Indian classical music (original) (raw)

dbo:abstract

La música clàssica índia és un gènere musical propi del subcontinent indi. Aquest tipus de música es fonamenta en dos conceptes: el raga, que és un marc melòdic i tonal, i el tala, que és un marc rítmic. Aquests dos marcs creen una base sobre la qual crear melodies i ritmes des de l'improvisació. El raga i el tala no tenen equivalents exactes a Occident; a diferència de la música clàssica occidental, no existeixen l'harmonia, els contrapunts, els acords ni la modulació. Les arrels de la música clàssica índia es troben en les vedes de l'hinduisme i el Natya Shastra, un antic tractat artístic atribuït a . El text sànscrit del segle XIII Sangita-Ratnakara, del musicòleg indi , és considerat com el text definitiu de la música clàssica índia per totes les seves branques. Es pot dividir en la música clàssica índia en la tradició , pròpia del nord de l'Índia, i la tradició carnàtica, pròpia del sud. Aquesta distinció no existí fins al segle XVI, en què la dominació islàmica del subcontinent indi va propiciar la diferent evolució de la música septentrional i meridional. Tanmateix, les dues tradicions retenen encara ara moltes similituds. Referent compositora de música clàssica índia contemporània és la violinista . (ca)
Indická hudba se (podobně jako např. hudba evropská) dělí na hudbu lidovou (která je založena na ústní tradici) a hudbu klasickou (neboli artificiální), podpořenou rozsáhlou a propracovanou hudební teorií, jež se vyvíjela po staletí. Indická hudební teorie má kořeny už v prastarých védských spisech (cca 1000–2000 let př. n. l.). Nejstarší z nich se nazývá Natyašástra (autorství je připisováno mudrci Bharatovi, vznik tohoto spisu je velmi nepřesně datován mezi 3. stol. př. n. l. a 5. stol. n. l.) – pojednává především o umění dramatickém, ale týká se také hudby. Vše nasvědčuje tomu, že už na počátku našeho letopočtu se na indickém subkontinentu používaly různé stupnice, s termínem rága se však setkáváme až někdy mezi 6.–9. století (údajně byl tento termín poprvé použit autorem Matanga v díle Brihaddeshi). Performativní umění v Indii (hudba, tanec, drama) jsou založena na propracovaném systému nava rasa, devíti „citů“, či emocionálních stavů (do určité míry se tento systém vztahuje i jiná umělecká odvětví – poezii, malířství či sochařství). Jsou to: láska (shringárá), soucit (karuná), hrdinství (vírá), odpor (bíbhatsá), hněv (raudrá), veselost (hásyá), údiv (adbhútá), strach (bhayánaká) a klid mysli (shánti). Další cenný spis Sangíta Ratnákara pochází pravděpodobně ze 13. století a jeho autorem je mudrc Šárangdéva. Uvádí se zde mimo jiné i existence 264 rág a je zde i seznam 120 rytmických cyklů deśi-. Vlivem muslimských invazí (od 10. stol.) se z původně celkem jednotné hudební kultury vydělují dva základní hudební projevy, které se v teorii i praxi výrazně odlišují: hudba jihoindická (karnatická), bližší původní védské tradici, a hudba severoindická (hindustánská), ovlivněná kulturou muslimských panovníků. V období Mughalské dynastie (od 16. stol.) zde došlo k přetavení starých indických tradic s arabskými a perskými podněty. Významnou roli zde sehrál mughalský panovník Akbar Veliký (1542–1605), na jehož dvoře došlo k nebývalému rozkvětu hudebního umění. Hudba jihoindická si naopak po celou dobu zachovává svůj původní, hinduistický ráz. Obě větve vycházejí ze společného základu, systému rága – tála, kde rága je složka melodická a složka rytmická. Na rozdíl od hudby západní zde není přítomna složka harmonická (ve smyslu vertikálních souzvukových vztahů), indická hudba je výhradně modální – podobně jako stará evropská hudba (až do období raného středověkého vícehlasu). O to více propracovaný je systém melodický a rytmický. Rága není jen modus (jak se mnozí domnívají), ale souhrn sofistikovaných pravidel pro práci s melodickou linkou (vzestupná a sestupná tónová řada, citlivé tóny, charakteristické ozdoby, precizní systém ladění ve smyslu přirozených intervalů atd.). Správně provedená rága má v posluchači i interpretovi navodit určitou náladu, stav mysli (rása). V indické tradici existuje několik stovek rág. Termínem rága se však též označuje hudební forma severoindické klasické