Presidency of James Monroe (original) (raw)

dbo:abstract

بدأت رئاسة جيمس مونرو في 4 مارس من العام 1817، عندما نُصّب جيمس مونرو رئيسًا للولايات المتحدة، وانتهت في 4 مارس 1825. تولى مونرو، والذي كان خامس رئيس للولايات المتحدة، منصبَه بعد فوزه في الانتخابات الرئاسية للعام 1816 بهامش كبير على منافسه الفيدرالي روفوس كينغ. وتُعتبر تلك آخر انتخابات قدم فيها الفدراليون مرشحًا رئاسيًا، ولم يكن لمونرو منافسين في الانتخابات الرئاسية للعام 1820. كان مونرو عضوًا في الحزب الديمقراطي الجمهوري، وخلَفه وزير الخارجية جون كوينسي آدامز. سعى مونرو للتخلص من الأحزاب السياسية، وخلال فترة رئاسته، اضمحّل الحزب الفيدرالي باعتباره مؤسسة وطنية. كما توقف الجمهوريون الديمقراطيون عن العمل تحت مظلة حزب سياسي موحد، وغالبًا ما تُسمّى الفترة التي شغل فيها مونرو منصب الرئيس باسم «حقبة المشاعر الحسنة» نظرًا لغياب الصراع حزبي. على المستوى المحلي، واجه مونرو ذعر العام 1819، والذي كان أول ركود كبير في الولايات المتحدة منذ اعتماد الدستور. دعم مونرو العديد من مشاريع البنية التحتية الممولة اتحاديًا، ولكنه استخدم حق النقض للحيلولة دون تنفيذ مشاريع أخرى بسبب مخاوفَ تتعلق بدستوريتها. ودعم مونرو تسوية ميزوري، التي ضمّت ولاية ميزوري بوصفها ولاية رقيق، إنما حظرت الرقّ في باقي الأراضي الواقعة شمال خط العرض 36°30′ شمالًا. وعلى صعيد السياسة الخارجية، حصل مونرو ووزير الخارجية آدامز على مستعمرة فلوريدا الشرقية من إسبانيا بموجب معاهدة آدمز-أونيس، في إنجازٍ لطالما سعى لتحقيقه مونرو ومَن سبقه من الرؤساء. وُقّعت معاهدة آدمز-أونيس بعد حرب السيمينول الأولى، ووطدت كذلك سيطرة الولايات المتحدة على فلوريدا الغربية، ورسّمت الحدود الغربية للولايات المتحدة، وتضمنت تخلّي إسبانيا عن مطالبتها بمقاطعة أوريغون. كما أبرمت إدارة مونرو معاهدتين مع بريطانيا، وهو ما شكّل حالة تقارب بين البلدين بعد حرب 1812. وجعلت معاهدة راش-باغوت الحدود الأمريكية مع أمريكا الشمالية البريطانية منطقة منزوعة السلاح، في حين حلت معاهدة 1818 بعض النزاعات الحدودية، وقدمت تسوية مشتركة لمقاطعة أوريغون. حمل مونرو تعاطفًا عميقًا مع الحركات الثورية في أمريكا اللاتينية، وعارض النفوذ الأوروبي في المنطقة. في العام 1823، أعلن مونرو عمّا سُمّي بمبدأ مونرو، والذي نصّ على حفاظ الولايات المتحدة على حيادها فيما يتعلق بالشؤون الأوروبية، ولكن عدم قبولها استعمارًا جديدًا للقوى الأوروبية في أمريكا اللاتينية. في انتخابات الرئاسة للعام 1824، حاول أربعة أعضاء من الحزب الجمهوري الديمقراطي التنافس على خلافة مونرو، الذي ظل محايدًا بين المرشحين. وفي انتخابات طارئة، خرج آدامز منتصرًا بتفوّقه على الجنرال أندرو جاكسون ووزير الخزانة وليام إيتش كراوفورد. إجمالًا، تصنّف استطلاعات الرأي التي يُجريها المؤرخون وعلماء السياسة مونرو على أنه رئيس فوق مستوى المتوسط. (ar)
James Monroe wurde als bislang letzter Präsident der Vereinigten Staaten ohne eigentlichen Gegenkandidaten gewählt. Da vor der Wahl im Jahr 1820 sein Sieg faktisch feststand, gab es keinen Wahlkampf. Im Electoral College erhielt Monroe allerdings nicht sämtliche Stimmen: William Plumer wählte John Quincy Adams, der zu diesem Zeitpunkt Außenminister war und 1824 Monroe dann auch im Amt folgen sollte. Vier Jahre zuvor hatte Monroe, zuvor selbst Außenminister im Kabinett Madison, den Föderalisten Rufus King besiegt. Finanzminister William Harris Crawford, Marineminister Benjamin Williams Crowninshield und Postminister Return Jonathan Meigs, die mit Monroe unter Präsident Madison gedient hatten, verblieben im Kabinett; lediglich Crawford behielt seinen Posten bis zum Ende von Monroes Präsidentschaft. Nicht bereits im März 1817, sondern erst im Oktober desselben Jahres trat Kriegsminister John C. Calhoun sein Amt an. Bis dahin vertrat ihn kommissarisch, der dies bereits unter Präsident Madison seit Oktober 1816 getan hatte, als William Harris Crawford ins Finanzministerium gewechselt war. (de)
