Anti-aircraft warfare (original) (raw)

dbo:abstract

الدفاع الجوي أحد الأسلحة الحديثة نسبياً في أي جيش متقدم، ونشأ بعد استخدام الطائرات والصواريخ في الحروب بدءاً من الحرب العالمية الأولى، وتكمن مسئوليته الأساسية في الدفاع عن الأهداف الأرضية والبحرية والجوية كذلك ضد خطر الطائرات والصواريخ، التي تشكل خطراً داهماً على الأهداف الحيوية والاستراتيجية في العمق إن لم تعترض، وبذلك تصبح تلك الأهداف فريسة سهلة بالنسبة للطائرات المقاتلة وخاصة الطائرات المتقدمة في الوقت الحالي بإمكانياتها القتالية الهائلة. وعادة ما تلحق وحدات الدفاع الجوي بالجيش والبحرية والقوات الجوية لتقوم بمهام الدفاع عن وحداتها ولحماية دورها الاستراتيجي بالمعركة. (ar)
Protivzdušná obrana zahrnuje podle definice NATO „veškerá opatření určená k zamezení či snížení účinnosti nepřátelského vzdušného útoku.“ Mezi prostředky protivzdušné obrany patří pozemní či letecké zbraňové systémy, příslušné senzory, řídící a kontrolní mechanismy a pasivní opatření (např. barážové balony). Úkolem protivzdušné obrany (PVO) je ochrana námořních, pozemních a vzdušných sil na libovolném místě. Většina států vyvíjela hlavní úsilí o obranu vlastního území, čemuž odpovídá český termín protivzdušná obrana státu (PVOS). NATO označuje leteckou PVO jako counter-air (protivzdušnou) a námořní PVO jako anti-aircraft warfare (protiletadlový boj). Protiraketová obrana je rozšířením protivzdušné obrany ve smyslu přizpůsobení se úkolům zachycení a zničení jakéhokoli letícího objektu (střely, rakety). V některých zemích, například v Británii a Německu během druhé světové války nebo v rámci SSSR či NATO, spadaly pozemní prostředky i letouny plnící úkoly PVO pod jednotné velení protivzdušné obrany. Zatímco úkolem celého systému protivzdušné obrany může být protivzdušná obrana státu (včetně ochrany vojenských zařízení), polní jednotky disponují v případě ohrožení ze strany nepřátelského letectva vlastními protivzdušnými prostředky. Pozemní protivzdušná obrana může být rovněž využita ofenzivním způsobem s cílem zamezit využití vzdušného prostoru protivníkem. (cs)
La defensa antiaèria està formada pel conjunt d'armes i sistemes de suport destinada a la defensa contra aeronaus. L'OTAN la defineix com totes les mesures dissenyades per a anul·lar o reduir l'efectivitat de les accions aèries hostils. Al llarg de la història s'ha utilitzat diverses armes per aquesta finalitat. Inicialment canons i metralladores per combatre les primeres aeronaus militars durant Primera Guerra Mundial, creixent en potència de foc i precisió al llarg dels anys. Després de la Segona Guerra Mundial començà l'era dels míssils guiats, específicament els míssils superfície-aire, així com el desenvolupament de sistemes de seguiment avançats per radar i altres mitjans. (ca)
Unter Flugabwehr (abgekürzt Flab, veraltet Luftabwehr, engl. Air Defence, im Marine-Kontext Anti-Air Warfare) versteht man militärische Maßnahmen zur Verteidigung des eigenen Luftraums gegen das Eindringen feindlicher Flugzeuge und anderer Flugkörper (Marschflugkörper, Drohnen, ballistische Raketen). Der Begriff Fliegerabwehr aller Truppen (zu Lande) bezeichnet im Sprachgebrauch der deutschen Bundeswehr die Bekämpfung von Luftzielen zur Selbstverteidigung durch alle Truppen, die nicht auf diesen Einsatzzweck spezialisiert sind. Dazu werden alle Waffen, auch Handfeuerwaffen und Panzerabwehrhandwaffen (zur Bekämpfung von Hubschraubern), zur Abwehr feindlicher Luftfahrzeuge eingesetzt. Dabei können gegen niedrigst fliegende Klein-Drohnen auch Repetierflinten mit Schrotmunition zum Einsatz kommen. Zur Feuerregelung siehe auch Feuererlaubnis. (de)