hudby, která může být jak vokální tak i instrumentální. Tuto formu provedení rágy můžeme vzdáleně přirovnat k jazzu – rága má vždy pevně danou část, jakési „téma“ (gat), a pak části improvizované, kde se však interpreti musí držet velmi přísných pravidel pro melodické postupy dané rágy a rytmické struktury a cykly. Indická klasická hudba je také daleko méně vázána na hinduistické náboženství, než se všeobecně předpokládá. Ve světě je naprosto běžné, že ji studují a koncertně provozují západní umělci. I v samotné Indii hrají často stejné rágy hinduisté, muslimové a někdy dokonce též indičtí křesťané. To se však týká především hudby severoindické. (cs)
الموسيقى الكلاسيكية الهندية هي الموسيقى الكلاسيكية لشبه القارة الهندية. لها تقليدان رئيسيان: يسمى تقليد الموسيقى الكلاسيكية في شمال الهند هندوستاني، بينما يُطلق على تعبير جنوب الهند اسم كارناتيك. لم تكن هذه التقاليد مميزة حتى القرن السادس عشر تقريبًا. خلال فترة حكم المغول في شبه القارة الهندية، انفصلت التقاليد وتطورت إلى أشكال مميزة. تؤكد الموسيقى الهندوستانية على الارتجال واستكشاف جميع جوانب الراجا، بينما تميل عروض كارناتيك إلى أن تكون قصيرة على أساس التأليف. ومع ذلك، يستمر النظامان في الحصول على ميزات مشتركة أكثر من الاختلافات. (ar)
Hindia klasika muziko estas la altkultura muziko de la Hindia subkontinento, probable estas unu el la plej malnovaj de la homaro. La originoj de Hindia klasika muziko povas esti trovataj en la Vedoj, kiuj estas la plej malnovaj skribaĵoj en la Hindua tradicion datita el 1500 a.K. transdonitaj de generacio al generacio dum miloj da jaroj. La Samavedo estis derivita el la Rigvedo tiele ke ties himnoj povu esti kantataj kiel Samagana. Tiuj himnoj estis kantataj de Vedaj pastroj dum ceremonioj en kiuj la rita trinkaĵo soma, heligita kaj miksita kun lakto kaj aliaj ingrediencoj, estis proponita kiel ofero al variaj diaĵoj. Tiu ĉantostilo evoluis en jati kaj fine en raga. La Hindia klasika muziko estis ankaŭ grave influita de, aŭ sinkretigita kun Hindia popola muziko. La verko de nome Natjaŝastra estis la unua traktaĵo kiu bazigas fundamentajn principojn de danco, muziko, kaj teatro. Kiel en aliaj civilizacioj, muziko estis konsiderata pordo por atingi Dion. En antikva kaj mezepoka Barato la arto de muziko kaj danco ĉiam estis tre rekte ligita al diversaj aspektoj de la religia vivo. Per danco, la tradicio ‘devadasi’, servistoj de Dio, esprimas la kuniĝon kaj komunikadon kun la dieco; simbole ĝi ankaŭ esprimas sian fieran senton kaj sindonemon. La hindua muziko en antikvaj tempoj, havis tre difinitan celon, ĝi ne estis arto por la arto komponi aŭ aŭskulti, sed ĝi estis kontribua elemento por disvolvi ĉian mensan kaj misteran agadon. Laŭ la etera karaktero de hinduisma pensmaniero, ekzemple en la traktado de malsanoj, muziko ekhavis specialan gravecon en hinduaj dioj. Inter ili elstaris Sarasvasti, diino de muziko kaj vortoj, edzino de la granda dio Brahmao. Tia muziko estas tre kompleksa, klera kaj ellaborita verko. Ĝi estas tre riĉa je melodio kaj ritmo, sed ĝi ne havas harmonion, kio malfaciligas la komprenon de okcidentaj oreloj. Fakte, la hindia muziko, kiel la araba, ne estas harmonia muziko, sed modala. En ĝi fiksa sono, toniko, estas establita kaj la melodio estas konstruita per 'frazoj', kiuj moviĝas inter tiu fiksa sono kaj aliaj regantaj duarangaj notoj. Inter ili la ludanto havas multe da spaco por improvizado. Grave estas ke en la hindia muziko la ‘oktavo’ havas 22 dividojn, anstataŭ la 12 de la okcidenta muziko. Tio permesas pli grandan subtilecon. La harmonia muziko rakontas historion, ĝi estas tre priskriba muziko, kontraŭe, modala muziko provokas precipe animstatojn. (eo)
La gama de estilos y tradiciones musicales del subcontinente indio, comprende dentro de su contexto a los modernos estados de la India, Paquistán, Nepal, Bangladés y Sri Lanka, está en relación con la descendencia de orden musicoétnico. La música clásica de la India se caracteriza por sus melodías para solista o al unísono, con uso frecuente de un pedal —audible o sugerido— y ciclos rítmicos. Es inigualable por su variedad de tipos melódicos y rítmicos y por los instrumentos musicales que utiliza. Lo que generalmente se entiende por música hindú se refiere a la tradición clásica, basada especialmente del sistema melódico "raag" y el sistema métrico "taal". Su aparición se remonta a los tiempos de los cantos de los Vedas, aunque alcanzó su formalidad durante el 500 a. C., después de sufrir diversas modificaciones tras varias invasiones. Dos grandes vertientes son la música carnática del sur de la India, y la música clásica indostaní del norte de la India. (es)