La présidence de James Monroe débuta le 4 mars 1817, date de l'entrée en fonction de James Monroe en tant que 5e président des États-Unis, et prit fin le 4 mars 1825. Membre du Parti républicain-démocrate, Monroe accéda à la présidence après avoir remporté l'élection présidentielle de 1816 par un score écrasant sur son adversaire fédéraliste Rufus King. Cette élection fut la dernière où les fédéralistes présentèrent un candidat et Monroe n'eut aucun concurrent lors de l'élection présidentielle de 1820. Son secrétaire d'État, John Quincy Adams, lui succéda à la Maison-Blanche. Durant son mandat, Monroe chercha à éliminer les partis politiques, à commencer par le Parti fédéraliste qui disparut presque complètement de la scène nationale. Les républicains-démocrates cessèrent également de fonctionner comme un parti unifié et la présidence de Monroe est souvent associée à l'« ère des bons sentiments » en raison de l'apaisement des tensions partisanes. Sur le plan intérieur, Monroe dut affronter la panique bancaire de 1819 qui fut la première récession importante connue par les États-Unis depuis la ratification de la Constitution. Il favorisa également la mise en œuvre d'une politique de travaux publics financée par le gouvernement fédéral, mais mit son veto à plusieurs projets pour des motifs constitutionnels. Il soutint par ailleurs le compromis du Missouri de 1820 qui admettait le Missouri, un territoire esclavagiste, en tant qu'État au sein de l'Union mais qui interdisait l'esclavage dans les territoires situés au nord du parallèle 36° 30′. En politique étrangère, Monroe et le secrétaire d'État Adams achetèrent la Floride orientale à l'Espagne grâce au traité d'Adams-Onís de 1819, qui faisait suite à la première guerre séminole. Cet accord permit en outre de renforcer la présence américaine en Floride occidentale et de délimiter la frontière entre le territoire américain et la Nouvelle-Espagne jusqu'aux Rocheuses et à l'océan Pacifique, le long du 42e parallèle nord. L'administration Monroe négocia deux traités avec le Royaume-Uni, initiant un rapprochement entre les deux pays à la suite de la guerre de 1812. La frontière avec l'Amérique du Nord britannique fut démilitarisée en vertu du tandis que la convention de 1818 déboucha sur le règlement d'un certain nombre de contentieux territoriaux et sur le partage du territoire de l'Oregon. Très enthousiaste à l'égard des mouvements révolutionnaires en Amérique latine, le président craignait une ingérence européenne dans la région et formula en 1823 la doctrine Monroe, qui proclamait la neutralité des États-Unis dans les affaires du Vieux Continent mais qui s'opposait en retour à la présence des puissances européennes en Amérique du Sud. Lors de l'élection présidentielle de 1824, quatre candidats issus du Parti républicain-démocrate se présentèrent pour succéder à Monroe, qui resta en retrait pendant toute la campagne. Après un scrutin houleux qui nécessita l'arbitrage de la Chambre des représentants, John Quincy Adams fut déclaré vainqueur face au général Andrew Jackson et au secrétaire du Trésor William H. Crawford. Monroe est généralement considéré par les historiens et les politologues comme un président supérieur à la moyenne. (fr)
