Lo-fi music (original) (raw)

dbo:abstract

El lo-fi (de l'anglès low-fidelity, literalment "baixa fidelitat") és un gènere musical popularitzat als anys 80 als Estats Units, que busca un so sense a penes producció, enregistrat sovint amb mitjans de gravació antics o de baixa qualitat. Està relacionat amb la música indie. (ca)
لو-في (اختصار للدقة المنخفضة) هي موسيقى أو جودة إنتاج تكون فيها العناصر التي يُنظر إليها عادةً على أنها عيوب في التسجيل أو الأداء مسموعة، أحيانًا كخيار جمالي متعمد. لقد تطورت معايير جودة الصوت (الإخلاص) وإنتاج الموسيقى على مر العقود، مما يعني أن بعض الأمثلة القديمة لويفي ربما لم يتم التعرف عليها في الأصل على هذا النحو. بدأ التعرف على لو-في كأسلوب للموسيقى الشعبية في التسعينيات، عندما أصبح يشار إليها بالتناوب باسم موسيقى افعلها بنفسك. يُشار أحيانًا بشكل مضلل إلى التشويه التوافقي و «الدفء التناظري» على أنهما سمات أساسية لموسيقى لو-في. يتميز بإدراج العناصر التي يُنظر إليها عادةً على أنها غير مرغوب فيها في السياقات المهنية، مثل الملاحظات التي تم تشغيلها بشكل خاطئ أو التداخل البيئي أو عيوب الفونوغراف (إشارات صوتية متدهورة، أو صفير الشريط، وما إلى ذلك). من بين الفنانين الرائدين أو المؤثرين أو المهمين أيضًا ، Beach Boys (Smiley Smile) و (غالبًا ما يُطلق عليه «الأب الروحي للتسجيل المنزلي») وبول مكارتني (مكارتني) وتود روندجرين وجانديك ودانييل جونستون، من توجيه الأصوات، سيبادو، بيك، رصيف، وآرييل بينك. على الرغم من أن مصطلح "لو-في" كان موجودًا في المعجم الثقافي لما يقرب من " الدقة العالية "، إلا أن WFMU DJ William Berger يُنسب إليه عادةً تعميم المصطلح في عام 1986. في نقاط مختلفة منذ الثمانينيات، تم ربط "لو-في" بثقافة الكاسيت، وروح " البانك" DIY ، والبدائية، والموسيقى الخارجية، والأصالة، والقوالب النمطية المتهربين / الجيل X ، والحنين الثقافي. توسعت فكرة موسيقيي "غرفة النوم" في أعقاب ظهور محطات العمل الصوتية الرقمية الحديثة، وفي أواخر العقد الأول من القرن الحادي والعشرين، كانت جماليات Lo-fi بمثابة أساس لأنواع موسيقى البوب ذات الموجات الباردة والموسيقى الهائلة. (ar)
Low Fidelity, auch Lo-Fi [loʊˈfaɪ̯] oder Lofi, bezeichnet Musik, die mit simplem technischen Equipment aufgenommen wurde oder so klingt, als wäre die Aufnahme mit solchem gemacht worden. Das Antonym dazu ist High Fidelity bzw. Hi-Fi. Die musikalische Qualität der eigentlichen Songs ist von der Aufnahmeart nicht betroffen, weshalb Lo-Fi nicht für minderwertige Musik steht. Die benutzten Studiogeräte und elektronischen Musikinstrumente entsprechen aus Gründen einer gewollt „retro“ wirkenden (an historischen Vorbildern orientierten) Klangästhetik nicht dem Stand der aktuellen technischen Entwicklung. In den meisten Fällen ist es beabsichtigt, dass der Klang der Aufnahmen nicht gängigen Normen entspricht, um sich von der Masse an Mainstream-Veröffentlichungen abzuheben. Ein Beispiel hierfür wären Veröffentlichungen der Band Guided by Voices, die neben Studioaufnahmen auch rauschende Vierspurklänge auf ihre Alben setzte. Bekannte Bands, die sich dem Lo-Fi zuordnen lassen, sind zum Beispiel The Raveonettes und Sonic Youth. Als bekannteste Künstler des Lo-Fi-Genres gelten die Sänger Daniel Johnston oder Jandek, die ihren hohen künstlerischen Output nur mit sehr begrenzten Mitteln aufnehmen. Ein Beispiel dafür wäre Hi, How Are You von Daniel Johnston (1983). Man spricht im übertragenen Sinne von Lo-Fi-Sound, „wenn das gesamte Klangbild einer Produktion bewusst schmutzig und antiquiert bzw. historistisch wirkt.“ (de)
