Serbo-Croatian (original) (raw)

dbo:abstract

لغة صربوـ كرواتية هي لغة تتحدث بها شعوب صربيا ، كرواتيا ، البوسنة و الهرسك و الجبل الأسود . حيث يتحدث بها حوالي 27 مليون نسمة في البلقان. (ar)
El terme serbocroat es va fer servir durant la major part del segle xx per a referir-se a l'idioma comú de croats i serbis. Va nàixer com a tal en el segle xix, a conseqüència de l'Acord de Viena entre filòlegs serbis i croats, pel qual s'adoptava el dialecte novo-štokavski de variant ijekavski, originari de l'Hercegovina oriental, com a base del llenguatge literari comú a ambdós pobles. El 1960 es va publicar l'"Ortografia de l'idioma literari serbocroat o croat-serbi", sobre la base de l'Acord de Novi Sad de filòlegs serbis i croats. Aquest acord va deixar d'aplicar-se amb la independència de Croàcia de Iugoslàvia el 1991. Des de llavors no hi ha cap Acadèmia de la Llengua conjunta que regule l'idioma serbocroat com a tal, i s'han iniciat processos de divergència en les distintes repúbliques. Actualment, és normal la referència al serbocroat com a diasistema, i són molts (especialment entre els nacionalistes croats i bosniomusulmans) els qui refusen de referir-se al serbocroat com un únic idioma. (ca)
Srbochorvatština nebo zastarale srbocharvátština (српскохрватски/srpskohrvatski, popř. hrvatskosrpski/хрватскосрпски, někdy také psáno se spojovníkem) je spisovný jazyk, který má sloužit mluvčím blízce příbuzných jihoslovanských nářečí v oblasti dnešního Srbska, Chorvatska, Černé hory a Bosny a Hercegoviny. Jeho vznik byl dohodnut roku 1850 a sloužil jako jeden z úředních jazyků Jugoslávie. Po rozpadu Jugoslávie se na území srbochorvatštiny osamostatnily čtyři nezávislé spisovné jazyky: srbština, chorvatština, bosenština a černohorština, které získaly postavení úředních jazyků svých zemí. Srbochorvatština naopak svou institucionální oporu ztratila. Zastánci srbochorvatštiny mají za to, že Srbové, Chorvati, Bosňané a Černohorci hovoří fakticky jedním jazykem se čtyřmi národními variantami: srbskou, chorvatskou, bosenskou a černohorskou. Charakter tohoto jazyka je v souladu se sociolingvistickou klasifikací polycentrický (či pluricentrický). Situace srbochorvatštiny se tak srovnává se situací angličtiny, němčiny, španělštiny, portugalštiny, francouzštiny – což jsou polycentrické standardní jazyky, kterými se hovoří ve více státech. (cs)
Η Σερβοκροατική γλώσσα (Српскохрватски језик, Srpskohrvatski jezik) είναι μια νότια σλαβική γλώσσα και η κύρια γλώσσα της Σερβίας, της Κροατίας, της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης και του Μαυροβουνίου. Είναι μία πολυκεντρική γλώσσα με τέσσερις αμοιβαία κατανοητές πρότυπες εκδοχές. Τα Σερβοκροατικά τυποποιήθηκαν στα μέσα του 19ου αιώνα με το από κροάτες και σέρβους συγγραφείς και φιλόλογους, αρκετές δεκαετίες πριν την ίδρυση του γιουγκοσλαβικού κράτους. Από την αρχή, υπήρχαν μικρές διαφορές στα λογοτεχνικά πρότυπα της Σερβικής και της Κροατικής γλώσσας, αν και οι δύο βασίζονται στην ίδια Στοκαβική διάλεκτο της ανατολικής Ερζεγοβίνης. Κατά τον 20ο αιώνα, τα Σερβοκροατικά υπήρξαν επίσημη γλώσσα του Βασιλείου της Γιουγκοσλαβίας (τότε ονομαζόταν «Σερβο-Κροατο-Σλοβενικά»), και αργότερα ως μία από τις επίσημες γλώσσες της Σοσιαλιστικής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας. Σήμερα δεν είναι επίσημη σε καμία χώρα με την ονομασία "σερβοκροατικά". (el)
Serbokroatisch oder Kroatoserbisch (serbokroatisch srpskohrvatski oder hrvatskosrpski bzw. kyrillisch српскохрватски oder хрватскосрпски) ist eine plurizentrische Sprache aus dem südslawischen Zweig der indoeuropäischen Sprachen. Sie basiert in allen ihren Standardvarietäten auf der štokavischen Dialektgruppe. Ihr Sprachraum umfasst das heutige Kroatien, Bosnien und Herzegowina, Montenegro und Serbien. In der Linguistik wird alternativ auch die Bezeichnung Bosnisch/Kroatisch/Serbisch (kurz B/K/S) verwendet. Umgangssprachlich ist der Begriff naš jezik (serbokroatisch für ‚unsere Sprache‘) bzw. naški ‚die unsrige‘ geläufig, um eine ethnische Zuordnung zu umgehen. Erstmals wurde der Begriff Serbokroatisch im Jahr 1824 von Jacob Grimm im Vorwort seiner Übersetzung der Kleinen Serbischen Grammatik von Vuk Stefanović Karadžić erwähnt. Einige Jahre später, 1836, wurde dieser Ausdruck erneut vom Philologen Jernej Kopitar in einem Brief benutzt. Seit der zweiten Hälfte des 19. Jahrhunderts war Serbokroatisch die offizielle gemeinsame Standardsprache der Serben, Kroaten, Bosniaken und Montenegriner. Diese Entwicklung wurde von den Behörden Österreich-Ungarns gefördert, vor allem von den Kroaten aber auch teilweise abgelehnt. 1907 wurde in Bosnien als erstem Balkanland offiziell die „serbo-kroatische Sprache“ (srpsko-hrvatski jezik) als Amtsbezeichnung in Schulen und öffentlichen Institutionen eingeführt. In ganz Jugoslawien wurde diese Bezeichnung erst 1954 nach dem Abkommen von Novi Sad eingeführt. Nach dem Zerfall Jugoslawiens war Serbokroatisch von 1992 bis 1995 noch die Amtssprache der Republik Bosnien und Herzegowina, bevor sich auch hier wie in den übrigen Nachfolgestaaten die betreffenden Sprachstandards aus politisch motivierten Gründen auseinanderentwickelten, was durch die konsequente Anwendung der eigenständigen Bezeichnungen Kroatisch, Serbisch, Bosnisch und Montenegrinisch unterstrichen wurde. Der Status der Standardvarietäten des Serbokroatischen als voneinander unabhängiger Sprachen ist sprachwissenschaftlich umstritten. Während einige Autoren von leicht voneinander abweichenden Realisierungen einer Makrosprache und somit einem einheitlichen Sprachsystem ausgehen, betonen andere die dialektale Unterschiedlichkeit und die Notwendigkeit eines politischen Willens zur Vereinheitlichung, der zur Zeit nicht gegeben ist. Die Lage der serbokroatischen Sprache entsprach in der Soziolinguistik ungefähr der Situation der englischen Sprache (britische, amerikanische und kanadische Variante) und der deutschen Sprache (deutsche, österreichische und schweizerische Variante). (de)
