Polish: Podkanclerzy koronny), and Deputy Chancellor of Lithuania (Polish: Podkanclerzy litewski). (en)
Kanclerz (palabra polaca para canciller, del latín cancellarius) era uno de los más altos de la historia de Polonia. Este cargo funcionó desde los principios de la nación polaca en el siglo XII hasta el final de la Mancomunidad de Polonia-Lituania en 1795. Los poderes de los cancilleres se incrementaron juntamente con la importancia de los documentos escritos. En el siglo XIV el cargo de Canciller de Cracovia (polaco: "Kanclerz krakowski") evolucionó en Canciller de la Corona (polaco: "Kanclerz koronny") y desde entonces los poderes del canciller se incrementaron mucho, ya que se erigieron como responsables de la política exterior del reino (y más tarde de la Manocmunidad). En canciller debía asegurarse de que las acciones del monarca no fueran ilegales, especialmente en el contexto de los (una serie de documentos que contienen importantes leyes, en cierto modo parecido a las constituciones de hoy en día). Finalmente, el canciller era también el responsable de su propio organismo, la cancillería (polaco: kancelaria). Un abogado polaco del siglo XVI, , describió al canciller como la mano, el ojo, y la oreja del rey, traductor de sus pensamientos y voluntad. Desde el siglo XV había dos cancilleres separados, ninguno de ellos subordinado al otro: el Gran Canciller (polaco: Kanclerz wielki) y el Canciller Diputado (polaco: Podkanclerz). En la Mancomunidad de Polonia-Lituania, había cuatro cancilleres: el Gran Canciller de la Corona (polaco: Kanclerz wielki koronny), el Gran Canciller de Lituania (polaco: Kanclerz wielki litewski), el Canciller Diputado de la Corona (polaco: Podkanclerzy koronny) y el Canciller Diputado de Lituania (polaco: Podkanclerzy litewski). (es)
Le grand chancelier de Pologne, en polonais : kanclerz wielki polski (prononciation [kant͡slɛʂ]), en latin Magnus Cancellarius Poloniae, est un des plus hauts dignitaires du royaume de Pologne du début du XIIe siècle à 1569, puis de la République des Deux Nations (royaume de Pologne et grand-duché de Lituanie unis par le traité de Lublin) jusqu'à sa disparition en 1795. Le grand chancelier de Pologne est alors souvent appelé grand chancelier de la Couronne (en polonais : kanclerz wielki koronny). Un poste similaire existe dans le grand-duché de Lituanie, le grand chancelier de Lituanie. Il existe aussi une fonction de vice-chancelier (podkanclerz). (fr)
Kanclerz wielki koronny – urzędnik kierujący kancelarią królewską Korony Królestwa Polskiego i odpowiadający za politykę zagraniczną Królestwa Polskiego. Urząd ten pojawił się na początku XII wieku i był sprawowany przez osobę duchowną. W czasie rozbicia dzielnicowego każdy władca miał własnego kanclerza; po zjednoczeniu kanclerz krakowski wypierał kanclerzy ziemskich (urzędy te zanikły do XV wieku). Później urzędnik ten zwany był kanclerzem Królestwa Polskiego, jeszcze później kanclerzem koronnym. Po unii lubelskiej i powstaniu Rzeczypospolitej istniał odrębny kanclerz wielki litewski. Utarło się, iż kanclerz koronny kieruje polityką zagraniczną wobec państw Europy Zachodniej, zaś kanclerz Wielkiego Księstwa Litewskiego wobec państw położonych na wschód od Rzeczypospolitej. Kanclerz koronny był pierwszym urzędnikiem państwa dbającym o praworządność i pilnującym by król przestrzegał praw i zachowywał pacta conventa. Przewodził także sądowi królewskiemu – Asesorii. Był czasem nazywany pieczętarzem, od pieczęci, którymi uwierzytelniał dokumenty. Zastępca kanclerza nosił tytuł podkanclerzego; mieli identyczny zakres uprawnień a faktyczny podział wpływów między kanclerzem a podkanclerzym zależał od aktualnych konfiguracji politycznych. W epoce nowożytnej jeden z kanclerzy był duchownym, a jeden świeckim. Urząd istniał do końca Rzeczypospolitej (do trzeciego rozbioru w 1795 roku). (pl)
Вели́кий ка́нцлер коро́нний (пол. Kanclerz wielki koronny; лат. Supremus cancellarius regni Poloniae) — міністерський уряд (посада) в Короні Польській у складі Речі Посполитої в 1569–1795 роках. Урядник, що обіймав цю посаду, був формальним головою державного уряду. Він керував й зовнішньою політикою країни, зберігав державну печатку, мав право дорадчого голосу в Сенаті. Поєднував функції сучасного прем'єр-міністра й міністра закордонних справ. (uk)
Великий коронный канцлер (польск. Kanclerz wielki koronny) — должностное лицо в Польше средневековой и нового времени, руководитель королевской канцелярии и ответственный за проведение внешней политики страны. Должность Великого коронного канцлера появилась в Польше в начале XII столетия и замещалась обычно духовным лицом. В период феодальной раздробленности страны и наличия в ней одновременно нескольких крупных княжеств — каждый владетель имел своего канцлера. Великий канцлер Краковский считался наипервейшим среди них и мог отклонять решения канцлеров на местах (пока они не исчезли к XV веку). Позднее исполнявший эту должность назывался канцлером Королевства Польского, затем — Коронным канцлером. После Люблинской унии был введён пост особого канцлера для Литвы. По сложившейся традиции, канцлер коронный руководил отношениями Польши с Западной Европой, а канцлер Великого княжества Литовского — с Россией. Королевский канцлер считался первым должностным лицом страны, он занимался также формированием правительства Польши, следил за соблюдением основного закона — Pacta conventa. Руководил также королевскими судами — асессориями. Заместитель Великого коронного канцлера носил звание подканцлера. В новое время канцлерами в Речи Посполитой становились как духовные, так и светские особы. Должность Великого коронного канцлера существовала вплоть до распада Речи Посполитой в 1795 году. (ru)