Die klassische indische Musik wurde in der gesamten indischen Geschichte in der Oberschicht, vor allem an Fürstenhöfen gepflegt. Seit dem 20. Jahrhundert wird sie von dem neu entstandenen Bildungsbürgertum gehört und praktiziert, vergleichbar der westlichen klassischen Musik in Europa und Amerika. Die Theorie dieser Musik wird seit der Zeit der klassischen hinduistischen Schriften in Indien ausführlich betrieben. Möglicherweise im Zusammenhang mit der traditionellen kulturellen Nord-Süd-Unterscheidung des indischen Subkontinentes und seiner Bevölkerung (Sprecher indoarischer Sprachen im Norden, Sprecher dravidischer Sprachen im Süden), spätestens aber seit dem Einfluss des Islam in den nördlichen und mittleren Bereichen Indiens seit dem indischen Mittelalter hat sich auch die Musik in zwei Richtungen entwickelt, die im Norden von Indien sowie in Pakistan und Bangladesch und die karnatische Musik im Süden (In den Staaten Andhra Pradesh, Karnataka, Kerala und Tamil Nadu). Diese unterscheiden sich in der Terminologie, in den verwendeten Musikinstrumenten und in den Vorlieben für verschiedene Spielweisen. Aus westlicher Sicht kann man aber sagen, dass die beiden Richtungen viel mehr Gemeinsamkeiten als Unterschiede haben. Der karnatischen Musik wird eine größere Vorliebe für reiche Verzierungen, für Vokalmusik und ein etwas geringerer Anteil von Improvisation zugeschrieben. Klassische indische Musik ist grundsätzlich einstimmig und wird in sehr kleinen Ensembles gespielt. Es gibt keine Harmonik und keine wechselnden Akkorde; die Musik entfaltet sich auf der Grundlage statischer Tonskalen, die in Verbindung mit Regeln für die Verzierungen und die melodischen Progressionen in Form von zahlreichen Ragas vorliegen. Die klassische indische Musik erlangte seit den 1950er Jahren im Westen stärkere Bekanntheit, und seither kam es zu zahlreichen Begegnungen westlicher Musiker verschiedener Genres mit indischen. Die im Westen bekanntesten sind der Sitarspieler Ravi Shankar, der Sarodspieler Ali Akbar Khan, der Tablaspieler Zakir Hussain, alles hindustanische Musiker, sowie der karnatische Violinist L. Subramaniam und der Vina-Spieler S. Balachander. (de)
Indian classical music is the classical music of the Indian subcontinent. It has two major traditions: the North Indian classical music known as Hindustani and the South Indian expression known as Carnatic. These traditions were not distinct until about the 15th century. During the period of Mughal rule of the Indian subcontinent, the traditions separated and evolved into distinct forms. Hindustani music emphasizes improvisation and exploration of all aspects of a raga, while Carnatic performances tend to be short composition-based. However, the two systems continue to have more common features than differences. The roots of the classical music of India are found in the Vedic literature of Hinduism and the ancient Natyashastra, the classic Sanskrit text on performing arts by Bharata Muni. The 13th century Sanskrit text Sangeeta-Ratnakara of Sarangadeva is regarded as the definitive text by both the Hindustani music and the Carnatic music traditions. Indian classical music has two foundational elements, raga and tala. The raga, based on a varied repertoire of swara (notes including microtones), forms the fabric of a deeply intricate melodic structure, while the tala measures the time cycle. The raga gives an artist a palette to build the melody from sounds, while the tala provides them with a creative framework for rhythmic improvisation using time. In Indian classical music the space between the notes is often more important than the notes themselves, and it traditionally eschews Western classical concepts such as harmony, counterpoint, chords, or modulation. (en)