Serbokroata lingvo aŭ kroatoserba lingvo (serbokroate: srpskohrvatski aŭ hrvatskosrpski) estas la plej grava okcidenta sudslava lingvo. Ĝi estas la denaska lingvo de la plimulto de kvar el la ses respublikoj de la eksa Jugoslavio (Kroatio, Bosnio kaj Hercegovino, Serbio kaj Montenegro) kaj parolata de 16,3 milionoj da homoj. La serbokroata konsistas el kvar normlingvoj, la serba, la kroata, la bosna kaj la montenegra, kaj do estas . Kvankam ofte tiuj kvar estas traktataj kiel apartaj lingvoj, lingvistoj konsideras ilin kiel ununuran kaj saman lingvon, ĉar la diferencoj inter la normaj versioj ne estas pli grandaj ol, ekzemple, inter la amerikaj kaj la brita versioj de la angla. Ĉiuj kvar normlingvoj baziĝas sur la ŝtokava dialekto. Norme serbokroata estis la oficiala lingvo de la iama Federacia Respubliko Jugoslavio. ISO 639 havas kodon por la serbokroata, sed en pli novaj versioj de la normo al tiu iama kodo (sh, hbs) aldoniĝis la apartaj kodoj por la bosna (bos, bs), la kroata (scr/hrv, hr) kaj la serba (scc/srp, sr). La skribo de la serbokroata lingvo estas tute fonetika, unu litero donas unu solan sonon, ĉiam kaj ĉie saman. Same ĉiuj nuntempaj variantoj de la lingvo (serba, kroata, bosna kaj montenegra) utiligas fonetikan skribosistemon. (eo)
Serbokroaziera eslaviar hizkuntza bat da, 1918tik 1991 arte lehenik Jugoslaviako Erresumako eta gero Jugoslaviako Errepublika Federal Sozialistako hizkuntza ofiziala izana. Haren dialektoak kroaziera, serbiera, montenegroera eta bosniera dira, egun politika-arrazoiengatik bereizten badira ere. Idazteko bi alfabeto erabiltzen dira: latindar alfabetoa (aldaera guztietan) eta alfabeto zirilikoa (serbiera eta montenegroerarako, latindar alfabetoarekin batera). (eu)
Le serbo-croate est une langue slave du groupe des langues slaves méridionales parlée dans l’ancienne Yougoslavie à la fois par les Serbes, les Croates, les Bosniaques et les Monténégrins. « Serbo-croate » était sa dénomination officielle dans l'ancienne Yougoslavie. D’autres dénominations officiellement acceptées pour cette langue étaient « croato-serbe », « serbe et croate », « croate et serbe », « serbe ou croate » et « croate ou serbe ». Du point de vue de la linguistique comparée, le serbo-croate est une seule et même langue, c’est-à-dire dont les variétés présentent suffisamment de traits structurels communs, établis objectivement, pour constituer une langue unitaire et qui ne puisse pas être considérée comme le dialecte d’une autre langue. En sociolinguistique, Heinz Kloss a appelé une telle langue (de) Abstandsprache « langue par distance ». Déjà à l’époque de la Yougoslavie communiste, on parlait de « variantes occidentale et orientale », et même déjà de « pratiques linguistiques standard bosno-herzégovinienne et monténégrine ». Les locuteurs de cette langue ne l’appelaient pas couramment « serbo-croate », terme livresque et scientifique, mais, selon leur appartenance nationale, « serbe », respectivement « croate ». Kloss et McConnell, en 1984, considéraient que le serbo-croate était une langue indépendante avec un statut de langue ausbau (terme introduit par Kloss en même temps avec abstand), c’est-à-dire élaborée, pour chacune de ses deux variantes : serbe et croate. Le processus ausbau s’est accéléré après le démembrement de la Yougoslavie quand, dans chacun des quatre États devenus indépendants, la volonté politique s’est affirmée de créer des langues nationales et officielles à part. Certains linguistes ont appliqué à leur tour le qualificatif ausbau aux nouvelles variétés standard aussi. Ainsi, la dénomination « serbo-croate » a été abandonnée dans l’usage officiel, et remplacée d’abord par « bosnien », « croate » et « serbe », puis « monténégrin » aussi, appelés officiellement des « langues ». Certains linguistes y voient une manifestation du nationalisme. La conscience du fait que c’est une seule et même langue reste présente chez les linguistes. Ils la considèrent comme une langue pluricentrique standard, qualification déjà appliquée au serbo-croate par Kloss, au même titre que l’anglais, l’allemand, l’espagnol etc., ayant à son tour quatre variétés standard. Certains linguistes continuent de l’appeler « serbo-croate ». La linguiste Snježana Kordić affirme que, « en dépit de leur qualité de langue-Ausbau [elles] représentent bien une seule et même langue. C’est pourquoi utiliser les appellations langue croate, langue serbe, langue bosniaque, etc. pose problème » et, selon elle, l’appellation scientifique correcte de la langue commune reste « serbo-croate ». D’autres linguistes appellent cette langue par un terme qu’ils considèrent comme neutre, par exemple diasystème slave du centre-sud, langue chtokavienne (štokavski jezik) (les quatre variétés ayant pour base le dialecte chtokavien de ce diasystème) ou standardni novoštokavski « néochtokavien standard ». D’autres linguistes encore ont adopté l’appellation BCS avant qu’un standard monténégrin apparaisse également, puis BCMS (pour bosnien-croate-monténégrin-serbe). Non seulement des linguistes, mais aussi des locuteurs ordinaires ont la conscience d’une langue commune, comme les participants à un projet appelé Jezici i nacionalizmi « Langues et nationalismes » et les signataires d’une « Déclaration sur la langue commune » lancée par ce projet. Dans la parole des locuteurs qui ont la conscience de leur langue commune on peut entendre l’appellation naš jezik « notre langue ». (fr)