Anti-aircraft warfare, counter-air or air defence forces is the battlespace response to aerial warfare, defined by NATO as "all measures designed to nullify or reduce the effectiveness of hostile air action". It includes surface based, subsurface (submarine launched), and air-based weapon systems, associated sensor systems, command and control arrangements, and passive measures (e.g. barrage balloons). It may be used to protect naval, ground, and air forces in any location. However, for most countries, the main effort has tended to be homeland defence. NATO refers to airborne air defence as counter-air and naval air defence as anti-aircraft warfare. Missile defence is an extension of air defence, as are initiatives to adapt air defence to the task of intercepting any projectile in flight. In some countries, such as Britain and Germany during the Second World War, the Soviet Union, and modern NATO and the United States, ground-based air defence and air defence aircraft have been under integrated command and control. However, while overall air defence may be for homeland defence (including military facilities), forces in the field, wherever they are, provide their own defences against air threats. Until the 1950s, guns firing ballistic munitions ranging from 7.62 mm (.30 in) to 152.4 mm (6 in) were the standard weapons; guided missiles then became dominant, except at the very shortest ranges (as with close-in weapon systems, which typically use rotary autocannons or, in very modern systems, surface-to-air adaptations of short-range air-to-air missiles, often combined in one system with rotary cannons). (en)
Aerdefendo estas protekto de aerspaco de iu lando kaj protekto de propraj trupoj kontraŭ malamikaj aviadiloj, helikopteroj, aliaj flugaparatoj. Oni alkalkulas eĉ defendon kontraŭ malamikaj raketoj, misiloj. La aerdefendado komenciĝis kun apero de la unuaj aviadiloj dum la unua mondmilito. La aerdefendo komenciĝas per rimarko, malkaŝo de la malamika celo kaj finiĝas per detruo, neniigo de tiu. Por identigi la malamikajn celojn oni uzas simplaj optikajn instalaĵojn, radarojn. Oni neniigas la celon per pafiloj, fusiloj, aerdefendaj kanonoj, misiloj, ĉasaviadiloj. (eo)
La lutte antiaérienne est l'ensemble des mesures destinées à réduire l'efficacité des opérations aériennes hostiles. Elle inclut les systèmes d'armes au sol ou dans les airs associés aux systèmes de détection et aux moyens de commande et de contrôle. Pour la plupart des pays, l'effort principal a porté sur la défense du territoire national. Cependant les forces sur le terrain ont toujours déployé une défense antiaérienne pour se protéger des attaques potentielles. La défense au sol peut également être déployée offensivement pour interdire l'espace aérien aux appareils ennemis. (fr)
La defensa antiaérea es uno de los métodos para derribar aeronaves militares en combate, desde tierra o agua (o simplemente «superficie», para englobar a ambos). Varias armas y cañones se usan para esto desde que las primeras aeronaves militares se usaron en la Primera Guerra Mundial, creciendo en poder y en seguridad con los años. Después de la Segunda Guerra Mundial comenzó la era de los proyectiles guiados, específicamente los «misiles superficie-aire», y se ha usado en combinación de muchas formas. Hubo adaptaciones de sistemas de artillería estándares que se usaron como antiaéreos, con piezas estándares sobre chasis, y mejorando la efectividad de las armas antiaéreas antes de la Segunda Guerra Mundial. Las ojivas de los proyectiles se usan con diferentes tipos de espoletas: explosivos (barométricas, con retardo de tiempo), o de proximidad, para generar fragmentos de metal en el área del blanco. Un ejemplo clásico de un cañón antiaéreo de gran calibre es el cañón alemán de 88 mm. Las armas de largo alcance de este tipo son superadas en buena medida por los más efectivos sistemas de misiles superficie-aire que fueron introducidos en la década de 1950; sin embargo, gracias a su relativamente bajo coste de fabricación comparado con los sistemas más modernos, aún se utilizan en grandes cantidades en algunos países. Para usos de corto alcance, se requiere un arma más ligera con una cadencia de disparo más alta, para garantizar el impacto en un objetivo rápido. Los cañones automáticos de 20 mm, 37 mm y 40 mm son los más usados para este fin. A diferencia de armas más pesadas, estas armas ligeras se emplean ampliamente hoy en día por las mismas razones que fueron introducidas: la habilidad de seguimiento rápido del objetivo. Los sistemas modernos a menudo utilizan cañones