Kellogg–Briand Pact (original) (raw)

dbo:abstract

El pacte Briand-Kellogg o pacte de París va ser signat el 27 d'agost de 1928 a la ciutat francesa de París. Els 15 països signants renunciaven a la guerra com a instrument de política nacional en les seves relacions mútues. El pacte fou promogut pel ministre d'Afers Estrangers de França i Premi Nobel de la Pau, Aristide Briand el 1927 davant el secretari d'estat estatunidenc Franklin B. Kellog en un intent de proscriure i prohibir la guerra com un instrument de política nacional. Ambdós governs acceptaren el pacte i presentaren el tractat a diversos països, dels quals se n'hi uniren inicialment 15: Alemanya, Austràlia, Bèlgica, Canadà, EUA, França, Índia (sota domini britànic), Irlanda, Itàlia, Japó, Nova Zelanda, Polònia, Regne Unit, Sud-àfrica i Txecoslovàquia, i entrà en vigor el 24 de juliol de 1929. Posteriorment, el pacte fou signat per 57 països més. El tractat no va aturar els conflictes armats, però fou utilitzat per a fonamentar l'acusació de crim contra la pau durant la invasió japonesa de Manxúria, la invasió italiana d'Etiòpia, i fonamentalment durant la invasió alemanya de Polònia i els posteriors judicis de Nuremberg. (ca)
ميثاق كيلوغ - برييان هو ميثاق وقع عليه من قبل 15 دولة في باريس في 27 اوت 1928 ودخل حيز التطبيق في 24 جويلية 1929. ينص في مادته الأولى على استنكار الدول الموقعة عليه اللجوء إلى الحرب لتسوية الخلافات الدولية. صادقت 57 دولة لاحقاً على الميثاق. في 6 أبريل 1927 كان وزير الخارجية الفرنسية أريستيد بريان قد اقترح، خلال خطاب يخلد الذكرى العاشرة لدخول الولايات المتحدة الحرب العالمية الأولى, على نظيره الأمريكي فرانك بيلينجز كيلوج ميثاقاً يضع الحرب خارج القانون. استخدم الميثاق كأساس خلال لتوجيه تهمة جريمة ضد السلام. (ar)
Briandův–Kelloggův pakt (také Pařížský pakt) podepsaný 27. srpna 1928 v Paříži je mezinárodní smlouva, vylučující válku jako prostředek řešení mezinárodních sporů, vyjma případu sebeobrany. Pojmenována byla po svých autorech – Aristide Briandovi, francouzském ministru zahraničí, a Franku B. Kelloggovi, ministru zahraničí USA. Jejím zásadním nedostatkem byla absence klauzule umožňující její vynutitelnost, případně trestající stát, který se uchýlil k válce. Formální název paktu zněl Všeobecná smlouva o odmítnutí války. Smlouva prohlašovala válku za nelegální prostředek mezinárodních vztahů. Ačkoli ji nakonec stihl neúspěch, měla významný vliv na další rozvoj mezinárodního práva. Posloužila jako právní základ pro vznik pojmu zločin proti míru (zločin útočné války), na základě kterého bylo mnoho osob souzeno za rozpoutání druhé světové války v Norimberském procesu. Zákaz útočné války byl potvrzen a rozšířen v Chartě OSN. Původních signatářů bylo patnáct – USA, Austrálie, Kanada, Německo, Indie, Irský svobodný stát, Itálie, Nový Zéland, JAR, Spojené království, Československo, Polsko, Japonsko, Belgie a Francie. Celkem pakt podepsalo 62 států. ČSR byl Briandův–Kelloggův pakt vyhlášen pod č. 126/1929 Sb. * * * * (cs)
Der Briand-Kellogg-Pakt (auch Kellogg-Pakt, Kellogg-Briand-Pakt oder Pariser Vertrag) ist ein völkerrechtlicher Vertrag zur Ächtung des Krieges, der am 27. August 1928 in Paris von zunächst elf Nationen unterzeichnet wurde und den man nach dem US-Außenminister Frank Billings Kellogg und dem französischen Außenminister Aristide Briand benannte. Die historische Bedeutung des Kriegsächtungsvertrages liegt darin, dass man ihn nach 1945 heranzog, um die Kriegsverbrechen Deutschlands und Japans juristisch zu verurteilen. (de)