El idioma serbocroata o croatoserbio (srpskohrvatski o hrvatskosrpski) es una lengua eslava meridional, hablada principalmente en Croacia, Serbia, Bosnia y Herzegovina, Montenegro y partes de Kosovo. Puesto que el serbocroata es una lengua , existen diferentes variedades de serbocroata estándar. La relación entre las variedades americanas, europeas y africanas del español puede compararse con la relación entre las variedades lingüísticas croata, serbia, bosnia y montenegrina. Se trata de una situación lingüística bastante equiparable, con el añadido de que las diferencias son aún menores entre las últimas cuatro variedades. La principal diferencia entre sus dialectos es que las variantes de Croacia, Bosnia y Herzegovina y Montenegro habitualmente se escriben con el alfabeto latino y las variantes de Serbia suelen escribirse con el alfabeto cirílico, aunque todas las variantes o dialectos se pueden escribir indistintamente en los dos alfabetos. La denominación se usó desde 1836 (Jernej Kopitar) hasta las guerras en Yugoslavia a principios de los años 1990, a modo de nombre genérico para cada una de las variantes estándar habladas por serbios, croatas, bosnios y montenegrinos, que era la lengua con diferentes variantes habladas en los países de la antigua Yugoslavia (Croacia, Serbia, Montenegro y Bosnia y Herzegovina). El idioma serbocroata fue una de las lenguas oficiales (junto al albanés, el esloveno y el macedonio) de la antigua federación yugoslava. Para diferenciar su denominación local y promover la identidad nacional de las nuevas naciones ahora se utilizan los términos diferenciados para cada una de las lenguas nacionales, sin ser identificadas ya como variantes regionales por las diferenciaciones que han marcado cada variante y que se han desarrollado de forma precoz sobre su idioma núcleo, siendo más comunes las designaciones como lengua croata, lengua serbia, lengua montenegrina y lengua bosnia actualmente. (es)
Seirbea-Chróitis nó Cróite-Sheirbis a thugtar ar an teanga atá á labhairt sa Chróit, sa tSeirbia, sa Boisnia-Heirseagaivéin agus i Montainéagró. Sa chiall chúng, ba í an tSeirbea-Chróitis an leagan caighdeánaithe a bhí in úsáid oifigiúil sa Iúgslaiv sna blianta 1954-1991, sa bhreis ar an tSlóivéinis agus ar an Mhacadóinis. Tá an teanga chaighdeánaithe seo bunaithe ar an gcanúint úd štokavski, go háirithe ar an leagan di ar a dtugtar novoštokavski, is é sin, štokavski nua. Cé go bhfuil na Bosnaigh, na Seirbiaigh, na Crótaigh agus na Montainéigrínigh féin ag iarraidh caighdeáin dá gcuid féin a fhorbairt, níl siad ag iarraidh aon chanúint eile seachas an novoštokavski a úsáid mar dhúshraith don chaighdeán nua. Dealraíonn sé gurbh é an teangeolaí Slóivéanach Jernej Kopitar ba luaithe a bhain úsáid as an téarma féin "Seirbea-Chróitis", cé gur féidir gurbh é an Slóvacach Pavel Jozef Šafárik a chéadcheap an focal. Is é ainm eile a bhí in úsáid san am ná "Illíris", ach tá sé níos coitianta "Illíris" a thabhairt ar an tseanteanga hipitéiseach as ar fhorbair an Albáinis. Faoi lár na naoú haoise déag, chaighdeánaigh na teangeolaithe Seirbiacha agus Crótacha an teanga in éineacht, ionas go mbeadh sé indéanta úsáid a bhaint as na litreacha Coireallacha agus Laidineacha araon leis an teanga a bhreacadh síos. Ba é an béaloideasóir Seirbiach Vuk Stefanović Karadžić a bhí i gceannas ar an gcaighdeánú Coireallach, agus an Crótach Ljudevit Gaj agus an Seirbiach Đuro Daničić a shocraigh an ceartlitriú Laidineach. Bhí sé i gceist acu go mór mór go seasfadh gach litir Choireallach d'aon litir amháin sa leagan Laidineach agus a mhalairt, rud a fhágann go bhfuil leagan Seirbiach na haibítre Coireallaí sách difriúil leis an leagan Rúiseach. Mar shampla, is mar Югославия a scríobhann na Rúisigh ainm na hIúgslaive, ach is é Југославија an leagan Seirbise. (Jugoslavija an litriú Cróitise.) Is ar éigean a úsáideann na cainteoirí féin an téarma sin "Seirbea-Chróitis" inniu, ach mar sin féin tá sé praiticiúil "Seirbea-Chróitis" a thabhairt ar na leaganacha éagsúla caighdeánacha atá bunaithe ar an gcanúint úd novoštokavski. (ga)
Bahasa Serbo-Kroasia adalah bahasa resmi Yugoslavia. Nama bahasa ini sekarang biasanya tidak dipergunakan lagi, yang dipergunakan ialah bahasa Serbia, bahasa Kroasia, bahasa Montenegro dan bahasa Bosnia. Namun pemilahan keempat bahasa ini hanya secara politik saja. Sebenarnya keempat bahasa ini merupakan empat dialek yang berbeda saja. Pada saat ini ada sekitar 20 juta penutur keempat bahasa ini. (in)