automáticos, que fueron previstos originalmente para uso aire-tierra. Entre los sinónimos para los cañones antiaéreos se incluyen AAA o triple-A, una abreviatura para Anti-Aircraft Artillery, "ack-ack" del alemán Acht-Acht, el nombre popular del Flak 88, uno de los cañones antiaéreos más famosos, desarrollado por Krupp en 1917, archie (un término británico acuñado durante la Primera Guerra Mundial, se cree que derivó de "Archibald, certainly not!", muletilla del cómico de music hall George Robey), flak (del alemán FLiegerAbwehrKanone, cañón antiaéreo), DCA, defensa contra aviones. El nombre de misil antiaéreo es sinónimo de misil superficie-aire. La Armada de los Estados Unidos usa el término de guerra antiaérea (AAW); muchos de los grupos navales de combate incluyen a un comandante AAW entre ellos. La defensa antiaérea soviética estaba a cargo de la Voyska PVO, pero en Rusia fue asignada a la fuerza aérea. El Ejército de los Estados Unidos generalmente ha tenido la posibilidad de contar con superioridad aérea para reducir la amenaza de ataques a sus unidades terrestres desde el aire. Usan misiles Stinger (disparados por infantería o desde vehículos), por un lado, y misiles antiaeronaves/antimisiles Patriot, por el otro. (es)
Gunna a scaoileann sliogán ar ardluas ag uillinn ard chun áerárthach a leagan. Faoi dheireadh an dara cogadh domhanda, bhí diúracáin á gcur ina n-ionad. Faoi seo, bíonn ról lárnach ag diúracáin stiúrtha le radar chun cosaint a thabhairt i gcoinne aerárthaí, héileacaptar is diúracán naimhdeach ag leibhéil ísle gar don áit chosanta. (ga)
Peperangan antipesawat atau pertahanan udara didefinisikan oleh NATO sebagai "semua tindakan yang dirancang untuk membatalkan atau mengurangi efektivitas aksi udara musuh". Pertahanan udara termasuk yang berbasis permukaan, bawah permukaan (diluncurkan kapal selam), dan sistem senjata berbasis udara, sistem sensor yang terkait, pengaturan perintah dan kontrol dan langkah-langkah pasif (misalnya balon rentetan). Pertahanan udara dapat digunakan untuk melindungi angkatan laut, darat, dan udara di lokasi mana pun. Namun, bagi sebagian besar negara upaya utama cenderung menjadi 'pertahanan tanah air'. NATO mengacu pada pertahanan udara berbasis udara sebagai pertahanan udara dan pertahanan udara angkatan laut sebagai peperangan antipesawat. adalah perpanjangan dari pertahanan udara sebagaimana inisiatif untuk mengadaptasi pertahanan udara untuk tugas mencegat setiap proyektil yang terbang. Di beberapa negara, seperti Inggris dan Jerman selama Perang Dunia Kedua, Uni Soviet, NATO, dan Amerika Serikat, pertahanan udara darat dan pesawat pertahanan udara telah berada di bawah komando dan kontrol terpadu. Namun, sementara pertahanan udara secara keseluruhan mungkin ditugaskan untuk pertahanan tanah air termasuk fasilitas militer, pasukan di lapangan di mana pun mereka berada selalu menggunakan kemampuan pertahanan udara mereka sendiri jika ada ancaman udara. Kemampuan pertahanan udara berbasis permukaan juga dapat digunakan secara ofensif untuk memblokir penggunaan ruang udara untuk lawan. Hingga tahun 1950-an, meriam yang menembakkan amunisi balistik mulai dari kaliber 7,62 mm hingga 152,4 mm adalah senjata standar. Kemudian peluru kendali menjadi dominan, kecuali pada jarak yang sangat pendek (seperti pada close-in weapon system, yang biasanya menggunakan meriam otomatis berputar atau adaptasi darat-ke-udara dari peluru kendali udara-ke-udara jarak pendek, sering kali dikombinasikan dengan meriam berputar dalam satu sistem). (in)
防空（ぼうくう、英語: Air defense）とは、攻撃してくる航空機やミサイルの破壊、ないしその効果の低減・無効化を目的とした防衛手段。アメリカ空軍では、対空戦における防勢作戦の一部と位置付けている。 (ja)
방공(防空, 영어: air defense)은 적의 항공기나 미사일의 공격을 방어하는 군사활동과 그 군사활동을 하는 병과이다. 따라서 항공기와 미사일의 출현으로 창설된 역사가 짧은 군사활동 및 병과이다. NATO는 공중전에 대한 전투 공간 대응으로 방공을 정의하고 있다. 어느 장소에서든 육군, 해군, 공군을 보호하기 위해 사용될 수 있으나 대부분의 국가에서 국토 방위를 위해 주요하게 사용되는 경향이 있다. 미사일 방어는 방공의 확장으로 공중에서 발사체를 요격하는 임무를 수행한다. 대한민국 국군에서는 육군과 공군에 편제되어 있다. 주로 대공포와 유도무기 등을 다룬다. (ko)
