Theatre Research Papers - Academia.edu (original) (raw)

Lorenzo Mango, Studing acting during avantgards age. Some methodological issues The avantgard theatre of 1900 has changed completely the theatrical style, counterposing the concepts of representation, the mise-en-scene and the centrality... more

Lorenzo Mango, Studing acting during avantgards age. Some methodological
issues
The avantgard theatre of 1900 has changed completely the theatrical style,
counterposing the concepts of representation, the mise-en-scene and the
centrality of the literary text.
According to that, the concept of acting has changed deeply. New scenic
conditions didn't consider as important the problems connected with acting
a specific character and two new phenomena were born such as the change
of position of acting and the improvement of it.
The former considers the work of the actor as a physical action during the
development of the stories, not contemplating his interpretation of a
specific character. The latter is referred to the insertion of non-theatrical
phenomena in the world of acting such as dance, happening and
performance.
The main point of these procedures is the centrality of the presence,
considered as the most important thing concerning the actors.

One of America's most powerful and original dramatists, August Wilson offered an alternative history of the twentieth century, as seen from the perspective of black Americans. He celebrated the lives of those seemingly pushed to the... more

One of America's most powerful and original dramatists, August Wilson offered an alternative history of the twentieth century, as seen from the perspective of black Americans. He celebrated the lives of those seemingly pushed to the margins of national life, but who were simultaneously protagonists of their own drama and evidence of a vital and compelling community. Decade by decade, he told the story of a people with a distinctive history who forged their own future, aware of their roots in another time and place, but doing something more than just survive. Wilson deliberately addressed black America, but in doing so he discovered an international audience.

Članak u osnovi polazi od prikaza predstave Emigranta Slovenskog narodnog gledališča Drame u režiji Nine Ramšak Marković kao moguće pozorišne adaptacije istoimene drame poljskog pisca Sławomira Mrożeka. Međutim, kompleksnošću svoje... more

Članak u osnovi polazi od prikaza predstave Emigranta Slovenskog narodnog gledališča Drame u režiji Nine Ramšak Marković kao moguće pozorišne adaptacije istoimene drame poljskog pisca Sławomira Mrożeka. Međutim, kompleksnošću svoje tematike i specifičnim dijaloškim strukturama, ona otvara mnoštvo novih pitanja, te prelazi istorijske granice i kao svojevrsna paradigma o emigraciji oslikava i današnje vreme. Analizom i razumevanjem društvenog konteksta, motiva, simbolike, ali i binarnih opozicija kao osnova u stvaralaštvu Sławomira Mrożeka, tekst će pokušati da ponudi odgovore na pitanja aktuelnosti, ali i recepcije navedenog dramskog dela, te predoči kulturu migracija kao sveprisutni fenomen.

Perché il teatro occupa una posizione centrale nella civiltà letteraria inglese? Come nasce il romanzo e quali forme specifiche assume nell’isola? Come evolve la poesia inglese da quando gli elisabettiani importano il sonetto dall’Italia?... more

Perché il teatro occupa una posizione centrale nella civiltà letteraria inglese? Come nasce il romanzo e quali forme specifiche assume nell’isola? Come evolve la poesia inglese da quando gli elisabettiani importano il sonetto dall’Italia? Il volume fornisce una risposta a queste e altre domande, proponendosi come utile avviamento all’analisi del testo letterario inglese e offrendo una panoramica dello sviluppo dei principali generi: poesia, romanzo e teatro. Ogni capitolo è corredato di numerosi esempi distribuiti su un arco temporale che va dal Cinquecento al secondo Novecento. Insieme al tradizionale manuale di storia letteraria, questa guida presenta gli strumenti critico-metodologici indispensabili e le coordinate essenziali per lo studio della letteratura inglese.

Introducción ¿Qué límites presenta el texto dramático para su realización en escena? ¿Hay una traductibilidad entre el texto y la puesta en escena, o bien, el montaje es un producto de la recreación mental, libre, casi arbitraria, que... more

Introducción ¿Qué límites presenta el texto dramático para su realización en escena? ¿Hay una traductibilidad entre el texto y la puesta en escena, o bien, el montaje es un producto de la recreación mental, libre, casi arbitraria, que hace el director? En este artículo, se tratará de dar luz a estos tópicos a partir de dos grandes avenidas: desde la perspectiva lingüística, se

Il y a dix ans, Olivier Neveux publiait Théâtres en luttes : le théâtre militant en France des années 1960 à aujourd’hui. Depuis lors, il n’a eu cesse de scruter les rapports intimes qu’entretiennent théâtre et politique, sans jamais... more