El lo-fi (también escrito como lofi o low-fi; abreviado del inglés: low fidelity, «baja fidelidad») es un enfoque de producción en el que predomina el uso de medios anticuados o de baja fidelidad de grabación, a veces como una mera decisión estética. Los estándares de calidad y producción musical han evolucionado a través de las décadas, significando que algunos ejemplos antiguos de lo-fi pudieron no ser originalmente reconocidos como tal. El lo-fi empezaría a considerarse como un estilo de música popular en los 90, cuando se le comenzaría a referir alternativamente como música DIY. Los términos distorsión armónica y «calidez analógica» son a veces erróneamente señalados como las características clave de la música lo-fi. (es)
Lo-fi (also typeset as lofi or low-fi; short for low fidelity) is a music or production quality in which elements usually regarded as imperfections in the context of a recording or performance are present, sometimes as a deliberate choice. The standards of sound quality (fidelity) and music production have evolved throughout the decades, meaning that some older examples of lo-fi may not have been originally recognized as such. Lo-fi began to be recognized as a style of popular music in the 1990s, when it became alternately referred to as DIY music (from "do it yourself"). Harmonic distortion and "analog warmth" are sometimes confused as core features of lo-fi music. Traditionally, lo-fi has been characterized by the inclusion of elements normally viewed as undesirable in professional contexts, such as misplayed notes, environmental interference, or phonographic imperfections (degraded audio signals, tape hiss, and so on). Pioneering, influential, or otherwise significant artists include the Beach Boys (Smiley Smile and Wild Honey), R. Stevie Moore (often called "the godfather of home recording"), Paul McCartney (McCartney), Todd Rundgren, Jandek, Daniel Johnston, Guided by Voices, Sebadoh, Beck, Pavement, and Ariel Pink. Although "lo-fi" has been in the cultural lexicon for approximately as long as "high fidelity", WFMU disc jockey William Berger is usually credited with popularizing the term in 1986. At various points since the 1980s, "lo-fi" has been connected with cassette culture, the DIY ethos of punk, primitivism, outsider music, authenticity, slacker/Generation X stereotypes, and cultural nostalgia. The notion of "bedroom" musicians expanded following the rise of modern digital audio workstations, and in the late 2000s, lo-fi aesthetics served as the basis of the chillwave and hypnagogic pop music genres. (en)
Lo-fi (abr. de low-fidelity, « de basse fidélité ») est une expression apparue à la fin des années 1980 aux États-Unis pour désigner certains groupes ou musiciens underground adoptant des méthodes d'enregistrement primitives pour produire un son « sale », volontairement opposé aux sonorités jugées aseptisées de certaines musiques populaires. L'expression est l'antonyme de hi-fi (abr. de high-fidelity, « de haute fidélité »). (fr)