The presidency of James Monroe began on March 4, 1817, when James Monroe was inaugurated as President of the United States, and ended on March 4, 1825. Monroe, the fifth United States president, took office after winning the 1816 presidential election by an overwhelming margin over Federalist Rufus King. This election was the last in which the Federalists fielded a presidential candidate, and Monroe was unopposed in the 1820 presidential election. A member of the Democratic-Republican Party, Monroe was succeeded by Secretary of State John Quincy Adams. Monroe sought to eliminate political parties, and the Federalist Party faded as a national institution during his presidency. The Democratic-Republicans also stopped functioning as a unified political party, and the period during which Monroe served as president is often referred to as the "Era of Good Feelings" due to the lack of partisan conflict. Domestically, Monroe faced the Panic of 1819, the first major recession in the American history. He supported many federally-funded infrastructure projects, but vetoed other projects due to constitutional concerns. Monroe supported the Missouri Compromise, which admitted Missouri as a slave state but excluded slavery in the remaining territories north of the parallel 36°30′ north. In foreign policy, Monroe and Secretary of State Adams acquired East Florida from Spain with the Adams–Onís Treaty, realizing a long-term goal of Monroe and his predecessors. Reached after the First Seminole War, the Adams–Onís Treaty also solidified U.S. control over West Florida, established the western border of the United States, and included the cession of Spain's claims on Oregon Country. The Monroe administration also reached two treaties with Britain, marking a rapprochement between the two countries after the War of 1812. The Rush–Bagot Treaty demilitarized the U.S. border with British North America, while the Treaty of 1818 settled some boundary disputes and provided for the joint settlement of Oregon Country. Monroe was deeply sympathetic to the revolutionary movements in Latin America and opposed European influence in the region. In 1823, Monroe promulgated the Monroe Doctrine, which declared that the U.S. would remain neutral in European affairs, but would not accept new colonization of Latin America by European powers. In the 1824 presidential election, four members of the Democratic-Republican Party sought to succeed Monroe, who remained neutral among the candidates. Adams emerged as the victor over General Andrew Jackson and Secretary of the Treasury William H. Crawford. Polls of historians and political scientists have generally ranked Monroe as an above-average president. (en)
Het kabinet-Monroe was de uitvoerende macht van de Amerikaanse overheid van 4 maart 1817 tot 4 maart 1825. Minister van Buitenlandse Zaken James Monroe, een "Founding Father" uit Virginia, van de Democratisch-Republikeinse Partij werd gekozen als de 5e president van de Verenigde Staten na het winnen van de presidentsverkiezingen van 1816 over de kandidaat van de Federalistische Partij, zittend Senator voor New York Rufus King, een mede "Founding Father". Monroe werd herkozen voor een tweede termijn in 1820 zonder tegenkandidaat. In 1823 maakte Monroe bekend zich niet kandidaat te stellen voor een nieuwe termijn in de presidentsverkiezingen van 1824. (nl)