Il y a dix ans, Olivier Neveux publiait Théâtres en luttes : le théâtre militant en France des années 1960 à aujourd’hui. Depuis lors, il n’a eu cesse de scruter les rapports intimes qu’entretiennent théâtre et politique, sans jamais subordonner l’analyse de l’un aux impératifs présupposés de l’autre. Son dernier ouvrage, Le Théâtre de Jean Genet (2016) est en est la preuve par excellence. Pour Neveux, Genet est l’ « autre » du théâtre militant, celui qui n’établit de liens entre les champs artistique et politique qu’en creusant continuellement leur écart, celui qui se serait profondément moqué de toutes nos injonctions bienséantes, d’autant plus inoffensives qu’elles sont ostentatoires, à la critique, au réalisme, à l’engagement dans l’art. De Les Bonnes à Les Paravents en passant par Les Nègres, le Genet dramaturge ne s’est jamais battu pour des causes – qu’il pouvait soutenir par ailleurs –, pour émanciper qui que ce soit, il a lutté contre les formes du pouvoir et ses représentants, contre les patrons, les Blancs, les impérialistes, contre la France même, qui faisaient l’objet de sa détestation plutôt que de dénonciations, certainement pas d’indignation. Poète de l’infamie, Genet nous invite à redécouvrir la puissance politique d’un imaginaire libéré de toute entrave.

Στην παρούσα εργασία, στο πρώτο μέρος γίνεται διερεύνηση της έννοιας της πολιτιστικής δραστηριότητας, του σχεδιασμού των σταδίων διαμόρφωσης και υλοποίησης της, καθώς και η έννοια του συγκριτικού πλεονεκτήματος στην οικονομική επιστήμη.... more

Στην παρούσα εργασία, στο πρώτο μέρος γίνεται διερεύνηση της έννοιας της πολιτιστικής δραστηριότητας, του σχεδιασμού των σταδίων διαμόρφωσης και υλοποίησης της, καθώς και η έννοια του συγκριτικού πλεονεκτήματος στην οικονομική επιστήμη. Επιπλέον, γίνεται παρουσίαση του καινοτόμου μοντέλου διαχείρισης και αξιολόγησης «Πολιτιστικές Δραστηριότητες Ενεργητικής Αντίληψης».
Στο δεύτερο μέρος η μελέτη της επιλεγμένης βιβλιογραφίας συνταιριάζεται μεθοδολογικά με τη μελέτη περίπτωσης της θεατρικής παράστασης «Ελληνικά Λαϊκά Παραμύθια – Τα Ανθρωποφαγικά» της ομάδας «Α.Θ.Ο.Σ», τα στάδια διαμόρφωσης, παραγωγής, αξιολόγησης και αξιοποίησής της, οι επιπτώσεις της σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο και το συγκριτικό της πλεονέκτημα. Ακολουθεί επίλογος με τα βασικά συμπεράσματα της παραπάνω μελέτης.

Ce travail s’intéresse à la poétique de la dissociation mise en œuvre par Helen Cooper dans sa pièce Three Women and a Piano Tuner (2004). Réunies pour mettre en commun leurs talents respectifs de compositrice, pianiste et productrice... more

Ce travail s’intéresse à la poétique de la dissociation mise en œuvre par Helen Cooper dans sa pièce Three Women and a Piano Tuner (2004). Réunies pour mettre en commun leurs talents respectifs de compositrice, pianiste et productrice autour d’un projet de concert, les trois femmes de la pièce font émerger à la surface un trauma enfoui : en constant désaccord, Ella (figure de la mère), Liz (figure de l’amazone), et Beth (figure de la prostituée) matérialisent en réalité trois versions possibles du personnage unique mais intimement divisé d’Elisabeth, dont le fils possible est accordeur de piano. Dans cette pièce marquée par la prolifération du même – non pas idem, mais ipse – comme figure du clivage, où la métaphore musicale sert à évoquer le phénomène de dissonance cognitive, chacune incarne un mécanisme de défense spécifique en réaction à l’inceste subi à l’adolescence par la protagoniste. A la minimisation (Ella), au refoulement (Beth) et à l’exagération (Liz), s’articulent ainsi trois chemins de vie éventuels ou fantasmés mis en dialogue. Cette concurrence permet de dramatiser un conflit intérieur en quête de résolution, en mettant en scène les forces psychiques contradictoires, conscientes et inconscientes, qui animent ce personnage féminin, dont le choix ultime entre plusieurs options – garder l’enfant de l’inceste, le donner à adopter ou bien avorter – semble simultanément avoir déjà été fait et se reporter à l’infini. C’est autour de cette décision laissée hors du temps, qui se cristallise en creux sur la figure du fils reléguée en arrière-plan, dans l’espace du hors-scène, alors qu’il travaille sur l’instrument désaccordé, que s’élaborent les versions multiples du drame originel et d’un personnage féminin dissocié qui vise sa propre réconciliation. Redonnant symboliquement voix à un drame passé sous silence, le seul personnage masculin de la pièce illustre, par son travail, le patient processus de réparation du trauma, alors même que son existence à lui se révèle incertaine, terriblement « optionnelle ». Figure de hantise, l’accordeur de piano apparaît donc comme le maillon central qui à la fois œuvre à cette intime harmonie et l’empêche, invitant par ailleurs à réfléchir sur le processus d’écriture dramatique et le statut du personnage de théâtre, toujours en attente d’incarnation, jamais pleinement actualisé, suspendu entre la page et la scène. La métaphore musicale qui parcourt la pièce, depuis la présence en filigrane de l’accordeur jusqu’à la scène finale du concert, permet ainsi de travailler la figure du rhapsode conceptualisée par Jean-Pierre Sarrazac, qui traduit ici le travail de réintégration psychologique du Réel dans l’ordre Symbolique (Lacan). À la fin de la pièce, l’apparition de Harold, qui répète les gestes d’un père incestueux qu’il n’a pas connu, offre la vision d’un mimétisme impossible : cette coïncidence signifiante, ou « synchronicité » (Jung), évoque la dimension transgénérationnelle du trauma et laisse présager le retour du même. Elle renouvelle ainsi le sens du tragique sur la scène contemporaine en ouvrant l’espace du doute, des probabilités et du malaise. Dès lors, l’incertitude se donne comme la modalité ultime d’un réalisme traumatique de la scène qui, en interrogeant la vérité impossible du sujet, relocalise le drame de l’humain dans l’indéterminé, ce dont l’accordeur de piano, œuvrant dans l’ombre des dissonances, se fait l’image.

