| dbo:abstract |
Mahájánové sútry jsou soubory buddhistických textů, z nichž první pocházejí z prvního století př. n. l. a které byly přeloženy ze sanskrtu a různých prákrtů do čínštiny a tibetštiny. Později byly sútry překládány dál do mongolštiny, japonštiny, korejštiny a dalších jazyků. Ačkoli neexistuje žádný ucelený kánon všeobecně uznávaných mahájánových textů, některé z nich, jako například Sútru srdce či Diamantovou sútru uznávají snad všechny mahájánové školy. Je možné, že některé z mahájánových súter jsou překlady původních therávádových textů, které se však v průběhu věků nenávratně ztratily a vystopovat jejich původ je tedy nemožné.[zdroj?] (cs) Die Mahayana-Sutras sind buddhistische Lehrreden (Sūtra), die insbesondere von den Mahayana-Schulen als kanonisch anerkannt sind. Sie wurden ab dem 1. Jahrhundert v. Chr. aufgezeichnet. In Anlehnung an den in Pali verfassten Kanon buddhistischer Frühschriften (Pali-Kanon) wird die Sammlung von Mahayana Sutras auch Sanskrit-Kanon genannt. Die meisten dieser Schriften sind im Original in Sanskrit oder BHS (Buddhistisches hybrides Sanskrit) verfasst. Sie bilden die Grundlage für die verschiedenen Schulen des Mahayana-Buddhismus, wobei jeweils bestimmte Sutra die Grundlage für die einzelnen Schulen bilden; zum Beispiel Lotos-Sutra für den Nichiren-Buddhismus, Herz-Sutra und Diamant-Sutra für Chan- und Zen-Buddhismus, und die drei Reine Land Sutras für den Buddhismus des Reinen Landes. Mahayana-Buddhisten nehmen an, dass diese Schriften – abgesehen von einigen Schriften chinesischen Ursprungs – authentische Berichte der Lehre sind, wie sie von Buddha gelehrt worden ist. Theravada-Buddhisten halten die Texte dagegen für apokryph. Tibetische Buddhisten unterteilen die esoterischen Lehren Buddhas in 3 Kategorien: die Hinayana, sowie die zwei Mahayana-Richtungen Prajnaparamita (Vervollkommnung der Weisheit) und Tathagatagarbha (die Buddha-Natur). (de) La Mahajanaj sutroj estas larĝa ĝenro de Budhismaj sutroj kiuj estas akceptataj kiel kanonaj kaj kiel buddhavacana ("Budha vorto") en Mahajana Budhismo. Ili estas zorge konservataj en la ĉina kaj en la tibeta Budhisma kanono, kaj en nuntempaj sanskritaj manuskriptoj. Kelkaj centoj de Mahajanaj sutroj survivas en Sanskrito, aŭ en ĉinaj kaj tibetaj tradukoj. Ili estas foje nomita ankaŭ "Vaipulĝaj" (etendaj) sutroj ĉe fruaj fontoj. La Budhisma fakulo Asango klasigas la Mahajanajn sutrojn kiel parto de Bodhisattvapiṭaka, nome kolekto de tekstoj celitaj por bodisatvoj. Modernaj Budhismaj studfakuloj ĝenerale asertas, ke tiuj sutroj ekaperis inter la 1a jarcento a.n.e. kaj la 1a jarcento n.e. Ili plue estis komponitaj, kompilitaj kaj eldonitaj ĝis la dekadenco de Budhismo en Hindio. Kelkaj el ili eble estis komponitaj ekster Hindio, ekzemple en Centra Azio kaj en Orienta Azio. Mahajanaj Budhistoj tipe konsideras kelkajn Mahajanajn sutrojn kiel instruitaj de Budho Gotamo, fiditaj al memoro kaj deklamita de liaj disĉiploj, partikulare Anando. Tamen, aliaj Mahajanaj sutroj estas prezentataj kiel instruitaj de aliaj gravuloj, kiel bodisatvoj kiel Manĝuŝrio kaj Avalokiteŝvaro. Estas variaj tialoj kiujn la hindiaj Mahajanaj Budhistoj uzis por klarigi la fakton ke ili aperis nur malfrue. Unu el tiaj tialoj estis ke ili estis forkaŝitaj en la lando de nagoj (serpentaj diaĵoj, drakoj) ĝis la propra tempo en kiu la dissemado okazis. La Mahajanaj sutroj ne estis akceptitaj de ĉiuj Budhistoj de Barato, kaj la variaj Skoloj de Budhismo de Barato malkonsentas pri ilia statuso kiel "parolo de Budho". Ili estas ĝenerale neakceptataj kiel Budha parolo fare de la moderna skolo Teravado. (eo) The Mahāyāna sūtras (Sanskrit: 𑀫𑀳𑀸𑀬𑀸𑀦 𑀲𑀽𑀢𑁆𑀭𑀸𑀡𑀺) are a broad genre of Buddhist scriptures (sūtra) that are accepted as canonical and as buddhavacana ("Buddha word") in Mahāyāna Buddhism. They are largely preserved in the