Musik tradisional India adalah jenis kesenian musik tradisional dari India. Walaupun India memiliki wilayah yang sangat luas dan beranekaragam kebudayaan, tetapi mewarisi tradisi bermusik yang sama. Musik telah bermula sejak lama di India dan tradisi tersebut terus diwariskan. Dikarenakan negeri ini adalah tempat lahir agama Buddha, pengaruh musiknya mengalir ke banyak negara bersamaan dengan agama tersebut. Sumber terawal adalah sebuah kitab kuno mengenai pentas drama yang diiringi tarian dan musik. Sistem musik kuno India dijelaskan dengan 22 pembagian oktaf yang menghasilkan 2 buah tangga nada dengan 7 bunyi dasar. Setiap bunyi di kedua tangga nada dapat berperan sebagai bunyi pertama sehingga membuat kesemuanya menjadi 14 bunyi. Kitab tersebut juga menjelaskan mengenai karakter emosional dari tiap bunyi. Bagian utama dari konsep musik India adalah mode yang dinamakan raga. Ritme dalam musik India dibangun dari blok bangunan yang lebih kecil ke yang lebih besar, sebuah konsep yang berpengaruh dalam musik barat mulai abad ke-20. Ritme dasar ini dinamakan tala. Pada dasarnya ritme musik India monodik (monoton) yang hanya terdiri dari satu melodi yang mengalun melawan melodi yang lebih rendah, dan pada melodi lainnya dikuti tabuhan gendang. Musik umumnya dimainkan untuk hiburan namun sumber aslinya adalah ritual agama Hindu. Walaupun musik India dilengkapi dengan teori yang kaya dan membutuhkan , tradisinya diwariskan secara oral antara guru dan murid. Alat-alat musik India yang penting sebagian besar adalah alat musik senar dan alat musik perkusi, antara lain sitar, , , tabla dan vina. Alat musik tiup memainkan sedikit peran dibanding di musik barat. Wikimedia Commons memiliki media mengenai Music of India. * l * * s (in)
La musique classique indienne est un genre de musique d'Asie du Sud Elle a deux traditions majeures : la musique classique indienne du Nord appelée musique hindoustanie, tandis que la musique classique indienne du Sud est appelée musique carnatique. Ces traditions n'étaient pas distinctes jusqu'aux environs du XVIe siècle. Mais pendant les turbulences de la période de la domination islamique sur le sous-continent indien, les traditions se séparent et évoluent en formes distinctes. La musique hindoustanie encourage l'improvisation et explore tous les aspects d'un râga, tandis que les concerts carnatiques tendent à être courts et basés sur la composition. Quoique les deux systèmes continuent à avoir plus de caractéristiques communes que de différences. (fr)
인도 고전 음악(Indian classical music)은 인도 아대륙의 음악의 한 장르이다. 그것은 두 가지 주요한 전통이 있다. 북부 인도의 고전 음악 전통은 이라고 불리는 반면, 남부 인도의 표현은 이라고 불린다. 이 전통들은 16세기까지 뚜렷한 것이 아니었다. 그곳에서, 인도 아대륙의 이슬람 통치 기간 동안, 전통은 분리되어 별개의 형태로 진화했다. 힌두스타니 음악은 즉흥연주를 강조하며 라가의 모든 측면을 탐구하는 반면, 카누르의 공연은 짧고 작곡을 기반으로 하는 경향이 있다. 그러나 이 두 시스템은 계속해서 차이점보다 더 많은 공통 특징을 지니고 있다. 인도의 고전 음악의 뿌리는 힌두교의 베다 문학과 의 공연예술에 관한 산스크리트 문자인 고대 에서 발견되었다. 13세기 산스크리트 문자 의 산시타 라트나카라는 과 전통의 결정체로 여겨진다. (ko)
Le origini della musica classica indiana sono tracciate a partire dai più antichi libri di sacre scritture della tradizione indù, i Veda. Il Sāmaveda, uno dei quattro Veda, tratta a lungo di questo tema. (it)
インドの伝統音楽（インドのでんとうおんがく、शास्त्रीय संगीत）の発祥は、最古の文書でヒンドゥー伝承のひとつヴェーダに見ることができる。4巻のヴェーダのひとつ『サーマ・ヴェーダ』に音楽のことが詳細に記載されている。 (ja)
Klasyczna muzyka indyjska sięga korzeniami najstarszych dokumentów tradycji hinduistycznej, Wed. Samaweda, jeden z czterech zbiorów wchodzących w skład Wed, szeroko zajmuje się muzyką. Klasyczna muzyka indyjska jest jednym z najbardziej złożonych i kompletnych systemów muzyki. Podobnie jak klasyczna muzyka Zachodu, dzieli oktawę na 12 półtonów, z których 8 podstawowych to (kolejno) Sa Re Ga Ma Pa Dha Ni Sa, odpowiadające Do Re Mi Fa Sol La Si Do. Jednak w odróżnieniu od (nowożytnej) klasycznej muzyki Zachodu, w której przeważa strój równomiernie temperowany, w muzyce indyjskiej używa się stroju naturalnego. Należy dodać, że w muzyce azjatyckiej oktawę dzieli się na 22 tzw. śruti, będących z definicji najmniejszą słyszalną odległością między dźwiękami. Na podstawie 12 półtonów buduje się różne skale, podczas gdy śruti służą do wykonywania melizmatów. Klasyczna muzyka indyjska jest z natury monofoniczna i opiera się na pojedynczej linii melodycznej osnutej wokół jednego tonu. Wykonania tej muzyki bazują melodycznie na ragach, a rytmicznie na talach. (pl)