Επιχειρείται μια φαινομενολογική προσέγγιση της νύχτας στην ελληνική δραματουργία, από τη μεταπολίτευση και μετά. Η νύχτα είναι και λειτουργεί ενδοκειμενικά ως μία αναπαράσταση, δηλαδή ως μία ελλιπής ή και παραπειστική επανάληψη μιας... more

Επιχειρείται μια φαινομενολογική προσέγγιση της νύχτας στην ελληνική δραματουργία, από τη μεταπολίτευση και μετά. Η νύχτα είναι και λειτουργεί ενδοκειμενικά ως μία αναπαράσταση, δηλαδή ως μία ελλιπής ή και παραπειστική επανάληψη μιας ελικοειδούς και δυσπρόσιτης πραγματικότητας, ως μία επανάληψη που ενεργοποιεί κατά το μάλλον ή ήττον τις μεταφορικές δυνάμεις της γλώσσας, παράγοντας, ως εκ τούτου, νοητικά σχήματα ασταθή, αμφίβολα και αμφίσημα. Το μελέτημα δεν εστιάζει στις τυπικές χρονικές σημάνσεις της νύχτας, εκεί δηλαδή όπου μια σκηνική οδηγία μας πληροφορεί ότι απλώς είναι νύχτα, αλλά στα «γεγονότα» που λαμβάνουν χώρα κατά τη διάρκεια αυτής της νύχτας και, σε αρκετές περιπτώσεις, στα γεγονότα γενικότερα που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως «νυχτερινά». Άρα, το ζήτημα μετακυλύεται από τη χρονική σήμανση στο περιεχόμενο της νύχτας, σε αυτό που θα μπορούσε να είναι νυχτερινό χωρίς απαραίτητα να λαμβάνει χώρα τη νύχτα, σε αυτό που είναι «σκοτεινό», ανοίκειο ή παραβατικό. Η νύχτα είναι το σύνορο του οριοθετημένου και του απεριόριστου, της λογικής και της φαντασίας, του φυσιολογικού και του τερατώδους, είναι η οριακή εκείνη περιοχή όπου ο άνθρωπος μπορεί να σταθεί έχοντας στη μία πλευρά του το οικείο περιβάλλον της «κατοικίας» του, (που αποτελείται λ.χ. από υιοθετημένες στάσεις και συμπεριφορές, από αυτονόητες προϋποθέσεις και κοινόχρηστες έννοιες), και στην άλλη, όλους εκείνους τους ακατοίκητους τόπους που αγνοεί, παραβλέπει ή απωθεί.
Οι αναλύσεις των έργων κινούνται σε δύο κατευθύνσεις: στην κατεύθυνση του ανοίκειου και σε εκείνη του οικείου. Μεταξύ των εξεταζόμενων κειμένων στην κατεύθυνση του ανοίκειου είναι ο Γάμος και η Γυναίκα του Λωτ του Μάριου Ποντίκα, η Κατσαρίδα του Βασίλη Μαυρογεωργίου, το Playmobil του Παναγιώτη Μέντη, ο Αόρατος θίασος και οι Δύκολες νύχτες του κυρίου Θωμά του Ιάκωβου Καμπανέλλη, ο Φιλοκτήτης και Τα επτά κουτιά της Πανδώρας του Βασίλη Ζιώγα, ο Περιποιητής φυτών και Προς Ελευσίνα του Παύλου Μάτεσι, το Μαγικό δωμάτιο του Γιάννη Χρυσούλη, το Μόνο την αλήθεια των Βασίλη Μαυρογεωργίου και Μαρία Φιλίνη. Στην κατεύθυνση του οικείου εξετάζονται τα έργα: Σε φιλώ στη μούρη του Γιώργου Διαλεγμένου, το Γάλα του Βασίλη Κατσικονούρη, Στην Εθνική με τα μεγάλα του Μιχάλη Βιρβιδάκη, οι Φιλοξενούμενοι του Μάρκαρη και οι Ξένοι του Μέντη, οι Εφτά λογικές απαντήσεις του Λεωνίδα Προυσαλίδη κ.ά, ενώ στις διασταυρώσεις των δύο κατευθύνσεων εξετάζονται το Σε σας που με ακούτε της Λούλας Αναγνωστάκη, Ο Κήπος με τα χελιδόνια του Μπάμπη Τσικληρόπουλου, το 314 του Παναγιώτη Παναγόπουλου, το Ατύχημα του Χρυσούλη ή ο Ορθός λόγος του Μάριου Ποντίκα.
Τα θέματα, οι εικόνες, οι ιστορίες και οι προσωπικές περιπέτειες που συναντούμε εδώ μπορούν να αποτελέσουν μέρος μιας μεγαλύτερης αφήγησης παραβάσεων και υπερβάσεων, αποκλίσεων και συμβολικών μορφών, η οποία θα μπορούσε να διευρύνει τις οπτικές γωνίες επόπτευσης των κειμένων. Μια παρόμοια προσέγγιση μας προτρέπει να ξαναδιαβάσουμε διεστιακά πολλά κείμενα της νεοελληνικής δραματουργίας με διαφορετικούς τρόπους και να διερευνήσουμε πώς οι ταυτότητες και οι διαφορές εμπλέκονται στη σύνθεση των κειμένων αυτών, διαμορφώνοντας μια διαλογική σχέση του εγώ και του άλλου.