La presidenza di James Monroe ebbe inizio il 4 marzo del 1817 con la cerimonia d'insediamento e terminò il 4 marzo del 1825. Esponente del Partito Democratico-Repubblicano, Monroe assunse l'incarico di quinto presidente degli Stati Uniti d'America dopo aver vinto le elezioni presidenziali del 1816 con un margine di vittoria schiacciante sull'esponente del Partito Federalista Rufus King. Le elezioni del 1816 furono le ultime in cui i federalisti presentarono un candidato presidenziale; Monroe fu l'incontrastato vincitore nelle successive elezioni del 1820.Gli succedette il suo segretario di Stato in carica, John Quincy Adams.Monroe cercò di eliminare del tutto i partiti politici, tanto che il Partito federalista svanì come istituzione nazionale durante la sua amministrazione; ma anche i repubblicani-democratici smisero di funzionare come organismo unificato. Il periodo storico viene spesso definito l'"" a causa della mancanza di scontri tra partiti. A livello nazionale Monroe dovette affrontare il , la prima grande recessione nella storia degli Stati Uniti; sostenne molti dei progetti di infrastrutture pubbliche finanziati a livello federale, pose comunque il veto su altri a causa di preoccupazioni costituzionali. Fece approvare il compromesso del Missouri, che ammetteva il nuovo il Missouri in qualità di nuovo Stato federato schiavista escludendo allo stesso tempo la schiavitù nei restanti territori a nord del parallelo 36°30'. In politica estera il presidente e il suo segretario di Stato Adams acquisirono la Florida orientale dall'impero spagnolo a seguito del trattato Adams-Onís, realizzando un obiettivo a lungo termine già perseguito dai suoi predecessori. Ottenuto dopo la prima delle guerre seminole, il trattato consolidò anche il controllo statunitense sulla Florida occidentale, stabilì il confine occidentale degli Stati Uniti d'America e incluse la cessione delle rivendicazioni spagnole sull'Oregon Country. L'amministrazione Monroe raggiunse anche due trattati con l'impero britannico, segnando così un progressivo riavvicinamento tra i due paesi all'indomani della guerra anglo-americana del 1812. Il smilitarizzò il confine con il Nord America Britannico, mentre il trattato del 1818 concluse alcune dispute relative ai confini e previde un insediamento congiunto nell'Oregon Country. Il presidente mostrò profonda simpatia per i movimenti rivoluzionari in America Latina e si oppose ad ogni influenza europea sulla regione; nel 1823 enunciò la dottrina Monroe che sosteneva che gli Stati Uniti sarebbero rimasti neutrali negli affari del Vecchio Continente, ma non avrebbero consentito nuove colonizzazioni dell'America del Sud da parte delle potenze europee. Alle elezioni presidenziali del 1824 ben quattro esponenti del Partito democratico-repubblicano cercarono di succedergli e Monroe mantenne un profilo di rigorosa neutralità tra i diversi contenenti. Nessuno dei candidati ottenne la maggioranza assoluta dei grandi elettori, per cui il presidente fu eletto dalla Camera dei rappresentanti, scelto tra i tre candidati con più grandi elettori. Adams fu eletto presidente, superando il generale Andrew Jackson e il segretario al tesoro William Harris Crawford. Firma autografa del presidente Monroe. I sondaggi effettuati tra gli storici e i politologi hanno generalmente classificato Monroe come un presidente sopra la media (vedi classifica storica dei presidenti degli Stati Uniti d'America). (it)
Gabinet Jamesa Monroe’a – został powołany i zaprzysiężony w 1817. (pl)