Un'arma contraerea (o arma contraerei) è un tipo di arma che dirige la sua offesa specificamente contro bersagli aerei. In questa voce sono presentate solo le armi realizzate specificamente per questo scopo, mentre le armi che hanno per compito principale l'impegno di bersagli terrestri (o navali), ma possono essere usate anche contro bersagli aerei (per esempio, la maggior parte delle mitragliatrici pesanti), non vengono trattate specificatamente. Alcune armi progettate per l'uso contraereo sono state impegnate come armi controcarro, specialmente nel corso della seconda guerra mondiale (caso tipico l'88 tedesco), queste armi saranno considerate, in base al loro impiego originario, fra le armi contraeree. (it)
[[Файл:Flak18-36.jpФЫЬУg|thumb|300px|88-мм зенитная пушка FlaK — одно из самых узнаваемых орудий ПВО]](Запрос «ПВО» перенаправляется сюда; см. также другие значения.) Противовозду́шная оборо́на (сокр. ПВО) — комплекс мер по обеспечению защиты (обороны) от средств воздушного нападения противника. Различают ПВО: * войсковую; * объектовую; * корабельную. В российских условиях следует отличать Войска противовоздушной обороны Сухопутных войск (Войсковая ПВО) от войск (бригад) ПВО Военно-воздушных сил Российской Федерации (зенитные ракетные, радиотехнические, радиоэлектронной борьбы) и бригад противовоздушной обороны Войск воздушно-космической обороны, которые до 1998 года входили в самостоятельный вид вооружённых сил: Войска противовоздушной обороны Российской Федерации. (ru)
Luchtverdediging, ook luchtafweer of luchtdoelartillerie genoemd, is een samenstel van wapens, waarnemings- en richtapparatuur met als doel een object, een militaire eenheid of een gebied tegen luchtaanvallen te beschermen. Het wapen kan bijvoorbeeld een machinegeweer of kanon zijn dat omhoog gericht kan worden, maar ook bijvoorbeeld een luchtdoelraket. Op een tank of voertuig geplaatst kan dit voertuig zich in enige mate verdedigen tegen aanvallen door helikopters of laagvliegende vliegtuigen. Veel grotere wapensystemen zoals marineschepen hebben vaak een complex luchtafweersysteem dat bestaat uit opsporingsradar, doelzoekradar, geleide luchtafweerraketten voor de lange en middellange afstand, en raketten of snelvuurkanonnen voor de korte afstand. Ook gebieden zoals steden of hele landen kunnen door middel van luchtafweer verdedigd worden tegen luchtaanvallen. Gedurende de Tweede Wereldoorlog legde het Duitse leger de zogenaamde Kammhuberlinie aan om de Duitse steden tegen de geallieerde bombardementen vanuit Engeland te verdedigen. De Kammhuberlinie bevond zich op een strook land die vanaf de Noordzeekust meer dan 200 km diep het binnenland in reikte. Op vaste afstanden van elkaar bevonden zich hier waarnemingsposten, radarinstallaties, luchtafweerbatterijen en vliegvelden met dag- en nachtjagers. Na de Tweede Wereldoorlog, gedurende de Koude Oorlog, werd een (Air Defence Belt) aangelegd in Europa ter verdediging van luchtaanvallen uit het Warschaupact. Deze gordel liep van Noord-Noorwegen tot Turkije en was uitgerust met Nike-Hercules, Hawk en later Patriot raketsystemen maar beschikte ook over luchtverdedigingsjagers. In Nederland werd in 1950 het Korps Luchtwachtdienst opgericht, een semi-geheim netwerk van luchtwachttorens met vrijwillige waarnemers in Nederland ter bescherming van het Nederlandse luchtruim tegen vliegtuigen uit de Sovjet-Unie. Dit vrijwilligerskorps viel onder het van de Koninklijke Luchtmacht. Eigenlijk was dit netwerk reeds bij oprichting al zwaar verouderd, omdat het detecteren van de vliegtuigen volledig op het gehoor werkte. Voor straalvliegtuigen was deze manier van waarnemen te traag en te onnauwkeurig. Het korps werd dan ook in 1968 opgeheven. Moderne strijdkrachten en landen kennen uitgebreide systemen van luchtafweer voor de korte en de lange afstand. Geleide wapens die vanaf de grond of vanuit vliegtuigen gelanceerd worden spelen daar tegenwoordig een hoofdrol in. Op de korte afstand en tegen laagvliegende vliegtuigen worden naast vanaf de schouder af te vuren geleide wapens ook snelvuurkanonnen gebruikt. In het verleden is ook gebruikgemaakt van versperringen tegen luchtaanvallen. Het bekendst zijn de versperringsballonnen die men boven strategische objecten of schepen opliet. De met helium of waterstof gevulde ballonnen werden door een lange staalkabel op hun plaats gehouden. Deze staalkabel vormde een gevaarlijk obstakel voor laagvliegende vliegtuigen. Ook is voor gebruik op schepen geëxperimenteerd met een apparaat dat een kluwen staalkabels de lucht in schoot waarin een aanvallend vliegtuig verstrikt zou moeten raken. Wegens gebrek aan succes is het apparaat nooit operationeel geworden. (nl)