Инди́йская класси́ческая му́зыка — классическая музыка Индийского субконтинента. Разделяется на две основные традиции, окончательно разошедшиеся примерно с XIII века: , с корнями в Северной Индии, и карнатическую, с корнями в Южной Индии. Индийская классическая музыка уходит корнями в ведийскую литературу индуизма («Самаведу» и др.) и древнеиндийский текст «Натьяшастру» — базовый текст по индуистским исполнительским искусствам. «Натьяшастра» фиксирует связь музыки с танцем и драмой. Под влиянием мусульманской культуры в Средние века важным становится распевное исполнение авторской поэзии, которое адаптировалось индийской культурой и стало важной частью классической музыки. Индийская классическая музыка является ладовой и стремится к монофонии, и при ансамблевом исполнении единственная мелодическая линия оформляется фиксированными бурдонными звуками. Мелодические построения называются рага, ритмические — тала. Раги — закреплённые традицией ладоритмические построения, основные для классической музыки. Европейскими языковыми средствами они могут описываться как «мелодии», «темы». В процессе исполнения раги основная тема подвергается интенсивному интонационному развитию по принципу аналогичному джазовой импровизации. Однако, в отличие от последней, рага — это не просто музыкальная тема, но и глубоко осмысленный философско-поэтический комплекс. Так, рага-васанта символизирует весну, рага-камала — лотос, рага-мегха — тучу, приносящую дождь, рага-шанти ассоциируется с состоянием покоя, рага-шрингара — с чувством любви, рага-хасья — с весельем и т. д. Исполнение раг приурочивается ко времени суток или года (мелодии утренние, вечерние, полуденные). Звукоряд индийской классической музыки существенно отличается от обычного для западной музыки деления октавы на двенадцать равных полутонов. Его наиболее часто сводят к делению октавы на 22 неравные микрохроматические ступени — так называемые шрути. Для каждой раги из общего набора выделяется до 7 основных ступеней са ре га ма па дха ни, и они расположены друг от друга на расстоянии нескольких шрути. Поэтому каждая основная ступень способна иметь несколько версий высоты. При настройке инструментов может использоваться голос исполнителя, а не звук другого инструмента. (ru)
Música clássica indiana é um gênero de música da ásia meridional, que possui duas grandes vertentes: a tradição do norte da Índia chamada de hindustani, e a do sul da Índia chamada de carnática; que eram iguais até o século XVI, quando entrou em crise o domínio muçulmano sobre o subcontinente indiano. separando-se e evoluindo para formas levemente distintas (sistemas contem mais características em comum do que diferenças). As raízes da música clássica indiana são encontradas na literatura védica do hinduísmo (idioma sânscrito védico) e no Natya Shastra, o texto sânscrito clássico sobre as artes cênicas, escrito por Bharata Muni (irmão do senhor Rama). O texto sânscrito do século XIII chamado Sangita-Ratnakara, escrito por , é considerado como o texto definitivo tanto pela tradição Hindustani quanto pela Carnática. A música clássica indiana possui dois elementos fundamentais, chamados raga e : o primeiro forma a tessitura da estrutura melódica, enquanto o segundo realiza a marcação do tempo. O raga proporciona ao artista uma paleta de ingredientes para construir melodias a partir de sons, enquanto o tala lhe oferece um arcabouço criativo para improvisações rítmicas utilizando o tempo. Entre as composições de música clássica indiana mais antigas estão os , um gênero de música da tradição hindustani que trata de temas heróicos e espirituais e são a base para diversos subgêneros da música indiana. (pt)
Klassisk indisk musik kan delas upp i: * nordindisk klassisk musik (hindustani) * raga som musikspråk * Dhrupad sång- och instrumentalstil * Dhamar sångstil * Holi sångstil * Kheyal sång- och instrumentalstil * Thumri sång- och instrumentalstil * Thapa * sydindisk klassisk musik (karnatic) * Kritan sångstil * Bhayan religiös sångstil (sv)
印度傳統音樂包含了南印度、北印度與巴基斯坦地區的三種傳統音樂的總稱，形成時間可遠溯自12世紀之前。雖然三地區傳統音樂風格有些許差異，但特點都是使用的音樂曲調結構，及循環的副歌節奏模式。其中，北印度與巴基斯坦的傳統音樂更重樂器演奏。 (zh)