La Pakto de Parizo estis packontrakto subskribita de dek-unu regnoj la 27-an de aŭgusto 1928 en Parizo. Ĝi estas nomata ankaŭ laŭ la eksterlandaj ministroj de Francio kaj Usono, Aristide Briand kaj Frank Billings Kellogg kaj do nomiĝas anglalingve Kellogg-Briand Pact kaj france Pacte Briand-Kellogg. Ĝia kerna enhavo estas la proskribado de milito kiel rimedo de politiko. Ĝi efektiviĝis je la 24-a de julio 1929 kaj permesas militadon nur por sindefendo. La originaj subskribintoj de la pakto estis: * Aŭstralio * Britio * Ĉeĥoslovakio * Germanio (Respubliko de Weimar) * Hindio * Irlando * Italio * Kanado * Novzelando * Sudafriko * Usono Ankoraŭ antaŭ la efektiviĝo aliĝis: * Belgio (marto) * Francio (marto) * Japanio (aprilo) * Pollando (marto) Ĝis la fino de 1929 pliaj 40 ŝtatoj aliĝis; fine 62 ratifis la pakton. Post la Dua mondmilito la pakto estis argumento por kondamni germanajn politikistojn pro "krimoj kontraŭ la paco", ĉe la nurenberga proceso. La proskribo de milito poste transiris al la Ĉarto de Unuiĝintaj Nacioj, kies dua artikolo diras en paragrafo 4: "Ĉiuj membroj en siaj internaciaj rilatoj rezignos minaci perforton kontraŭ la teritora integreco aŭ politika sendependeco de iu ŝtato, aŭ alimaniere neakordigeblan kun la celoj de Unuiĝintaj Nacioj." Sekve nun (depost la Dua mondmilito) ĉiuj militantaj nacioj pravigis sin per la rajto je "sindefendo" aŭ "kolektiva defendo". (eo)
Briand-Kellogg ituna edo Parisko ituna 1928ko abuztuaren 27an sinatu zen Parisen, Frantzia. 15 herrialde sinatzaileek uko egiten zioten elkarren arteko harremanetan politika nazionalak ezartzeko gerra tresna gisa erabiltzeari. Ituna Nazioen Ligatik kanpo egin zen, eta oraindik ere baliagarria da. Ituna Frantziako Atzerri Arazoetako ministroak eta Bakearen Nobel Sariak sustatu zuten, Aristide Briand, 1927an, Franklin B. Kellogg estatu-idazkariaren aurrean, gerra politika nazionaleko tresna gisa aldarrikatu eta debekatzeko asmoz. Itunak ez zuen bere helburua lortu, baina arrakasta batzuk izan zituen. Bi gobernuek ituna onartu eta ituna aurkeztu zuten zenbait herrialdetan, eta horietatik 15ek bat egin zuten hasiera batean: Alemania, Australia, Belgika, Kanada, AEB, Frantzia, India (britainiarren agindupean), Irlanda, Italia, Japonia, Zeelanda Berria, Polonia, Erresuma Batua, Hego Afrika eta Txekoslovakia, eta 1929ko uztailaren 24an sartu zen indarrean. Ondoren, ituna beste 57 herrialdek sinatu zuten. Lehen sinatzaileen artean, 1929ko otsailaren 9an, Sobietar Batasuna eta bere mendebaldeko herrialdeak zeuden, Errumania barne. Sinadura honi izena ematen zaio. Sinatzaileek Briand-Kellogg ituna martxan jarri zuten beste potentzia batzuei itxoin gabe sinadurarako. Hala ere, oraindik mahai gainean zegoen eta Sobietar Batasunaren eta Errumaniaren arteko harremanak oraindik konplexuak izan ziren, eta Besarabiaren gaineko aldarrikapenek jarraitu zuten. Tratatuak ez zituen gatazka armatuak geldiarazi, baina , eta, batez ere, Poloniaren inbasio alemaniarrean akusazioa oinarritzeko erabili zen, Nurenbergeko epaiketetan. Hala ere, itunak ez du aplikaziorako inongo neurririk aurreikusten eta, horregatik, kritika handiak jaso ditu. (eu)
The Kellogg–Briand Pact or Pact of Paris – officially the General Treaty for Renunciation of War as an Instrument of National Policy – is a 1928 international agreement on peace in which signatory states promised not to use war to resolve "disputes or conflicts of whatever nature or of whatever origin they may be, which may arise among them". The pact was signed by Germany, France, and the United States on 27 August 1928, and by most other states soon after. Sponsored by France and the U.S., the Pact is named after its authors, United States Secretary of State Frank B. Kellogg and French foreign minister Aristide Briand. The pact was concluded outside the League of Nations and remains in effect. A common criticism is that the Kellogg–Briand Pact did not live up to all of its aims but has arguably had some success. It was unable to prevent the Second World War but was the base for trial and execution of Nazi leaders in 1946. Furthermore, declared wars became very rare after 1945. It has been ridiculed for its moralism, legalism, and lack of influence on foreign policy. The pact had no mechanism for enforcement, and many historians and political scientists see it as mostly irrelevant and ineffective. Nevertheless, the pact served as the legal basis for the concept of a crime against peace, for which the Nuremberg