rdfs:comment

Kancléř (polsky kanclerz, [ˈkant͡slɛʂ], z latinského cancellarius) byl jeden z nejvyšších úředníků polského království. Úřad vznikl ve 12. století a trval až do konce Polsko-litevské unie roku 1795. Odpovídající úřad pak od 16. století existoval i ve Velkoknížectví litevském. (cs)
Вели́кий ка́нцлер коро́нний (пол. Kanclerz wielki koronny; лат. Supremus cancellarius regni Poloniae) — міністерський уряд (посада) в Короні Польській у складі Речі Посполитої в 1569–1795 роках. Урядник, що обіймав цю посаду, був формальним головою державного уряду. Він керував й зовнішньою політикою країни, зберігав державну печатку, мав право дорадчого голосу в Сенаті. Поєднував функції сучасного прем'єр-міністра й міністра закордонних справ. (uk)
Chancellor of Poland (Polish: Kanclerz - Polish pronunciation: [ˈkant͡slɛʂ], from Latin: cancellarius) was one of the highest officials in the historic Poland. This office functioned from the early Polish kingdom of the 12th century until the end of the Polish–Lithuanian Commonwealth in 1795. A respective office also existed in the Grand Duchy of Lithuania since the 16th century. Today the office of the chancellor has been replaced by that of the Prime Minister. (en)
Kanclerz (palabra polaca para canciller, del latín cancellarius) era uno de los más altos de la historia de Polonia. Este cargo funcionó desde los principios de la nación polaca en el siglo XII hasta el final de la Mancomunidad de Polonia-Lituania en 1795. Los poderes de los cancilleres se incrementaron juntamente con la importancia de los documentos escritos. En el siglo XIV el cargo de Canciller de Cracovia (polaco: "Kanclerz krakowski") evolucionó en Canciller de la Corona (polaco: "Kanclerz koronny") y desde entonces los poderes del canciller se incrementaron mucho, ya que se erigieron como responsables de la política exterior del reino (y más tarde de la Manocmunidad). En canciller debía asegurarse de que las acciones del monarca no fueran ilegales, especialmente en el contexto de lo (es)
Le grand chancelier de Pologne, en polonais : kanclerz wielki polski (prononciation [kant͡slɛʂ]), en latin Magnus Cancellarius Poloniae, est un des plus hauts dignitaires du royaume de Pologne du début du XIIe siècle à 1569, puis de la République des Deux Nations (royaume de Pologne et grand-duché de Lituanie unis par le traité de Lublin) jusqu'à sa disparition en 1795. Le grand chancelier de Pologne est alors souvent appelé grand chancelier de la Couronne (en polonais : kanclerz wielki koronny). Un poste similaire existe dans le grand-duché de Lituanie, le grand chancelier de Lituanie. (fr)
Kanclerz wielki koronny – urzędnik kierujący kancelarią królewską Korony Królestwa Polskiego i odpowiadający za politykę zagraniczną Królestwa Polskiego. Urząd ten pojawił się na początku XII wieku i był sprawowany przez osobę duchowną. W czasie rozbicia dzielnicowego każdy władca miał własnego kanclerza; po zjednoczeniu kanclerz krakowski wypierał kanclerzy ziemskich (urzędy te zanikły do XV wieku). (pl)
Великий коронный канцлер (польск. Kanclerz wielki koronny) — должностное лицо в Польше средневековой и нового времени, руководитель королевской канцелярии и ответственный за проведение внешней политики страны. Заместитель Великого коронного канцлера носил звание подканцлера. В новое время канцлерами в Речи Посполитой становились как духовные, так и светские особы. Должность Великого коронного канцлера существовала вплоть до распада Речи Посполитой в 1795 году. (ru)

rdfs:label

Kancléř (Polsko) (cs)
Chancellor (Poland) (en)
Kanclerz (es)
Grand chancelier de Pologne (fr)
Kanclerz wielki koronny (pl)
Канцлер великий коронный (ru)
Великий канцлер коронний (uk)

is dbo:wikiPageWikiLink of