A defesa antiaérea (pré-AO 1990: defesa anti-aérea) consiste no empenhamento sobre aeronaves e misseis hostis, para defesa de pontos e zonas sensíveis de superfície, para defesa de forças terrestres ou navais, para interdição de um espaço aéreo condicionado ou para interdição de um espaço aéreo em zona de combate. A defesa antiaérea também é designada como "defesa contra aeronaves" ou "DCA". No âmbito naval, é normalmente designada "luta antiaérea" ou "AAW" (sigla de "anti-aircraft warfare") e no âmbito aeronáutico é designada "defesa aérea". A vertente da artilharia vocacionada para a defesa antiaérea é conhecida por "artilharia antiaérea", "AA", "AAA", "artilharia contra aeronaves" ou "artilharia de defesa aérea". Internacionalmente, a artilharia antiaérea também é conhecida pelos termos "Flak" (abreviatura do termo alemão: "Fliegerabwehrkanone", significando "canhão de defesa aérea"), "triple-A" (termo norte-americano referindo-se à sigla "AAA") e "ack-ack" (termo britânico, significando "AA" no código fonético da Primeira Guerra Mundial). Desde a introdução da aviação militar, sobretudo a partir da Primeira Guerra Mundial, que os meios de defesa antiaérea foram incluindo metralhadoras, peças antiaéreas, balões de barragem e aviões de caça, todos estes auxiliados por sistemas de referenciação, incluindo fonolocalizadores, projetores de luz e radares. Durante o decorrer do século XX, os sistemas de defesa antiaérea foram crescendo em termos de poder e de precisão, particularmente a partir da introdução dos mísseis superfície-ar e das peças antiaéreas autopropulsadas. (pt)
Obrona przeciwlotnicza – całokształt sił, środków i przedsięwzięć mających na celu niedopuszczenie lub ograniczenie do minimum oddziaływania lotnictwa nieprzyjaciela na wojska, ludność i obiekty na polu walki i na tyłach wojsk własnych. Wyodrębnia się obronę bierną i czynną. Cel obrony przeciwlotniczej osiąga się w wyniku realizacji dwóch zasadniczych funkcji: * niszczenia (obezwładniania) środków napadu powietrznego w powietrzu * informowania o zagrożeniu z powietrza. Obrona przeciwlotnicza jest częścią składową systemu obrony powietrznej. Do zasadniczych elementów obrony przeciwlotniczej należą: * prowadzenie rozpoznania celów powietrznych; * działania artylerii przeciwlotniczej i rakiet przeciwlotniczych, lotnictwa myśliwskiego oraz ; * prowadzenie zmasowanego ognia z broni strzeleckiej; * maskowanie i uodparnianie wojsk (obiektów) na skutki działania lotnictwa nieprzyjaciela. Głównym celem Wojsk OPL SP w latach 2007–2012 było osiąganie interoperacyjności z Zintegrowanym Systemem Obrony Powietrznej NATO – oraz z Wojskami Obrony Przeciwlotniczej Wojsk Lądowych i Marynarki Wojennej, w celu zapewnienia im możliwość wykonywania zadań w układzie narodowym, sojuszniczym i wielonarodowym (koalicyjnym), koncentrując swój wysiłek na osłonie: * wyznaczonych baz lotniczych, * wojsk operacyjnych w rejonach zgrupowań i przepraw, * najważniejszych obiektów przemysłowych i administracyjnych. W świetle tych zadań oraz obecnych i przewidywanych zagrożeń, oprócz zdolności do zwalczania samolotów, wojska OPL muszą posiadać zdolności do niszczenia rakiet balistycznych, pocisków samosterujących, bezpilotowych aparatów latających, obiektów powietrznych o małej skutecznej powierzchni odbicia. Zadania obrony przeciwlotniczej mogą być realizowane sposobami strefowo-obiektowej i bezpośredniej OPL. Strefowo-obiektowa OPL jest realizowana w osłonie wielu obiektów rozmieszczonych na znacznym obszarze. Organizuje się ją w warunkach dysponowania dużym i różnorodnym potencjałem bojowym. Bezpośrednia OPL jest realizowana w sytuacjach deficytu środków walki przeciwlotniczej. Jest ukierunkowana na osłonę konkretnych obiektów przed atakiem ŚNP z małych odległości i wysokości . (pl)