dbo:wikiPageExternalLink

dbo:wikiPageWikiLink

dbp:alt

Cymbals (en)
Tabla (en)
Flute (en)
Veena (en)

dbp:footer

Indian classical music performances (en)
Musical instrument types mentioned in the Natyashastra. (en)

dbp:image

Veena.png (en)
An Indian classical music performance.jpg (en)
An Indian classical music, four persons.jpg (en)
Banshri.jpg (en)
Khartal1.jpg (en)
Music ensemble of benares 1983 hp5 009.jpg (en)
Tansen Samaroha cropped.jpg (en)
Wiki-mridangam.jpg (en)

dbp:wikiPageUsesTemplate

rdfs:comment

الموسيقى الكلاسيكية الهندية هي الموسيقى الكلاسيكية لشبه القارة الهندية. لها تقليدان رئيسيان: يسمى تقليد الموسيقى الكلاسيكية في شمال الهند هندوستاني، بينما يُطلق على تعبير جنوب الهند اسم كارناتيك. لم تكن هذه التقاليد مميزة حتى القرن السادس عشر تقريبًا. خلال فترة حكم المغول في شبه القارة الهندية، انفصلت التقاليد وتطورت إلى أشكال مميزة. تؤكد الموسيقى الهندوستانية على الارتجال واستكشاف جميع جوانب الراجا، بينما تميل عروض كارناتيك إلى أن تكون قصيرة على أساس التأليف. ومع ذلك، يستمر النظامان في الحصول على ميزات مشتركة أكثر من الاختلافات. (ar)
La musique classique indienne est un genre de musique d'Asie du Sud Elle a deux traditions majeures : la musique classique indienne du Nord appelée musique hindoustanie, tandis que la musique classique indienne du Sud est appelée musique carnatique. Ces traditions n'étaient pas distinctes jusqu'aux environs du XVIe siècle. Mais pendant les turbulences de la période de la domination islamique sur le sous-continent indien, les traditions se séparent et évoluent en formes distinctes. La musique hindoustanie encourage l'improvisation et explore tous les aspects d'un râga, tandis que les concerts carnatiques tendent à être courts et basés sur la composition. Quoique les deux systèmes continuent à avoir plus de caractéristiques communes que de différences. (fr)
인도 고전 음악(Indian classical music)은 인도 아대륙의 음악의 한 장르이다. 그것은 두 가지 주요한 전통이 있다. 북부 인도의 고전 음악 전통은 이라고 불리는 반면, 남부 인도의 표현은 이라고 불린다. 이 전통들은 16세기까지 뚜렷한 것이 아니었다. 그곳에서, 인도 아대륙의 이슬람 통치 기간 동안, 전통은 분리되어 별개의 형태로 진화했다. 힌두스타니 음악은 즉흥연주를 강조하며 라가의 모든 측면을 탐구하는 반면, 카누르의 공연은 짧고 작곡을 기반으로 하는 경향이 있다. 그러나 이 두 시스템은 계속해서 차이점보다 더 많은 공통 특징을 지니고 있다. 인도의 고전 음악의 뿌리는 힌두교의 베다 문학과 의 공연예술에 관한 산스크리트 문자인 고대 에서 발견되었다. 13세기 산스크리트 문자 의 산시타 라트나카라는 과 전통의 결정체로 여겨진다. (ko)
Le origini della musica classica indiana sono tracciate a partire dai più antichi libri di sacre scritture della tradizione indù, i Veda. Il Sāmaveda, uno dei quattro Veda, tratta a lungo di questo tema. (it)
インドの伝統音楽（インドのでんとうおんがく、शास्त्रीय संगीत）の発祥は、最古の文書でヒンドゥー伝承のひとつヴェーダに見ることができる。4巻のヴェーダのひとつ『サーマ・ヴェーダ』に音楽のことが詳細に記載されている。 (ja)
Klassisk indisk musik kan delas upp i: * nordindisk klassisk musik (hindustani) * raga som musikspråk * Dhrupad sång- och instrumentalstil * Dhamar sångstil * Holi sångstil * Kheyal sång- och instrumentalstil * Thumri sång- och instrumentalstil * Thapa * sydindisk klassisk musik (karnatic) * Kritan sångstil * Bhayan religiös sångstil (sv)
印度傳統音樂包含了南印度、北印度與巴基斯坦地區的三種傳統音樂的總稱，形成時間可遠溯自12世紀之前。雖然三地區傳統音樂風格有些許差異，但特點都是使用的音樂曲調結構，及循環的副歌節奏模式。其中，北印度與巴基斯坦的傳統音樂更重樂器演奏。 (zh)