Lo-Fi（Low-Fidelity、Lo-Fi music）とは、音楽のレコーディングの際の録音状態、録音技巧の一つで、極端に高音質なものではない録音環境を志向する価値観。転じて、そうした要素を持った音楽自体を表す言葉。対義語は Hi-Fi。 Low-Fidelity の略を起源とするが、日本独自の略語ではなく、英語圏でも同様に Lo-Fi として扱われる正式な音楽用語である。Hi-Fi の場合は再生環境についても言及されることが多く、基本的に再生環境は高音質であるほどいいと考えられるが、Lo-Fi の場合は再生環境について特段の要求はされない事が多い。 (ja)
Lo-Fi는 일반적으로 녹음이나 공연의 불완전성으로 간주되는 요소가 때로는 의도적인 감성적인 선택으로 음악 또는 음악 품질이다. 음질과 음악 제작의 기준은 수십 년 동안 진화해 왔으며, 이는 Lo-Fi의 일부 오래된 예가 원래 그렇게 인식되지 않았을 수도 있다는 것을 의미한다. Lo-Fi는 1980년대 미국에서 Hi-Fi(하이파이) 음악의 반대 개념으로 등장했으며, DIY 음악이라고도 불리는 1990년대 대중 음악의 스타일로 인정받기 시작했다. Lo-Fi의 감성은 실제로 오보 또는 음운 결함(테이프 잡음 등)과 같은 전문적인 맥락에서 바람직하지 않은 요소로 간주되는 요소를 포함시킴으로써 정의된다. (ko)
Con il termine bassa fedeltà (o anche lo-fi o low-fi, contrazione del termine in lingua inglese low fidelity) si indica un tipo di produzione musicale in cui gli elementi generalmente considerati imperfezioni di una registrazione o di un concerto sono udibili, alcune volte come scelta estetica deliberata. Gli standard di (fedeltà) e la produzione musicale sono evoluti nel corso dei decenni, il che significa che alcuni vecchi esempi di bassa fedeltà potrebbero non essere stati inizialmente riconosciuti come tali. Lo sviluppo tecnologico nell'ambito degli strumenti di registrazione professionali rese poi disponibili una serie di apparecchiature a 4-tracce analogiche capaci di registrare su normali musicassette (anziché su nastri a bobina) come, ad esempio, il Portastudio della Tascam. Lo-fi iniziò ad essere riconosciuto come uno stile di popular music negli anni '90, quando divenne parte integrante della attitudine musicale DIY (traduzione di "fai da te"). La e il "" sono talvolta erroneamente riconosciuti come caratteristiche fondamentali della musica lo-fi. La sua estetica è in realtà definita dall'inclusione di elementi normalmente considerati indesiderabili in contesti professionali, come note mal interpretate, interferenze ambientali o imperfezioni fonografiche (segnali audio degradati, sibilo del nastro e così via). Artisti pioneristici, influenti o comunque significativi includono i Beach Boys (Smiley Smile), R. Stevie Moore (spesso chiamato «the godfather of home recording»), Paul McCartney (McCartney), Todd Rundgren, Jandek, Daniel Johnston, Guided by Voices, Sebadoh, Beck, Pavement e Ariel Pink. Gli italiani Twenty Four Hours hanno registrato i loro due primi dischi ufficiali, pubblicati da Mellow Records proprio con due Tascam Portastudio rispettivamente nel 1991 e 1994. Anche se il termine lo-fi nel lessico culturale è stato utilizzato inizialmente per definire qualcosa di distante dall'alta fedeltà, il DJ della William Berger di solito è accreditato come uno dei massimi divulgatore di questo termine sin dal 1986. In vari punti dagli anni '80, lo-fi è stato connotato con la "", l'etica DIY tipica del punk rock, dell'indie rock, del primitivismo, outsider music, autenticità, stereotipi di slacker / Generazione X e nostalgia culturale. La nozione di musicisti da "camera da letto" si è ampliata in seguito all'ascesa delle moderne workstation audio digitali e, alla fine degli anni 2000, l'estetica lo-fi è stata la base dei generi Pop ipnagogico e chillwave.In ambito di musica elettronica il concetto di lo-fi può anche riferirsi a musica creata con sintetizzatori analogici o con vecchi computer 8-bit. (it)