Luftvärn definieras av Nato som "alla åtgärder med syfte att eliminera eller reducera effektiviteten i fientliga luftaktioner". Detta inkluderar markbaserade och luftbaserade vapensystem, associerade sensorsystem, kringliggande arrangemang samt passiva åtgärder. Syftet kan bland annat vara att skydda flotta, infanteri eller flygvapen i en konflikt. För de flesta nationer har den huvudsakliga uppgiften för luftvärn varit att försvara hemlandet. NATO refererar till luftburet luftvärn som counter-air och luftvärn i en flotta som anti-aircraft warfare. Missilförsvar är en förlängning av luftvärn, något som också gäller initiativ för att anpassa ett flygvapen för att genskjuta inkommande missiler. Ett markbaserat luftvärn kan också användas offensivt för att neka motparten tillgång till ett specifikt luftrum. Luftvärn kan ske med robotluftvärn eller eldrörsluftvärn. Tillsammans med luftvärn användes förr ofta spärrballonger för att hindra lågflygande flygplan. * Sovjetiskt luftvärn försvarar Leningrad, 1941. * Luftvärnssoldater på post strax väster om Ystad 1943 framför en 7,5 cm lvkanon m/37. * Lyssnarinstrument TEPAS m/37 för luftvärn grupperat i Gislöv öster om Trelleborg 1940. * Amerikanska trupper bemannar en luftvärnskanon (märke Bofors) nära den algeriska kusten, 1943. * Ett kanadensiskt luftvärn gör sig redo för strid, 1918. * 40 mm luftvärnskanon från svenska Bofors. (sv)
Протипові́тряна оборо́на (скор. ППО) — сукупність організаційних заходів та бойових дій, які спрямовані на відбиття ворожого удару з повітря, прикриття угрупувань власних наземних військ або важливих об'єктів у тилу. Військова ППО сприяє завоюванню й утриманню панування в повітрі. Вона створюється на всіх етапах та в усіх видах бою, у ході пересування військ та під час постійного їх розташування. (uk)
防空战(英文 "Anti-Air Warfare" 或 "Air Defence")是為防阻、消滅或減低敵方空襲效果所採之一切措施。包括從地面(水面)、水下、以及空中發射的武器系統，與武器搭配的偵測系統，指揮管制系統，以及被動的防禦手段。飛彈防禦是防空的延伸，目標是讓防空系統不只攔截飛行器，也能攔截任何空中的投射體 (飛彈、火箭炮彈，甚至砲彈) (zh)

dbo:wikiPageExternalLink

dbo:wikiPageWikiLink

rdfs:comment

الدفاع الجوي أحد الأسلحة الحديثة نسبياً في أي جيش متقدم، ونشأ بعد استخدام الطائرات والصواريخ في الحروب بدءاً من الحرب العالمية الأولى، وتكمن مسئوليته الأساسية في الدفاع عن الأهداف الأرضية والبحرية والجوية كذلك ضد خطر الطائرات والصواريخ، التي تشكل خطراً داهماً على الأهداف الحيوية والاستراتيجية في العمق إن لم تعترض، وبذلك تصبح تلك الأهداف فريسة سهلة بالنسبة للطائرات المقاتلة وخاصة الطائرات المتقدمة في الوقت الحالي بإمكانياتها القتالية الهائلة. وعادة ما تلحق وحدات الدفاع الجوي بالجيش والبحرية والقوات الجوية لتقوم بمهام الدفاع عن وحداتها ولحماية دورها الاستراتيجي بالمعركة. (ar)
Aerdefendo estas protekto de aerspaco de iu lando kaj protekto de propraj trupoj kontraŭ malamikaj aviadiloj, helikopteroj, aliaj flugaparatoj. Oni alkalkulas eĉ defendon kontraŭ malamikaj raketoj, misiloj. La aerdefendado komenciĝis kun apero de la unuaj aviadiloj dum la unua mondmilito. La aerdefendo komenciĝas per rimarko, malkaŝo de la malamika celo kaj finiĝas per detruo, neniigo de tiu. Por identigi la malamikajn celojn oni uzas simplaj optikajn instalaĵojn, radarojn. Oni neniigas la celon per pafiloj, fusiloj, aerdefendaj kanonoj, misiloj, ĉasaviadiloj. (eo)
La lutte antiaérienne est l'ensemble des mesures destinées à réduire l'efficacité des opérations aériennes hostiles. Elle inclut les systèmes d'armes au sol ou dans les airs associés aux systèmes de détection et aux moyens de commande et de contrôle. Pour la plupart des pays, l'effort principal a porté sur la défense du territoire national. Cependant les forces sur le terrain ont toujours déployé une défense antiaérienne pour se protéger des attaques potentielles. La défense au sol peut également être déployée offensivement pour interdire l'espace aérien aux appareils ennemis. (fr)