La música clàssica índia és un gènere musical propi del subcontinent indi. Aquest tipus de música es fonamenta en dos conceptes: el raga, que és un marc melòdic i tonal, i el tala, que és un marc rítmic. Aquests dos marcs creen una base sobre la qual crear melodies i ritmes des de l'improvisació. El raga i el tala no tenen equivalents exactes a Occident; a diferència de la música clàssica occidental, no existeixen l'harmonia, els contrapunts, els acords ni la modulació. Referent compositora de música clàssica índia contemporània és la violinista . (ca)
Indická hudba se (podobně jako např. hudba evropská) dělí na hudbu lidovou (která je založena na ústní tradici) a hudbu klasickou (neboli artificiální), podpořenou rozsáhlou a propracovanou hudební teorií, jež se vyvíjela po staletí. Indická hudební teorie má kořeny už v prastarých védských spisech (cca 1000–2000 let př. n. l.). Nejstarší z nich se nazývá Natyašástra (autorství je připisováno mudrci Bharatovi, vznik tohoto spisu je velmi nepřesně datován mezi 3. stol. př. n. l. a 5. stol. n. l.) – pojednává především o umění dramatickém, ale týká se také hudby. Vše nasvědčuje tomu, že už na počátku našeho letopočtu se na indickém subkontinentu používaly různé stupnice, s termínem rága se však setkáváme až někdy mezi 6.–9. století (údajně byl tento termín poprvé použit autorem Matanga v díl (cs)
Hindia klasika muziko estas la altkultura muziko de la Hindia subkontinento, probable estas unu el la plej malnovaj de la homaro. La originoj de Hindia klasika muziko povas esti trovataj en la Vedoj, kiuj estas la plej malnovaj skribaĵoj en la Hindua tradicion datita el 1500 a.K. transdonitaj de generacio al generacio dum miloj da jaroj. Tia muziko estas tre kompleksa, klera kaj ellaborita verko. Ĝi estas tre riĉa je melodio kaj ritmo, sed ĝi ne havas harmonion, kio malfaciligas la komprenon de okcidentaj oreloj. (eo)
Die klassische indische Musik wurde in der gesamten indischen Geschichte in der Oberschicht, vor allem an Fürstenhöfen gepflegt. Seit dem 20. Jahrhundert wird sie von dem neu entstandenen Bildungsbürgertum gehört und praktiziert, vergleichbar der westlichen klassischen Musik in Europa und Amerika. Die Theorie dieser Musik wird seit der Zeit der klassischen hinduistischen Schriften in Indien ausführlich betrieben. (de)
Indian classical music is the classical music of the Indian subcontinent. It has two major traditions: the North Indian classical music known as Hindustani and the South Indian expression known as Carnatic. These traditions were not distinct until about the 15th century. During the period of Mughal rule of the Indian subcontinent, the traditions separated and evolved into distinct forms. Hindustani music emphasizes improvisation and exploration of all aspects of a raga, while Carnatic performances tend to be short composition-based. However, the two systems continue to have more common features than differences. (en)