Lo-fi (od ang. low fidelity „niska dokładność”) – termin używany do opisu sposobu nagrywania muzyki. Cechuje się niską jakością nagrań, wynikającą z przemyślanej koncepcji artystycznej – najczęściej w celu podkreślenia odrębności od mainstreamowych zespołów rockowych lub uzyskania autentycznego, „nieprzeprodukowanego” brzmienia. Po nagrania niskiej jakości sięgały jednak również m.in. zespoły metalowe. Jako źródła stylistyki lo-fi najczęściej wymieniane są nagrania Beach Boys, The Rolling Stones i Buddy’ego Holly. (pl)
Low fidelity, ook wel lo-fi of lofi, is het opnemen of afspelen van muziek in een lagere kwaliteit dan technisch haalbaar is. Het is de tegenhanger van high fidelity. Begin jaren negentig werd deze DIY-stroming populairder door de komst van de relatief goedkope 4-sporencassetterecorders van het merk Porta. Hierdoor werd het voor muzikanten mogelijk om thuis muziek vast te leggen, in plaats van in een dure studio. (nl)
Lo-fi är en musikgenre som använder lo-fi-inspelningar som ett konstnärligt uttryckssätt. Målet är att låta autentisk snarare än överproducerad. Många lo-fi-artister använder billiga kassettbandspelare för att spela in sin musik. Lo-fi kan sägas gå tillbaka till Beach Boys (albumet Smiley Smile), Beatles eller Buddy Holly (Holly spelade in några låtar i ett ombyggt garage). Som genre förknippas lo-fi huvudsakligen med inspelningar från 1980-talet och framåt, då kassetteknik som fyrspårs portastudio blev spridd. Tidiga representanter är Daniel Johnston, Beat Happening och skivbolaget K Records, och den nyzeeländska musikscenen runt och . Lo-fi fick en bredare publik i och med framgångarna för Beck, Sebadoh, Pavement, och Elliott Smith. Lo-fi-artister spelar ofta in sin musik på gammal eller dålig utrustning, ursprungligen av ekonomisk nödvändighet men numera huvudsakligen för de unika ljudegenskaperna. Många artister kopplade till lo-fi-rörelsen, som Bill Callahan eller , har upprepade gånger avfärdat användandet av bättre inspelningsteknik, eftersom de ville ha en "rå" ljudbild, medan andra, till exempel Guided by Voices och The Mountain Goats successivt övergick till professionella studior. Lo-fi-teknik finns i några genrer utanför indierocken, speciellt black metal, där den låga inspelningskvalitén har blivit närmast önskvärd. En del fans letar avsiktligt upp extremt lo-fi konsertbootleginspelningar, som den ökända Dawn of the Black Hearts, som är av så låg kvalitet att de överskrider den normala uppfattningen av musik. DIY-punk är också välkänt för sin dragning åt lo-fi, oftast producerat på billig utrustning, och kopierat från band till band på hemmaanläggningar för att ytterligare försämra ljudkvaliteten. Inom DIY-punken symboliserar lo-fi främst ett avståndstagande från kommersiella värderingar. (sv)