Serbo-Croatian (/ˌsɜːrboʊkroʊˈeɪʃən/) – also called Serbo-Croat (/ˌsɜːrboʊˈkroʊæt/), Serbo-Croat-Bosnian (SCB), Bosnian-Croatian-Serbian (BCS), and Bosnian-Croatian-Montenegrin-Serbian (BCMS) – is a South Slavic language and the primary language of Serbia, Croatia, Bosnia and Herzegovina, and Montenegro. It is a pluricentric language with four mutually intelligible standard varieties, namely Serbian, Croatian, Bosnian, and Montenegrin. South Slavic languages historically formed a continuum. The turbulent history of the area, particularly due to expansion of the Ottoman Empire, resulted in a patchwork of dialectal and religious differences. Due to population migrations, Shtokavian became the most widespread dialect in the western Balkans, intruding westwards into the area previously occupied by Chakavian and Kajkavian (which further blend into Slovenian in the northwest). Bosniaks, Croats and Serbs differ in religion and were historically often part of different cultural circles, although a large part of the nations have lived side by side under foreign overlords. During that period, the language was referred to under a variety of names, such as "Slavic" in general or "Serbian", "Croatian" or "Bosnian" in particular. In a classicizing manner, it was also referred to as "Illyrian". The process of linguistic standardization of Serbo-Croatian was originally initiated in the mid-19th-century Vienna Literary Agreement by Croatian and Serbian writers and philologists, decades before a Yugoslav state was established. From the very beginning, there were slightly different literary Serbian and Croatian standards, although both were based on the same dialect of Shtokavian, Eastern Herzegovinian. In the 20th century, Serbo-Croatian served as the official language of the Kingdom of Yugoslavia (when it was called "Serbo-Croato-Slovenian"), and later as one of the official languages of the Socialist Federal Republic of Yugoslavia. The breakup of Yugoslavia affected language attitudes, so that social conceptions of the language separated along ethnic and political lines. Since the breakup of Yugoslavia, Bosnian has likewise been established as an official standard in Bosnia and Herzegovina, and there is an ongoing movement to codify a separate Montenegrin standard. Like other South Slavic languages, Serbo-Croatian has a simple phonology, with the common five-vowel system and twenty-five consonants. Its grammar evolved from Common Slavic, with complex inflection, preserving seven grammatical cases in nouns, pronouns, and adjectives. Verbs exhibit imperfective or perfective aspect, with a moderately complex tense system. Serbo-Croatian is a pro-drop language with flexible word order, subject–verb–object being the default. It can be written in either localized variants of Latin (Gaj's Latin alphabet, Montenegrin Latin) or Cyrillic (Serbian Cyrillic, Montenegrin Cyrillic) whose thirty letters mutually map one-to-one, and the orthography is highly phonemic in all standards. (en)
La lingua serbo-croata o serbocroata (alfabeto latino: srpskohrvatski, e cirillico: српскохрватски, pron. AFI: /ˌsərpskoˈxərvat͡ski/) è una lingua slava meridionale; possiede oggi quattro varietà standardizzate (serbo, croato, bosniaco e montenegrino), molto simili tra loro. Al 2011, era parlata da 21 milioni di parlanti nativi; nel 2022, le due maggiori lingue in base ai parlanti totali secondo Ethnologue 2022 sono il serbo (10,3 milioni) e il croato (6,8 milioni). Era una delle lingue ufficiali della Jugoslavia, dov'era impiegata nelle repubbliche socialiste di Serbia (ufficialmente lingua serbocroata), Croazia (ufficialmente lingua croata o serba), Bosnia-Erzegovina (ufficialmente lingua serbocroata/croatoserba) e Montenegro (ufficialmente lingua serbocroata iecava), al fianco dello sloveno e del macedone (parlati rispettivamente nelle repubbliche socialiste di Slovenia e Macedonia); questa denominazione non è più ufficialmente usata dopo le Guerre jugoslave e la conseguente dissoluzione dello Stato unitario slavo. Da allora le persone riconoscono la propria lingua come serbo in Serbia, come croato in Croazia, come bosniaco in Bosnia-Erzegovina e come montenegrino in Montenegro; in realtà tali lingue sono così simili tra loro che la maggior parte dei linguisti le considera la stessa lingua, le cui varianti sono in ogni caso mutuamente intelligibili. L'Università di Vienna, città in cui è presente una grande comunità di persone provenienti dai Paesi dell'ex-Jugoslavia, ha inserito nei propri piani di studi il serbo, il croato e il bosniaco come un'unica lingua, chiamandola BKS (Bosnisch-Kroatisch-Serbisch); anche alle Università degli Studi di Trieste, di Venezia, di Bologna, di Bari e di Torino sono presenti gli insegnamenti di "lingua serbo-croata" e "lingua e letteratura serba e croata". (it)
세르비아-크로아티아어(Srpskohrvatski / Српскохрватски, Hrvatskosrpski / Хрватскосрпски) 또는 세르보크로아트어(Serbo-Croatian)는 구 유고슬라비아 지역인 세르비아, 크로아티아, 보스니아 헤르체고비나, 몬테네그로에서 사용되는 남슬라브어군의 언어이다. 정치적인 이유로 오늘날에는 국가들이 각각 세르비아어, 크로아티아어, 보스니아어, 몬테네그로어의 서로 다른 4가지 표준어를 설정함으로써 다중심언어가 되었으나, 이들은 모두 상호 의사소통이 가능하여 사실상 같은 언어로 여겨지는 경우가 많다. 한편 세르비아크로아티아어는 1991년까지 존속한 유고슬라비아 사회주의 연방 공화국에서 슬로베니아어, 마케도니아어와 함께 공용어로 사용되었었다. (ko)
セルビア・クロアチア語（セルビア・クロアチアご、セルボ・クロアチア語、クロアチア・セルビア語とも：Srpskohrvatski / Српскохрватски、スルプスコフルヴァツキ、Hrvatskosrpski / Хрватскосрпски、フルヴァツコスルプスキ）は、セルビア人 (Srbi)、クロアチア人 (Hrvati)、ボシュニャク人、モンテネグロ人によって話されている言語。ユーゴスラビアでは憲法上の公用語と定められていた。セルビア、クロアチア、ボスニア・ヘルツェゴビナ、モンテネグロなどで話されている。セルビア語、クロアチア語、ボスニア語、モンテネグロ語の標準語はいずれもセルビア・クロアチア語の新シュト方言の東ヘルツェゴビナ方言に基づいており、セルビア・クロアチア語は複数中心地言語のひとつに数えられる。一部の書籍では「ユーゴスラビア語」とも呼ばれる。インド・ヨーロッパ語族、スラブ語派、南スラブ語群に属する。言語人口は約1500万人（1971年国勢調査による）。 (ja)
Het Servo-Kroatisch of ook wel Kroato-Servisch (srpskohrvatski of hrvatskosrpski) is een taal uit de westelijke groep van de Zuid-Slavische talen. Het was de hoofdtaal van Servië, Kroatië, Bosnië en Herzegovina en Montenegro en wordt ook gesproken en verstaan in Noord-Macedonië en Slovenië. De taal wordt verder gesproken door Servische en Kroatische minderheden in Oostenrijk, Hongarije en Roemenië. (nl)