Occasional tension in families springs from power conflicts between individuals of different ages. Psychology has studied the particular tension between mothers and daughters and compiled several observations on it in a theory termed “the... more

Occasional tension in families springs from power conflicts between individuals of different ages. Psychology has studied the particular tension between mothers and daughters and compiled several observations on it in a theory termed “the mother-daughter bond.” Martin McDonagh’s play The Beauty Queen of Leenane manifests the struggle between a mother and her daughter to claim power and, in so doing, they actively oppress one another until the annihilation of one of them becomes the final consequence of an ongoing circle of abuse. Such dysfunctional relationship manifests the degeneration of the mother-daughter bond and provides an explanation for the brutality of the two central characters in McDonagh’s play.

Twelfth Night or What You Will is a comedy by William Shakespeare which was originated as an entertainment for the close of the Christmas season in 1601. The play expanded on the musical interludes expected on the occasion. Twelfth Night... more

Twelfth Night or What You Will is a comedy by William Shakespeare which was originated as an entertainment for the close of the Christmas season in 1601. The play expanded on the musical interludes expected on the occasion. Twelfth Night was written possibly in 1599 but it is dated usually in 1601. The first record of this play is found in the performance in 1603 at the Middle Temple. Shakespeare was most likely influenced by the Italian plays of his age. Written most likely after his comedies Much Ado About Nothing and As You Like It and before the great tragedies Hamlet, Macbeth and King Lear, this comedy of Shakespeare are considered to be the highest comic piece.

Bringing together interdisciplinary leaders in methodology and arts-based research (ABR), this comprehensive handbook explores the synergies between artistic and research practices and addresses issues in designing, implementing,... more

Bringing together interdisciplinary leaders in methodology and arts-based research (ABR), this comprehensive handbook explores the synergies between artistic and research practices and addresses issues in designing, implementing, evaluating, and publishing ABR studies. Coverage includes the full range of ABR genres, including those based in literature (such as narrative and poetic inquiry); performance (music, dance, playbuilding); visual arts (drawing and painting, collage, installation art, comics); and audiovisual and multimethod approaches. Each genre is described in detail and brought to life with robust research examples. Team approaches, ethics, and public scholarship are discussed, as are innovative ways that ABR is used within creative arts therapies, psychology, education, sociology, health sciences, business, and other disciplines.

The Colonial Public and the Parsi Stage is the first comprehensive study of the Parsi theatre, colonial South and Southeast Asia’s most influential cultural phenomenon and the precursor of the Indian cinema industry. By providing... more

The Colonial Public and the Parsi Stage is the first comprehensive study of the Parsi theatre, colonial South and Southeast Asia’s most influential cultural phenomenon and the precursor of the Indian cinema industry. By providing extensive, unpublished information on its first actors, audiences, production methods, and plays, this book traces how the theatre—which was one of the first in the Indian subcontinent to adopt European stagecraft—transformed into a pan-Asian entertainment industry in the second half of the nineteenth century. Nicholson sheds light on the motivations that led to the development of the popular, commercial theatre movement in Asia through three areas of investigation: the vernacular public sphere, the emergence of competing visions of nationhood, and the narratological function that women served within a continually shifting socio-political order. The book will be of interest to scholars across several disciplines, including cultural history, gender studies, Victorian studies, the sociology of religion, colonialism, and theatre.