Lo-fi (abreviação de low-fidelity; baixa fidelidade) é uma música ou qualidade de produção em que elementos normalmente considerados como imperfeições de uma gravação ou performance são audíveis, às vezes como uma escolha estética deliberada. Os padrões de qualidade de som (fidelidade) e produção musical evoluíram ao longo das décadas, o que significa que alguns exemplos mais antigos de lo-fi podem não ter sido originalmente reconhecidos como tal. Lo-fi começou a ser reconhecido como um estilo de música popular na década de 1990, quando passou a ser conhecido alternadamente como música DIY. A distorção harmônica e "calor analógico" às vezes são sugeridos de maneira enganosa como características centrais da música lo-fi. Caracteriza-se pela inclusão de elementos normalmente vistos como indesejáveis em contextos profissionais, como notas tocadas incorretamente, interferência ambiental ou imperfeições fonográficas (sinais de áudio degradados, chiado de fita e assim por diante). Artistas pioneiros, influentes ou de outra forma importantes incluem The Beach Boys (Smiley Smile), (frequentemente chamado de "o padrinho da gravação doméstica"), Paul McCartney (McCartney), Todd Rundgren, , Daniel Johnston, Guided by Voices, , Beck, Pavement e . Embora "lo-fi" esteja no léxico-cultural há aproximadamente tanto tempo como "alta-fidelidade", o DJ William Berger da estação de rádio é geralmente creditado com a popularização do termo em 1986. Em vários pontos desde a década de 1980, "lo-fi" tem estado ligado à cultura do cassete, ao ethos punk DIY, primitivismo, outsider music, autenticidade, aos estereótipos de slacker/Geração X, e à nostalgia cultural. A noção de músicos de "quarto" se expandiu seguindo o surgimento das modernas estações de trabalho de áudio digital e, no final dos anos 2000, a estética lo-fi serviu de base aos gêneros de música chillwave e . (pt)
Lo-Fi или лоу-фай (от англ. low fidelity — «низкое качество») — направление в музыке, для которого характерно низкое качество звука и джазовые аккорды, при котором элементы, обычно рассматриваемые как недостатки в контексте записи или исполнения, присутствуют, иногда как преднамеренный выбор. Стандарты качества звука (верность) и музыкального производства развивались на протяжении десятилетий, поэтому некоторые старые примеры lo-fi, возможно, изначально не были признаны таковыми. Lo-fi начали признавать как стиль популярной музыки в 1990-х годах, когда его стали называть «музыкой DIY» (от Do it Yourself, «сделай это сам»). (ru)
低保真音乐（英語：Lo-fi music）指的是音乐制作中故意使用不完美的音质录制的音乐作品，会将录制过程中的杂音、呼吸声等一并录制下来，多是出于艺术性考虑而刻意为之。低保真音乐在1990年代即被视为流行音乐的一种曲风，当时人们称之为DIY音乐（DIY music）。 (zh)
Lo-Fi музика (англ. low fidelity — «низька точність») — це звукові записи з якістю, нижчою за звичні стандарти сучасної музики. Термін наприкінці 1986 року впровадив ді-джей Вільям Берґер на радіо WFMU, який присвячував щотижневий півгодинний сегмент своєї програми музиці, записаній в домашніх умовах, під назвою Lo-Fi. Ця музика також стосується руху, утвореного переважно на американських андеграундних музичних сценах у ранні 1980-ті роки. Серед пов'язаних гуртів: Sebadoh, Pavement, Liz Phair та Бек Гансен. (uk)