A língua servo-croata (também chamada de língua iugoslava) é uma língua eslava falada principalmente na Sérvia, em Montenegro, na Croácia e na Bósnia e Herzegovina por 21 milhões de pessoas. Seus códigos ISO 639 são sh, scr e scc. É uma língua pluricêntrica com vários centros, cada um fornecendo uma variedade nacional, com pelo menos algumas das suas próprias normas (codificadas). A antiga Iugoslávia era um verdadeiro caldeirão de misturas: dois alfabetos, três línguas oficiais, três religiões predominantes, quatro etnias e seis repúblicas. Com sua dissolução se produziu uma simplificação notável no sentido de que cada nova entidade se identificou com um Estado determinado, seja, Sérvia, Croácia, Bósnia e Herzegovina ou Macedônia do Norte. Apesar de tudo, as dificuldades em todos os níveis nesta região dos Bálcãs persistem, inclusive no aspecto linguístico. A Sérvia entrou num período de estagnação após a derrota sofrida ante os invasores turcos-otomanos em 1389 e só a Igreja Ortodoxa manteve a aprendizagem da literatura viva. A língua da Igreja e a ortografia baseada no alfabeto cirílico influíram notavelmente nos escritos seculares, tanto na Sérvia, dominada Império Otomano, quanto na Voivodina, pelo Reino da Hungria. A partir de 1700, ambas as nações entram na esfera do Império Austro-Húngaro, originando-se uma literatura um tanto ambígua em suas normas e inteligível somente para os que conheciam a língua da Igreja. Enquanto isso, os croatas, ligados administrativamente e pela religião católica com os países europeus a norte e a oeste, cultivaram a literatura em línguas vizinhas e em sua própria. Os escritores da costa do Adriático utilizaram o latim e o italiano assim como os dialetos de Dubrovnik e Split; enquanto os que viviam no norte da Croácia usavam o alemão, o húngaro, o latim e seus dialetos locais. A ortografia era principalmente latina, traduzindo os sons não latinos por meio do húngaro ou de convencionalismos gráficos semi-italianos. Como na Croácia se manifestam as maiores diferenças dialetais de todo o território do servo-croata, há grandes diferenças entre o escrito em Zagreb ou no norte e o escrito na costa do Adriático. Não obstante os croatas também têm uma tradição da Igreja Eslava, pois as regiões costeiras e insulares mantiveram a liturgia, contra a vontade da hierarquia, em textos eslavos escritos em alfabeto glagolítico, prática mantida na ilha de Krk. O glagolítico serviu também como veículo secular e os croatas desenvolveram caracteres de forma e cursivos peculiares. (pt)
Serbokroatiska, alternativt kroatoserbiska (senare beteckning BKS, förkortning för "bosniska, kroatiska och serbiska"), är ett omstritt samlingsbegrepp för ett antal sydslaviska språk och språkformer, som idag ofta betraktas som separata språk: bosniska, kroatiska, serbiska och senare montenegrinska. Begreppet serbokroatiska började användas inom språkforskningen på 1800-talet. I Jugoslavien användes serbokroatiskan som officiellt språk åren 1954–1997. En lokal samlingsterm med motsvarande syftning är naški (sammandragning av naš jezik, "vårt språk"). (sv)
Język serbsko-chorwacki, serbochorwacki (serb.-chorw. српскохрватски / srpskohrvatski) – kontrowersyjny termin określający byty językowe używane przez Serbów, Chorwatów, Czarnogórców i Boszniaków. Określenie „język serbsko-chorwacki” zostało wprowadzone w 1824 przez niemieckiego leksykografa Jacoba Grimma. W ujęciu tradycyjnym obejmuje ono dialekty sztokawskie, kajkawskie, czakawskie i torlackie należące do południowej gałęzi języków słowiańskich, wydzielone z miejscowego kontinuum dialektalnego na podstawie granic etnicznych i standaryzacyjnych. W ściślejszym rozumieniu pojęcie języka serbsko-chorwackiego odnosi się do standardów językowych używanych na terenie Serbii, Chorwacji, Bośni i Hercegowiny oraz Czarnogóry, opartych na wspólnej podstawie dialektalnej, jaką jest dialekt sztokawski. Stosowanie terminu „język serbsko-chorwacki” jako zbiorczego oznaczenia wszystkich form mowy używanych na tym obszarze językowym (w tym lokalnych gwar), zastępującego domniemane określenia separatystyczne, może bowiem budzić zastrzeżenia natury lingwistycznej, gdyż również on opiera się u swej podstawy na rozstrzygnięciach politycznych, związanych z rozwojem standaryzacji językowej. W odniesieniu do języka serbsko-chorwackiego jako warstwy skodyfikowanych standardów (tzw. sztokawszczyzny literackej) przyjmuje się, że jest to język policentryczny z czterema wzajemnie zrozumiałymi odmianami standardowymi: serbską, chorwacką, bośniacką i czarnogórską. Język serbsko-chorwacki został ustandaryzowany na mocy porozumienia językowego podpisanego przez chorwackich i serbskich pisarzy w połowie XIX wieku, dziesiątki lat przed powstaniem państwa jugosłowiańskiego, znanego dzisiaj jako Wiedeńska Umowa Językowa (Bečki književni dogovor). W XX wieku język ten zyskał status urzędowy w Królestwie Jugosławii (pod nazwą oficjalną „serbsko-chorwacko-słoweński”), a później służył jako jeden z języków oficjalnych SFRJ. W obrębie wspólnego standardu najczęściej wyróżniano dwa wyraźnie spolaryzowane warianty – zachodni (chorwacki, zagrzebski) oraz wschodni (serbski, belgradzki), a obszar Bośni i Hercegowiny traktowano jako przestrzeń przenikania się obu