dbo:wikiPageExternalLink

dbo:wikiPageWikiLink

dbp:b

US History/Presidents (en)

dbp:caption

General Andrew Jackson (en)
Secretary of State John Quincy Adams (en)

dbp:image

John Quincy Adams by Gilbert Stuart, 1818.jpg (en)
Charles Willson Peale - portrait of Andrew Jackson, 1819.jpg (en)

dbp:navyStart

1817 (xsd:integer)
1819 (xsd:integer)
1823 (xsd:integer)

dbp:s

Author:James Madison (en)

rdfs:comment

Het kabinet-Monroe was de uitvoerende macht van de Amerikaanse overheid van 4 maart 1817 tot 4 maart 1825. Minister van Buitenlandse Zaken James Monroe, een "Founding Father" uit Virginia, van de Democratisch-Republikeinse Partij werd gekozen als de 5e president van de Verenigde Staten na het winnen van de presidentsverkiezingen van 1816 over de kandidaat van de Federalistische Partij, zittend Senator voor New York Rufus King, een mede "Founding Father". Monroe werd herkozen voor een tweede termijn in 1820 zonder tegenkandidaat. In 1823 maakte Monroe bekend zich niet kandidaat te stellen voor een nieuwe termijn in de presidentsverkiezingen van 1824. (nl)
Gabinet Jamesa Monroe’a – został powołany i zaprzysiężony w 1817. (pl)
بدأت رئاسة جيمس مونرو في 4 مارس من العام 1817، عندما نُصّب جيمس مونرو رئيسًا للولايات المتحدة، وانتهت في 4 مارس 1825. تولى مونرو، والذي كان خامس رئيس للولايات المتحدة، منصبَه بعد فوزه في الانتخابات الرئاسية للعام 1816 بهامش كبير على منافسه الفيدرالي روفوس كينغ. وتُعتبر تلك آخر انتخابات قدم فيها الفدراليون مرشحًا رئاسيًا، ولم يكن لمونرو منافسين في الانتخابات الرئاسية للعام 1820. كان مونرو عضوًا في الحزب الديمقراطي الجمهوري، وخلَفه وزير الخارجية جون كوينسي آدامز. (ar)
James Monroe wurde als bislang letzter Präsident der Vereinigten Staaten ohne eigentlichen Gegenkandidaten gewählt. Da vor der Wahl im Jahr 1820 sein Sieg faktisch feststand, gab es keinen Wahlkampf. Im Electoral College erhielt Monroe allerdings nicht sämtliche Stimmen: William Plumer wählte John Quincy Adams, der zu diesem Zeitpunkt Außenminister war und 1824 Monroe dann auch im Amt folgen sollte. Vier Jahre zuvor hatte Monroe, zuvor selbst Außenminister im Kabinett Madison, den Föderalisten Rufus King besiegt. (de)
The presidency of James Monroe began on March 4, 1817, when James Monroe was inaugurated as President of the United States, and ended on March 4, 1825. Monroe, the fifth United States president, took office after winning the 1816 presidential election by an overwhelming margin over Federalist Rufus King. This election was the last in which the Federalists fielded a presidential candidate, and Monroe was unopposed in the 1820 presidential election. A member of the Democratic-Republican Party, Monroe was succeeded by Secretary of State John Quincy Adams. (en)
La présidence de James Monroe débuta le 4 mars 1817, date de l'entrée en fonction de James Monroe en tant que 5e président des États-Unis, et prit fin le 4 mars 1825. Membre du Parti républicain-démocrate, Monroe accéda à la présidence après avoir remporté l'élection présidentielle de 1816 par un score écrasant sur son adversaire fédéraliste Rufus King. Cette élection fut la dernière où les fédéralistes présentèrent un candidat et Monroe n'eut aucun concurrent lors de l'élection présidentielle de 1820. Son secrétaire d'État, John Quincy Adams, lui succéda à la Maison-Blanche. (fr)
La presidenza di James Monroe ebbe inizio il 4 marzo del 1817 con la cerimonia d'insediamento e terminò il 4 marzo del 1825. Esponente del Partito Democratico-Repubblicano, Monroe assunse l'incarico di quinto presidente degli Stati Uniti d'America dopo aver vinto le elezioni presidenziali del 1816 con un margine di vittoria schiacciante sull'esponente del Partito Federalista Rufus King. Le elezioni del 1816 furono le ultime in cui i federalisti presentarono un candidato presidenziale; Monroe fu l'incontrastato vincitore nelle successive elezioni del 1820.Gli succedette il suo segretario di Stato in carica, John Quincy Adams.Monroe cercò di eliminare del tutto i partiti politici, tanto che il Partito federalista svanì come istituzione nazionale durante la sua amministrazione; ma anche i rep (it)

rdfs:label

Presidency of James Monroe (en)
رئاسة جيمس مونرو (ar)
Kabinett Monroe (de)
Presidenza di James Monroe (it)
Présidence de James Monroe (fr)
Kabinet-Monroe (nl)
Gabinet Jamesa Monroe’a (pl)

owl:sameAs

foaf:depiction

is dbo:wikiPageWikiLink of