Eugene Onegin, scenes from the novel by Alexander Pushkin. The idea, literary composition and staging by Rimas Tuminas. Set design Adomas Yacovskis. Costumes Mariya Danilova. Music Faustas Latenas. Choreographer Angelica Cholinais.... more

Eugene Onegin, scenes from the novel by Alexander Pushkin. The idea, literary composition and staging by Rimas
Tuminas. Set design Adomas Yacovskis. Costumes Mariya Danilova. Music Faustas Latenas. Choreographer
Angelica Cholinais. Lighting Designer Maya Shavdatuashvili. Vakhtangov State Academic Theatre of Russia:
Moscow, premiere on 13 Feb, 2013.

Depuis quelques décennies, les théâtres du traumatisme et de la maladie mentale donnent une visibilité de plus en plus accrue à la souffrance psychologique et au trouble psychiatrique sur la scène contemporaine. Dans cette mouvance, un... more

Depuis quelques décennies, les théâtres du traumatisme et de la maladie mentale donnent une visibilité de plus en plus accrue à la souffrance psychologique et au trouble psychiatrique sur la scène contemporaine. Dans cette mouvance, un certain nombre de pièces de nature souvent expérimentale insèrent des thèmes, des références et des matériaux issus du domaine de la santé mentale dans les multiples formes qu'elle prend aujourd'hui pour donner la parole à une psyché en détresse – celle, le plus souvent, de personnages féminins. Qu'il s'agisse de psychiatrie, de psychologie clinique, de psychanalyse ou encore de psychothérapie, on trouve ainsi dans des pièces récentes de la scène européenne une assimilation des discours de la médecine et des sciences cognitives. Ces théâtres offrent ainsi une réflexion sur les traumatismes psychologiques et les difficultés existentielles du sujet féminin malade, dont le corps s'efface et dont la voix fragile s'élève sur scène pour dire le drame intérieur de l'errance mentale et/ou du trouble psychique, voire de la pathologie identifiée. Le présent article propose une étude des diverses approches de la maladie mentale et des troubles post-traumatiques adoptées par quatre auteurs contemporains de la scène européenne : les auteurs britanniques Sarah Kane et Martin Crimp, l'homme de théâtre français Gildas Milin, et la dramaturge italienne Francesca Volchitza Cabrini. Les pièces de ces auteurs illustrent à différents niveaux et de différentes manières mais non sans points de convergence forts la façon dont des objets empruntés aux champs de la médecine et de la psychiatrie sont récupérés, dramatisés et mis en scène par le théâtre contemporain. L'originalité commune de ces écritures réside dans le fait qu'elles puisent toutes dans la littérature théorique ou clinique de la psychologie pour recycler des matériaux essentiellement verbaux issus du domaine de la santé mentale et les transformer en poésie de la scène. Cette « psychopoésie » dit la gravité du malaise qui hante l’individu en ce début du XXIème siècle, tout en explorant la nature et les limites de l’humain poussé dans des situations psychologiques extrêmes. Par contraste ou en dialogue avec les discours et les pratiques de la médecine, la psychopathologie devient ressource psychopoétique et se donne ainsi comme une matière qui renouvelle, dans leurs formes aussi bien que dans leurs contenus, le langage, l’écriture et la structure du drame contemporain.

The most distinguishing feature of performing arts courses is the culminating presence of an audience. Although direct research about how audiences play a teaching role in performing arts courses and in performing arts in general is... more

The most distinguishing feature of performing arts courses is the culminating presence of an audience. Although direct research about how audiences play a teaching role in performing arts courses and in performing arts in general is scant, there is evidence describing and showing relational aspects between performer and audience in various environments. In an educational context, I propose calling this relationship the Audience-Performer Feedback Loop (APFL). Using this as a pedagogical basis and being faced with Health Authority restrictions during the COVID-19 pandemic, this project provides technologies and strategic solutions to mitigate and maintain the role in which audiences teach performing arts students synchronously. This paper includes technology tutorials for inexperienced teachers and producers to bring live, at-home, synchronous audiences into their theatres under the watchful eyes of performers who thrive on learning from their audiences in real time. More research is needed to prove how the audience plays a teaching role as a distinguishing feature of performing arts education. Future policies should make direct reference to APFLs in performing arts curricula and be accompanied by strategies and techniques for understanding, identifying, learning, and assessing how APFLs shape a performance and have direct influence on the development and skill of performing arts students.

Disability studies and critical trauma studies are both deeply concerned with the social construction of meaning and identity. However, these disciplines often remain mutually disengaged, inadvertently overlooking shared mechanisms of... more

Disability studies and critical trauma studies are both deeply concerned with the social construction of meaning and identity. However, these disciplines often remain mutually disengaged, inadvertently overlooking shared mechanisms of oppression that foster stigma. This article explores the novel depiction of disability and trauma in the play Amy and the Orphans by Lindsey Ferrentino. Amy, a character with Down syndrome, challenges disability stereotypes by exercising autonomy; she is not solely defined by her disability or her experiences of abuse. The theatrical narrative is one of both disability and trauma, encouraging a nuanced reflection on the origins of stigma and revealing how theatre can be used as a tool of resistance to reclaim agency through performances that challenge conventional 'disability' stereotypes.