Chinese Buddhist canon, the Tibetan Buddhist canon, and in extant Sanskrit manuscripts. Several hundred Mahāyāna sūtras survive in Sanskrit, or in Chinese and Tibetan translations. They are also sometimes called Vaipulya ("extensive") sūtras by earlier sources. The Buddhist scholar Asaṅga classified the Mahāyāna sūtras as part of the Bodhisattvapiṭaka, a collection of texts meant for bodhisattvas. Modern scholars of Buddhist studies generally hold that these sūtras first began to appear between the 1st century BCE and the 1st century CE. They continued being composed, compiled, and edited until the decline of Buddhism in ancient India. Some of them may have also been composed outside of India, such as in Central Asia and in East Asia. Mahāyāna Buddhists typically consider several major Mahāyāna sūtras to have been taught by Gautama Buddha, committed to memory and recited by his disciples, in particular Ananda. However, other Mahāyāna sūtras are presented as being taught by other figures, such as bodhisattvas like Mañjuśrī and Avalokiteśvara. There are various reasons that Indian Mahāyāna Buddhists gave to explain the fact that they only appeared at a later time. One such reason was that they had been hidden away in the land of the Nāgas (snake deities, dragons) until the proper time for their dissemination arrived. The Mahāyāna sūtras were not accepted by all Buddhists in ancient India, and the various Indian Buddhist schools disagreed on their status as "word of the Buddha". They are generally not accepted as the Buddha's word by the school of Theravāda Buddhism. (en) Los Sūtras Mahāyāna son un género de escrituras budistas que se aceptan como canónicas y como ("palabra de Buda") en el budismo Mahāyāna. Se conservan en gran medida en el canon del budismo chino, el canon del budimo tibetano y en varios manuscritos sánscritos. Varios cientos de sūtras Mahāyāna sobreviven en sánscrito, o en traducciones chinas y tibetanas. Los Sūtras Mahāyāna también son llamados sutras "Vaipulya" (extensos) por fuentes indias. El erudito budista Asaṅga clasificó los sūtras Mahāyāna como parte del "Bodhisattva Piṭaka", una colección de textos para bodhisattvas. Los estudiosos modernos del budismo suelen sostener que los sūtras del Mahāyāna empezaron a aparecer entre el siglo I a. C. y el siglo I de nuestra era. Se siguieron componiendo, recopilando y editando hasta el declive del budismo en la India. Es posible que algunos de ellos se compusieran también fuera de la India, como en Asia Central y en Asia Oriental. Los budistas Mahāyāna suelen considerar que varios de los principales sūtras Mahāyāna fueron enseñados por el Buda Gautama, memorizados y recitados por sus discípulos como Ananda. Sin embargo, otros sūtras del Mahāyāna se presentan como enseñados por otras figuras, como los bodhisattvas Mañjuśrī y Avalokiteśvara. Hay varias razones que los budistas indios Mahāyāna dieron para explicar el hecho de que estos sutras sólo aparecieron en un momento posterior. Una de esas razones era que habían estado ocultos en la tierra de los Nāgas (deidades serpientes, dragones) hasta que llegó el momento adecuado para su difusión. Los sūtras Mahāyāna no fueron aceptados por todos los budistas de la India, y las distintas escuelas budistas indias discreparon sobre su condición de "palabra de Buda". En general, la escuela Theravada moderna no los acepta como palabra de Buda. (es) 대승 경전(大乘經典, 영어: Mahayana sutras)은 석가모니 불교 경전 가운데 대승 사상을 포함한 경전을 말한다. 대표적으로는 한국의 조계종의 소의 경전인 금강경을 비롯하여, 미륵경, 법화경, 화엄경, 지장경, 아미타경 등이 여기에 속한다. 대승 경전은 부처님의 친설이 구전으로 내려왔다,후대에 만들어졌다 등 대승 경전은 현재까지도 부처님의 친설이다, 아니다로 논쟁이 있으나 양측의 계속 되는 주장만 있을 뿐 밝혀진 바는 없다. (ko) Mahayanasutrorna refererar till de texter som accepteras som kanoniska inom de olika Mahayanabuddhistiska traditionerna. De finns idag bevarade främst i den kinesiska buddhismens skriftkanon, den tibetanska buddhismens skriftkanon samt i bevarade sanskritdokument. Omkring 100 mahayanasutror finns bevarade i sanskrit, kinesiska eller tibetanska. (sv) |