dbo:wikiPageExternalLink

dbo:wikiPageWikiLink

dbp:source

—Adam Harper, Lo-Fi Aesthetics in Popular Music Discourse (en)

dct:subject

rdfs:comment

El lo-fi (de l'anglès low-fidelity, literalment "baixa fidelitat") és un gènere musical popularitzat als anys 80 als Estats Units, que busca un so sense a penes producció, enregistrat sovint amb mitjans de gravació antics o de baixa qualitat. Està relacionat amb la música indie. (ca)
Lo-fi (abr. de low-fidelity, « de basse fidélité ») est une expression apparue à la fin des années 1980 aux États-Unis pour désigner certains groupes ou musiciens underground adoptant des méthodes d'enregistrement primitives pour produire un son « sale », volontairement opposé aux sonorités jugées aseptisées de certaines musiques populaires. L'expression est l'antonyme de hi-fi (abr. de high-fidelity, « de haute fidélité »). (fr)
Lo-Fi（Low-Fidelity、Lo-Fi music）とは、音楽のレコーディングの際の録音状態、録音技巧の一つで、極端に高音質なものではない録音環境を志向する価値観。転じて、そうした要素を持った音楽自体を表す言葉。対義語は Hi-Fi。 Low-Fidelity の略を起源とするが、日本独自の略語ではなく、英語圏でも同様に Lo-Fi として扱われる正式な音楽用語である。Hi-Fi の場合は再生環境についても言及されることが多く、基本的に再生環境は高音質であるほどいいと考えられるが、Lo-Fi の場合は再生環境について特段の要求はされない事が多い。 (ja)
Lo-Fi는 일반적으로 녹음이나 공연의 불완전성으로 간주되는 요소가 때로는 의도적인 감성적인 선택으로 음악 또는 음악 품질이다. 음질과 음악 제작의 기준은 수십 년 동안 진화해 왔으며, 이는 Lo-Fi의 일부 오래된 예가 원래 그렇게 인식되지 않았을 수도 있다는 것을 의미한다. Lo-Fi는 1980년대 미국에서 Hi-Fi(하이파이) 음악의 반대 개념으로 등장했으며, DIY 음악이라고도 불리는 1990년대 대중 음악의 스타일로 인정받기 시작했다. Lo-Fi의 감성은 실제로 오보 또는 음운 결함(테이프 잡음 등)과 같은 전문적인 맥락에서 바람직하지 않은 요소로 간주되는 요소를 포함시킴으로써 정의된다. (ko)
Lo-fi (od ang. low fidelity „niska dokładność”) – termin używany do opisu sposobu nagrywania muzyki. Cechuje się niską jakością nagrań, wynikającą z przemyślanej koncepcji artystycznej – najczęściej w celu podkreślenia odrębności od mainstreamowych zespołów rockowych lub uzyskania autentycznego, „nieprzeprodukowanego” brzmienia. Po nagrania niskiej jakości sięgały jednak również m.in. zespoły metalowe. Jako źródła stylistyki lo-fi najczęściej wymieniane są nagrania Beach Boys, The Rolling Stones i Buddy’ego Holly. (pl)
Low fidelity, ook wel lo-fi of lofi, is het opnemen of afspelen van muziek in een lagere kwaliteit dan technisch haalbaar is. Het is de tegenhanger van high fidelity. Begin jaren negentig werd deze DIY-stroming populairder door de komst van de relatief goedkope 4-sporencassetterecorders van het merk Porta. Hierdoor werd het voor muzikanten mogelijk om thuis muziek vast te leggen, in plaats van in een dure studio. (nl)
Lo-Fi или лоу-фай (от англ. low fidelity — «низкое качество») — направление в музыке, для которого характерно низкое качество звука и джазовые аккорды, при котором элементы, обычно рассматриваемые как недостатки в контексте записи или исполнения, присутствуют, иногда как преднамеренный выбор. Стандарты качества звука (верность) и музыкального производства развивались на протяжении десятилетий, поэтому некоторые старые примеры lo-fi, возможно, изначально не были признаны таковыми. Lo-fi начали признавать как стиль популярной музыки в 1990-х годах, когда его стали называть «музыкой DIY» (от Do it Yourself, «сделай это сам»). (ru)
低保真音乐（英語：Lo-fi music）指的是音乐制作中故意使用不完美的音质录制的音乐作品，会将录制过程中的杂音、呼吸声等一并录制下来，多是出于艺术性考虑而刻意为之。低保真音乐在1990年代即被视为流行音乐的一种曲风，当时人们称之为DIY音乐（DIY music）。 (zh)
Lo-Fi музика (англ. low fidelity — «низька точність») — це звукові записи з якістю, нижчою за звичні стандарти сучасної музики. Термін наприкінці 1986 року впровадив ді-джей Вільям Берґер на радіо WFMU, який присвячував щотижневий півгодинний сегмент своєї програми музиці, записаній в домашніх умовах, під назвою Lo-Fi. Ця музика також стосується руху, утвореного переважно на американських андеграундних музичних сценах у ранні 1980-ті роки. Серед пов'язаних гуртів: Sebadoh, Pavement, Liz Phair та Бек Гансен. (uk)
لو-في (اختصار للدقة المنخفضة) هي موسيقى أو جودة إنتاج تكون فيها العناصر التي يُنظر إليها عادةً على أنها عيوب في التسجيل أو الأداء مسموعة، أحيانًا كخيار جمالي متعمد. لقد تطورت معايير جودة الصوت (الإخلاص) وإنتاج الموسيقى على مر العقود، مما يعني أن بعض الأمثلة القديمة لويفي ربما لم يتم التعرف عليها في الأصل على هذا النحو. بدأ التعرف على لو-في كأسلوب للموسيقى الشعبية في التسعينيات، عندما أصبح يشار إليها بالتناوب باسم موسيقى افعلها بنفسك. (ar)