wspomnianych wariantów. Rozpad Jugosławii przyniósł rozbicie języka serbsko-chorwackiego na osobne odmiany normatywne, rozdzielone według granic etnicznych i politycznych. Dotychczasowy wspólny standard językowy ustąpił miejsce oddzielnym wariantom: serbskiemu, chorwackiemu i bośniackiemu. Mimo że oficjalnie język serbsko-chorwacki przestał funkcjonować pod postacią unitarnego standardu, a miano to wypadło z powszechnego obiegu w krajach byłej Jugosławii, wielu lingwistów jednoznacznie stwierdza, że współczesne kodyfikacje narodowe są kontynuacjami tego języka standardowego. W poczet języków policentrycznych bardzo często zalicza się zatem również język serbsko-chorwacki. Struktura gramatyczno-leksykalna języka Serbów, Chorwatów, Boszniaków i Czarnogórców wykazuje niewspółmiernie więcej cech wspólnych aniżeli odmienności (współczesne standardy językowe opierają się na tej samej podstawie dialektalnej), a porozumiewanie się przedstawicieli tychże nacji, posługujących się swoimi narodowymi odmianami języka, nie napotyka na żadne przeszkody. Wzajemna zrozumiałość między użytkownikami języka standardowego z Chorwacji, Serbii, Bośni i Hercegowiny oraz Czarnogóry jest intensywniejsza niż między użytkownikami standardowych wariantów angielskiego, francuskiego, niemieckiego i hiszpańskiego. Ze względu na kontrowersje, jakie budzi stosowanie tego terminu, bywa on parafrazowany jako Serbo-Croat-Bosnian (SCB) („język serbsko-chorwacko-bośniacki”), Bosnian-Croatian-Serbian (BCS) („język bośniacko-chorwacko-serbski”) lub Bosnian-Croatian-Montenegrin-Serbian (BCMS) („język bośniacko-chorwacko-czarnogórsko-serbski”). (pl)
Сербохорватська, або сербськохорватська мова (також хорвато-сербська, босно-хорвато-сербська, БХЧС (босно-хорвато-чорногоро-сербська), хорватсько-сербська мовна діасистема) — одна з південнослов'янських мов, основна мова сербів, хорватів, чорногорців та босняків. Відповідно існує чотири стандартизовані варіанти цієї мови: сербський, хорватський, боснійський і чорногорський, які є взаємнозрозумілими. Південнослов'янські діалекти історично сформували континуум. Складна історія регіону, зокрема тривале панування тут Османської імперії, призвела до заплутаності в діалектних і релігійних відмінностях. Внаслідок міграції населення штокавський діалект став найбільш поширеним на Західних Балканах і продовжив поширюватися далі на захід, де переважали чакавський і кайкавський діалекти (які далі на північний захід переходять у словенську мову). Босняки, хорвати та серби мають різні релігії й історично часто належали до різних культурних сфер, хоча велика частина цих народів жила на змішаних територіях поруч одне з одним під іноземним пануванням. У ті часи мову називали різними іменами, такими як "іллірійська", "славонська", "далматинська", а також залежно від регіону — "боснійська", "сербська", "хорватська". Сербохорватську стандартизувала в середині 19 століття , укладена хорватськими та сербськими письменниками і філологами. Спочатку різниця між сербським і хорватським літературними стандартами була майже непомітною, оскільки обидва базувалися на тому самому східногерцеговинському штокавському піддіалекті. У 20 столітті сербохорватська була офіційною мовою Королівства Югославії, а згодом — однією з офіційних мов Соціалістичної Федеративної Республіки Югославії. Розпад Югославії вплинув на мовні підходи, тож соціальні концепції мов розділилися на етнічному і політичному ґрунті. З часу розпаду Югославії боснійська отримала офіційний стандарт у Боснії та Герцеговині, а вже у 2010-х роках на міжнародному рівні було визнано окремий чорногорський стандарт. Таким чином про сербохорватську говорять здебільшого використовуючи етнічні назви сербської, хорватської, боснійської та чорногорської мов. Як і решта південнослов'янських мов сербохорватська має просту фонологію з системою у п'ять голосних і двадцять п'ять приголосних. У граматиці збереглася складна система відмінювання, зокрема сім відмінків іменників, займенників і прикметників. Дієслова мають доконаний і недоконаний вид із помірно складною системою часів. Порядок слів у реченні є гнучким, але здебільшого використовують підмет-присудок-додаток. На письмі використовують два алфавіти — кириличний і латинський (гаєвицю), правопис є фонетичним. (uk)
塞爾維亞-克羅埃西亞語，也称塞克語（塞尔维亚-克罗地亚语西里爾字母：Српскохрватски језик，拉丁字母：Srpskohrvatski jezik），是通行在東南歐巴爾幹半島前南斯拉夫諸國的語言。現由於政治因素，該語言在不同的國家擁有不同的名稱，但是使用者依然可以自由交谈。 (zh)
Сербохорва́тский язы́к (также сербскохорватский, сербо-хорватский / сербско-хорватский, хорватскосербский / хорватско-сербский, хорватосербский / хорвато-сербский, иногда югославский; сербохорв. srpskohrvatski/српскохрватски, hrvatskosrpski/хрватскосрпски, bosansko-hrvatsko-srpski jezik/босанско-хрватско-српски језик) — один из южнославянских языков. В бывшей Югославии рассматривался как литературный язык (однако с 1954 года было официально признано существование двух литературных норм), после распада Югославии является надъязыковым койне. Опирается на совокупность диалектов на территории бывшей Югославии (кроме Словении и Северной Македонии). Большая российская энциклопедия определяет сербохорватский язык как «язык сербов, хорватов, босняков и черногорцев». В разных республиках бывшей Югославии называется по-разному: * в Сербии — сербско-хорватский язык; * в Хорватии — хорватско-сербский язык; * в Боснии и Герцеговине — боснийско-хорватско-сербский язык; * в Черногории — боснийско-хорватско-черногорско-сербский язык. (ru)