Tendo por base a obra O ENGENHOSO FIDALGO DOM QUIXOTE DA MANCHA, escrito em 1605 por Miguel de Cervantes, procuramos realizar uma análise textual e literária da obra através de um estudo comparativo entre a época do autor e a... more

Tendo por base a obra O ENGENHOSO FIDALGO DOM QUIXOTE
DA MANCHA, escrito em 1605 por Miguel de Cervantes, procuramos
realizar uma análise textual e literária da obra através de um estudo
comparativo entre a época do autor e a contemporaneidade. Com
este procuramos encontrar pontos de ligação entre as personagens
e acontecimentos da obra com a perspectiva contemporânea,
atualizando assim a possibilidade de leitura do Quixote, assim como
perspectivando a criação de novas linguagens artísticas, como o
Teatro, inspiradas pelo mesmo.

Jean Racine (1639-1699), seguramente, é um dos grandes mestres do teatro moderno e, em conjunto com Shakespeare, com Corneille e com Molière, representa até hoje referência obrigatória para aqueles que desejam reconstituir a trajetória... more

Jean Racine (1639-1699), seguramente, é um dos grandes mestres do teatro moderno e, em conjunto com Shakespeare, com Corneille e com Molière, representa até hoje referência obrigatória para aqueles que desejam reconstituir a trajetória das artes dramáticas do ocidente.
Pouco ou quase nada se fala de sua habilidade em reciclar as obras da Antiguidade Clássica greco-latina em prol de uma nova arte dramática que surge a partir do renascimento e que se desenvolve até os dias de hoje. A capacidade de “reciclar” ou, simplesmente, “aludir” não é nova, como podem imaginar alguns que se debruçam, sistematicamente, sobre a tão propalada e reverenciada intertextualidade, pedra de toque da pós-modernidade.

Please note the full list of authors: Lisa Woynarski, Adelina Ong, Tanja Beer, Stephanie Beaupark, Jonah Winn-Levetsky, Rulan Tangen and Michelle Nicholson-Sanz. This dossier opens up a set of questions about what theatre and performance... more

Please note the full list of authors: Lisa Woynarski, Adelina Ong, Tanja Beer, Stephanie Beaupark, Jonah Winn-Levetsky, Rulan Tangen and Michelle Nicholson-Sanz. This dossier opens up a set of questions about what theatre and performance can do and be in a climate-changed future. Through a series of practice snapshots the authors suggest a diversity of responses to decolonizing and environmental justice issues in and through theatre and performance. These practices include the climate-fiction film The Wandering Earth, which prompts questions about what decolonizing means for China and the impact of climate chaos on the mental well-being of young people; The Living Pavilion, an Australian Indigenous-led project that created a biodiverse event space showcasing Indigenous art making; Dancing Earth Indigenous dance company who use dance as a way to engage Indigenous ecological thinking and Indigenous futurity; water rituals in the Andes of Peru that problematize water policy and ethnic ...

Time and Performer Training addresses the importance and centrality of time and temporality to the practices, processes and conceptual thinking of performer training. Notions of time are embedded in almost every aspect of performer... more

Time and Performer Training addresses the importance and centrality of time and temporality to the practices, processes and conceptual thinking of performer training. Notions of time are embedded in almost every aspect of performer training, and so contributors to this book look at: age/aging and children in the training context how training impacts over a lifetime the duration of training and the impact of training regimes over time concepts of timing and the ‘right’ time how time is viewed from a range of international training perspectives collectives, ensembles and fashions in training, their decay or endurance. Through focusing on time and the temporal in performer training, this book offers innovative ways of integrating research into studio practices. It also steps out beyond the more traditional places of training to open up time in relation to contested training practices that take place online, in festival spaces and in folk or amateur practices. Ideal for both instructors and students, each section of this well-illustrated book follows a thematic structure and includes full-length chapters alongside shorter provocations. Featuring contributions from an international range of authors who draw on their backgrounds as artists, scholars and teachers, Time and Performer Training is a major step in our understanding of how time affects the preparation for performance. https://www.routledge.com/Time-and-Performer-Training/Evans-Thomaidis-Worth/p/book/9780815396284

This paper aims to put the conference theme in relation to Ulmer's thinking on what he has called "applied grammatology" and electracy. Gregory Ulmer is Professor Emeritus of English and Media Studies at the University of Florida; author... more