Gunna a scaoileann sliogán ar ardluas ag uillinn ard chun áerárthach a leagan. Faoi dheireadh an dara cogadh domhanda, bhí diúracáin á gcur ina n-ionad. Faoi seo, bíonn ról lárnach ag diúracáin stiúrtha le radar chun cosaint a thabhairt i gcoinne aerárthaí, héileacaptar is diúracán naimhdeach ag leibhéil ísle gar don áit chosanta. (ga)
防空（ぼうくう、英語: Air defense）とは、攻撃してくる航空機やミサイルの破壊、ないしその効果の低減・無効化を目的とした防衛手段。アメリカ空軍では、対空戦における防勢作戦の一部と位置付けている。 (ja)
방공(防空, 영어: air defense)은 적의 항공기나 미사일의 공격을 방어하는 군사활동과 그 군사활동을 하는 병과이다. 따라서 항공기와 미사일의 출현으로 창설된 역사가 짧은 군사활동 및 병과이다. NATO는 공중전에 대한 전투 공간 대응으로 방공을 정의하고 있다. 어느 장소에서든 육군, 해군, 공군을 보호하기 위해 사용될 수 있으나 대부분의 국가에서 국토 방위를 위해 주요하게 사용되는 경향이 있다. 미사일 방어는 방공의 확장으로 공중에서 발사체를 요격하는 임무를 수행한다. 대한민국 국군에서는 육군과 공군에 편제되어 있다. 주로 대공포와 유도무기 등을 다룬다. (ko)
Un'arma contraerea (o arma contraerei) è un tipo di arma che dirige la sua offesa specificamente contro bersagli aerei. In questa voce sono presentate solo le armi realizzate specificamente per questo scopo, mentre le armi che hanno per compito principale l'impegno di bersagli terrestri (o navali), ma possono essere usate anche contro bersagli aerei (per esempio, la maggior parte delle mitragliatrici pesanti), non vengono trattate specificatamente. Alcune armi progettate per l'uso contraereo sono state impegnate come armi controcarro, specialmente nel corso della seconda guerra mondiale (caso tipico l'88 tedesco), queste armi saranno considerate, in base al loro impiego originario, fra le armi contraeree. (it)
Протипові́тряна оборо́на (скор. ППО) — сукупність організаційних заходів та бойових дій, які спрямовані на відбиття ворожого удару з повітря, прикриття угрупувань власних наземних військ або важливих об'єктів у тилу. Військова ППО сприяє завоюванню й утриманню панування в повітрі. Вона створюється на всіх етапах та в усіх видах бою, у ході пересування військ та під час постійного їх розташування. (uk)
防空战(英文 "Anti-Air Warfare" 或 "Air Defence")是為防阻、消滅或減低敵方空襲效果所採之一切措施。包括從地面(水面)、水下、以及空中發射的武器系統，與武器搭配的偵測系統，指揮管制系統，以及被動的防禦手段。飛彈防禦是防空的延伸，目標是讓防空系統不只攔截飛行器，也能攔截任何空中的投射體 (飛彈、火箭炮彈，甚至砲彈) (zh)
La defensa antiaèria està formada pel conjunt d'armes i sistemes de suport destinada a la defensa contra aeronaus. L'OTAN la defineix com totes les mesures dissenyades per a anul·lar o reduir l'efectivitat de les accions aèries hostils. (ca)
Protivzdušná obrana zahrnuje podle definice NATO „veškerá opatření určená k zamezení či snížení účinnosti nepřátelského vzdušného útoku.“ Mezi prostředky protivzdušné obrany patří pozemní či letecké zbraňové systémy, příslušné senzory, řídící a kontrolní mechanismy a pasivní opatření (např. barážové balony). Úkolem protivzdušné obrany (PVO) je ochrana námořních, pozemních a vzdušných sil na libovolném místě. Většina států vyvíjela hlavní úsilí o obranu vlastního území, čemuž odpovídá český termín protivzdušná obrana státu (PVOS). NATO označuje leteckou PVO jako counter-air (protivzdušnou) a námořní PVO jako anti-aircraft warfare (protiletadlový boj). Protiraketová obrana je rozšířením protivzdušné obrany ve smyslu přizpůsobení se úkolům zachycení a zničení jakéhokoli letícího objektu (stře (cs)
Unter Flugabwehr (abgekürzt Flab, veraltet Luftabwehr, engl. Air Defence, im Marine-Kontext Anti-Air Warfare) versteht man militärische Maßnahmen zur Verteidigung des eigenen Luftraums gegen das Eindringen feindlicher Flugzeuge und anderer Flugkörper (Marschflugkörper, Drohnen, ballistische Raketen). Zur Feuerregelung siehe auch Feuererlaubnis. (de)
Anti-aircraft warfare, counter-air or air defence forces is the battlespace response to aerial warfare, defined by NATO as "all measures designed to nullify or reduce the effectiveness of hostile air action". It includes surface based, subsurface (submarine launched), and air-based weapon systems, associated sensor systems, command and control arrangements, and passive measures (e.g. barrage balloons). It may be used to protect naval, ground, and air forces in any location. However, for most countries, the main effort has tended to be homeland defence. NATO refers to airborne air defence as counter-air and naval air defence as anti-aircraft warfare. Missile defence is an extension of air defence, as are initiatives to adapt air defence to the task of intercepting any projectile in flight. (en)