dbo:spokenIn

dbo:wikiPageExternalLink

dbp:agency

dbr:Institute_of_Croatian_Language_and_Linguistics
dbr:Board_for_Standardization_of_the_Serbian_Language
(en)
Language Institute at University of Sarajevo (en)
Faculty for Montenegrin language and literature, formerly Institute for Montenegrin language and literature (en)

dbp:date

2011 (xsd:integer)
2018-10-05 (xsd:date)

Latin (en)
(en)
Cyrillic (en)
Yugoslav Braille (en)

dbp:wikiPageUsesTemplate

rdfs:comment

لغة صربوـ كرواتية هي لغة تتحدث بها شعوب صربيا ، كرواتيا ، البوسنة و الهرسك و الجبل الأسود . حيث يتحدث بها حوالي 27 مليون نسمة في البلقان. (ar)
Serbokroaziera eslaviar hizkuntza bat da, 1918tik 1991 arte lehenik Jugoslaviako Erresumako eta gero Jugoslaviako Errepublika Federal Sozialistako hizkuntza ofiziala izana. Haren dialektoak kroaziera, serbiera, montenegroera eta bosniera dira, egun politika-arrazoiengatik bereizten badira ere. Idazteko bi alfabeto erabiltzen dira: latindar alfabetoa (aldaera guztietan) eta alfabeto zirilikoa (serbiera eta montenegroerarako, latindar alfabetoarekin batera). (eu)
Bahasa Serbo-Kroasia adalah bahasa resmi Yugoslavia. Nama bahasa ini sekarang biasanya tidak dipergunakan lagi, yang dipergunakan ialah bahasa Serbia, bahasa Kroasia, bahasa Montenegro dan bahasa Bosnia. Namun pemilahan keempat bahasa ini hanya secara politik saja. Sebenarnya keempat bahasa ini merupakan empat dialek yang berbeda saja. Pada saat ini ada sekitar 20 juta penutur keempat bahasa ini. (in)
세르비아-크로아티아어(Srpskohrvatski / Српскохрватски, Hrvatskosrpski / Хрватскосрпски) 또는 세르보크로아트어(Serbo-Croatian)는 구 유고슬라비아 지역인 세르비아, 크로아티아, 보스니아 헤르체고비나, 몬테네그로에서 사용되는 남슬라브어군의 언어이다. 정치적인 이유로 오늘날에는 국가들이 각각 세르비아어, 크로아티아어, 보스니아어, 몬테네그로어의 서로 다른 4가지 표준어를 설정함으로써 다중심언어가 되었으나, 이들은 모두 상호 의사소통이 가능하여 사실상 같은 언어로 여겨지는 경우가 많다. 한편 세르비아크로아티아어는 1991년까지 존속한 유고슬라비아 사회주의 연방 공화국에서 슬로베니아어, 마케도니아어와 함께 공용어로 사용되었었다. (ko)
セルビア・クロアチア語（セルビア・クロアチアご、セルボ・クロアチア語、クロアチア・セルビア語とも：Srpskohrvatski / Српскохрватски、スルプスコフルヴァツキ、Hrvatskosrpski / Хрватскосрпски、フルヴァツコスルプスキ）は、セルビア人 (Srbi)、クロアチア人 (Hrvati)、ボシュニャク人、モンテネグロ人によって話されている言語。ユーゴスラビアでは憲法上の公用語と定められていた。セルビア、クロアチア、ボスニア・ヘルツェゴビナ、モンテネグロなどで話されている。セルビア語、クロアチア語、ボスニア語、モンテネグロ語の標準語はいずれもセルビア・クロアチア語の新シュト方言の東ヘルツェゴビナ方言に基づいており、セルビア・クロアチア語は複数中心地言語のひとつに数えられる。一部の書籍では「ユーゴスラビア語」とも呼ばれる。インド・ヨーロッパ語族、スラブ語派、南スラブ語群に属する。言語人口は約1500万人（1971年国勢調査による）。 (ja)
Het Servo-Kroatisch of ook wel Kroato-Servisch (srpskohrvatski of hrvatskosrpski) is een taal uit de westelijke groep van de Zuid-Slavische talen. Het was de hoofdtaal van Servië, Kroatië, Bosnië en Herzegovina en Montenegro en wordt ook gesproken en verstaan in Noord-Macedonië en Slovenië. De taal wordt verder gesproken door Servische en Kroatische minderheden in Oostenrijk, Hongarije en Roemenië. (nl)
Serbokroatiska, alternativt kroatoserbiska (senare beteckning BKS, förkortning för "bosniska, kroatiska och serbiska"), är ett omstritt samlingsbegrepp för ett antal sydslaviska språk och språkformer, som idag ofta betraktas som separata språk: bosniska, kroatiska, serbiska och senare montenegrinska. Begreppet serbokroatiska började användas inom språkforskningen på 1800-talet. I Jugoslavien användes serbokroatiskan som officiellt språk åren 1954–1997. En lokal samlingsterm med motsvarande syftning är naški (sammandragning av naš jezik, "vårt språk"). (sv)
塞爾維亞-克羅埃西亞語，也称塞克語（塞尔维亚-克罗地亚语西里爾字母：Српскохрватски језик，拉丁字母：Srpskohrvatski jezik），是通行在東南歐巴爾幹半島前南斯拉夫諸國的語言。現由於政治因素，該語言在不同的國家擁有不同的名稱，但是使用者依然可以自由交谈。 (zh)
El terme serbocroat es va fer servir durant la major part del segle xx per a referir-se a l'idioma comú de croats i serbis. Va nàixer com a tal en el segle xix, a conseqüència de l'Acord de Viena entre filòlegs serbis i croats, pel qual s'adoptava el dialecte novo-štokavski de variant ijekavski, originari de l'Hercegovina oriental, com a base del llenguatge literari comú a ambdós pobles. Actualment, és normal la referència al serbocroat com a diasistema, i són molts (especialment entre els nacionalistes croats i bosniomusulmans) els qui refusen de referir-se al serbocroat com un únic idioma. (ca)
Srbochorvatština nebo zastarale srbocharvátština (српскохрватски/srpskohrvatski, popř. hrvatskosrpski/хрватскосрпски, někdy také psáno se spojovníkem) je spisovný jazyk, který má sloužit mluvčím blízce příbuzných jihoslovanských nářečí v oblasti dnešního Srbska, Chorvatska, Černé hory a Bosny a Hercegoviny. Jeho vznik byl dohodnut roku 1850 a sloužil jako jeden z úředních jazyků Jugoslávie. Po rozpadu Jugoslávie se na území srbochorvatštiny osamostatnily čtyři nezávislé spisovné jazyky: srbština, chorvatština, bosenština a černohorština, které získaly postavení úředních jazyků svých zemí. Srbochorvatština naopak svou institucionální oporu ztratila. (cs)
Serbokroatisch oder Kroatoserbisch (serbokroatisch srpskohrvatski oder hrvatskosrpski bzw. kyrillisch српскохрватски oder хрватскосрпски) ist eine plurizentrische Sprache aus dem südslawischen Zweig der indoeuropäischen Sprachen. Sie basiert in allen ihren Standardvarietäten auf der štokavischen Dialektgruppe. Ihr Sprachraum umfasst das heutige Kroatien, Bosnien und Herzegowina, Montenegro und Serbien. In der Linguistik wird alternativ auch die Bezeichnung Bosnisch/Kroatisch/Serbisch (kurz B/K/S) verwendet. Umgangssprachlich ist der Begriff naš jezik (serbokroatisch für ‚unsere Sprache‘) bzw. naški ‚die unsrige‘ geläufig, um eine ethnische Zuordnung zu umgehen. (de)
Η Σερβοκροατική γλώσσα (Српскохрватски језик, Srpskohrvatski jezik) είναι μια νότια σλαβική γλώσσα και η κύρια γλώσσα της Σερβίας, της Κροατίας, της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης και του Μαυροβουνίου. Είναι μία πολυκεντρική γλώσσα με τέσσερις αμοιβαία κατανοητές πρότυπες εκδοχές. Τα Σερβοκροατικά τυποποιήθηκαν στα μέσα του 19ου αιώνα με το από κροάτες και σέρβους συγγραφείς και φιλόλογους, αρκετές δεκαετίες πριν την ίδρυση του γιουγκοσλαβικού κράτους. (el)