La gama de estilos y tradiciones musicales del subcontinente indio, comprende dentro de su contexto a los modernos estados de la India, Paquistán, Nepal, Bangladés y Sri Lanka, está en relación con la descendencia de orden musicoétnico. La música clásica de la India se caracteriza por sus melodías para solista o al unísono, con uso frecuente de un pedal —audible o sugerido— y ciclos rítmicos. Es inigualable por su variedad de tipos melódicos y rítmicos y por los instrumentos musicales que utiliza. (es)
Musik tradisional India adalah jenis kesenian musik tradisional dari India. Walaupun India memiliki wilayah yang sangat luas dan beranekaragam kebudayaan, tetapi mewarisi tradisi bermusik yang sama. Musik telah bermula sejak lama di India dan tradisi tersebut terus diwariskan. Dikarenakan negeri ini adalah tempat lahir agama Buddha, pengaruh musiknya mengalir ke banyak negara bersamaan dengan agama tersebut. Sumber terawal adalah sebuah kitab kuno mengenai pentas drama yang diiringi tarian dan musik. Sistem musik kuno India dijelaskan dengan 22 pembagian oktaf yang menghasilkan 2 buah tangga nada dengan 7 bunyi dasar. Setiap bunyi di kedua tangga nada dapat berperan sebagai bunyi pertama sehingga membuat kesemuanya menjadi 14 bunyi. Kitab tersebut juga menjelaskan mengenai karakter emosio (in)
Klasyczna muzyka indyjska sięga korzeniami najstarszych dokumentów tradycji hinduistycznej, Wed. Samaweda, jeden z czterech zbiorów wchodzących w skład Wed, szeroko zajmuje się muzyką. Klasyczna muzyka indyjska jest jednym z najbardziej złożonych i kompletnych systemów muzyki. Podobnie jak klasyczna muzyka Zachodu, dzieli oktawę na 12 półtonów, z których 8 podstawowych to (kolejno) Sa Re Ga Ma Pa Dha Ni Sa, odpowiadające Do Re Mi Fa Sol La Si Do. Jednak w odróżnieniu od (nowożytnej) klasycznej muzyki Zachodu, w której przeważa strój równomiernie temperowany, w muzyce indyjskiej używa się stroju naturalnego. Należy dodać, że w muzyce azjatyckiej oktawę dzieli się na 22 tzw. śruti, będących z definicji najmniejszą słyszalną odległością między dźwiękami. Na podstawie 12 półtonów buduje się ró (pl)
Música clássica indiana é um gênero de música da ásia meridional, que possui duas grandes vertentes: a tradição do norte da Índia chamada de hindustani, e a do sul da Índia chamada de carnática; que eram iguais até o século XVI, quando entrou em crise o domínio muçulmano sobre o subcontinente indiano. separando-se e evoluindo para formas levemente distintas (sistemas contem mais características em comum do que diferenças). (pt)
Инди́йская класси́ческая му́зыка — классическая музыка Индийского субконтинента. Разделяется на две основные традиции, окончательно разошедшиеся примерно с XIII века: , с корнями в Северной Индии, и карнатическую, с корнями в Южной Индии. Индийская классическая музыка уходит корнями в ведийскую литературу индуизма («Самаведу» и др.) и древнеиндийский текст «Натьяшастру» — базовый текст по индуистским исполнительским искусствам. «Натьяшастра» фиксирует связь музыки с танцем и драмой. Под влиянием мусульманской культуры в Средние века важным становится распевное исполнение авторской поэзии, которое адаптировалось индийской культурой и стало важной частью классической музыки. (ru)

owl:sameAs

foaf:depiction

is dbo:genre of