This paper aims to put the conference theme in relation to Ulmer's thinking on what he has called "applied grammatology" and electracy. Gregory Ulmer is Professor Emeritus of English and Media Studies at the University of Florida; author of books such as Applied Grammatology (1985), Internet Invention (2003), Electronic Monuments (2006). Continuously nurturing a pedagogical interest, Ulmer devoted his research to explore the shift in the apparatus from orality to literacy, and from literacy to electracy. According to him, new media were affecting our moment the way print affected Renaissance Europe, or the way the alphabet affected Ancient Greece. Grammatology-the history and theory of writing-«shows that one of the first uses of a new technology of memory is the recording of the extant works of culture: Homeric epics inscripted in Ancient Greece; Bible printed in Renaissance Europe; novel filmed in modern America. The content of the new media, McLuhan observed, is the old media» (Ulmer 2003: 4). Here, an overlapping of transcodification and re-mediation can be easily singled out. Nevertheless, we continue to reproduce Aristotelian categories (which is fine for literacy), when what our civilization needed was the equivalent of literacy for what is now called new media: they were becoming a predominant site of cultural life, and people needed not just to consume media, but become "literate" in media. So Ulmer introduced the term electracy to describe the kind of "literacy" or skill and facility necessary to exploit the full communicative potential of new electronic media. Moreover, he suggests that «performance may be to electracy what definition was to literacy» (38). If this sentence makes any sense, we should take for serious the Biopetics/Literary Darwinism assumption that the basic forms of experience which narratives always expose us to are re-enactment, repetition, and rewriting namely , kinds of performance behaviors (Cometa 2017).

Due to the obviousness and multidimensionality of its nature, theatre can be viewed as a pedagogical place. In such a context, the concept of a travelling theatre , on the example of FairyBus, gains particular significance and allows, in... more

Due to the obviousness and multidimensionality of its nature, theatre can be viewed as a pedagogical place. In such a context, the concept of a travelling theatre , on the example of FairyBus, gains particular significance and allows, in turn, for interpretations in the categories of heterotopia. Maria Mendel, the forerunner of the category of place-based education in Po-land, notes: "Education, which beyond any doubt is a form of interference, always happens 'somewhere' and has a 'place', and since it initiates a dialectical relation between the pupil and the world, it becomes metaphysics; an ontology that occurs in the conditions of reciprocity and transcendence" 1. In her deliberations on space and culture, Mendel begins with, and expands, the understanding of a place as proposed by Michel Foucault. The philosopher defined heterotopias, the "other places", in opposition to the notion of utopia: a place with no place, an unreal space. Thus, a heterotopia is a real place existing in society-or more likely on its "fringes"-and is shaped by that society 2. In Mendel's interpretation, the culture shapes space as it is composed of "our own" intertwining places, to which we ourselves assign meanings. In other words, we co-create the world, making it "our own", "fitting inside of it", meaning "having our place (places) within it" 3. In the words of the authoress, the culture "constitutes a place of places" that intersects in the gaze of human beings 4 , i.e. the reflections of the material fragment of reality, 1 M. Mendel, Wstęp [Introduction], [in:] Pedagogika miejsca [Place-based Education], M. Men-del (ed.), Wydawnictwo Naukowe Dolnośląskiej Szkoły Wyższej Edukacji TWP we Wrocławiu, Wrocław 2006, p. 9. 2 M. Foucault, Of Other Spaces (1967), Heterotopias [online], accessed on: 18. 04. 2012, available at: http://foucault.info/documents/heteroTopia/foucault.heteroTopia.en.html. 3 M. Ejsmont, B. Kosmalska, M. Mendel (eds.), Obraz, przestrzeń, popkultura. Inspiracje badawcze w polu pedagogiki społecznej [Image, Space, Pop-culture. Research Inspirations for Social Pedagogy], Wydawnictwo Adam Marszałek, Toruń 2007, pp. 169-170. 4 Mendel refers to the mirror that Foucault describes both as a utopia and a heterotopia. A mirror is an intersection of the existing, i.e. heterotopia, and the non-existent, i.e. utopia, and the gaze of the person standing in front of it; M. Foucault, Of Other Spaces…; M. Ejsmont, B. Kosmalska, M. Men-del (eds.), op. cit., p. 170.

Dictatorship is a radical, inflexible and mono dimensional current which can be penetrated into anyone. Presence of this concept in human relationships and social contexts can create disorder and lack of harmony in sensation, soul and... more

Dictatorship is a radical, inflexible and mono dimensional current which can be penetrated into anyone. Presence of this concept in human relationships and social contexts can create disorder and lack of harmony in sensation, soul and mind of human beings. They feel this extra asymmetric energy in society. The main result of this scattering is getting in prison of soul, not having freedom, moving backward from himself and sense of horror and anxiety. The main purpose of this thesis is to define a model and a procedure which multimedia theater is unique and distinctive through movement-n-substance in social context. It should be added that dictatorship is the main reason for selecting multimedia theater because it is imposing the technology how to be used in artistic discourses.