| rdfs:comment |
대승 경전(大乘經典, 영어: Mahayana sutras)은 석가모니 불교 경전 가운데 대승 사상을 포함한 경전을 말한다. 대표적으로는 한국의 조계종의 소의 경전인 금강경을 비롯하여, 미륵경, 법화경, 화엄경, 지장경, 아미타경 등이 여기에 속한다. 대승 경전은 부처님의 친설이 구전으로 내려왔다,후대에 만들어졌다 등 대승 경전은 현재까지도 부처님의 친설이다, 아니다로 논쟁이 있으나 양측의 계속 되는 주장만 있을 뿐 밝혀진 바는 없다. (ko) Mahayanasutrorna refererar till de texter som accepteras som kanoniska inom de olika Mahayanabuddhistiska traditionerna. De finns idag bevarade främst i den kinesiska buddhismens skriftkanon, den tibetanska buddhismens skriftkanon samt i bevarade sanskritdokument. Omkring 100 mahayanasutror finns bevarade i sanskrit, kinesiska eller tibetanska. (sv) Mahájánové sútry jsou soubory buddhistických textů, z nichž první pocházejí z prvního století př. n. l. a které byly přeloženy ze sanskrtu a různých prákrtů do čínštiny a tibetštiny. Později byly sútry překládány dál do mongolštiny, japonštiny, korejštiny a dalších jazyků. Ačkoli neexistuje žádný ucelený kánon všeobecně uznávaných mahájánových textů, některé z nich, jako například Sútru srdce či Diamantovou sútru uznávají snad všechny mahájánové školy. (cs) Die Mahayana-Sutras sind buddhistische Lehrreden (Sūtra), die insbesondere von den Mahayana-Schulen als kanonisch anerkannt sind. Sie wurden ab dem 1. Jahrhundert v. Chr. aufgezeichnet. In Anlehnung an den in Pali verfassten Kanon buddhistischer Frühschriften (Pali-Kanon) wird die Sammlung von Mahayana Sutras auch Sanskrit-Kanon genannt. Die meisten dieser Schriften sind im Original in Sanskrit oder BHS (Buddhistisches hybrides Sanskrit) verfasst. Sie bilden die Grundlage für die verschiedenen Schulen des Mahayana-Buddhismus, wobei jeweils bestimmte Sutra die Grundlage für die einzelnen Schulen bilden; zum Beispiel Lotos-Sutra für den Nichiren-Buddhismus, Herz-Sutra und Diamant-Sutra für Chan- und Zen-Buddhismus, und die drei Reine Land Sutras für den Buddhismus des Reinen Landes. (de) La Mahajanaj sutroj estas larĝa ĝenro de Budhismaj sutroj kiuj estas akceptataj kiel kanonaj kaj kiel buddhavacana ("Budha vorto") en Mahajana Budhismo. Ili estas zorge konservataj en la ĉina kaj en la tibeta Budhisma kanono, kaj en nuntempaj sanskritaj manuskriptoj. Kelkaj centoj de Mahajanaj sutroj survivas en Sanskrito, aŭ en ĉinaj kaj tibetaj tradukoj. Ili estas foje nomita ankaŭ "Vaipulĝaj" (etendaj) sutroj ĉe fruaj fontoj. La Budhisma fakulo Asango klasigas la Mahajanajn sutrojn kiel parto de Bodhisattvapiṭaka, nome kolekto de tekstoj celitaj por bodisatvoj. (eo) Los Sūtras Mahāyāna son un género de escrituras budistas que se aceptan como canónicas y como ("palabra de Buda") en el budismo Mahāyāna. Se conservan en gran medida en el canon del budismo chino, el canon del budimo tibetano y en varios manuscritos sánscritos. Varios cientos de sūtras Mahāyāna sobreviven en sánscrito, o en traducciones chinas y tibetanas. Los Sūtras Mahāyāna también son llamados sutras "Vaipulya" (extensos) por fuentes indias. El erudito budista Asaṅga clasificó los sūtras Mahāyāna como parte del "Bodhisattva Piṭaka", una colección de textos para bodhisattvas. (es) The Mahāyāna sūtras (Sanskrit: 𑀫𑀳𑀸𑀬𑀸𑀦 𑀲𑀽𑀢𑁆𑀭𑀸𑀡𑀺) are a broad genre of Buddhist scriptures (sūtra) that are accepted as canonical and as buddhavacana ("Buddha word") in Mahāyāna Buddhism. They are largely preserved in the Chinese Buddhist canon, the Tibetan Buddhist canon, and in extant Sanskrit manuscripts. Several hundred Mahāyāna sūtras survive in Sanskrit, or in Chinese and Tibetan translations. They are also sometimes called Vaipulya ("extensive") sūtras by earlier sources. The Buddhist scholar Asaṅga classified the Mahāyāna sūtras as part of the Bodhisattvapiṭaka, a collection of texts meant for bodhisattvas. (en) |