Serbokroata lingvo aŭ kroatoserba lingvo (serbokroate: srpskohrvatski aŭ hrvatskosrpski) estas la plej grava okcidenta sudslava lingvo. Ĝi estas la denaska lingvo de la plimulto de kvar el la ses respublikoj de la eksa Jugoslavio (Kroatio, Bosnio kaj Hercegovino, Serbio kaj Montenegro) kaj parolata de 16,3 milionoj da homoj. La serbokroata konsistas el kvar normlingvoj, la serba, la kroata, la bosna kaj la montenegra, kaj do estas . Kvankam ofte tiuj kvar estas traktataj kiel apartaj lingvoj, lingvistoj konsideras ilin kiel ununuran kaj saman lingvon, ĉar la diferencoj inter la normaj versioj ne estas pli grandaj ol, ekzemple, inter la amerikaj kaj la brita versioj de la angla. Ĉiuj kvar normlingvoj baziĝas sur la ŝtokava dialekto. Norme serbokroata estis la oficiala lingvo de la iama Fede (eo)
El idioma serbocroata o croatoserbio (srpskohrvatski o hrvatskosrpski) es una lengua eslava meridional, hablada principalmente en Croacia, Serbia, Bosnia y Herzegovina, Montenegro y partes de Kosovo. Puesto que el serbocroata es una lengua , existen diferentes variedades de serbocroata estándar. La relación entre las variedades americanas, europeas y africanas del español puede compararse con la relación entre las variedades lingüísticas croata, serbia, bosnia y montenegrina. Se trata de una situación lingüística bastante equiparable, con el añadido de que las diferencias son aún menores entre las últimas cuatro variedades. (es)
Seirbea-Chróitis nó Cróite-Sheirbis a thugtar ar an teanga atá á labhairt sa Chróit, sa tSeirbia, sa Boisnia-Heirseagaivéin agus i Montainéagró. Sa chiall chúng, ba í an tSeirbea-Chróitis an leagan caighdeánaithe a bhí in úsáid oifigiúil sa Iúgslaiv sna blianta 1954-1991, sa bhreis ar an tSlóivéinis agus ar an Mhacadóinis. Tá an teanga chaighdeánaithe seo bunaithe ar an gcanúint úd štokavski, go háirithe ar an leagan di ar a dtugtar novoštokavski, is é sin, štokavski nua. Cé go bhfuil na Bosnaigh, na Seirbiaigh, na Crótaigh agus na Montainéigrínigh féin ag iarraidh caighdeáin dá gcuid féin a fhorbairt, níl siad ag iarraidh aon chanúint eile seachas an novoštokavski a úsáid mar dhúshraith don chaighdeán nua. (ga)
Serbo-Croatian (/ˌsɜːrboʊkroʊˈeɪʃən/) – also called Serbo-Croat (/ˌsɜːrboʊˈkroʊæt/), Serbo-Croat-Bosnian (SCB), Bosnian-Croatian-Serbian (BCS), and Bosnian-Croatian-Montenegrin-Serbian (BCMS) – is a South Slavic language and the primary language of Serbia, Croatia, Bosnia and Herzegovina, and Montenegro. It is a pluricentric language with four mutually intelligible standard varieties, namely Serbian, Croatian, Bosnian, and Montenegrin. (en)
Le serbo-croate est une langue slave du groupe des langues slaves méridionales parlée dans l’ancienne Yougoslavie à la fois par les Serbes, les Croates, les Bosniaques et les Monténégrins. « Serbo-croate » était sa dénomination officielle dans l'ancienne Yougoslavie. D’autres dénominations officiellement acceptées pour cette langue étaient « croato-serbe », « serbe et croate », « croate et serbe », « serbe ou croate » et « croate ou serbe ». (fr)
La lingua serbo-croata o serbocroata (alfabeto latino: srpskohrvatski, e cirillico: српскохрватски, pron. AFI: /ˌsərpskoˈxərvat͡ski/) è una lingua slava meridionale; possiede oggi quattro varietà standardizzate (serbo, croato, bosniaco e montenegrino), molto simili tra loro. Al 2011, era parlata da 21 milioni di parlanti nativi; nel 2022, le due maggiori lingue in base ai parlanti totali secondo Ethnologue 2022 sono il serbo (10,3 milioni) e il croato (6,8 milioni). (it)
Język serbsko-chorwacki, serbochorwacki (serb.-chorw. српскохрватски / srpskohrvatski) – kontrowersyjny termin określający byty językowe używane przez Serbów, Chorwatów, Czarnogórców i Boszniaków. Określenie „język serbsko-chorwacki” zostało wprowadzone w 1824 przez niemieckiego leksykografa Jacoba Grimma. W ujęciu tradycyjnym obejmuje ono dialekty sztokawskie, kajkawskie, czakawskie i torlackie należące do południowej gałęzi języków słowiańskich, wydzielone z miejscowego kontinuum dialektalnego na podstawie granic etnicznych i standaryzacyjnych. (pl)
Сербохорва́тский язы́к (также сербскохорватский, сербо-хорватский / сербско-хорватский, хорватскосербский / хорватско-сербский, хорватосербский / хорвато-сербский, иногда югославский; сербохорв. srpskohrvatski/српскохрватски, hrvatskosrpski/хрватскосрпски, bosansko-hrvatsko-srpski jezik/босанско-хрватско-српски језик) — один из южнославянских языков. В бывшей Югославии рассматривался как литературный язык (однако с 1954 года было официально признано существование двух литературных норм), после распада Югославии является надъязыковым койне. Опирается на совокупность диалектов на территории бывшей Югославии (кроме Словении и Северной Македонии). (ru)
A língua servo-croata (também chamada de língua iugoslava) é uma língua eslava falada principalmente na Sérvia, em Montenegro, na Croácia e na Bósnia e Herzegovina por 21 milhões de pessoas. Seus códigos ISO 639 são sh, scr e scc. É uma língua pluricêntrica com vários centros, cada um fornecendo uma variedade nacional, com pelo menos algumas das suas próprias normas (codificadas). (pt)
Сербохорватська, або сербськохорватська мова (також хорвато-сербська, босно-хорвато-сербська, БХЧС (босно-хорвато-чорногоро-сербська), хорватсько-сербська мовна діасистема) — одна з південнослов'янських мов, основна мова сербів, хорватів, чорногорців та босняків. Відповідно існує чотири стандартизовані варіанти цієї мови: сербський, хорватський, боснійський і чорногорський, які є взаємнозрозумілими. (uk)

foaf:depiction

is dbo:wikiPageWikiLink of

is dbp:language of