La defensa antiaérea es uno de los métodos para derribar aeronaves militares en combate, desde tierra o agua (o simplemente «superficie», para englobar a ambos). Varias armas y cañones se usan para esto desde que las primeras aeronaves militares se usaron en la Primera Guerra Mundial, creciendo en poder y en seguridad con los años. Después de la Segunda Guerra Mundial comenzó la era de los proyectiles guiados, específicamente los «misiles superficie-aire», y se ha usado en combinación de muchas formas. (es)
Peperangan antipesawat atau pertahanan udara didefinisikan oleh NATO sebagai "semua tindakan yang dirancang untuk membatalkan atau mengurangi efektivitas aksi udara musuh". Pertahanan udara termasuk yang berbasis permukaan, bawah permukaan (diluncurkan kapal selam), dan sistem senjata berbasis udara, sistem sensor yang terkait, pengaturan perintah dan kontrol dan langkah-langkah pasif (misalnya balon rentetan). Pertahanan udara dapat digunakan untuk melindungi angkatan laut, darat, dan udara di lokasi mana pun. Namun, bagi sebagian besar negara upaya utama cenderung menjadi 'pertahanan tanah air'. NATO mengacu pada pertahanan udara berbasis udara sebagai pertahanan udara dan pertahanan udara angkatan laut sebagai peperangan antipesawat. adalah perpanjangan dari pertahanan udara sebagaiman (in)
Luchtverdediging, ook luchtafweer of luchtdoelartillerie genoemd, is een samenstel van wapens, waarnemings- en richtapparatuur met als doel een object, een militaire eenheid of een gebied tegen luchtaanvallen te beschermen. Na de Tweede Wereldoorlog, gedurende de Koude Oorlog, werd een (Air Defence Belt) aangelegd in Europa ter verdediging van luchtaanvallen uit het Warschaupact. Deze gordel liep van Noord-Noorwegen tot Turkije en was uitgerust met Nike-Hercules, Hawk en later Patriot raketsystemen maar beschikte ook over luchtverdedigingsjagers. (nl)
A defesa antiaérea (pré-AO 1990: defesa anti-aérea) consiste no empenhamento sobre aeronaves e misseis hostis, para defesa de pontos e zonas sensíveis de superfície, para defesa de forças terrestres ou navais, para interdição de um espaço aéreo condicionado ou para interdição de um espaço aéreo em zona de combate. (pt)
Obrona przeciwlotnicza – całokształt sił, środków i przedsięwzięć mających na celu niedopuszczenie lub ograniczenie do minimum oddziaływania lotnictwa nieprzyjaciela na wojska, ludność i obiekty na polu walki i na tyłach wojsk własnych. Wyodrębnia się obronę bierną i czynną. Cel obrony przeciwlotniczej osiąga się w wyniku realizacji dwóch zasadniczych funkcji: * niszczenia (obezwładniania) środków napadu powietrznego w powietrzu * informowania o zagrożeniu z powietrza. Obrona przeciwlotnicza jest częścią składową systemu obrony powietrznej. (pl)
[[Файл:Flak18-36.jpФЫЬУg|thumb|300px|88-мм зенитная пушка FlaK — одно из самых узнаваемых орудий ПВО]](Запрос «ПВО» перенаправляется сюда; см. также другие значения.) Противовозду́шная оборо́на (сокр. ПВО) — комплекс мер по обеспечению защиты (обороны) от средств воздушного нападения противника. Различают ПВО: * войсковую; * объектовую; * корабельную. (ru)
Luftvärn definieras av Nato som "alla åtgärder med syfte att eliminera eller reducera effektiviteten i fientliga luftaktioner". Detta inkluderar markbaserade och luftbaserade vapensystem, associerade sensorsystem, kringliggande arrangemang samt passiva åtgärder. Syftet kan bland annat vara att skydda flotta, infanteri eller flygvapen i en konflikt. För de flesta nationer har den huvudsakliga uppgiften för luftvärn varit att försvara hemlandet. NATO refererar till luftburet luftvärn som counter-air och luftvärn i en flotta som anti-aircraft warfare. Missilförsvar är en förlängning av luftvärn, något som också gäller initiativ för att anpassa ett flygvapen för att genskjuta inkommande missiler. Ett markbaserat luftvärn kan också användas offensivt för att neka motparten tillgång till ett spe (sv)

is dbo:type of

is dbo:wikiPageRedirects of

is dbp:role of