Pirkko Saision esikoisteos Elämänmeno on luettavissa sodasta kärsineen yhteiskunnan jälleenrakennuksen kuvauksena. Kirjan aikuiset päähenkilöt puurtavat elämässään eteenpäin taloudellisista ja inhimillisistä menetyksistään huolimatta.... more

Pirkko Saision esikoisteos Elämänmeno on luettavissa sodasta kärsineen yhteiskunnan jälleenrakennuksen kuvauksena. Kirjan aikuiset päähenkilöt puurtavat elämässään eteenpäin taloudellisista ja inhimillisistä menetyksistään huolimatta. Vuosien edetessä rikkinäiset vaatteet vaihtuvat vähitellen ehjiin, sikuri aitoon kahviin ja pienet hellahuoneet uusiin kaksioihin ja kolmioihin lähiöissä. Materiaalisen hyvinvoinnin parantumisella oli kuitenkin hintansa. Päivät tehtailla olivat pitkiä, ja niukkuuden vaivaamassa Suomessa huoltajien aika ja energia menivät elannon ja asumisen turvaamiseen. Lasten ei aina ollut helppo löytää paikkaansa aikuisten huolien ja keskinäisten ristiriitojen maailmassa. Sodan synnyttämien henkisten vaurioiden korjaaminen oli monesti hitaampaa ja vaikeampaa kuin materiaalisten. Suomi menetti toisessa maailmansodassa yli 90 000 miestä, ja noin 30 000 naista jäi sotaleskeksi ja 50 000 lasta sotaorvoksi. Kotiseudun menetys ja evakkoon lähtö koskettivat yli 420 000 suomalaista. Menetyksen tunteita synnyttivät lisäksi kokemukset kadotetuista vuosista. Sota leikkasi niin miesten kuin naisten elämästä vuosia, joita sodan päättymisen jälkeen pyrittiin kirimään. Niukkuuden ja työn leimaamina jälleenrakennuksen vuosina monista unelmista jouduttiin kuitenkin luopumaan. Aika ja sen oikeanlainen käyttö nousi asiaksi, joka synnytti ristiriitoja eri sukupolvien välille. Lapsille toivottiin parempaa elämää, mutta samanaikaisesti vanhempien omakohtaiset kokemukset nuoruuden menettämisestä loivat katkeruutta ja ehkä myös kateutta suhteessa lapsiin ja heidän opiskeluunsa ja huvitteluunsa. Rauhan tulon jälkeenkin sota rasitti suomalaisperheitä niin materiaalisesti kuin henkisesti, ja Elämämenossa näitä arkisen selviytymisen haasteita kuvataan hienovaraisesti ja koskettavasti. Monien erovuosien jälkeen perheenjäsenten ei aina ollut helppoa mukautua yhteisen elämän vaatimuksiin, toisten vierauteen ja kenties muuttuneeseen käytökseen. Myös uusien perheiden synty loi omia sopeutumisen haasteitaan. Sotaa edeltäneisiin vuosiin verrattuna perhe-elämä muodostui aiempaa hajanaisemmaksi. Ahtaudessa perheiden yhteinen ajankäyttö väheni, ja lapset hätisteltiin ahtaista alivuokralaisasunnoista pihalle ja hoitoon sukulaisten luokse. Levon ja rauhan saamiseksi vanhemmat turvautuivat komentamiseen ja tiukkaan kurinpitoon. Ylipäänsä vanhempien auktoriteettiasema oli vahva ja neljännen käskyn hengessä lasten odotettiin tottelevan ja kunnioittavan vanhempiaan. Kun perheiden yhteinen ajankäyttö väheni ja siihen yhdistyi kuriin perustuva kasvatus, eivät vanhempien ja lasten väliset suhteet muodostuneet aina kovin läheisiksi. Nuorille vertaissuhteet muodostuivat merkityksellisiksi ja vapaa-aikaa vietettiin kodin ulkopuolella, niin elokuvien non-stop näytöksissä kuin tanssi-ja urheilupaikoissa. Vaikka työpäivät ja –viikot olivat pitkiä, pääsivät myös aikuiset nauttimaan vapaa-ajasta. Elokuvat ja tanssi kiinnostivat myös varttuneempaa väkeä ja ravintoloiden lisäksi juhlia järjestettiin myös kodeissa. Onnen ja nuoruuden hetkien tavoitteluun liittyi usein juominen, ja alkoholinkäyttö lisääntyi sotien jälkeen niin miesten kuin naisten keskuudessa. Päivittäisen sinnittelyn keskellä ihmiset saivat voimia erilaisista asioista: jotkut haaveilivat lomamatkoista, toiset sosialistisesta maailmanjärjestyksestä, osa löysi lohtua raamatusta. Mikä yhdisti hyvin erilaisia ihmisiä, oli usko parempaan tulevaisuuteen.

... writing. See Julia Przybos, L'Entreprise m?lodramatique (Paris: Corti, 1987), 15-16. 12 See L?on M?tayer, "Le vaudeville de l'Empire et de la Restauration," in "Le Vaudeville," special issue, Europe 72,... more

... writing. See Julia Przybos, L'Entreprise m?lodramatique (Paris: Corti, 1987), 15-16. 12 See L?on M?tayer, "Le vaudeville de l'Empire et de la Restauration," in "Le Vaudeville," special issue, Europe 72, no. ... Pavis, "Theater Studies," 154. See also Maria Shevtsova's discus ...