Low Fidelity, auch Lo-Fi [loʊˈfaɪ̯] oder Lofi, bezeichnet Musik, die mit simplem technischen Equipment aufgenommen wurde oder so klingt, als wäre die Aufnahme mit solchem gemacht worden. Das Antonym dazu ist High Fidelity bzw. Hi-Fi. In den meisten Fällen ist es beabsichtigt, dass der Klang der Aufnahmen nicht gängigen Normen entspricht, um sich von der Masse an Mainstream-Veröffentlichungen abzuheben. Ein Beispiel hierfür wären Veröffentlichungen der Band Guided by Voices, die neben Studioaufnahmen auch rauschende Vierspurklänge auf ihre Alben setzte. (de)
El lo-fi (también escrito como lofi o low-fi; abreviado del inglés: low fidelity, «baja fidelidad») es un enfoque de producción en el que predomina el uso de medios anticuados o de baja fidelidad de grabación, a veces como una mera decisión estética. Los estándares de calidad y producción musical han evolucionado a través de las décadas, significando que algunos ejemplos antiguos de lo-fi pudieron no ser originalmente reconocidos como tal. El lo-fi empezaría a considerarse como un estilo de música popular en los 90, cuando se le comenzaría a referir alternativamente como música DIY. (es)
Lo-fi (also typeset as lofi or low-fi; short for low fidelity) is a music or production quality in which elements usually regarded as imperfections in the context of a recording or performance are present, sometimes as a deliberate choice. The standards of sound quality (fidelity) and music production have evolved throughout the decades, meaning that some older examples of lo-fi may not have been originally recognized as such. Lo-fi began to be recognized as a style of popular music in the 1990s, when it became alternately referred to as DIY music (from "do it yourself"). (en)
Con il termine bassa fedeltà (o anche lo-fi o low-fi, contrazione del termine in lingua inglese low fidelity) si indica un tipo di produzione musicale in cui gli elementi generalmente considerati imperfezioni di una registrazione o di un concerto sono udibili, alcune volte come scelta estetica deliberata. Gli standard di (fedeltà) e la produzione musicale sono evoluti nel corso dei decenni, il che significa che alcuni vecchi esempi di bassa fedeltà potrebbero non essere stati inizialmente riconosciuti come tali. Lo sviluppo tecnologico nell'ambito degli strumenti di registrazione professionali rese poi disponibili una serie di apparecchiature a 4-tracce analogiche capaci di registrare su normali musicassette (anziché su nastri a bobina) come, ad esempio, il Portastudio della Tascam. Lo-fi (it)
Lo-fi (abreviação de low-fidelity; baixa fidelidade) é uma música ou qualidade de produção em que elementos normalmente considerados como imperfeições de uma gravação ou performance são audíveis, às vezes como uma escolha estética deliberada. Os padrões de qualidade de som (fidelidade) e produção musical evoluíram ao longo das décadas, o que significa que alguns exemplos mais antigos de lo-fi podem não ter sido originalmente reconhecidos como tal. Lo-fi começou a ser reconhecido como um estilo de música popular na década de 1990, quando passou a ser conhecido alternadamente como música DIY. (pt)
Lo-fi är en musikgenre som använder lo-fi-inspelningar som ett konstnärligt uttryckssätt. Målet är att låta autentisk snarare än överproducerad. Många lo-fi-artister använder billiga kassettbandspelare för att spela in sin musik. Lo-fi-teknik finns i några genrer utanför indierocken, speciellt black metal, där den låga inspelningskvalitén har blivit närmast önskvärd. En del fans letar avsiktligt upp extremt lo-fi konsertbootleginspelningar, som den ökända Dawn of the Black Hearts, som är av så låg kvalitet att de överskrider den normala uppfattningen av musik. (sv)

owl:sameAs

foaf:depiction

is dbo:genre of

is dbo:wikiPageWikiLink of