Tribunal and Tokyo Tribunal tried and executed the top leaders responsible for starting World War II. With the signing of the Litvinov Protocol in Moscow on February 9, 1929, the Soviet Union and its western neighbors, including Romania, agreed to put the Kellogg–Briand Pact in effect without waiting for other western signatories to ratify. The Bessarabian question had made agreement between Romania and the Soviet Union challenging and dispute between the nations over Bessarabia continued. Similar provisions to those in the Kellogg–Briand Pact were later incorporated into the Charter of the United Nations and other treaties, which gave rise to a more activist American foreign policy which began with the signing of the pact. (en)
El pacto Kellogg-Briand, también conocido como pacto de París, es un tratado internacional que fue firmado el 27 de agosto de 1928 en París por iniciativa del ministro de Asuntos Exteriores de Francia, Aristide Briand, y del Secretario de Estado de los Estados Unidos, Frank B. Kellogg mediante el cual los quince estados signatarios se comprometían a no usar la guerra como mecanismo para la solución de las controversias internacionales. Este pacto es considerado el precedente inmediato del artículo 2.4 de la Carta de las Naciones Unidas, en el que se consagra con carácter general la prohibición del uso de la fuerza. (es)
Le pacte Briand-Kellogg, ou pacte de Paris, est un traité de paix signé par soixante-trois pays qui « condamnent le recours à la guerre pour le règlement des différends internationaux et y renoncent en tant qu'instrument de politique nationale dans leurs relations mutuelles ». L’initiative de ce pacte revient à Aristide Briand, ministre français des Affaires étrangères, et Frank Kellogg, secrétaire d’État américain. Signé le 27 août 1928 à Paris, il entra en vigueur le 24 juillet 1929. C’est le climat détendu des relations internationales qui permet la signature de ce pacte, par 15 puissances dont la France, les États-Unis, le Royaume-Uni, l'Italie, l'Allemagne et le Japon, pour la renonciation générale à la guerre. Si le pacte est accueilli dans l'enthousiasme aux États-Unis, il suscite une réserve indéniable en Europe. C’était un texte qui avait en principe une portée limitée dans la mesure où aucune sanction n’était prévue en cas d’infraction, seule une réprobation internationale étant envisagée. (fr)
Pakta Kellogg–Briand (atau Pakta Paris, yang secara resmi Perjanjian Umum untuk Penghentian Perang sebagai Alat Kebijakan Nasional) adalah sebuah perjanjian internasional 1928 di mana negara-negara penandatangannya berjanji untuk tidak menggunakan perang untuk menyelesaikan persengketaan atau konflik. Perjanjian tersebut ditandatangani oleh Jerman, Prancis dan Amerika Serikat pada 27 Agustus 1928, dan oleh sebagian besar negara lainnya pada masa setelahnya. Disponsori oleh Prancis dan AS, pakta tersebut menolak perang dan menyerukan penyelesaian sengketa secara damai. Nama pakta ini diambil dari para pembuatnya, Sekretaris Negara Amerika Serikat Frank B. Kellogg dan Aristide Briand. (in)
不戦条約（ふせんじょうやく、（戦争抛棄ニ関スル条約）は、第一次世界大戦後に締結された多国間条約で、国際紛争を解決する手段として、締約国相互で戦争の放棄を行い、紛争は平和的手段により解決することを規定した。パリ条約（協定）、パリ不戦条約、ケロッグ＝ブリアン条約（協定）とも言う。 (ja)
Il patto Briand-Kellogg altrimenti noto come trattato di rinuncia alla guerra o patto di Parigi è un trattato multilaterale, stilato a Parigi il 27 agosto 1928 ed entrato formalmente in vigore il 24 luglio 1929, con il fine di eliminare la guerra quale strumento di politica internazionale. (it)
켈로그-브리앙 조약 (Kellogg-Briand Pact)은 1928년 8월 27일 미국의 국무장관 프랭크 켈로그(Frank Billings Kellogg)와 프랑스 외무부 장관 아리스티드 브리앙(Aristide Briand)의 발기에 의하여 파리에서 15 개국이 체결한 전쟁 규탄 조약으로서, 서문과 전문 3장으로 이루어져 있다. 전쟁위법화를 최초로 실체화한 것으로 전쟁포기에 관한 조약으로도 부른다. 전문 1 조에 따르면, 조약에 가담 비준한 국가는 자국 국민의 이름으로 국제 분쟁의 해결 수단이나 국제 외교 정치의 수단으로 전쟁을 일으키는 것을 거부함과 동시에 포기하는 것을 조약의 기본 이념으로 삼고 있다. 이와 같은 훌륭한 도덕적 이념에도 불구하고, 이 조약은 조약 위반의 경우 대처할 수 있는 구체적 방안을 제시하고 있지 않다. 때문에 켈로그-브리앙 조약의 가입국인 독일과 일본이 1940년대에 세계 대전의 주범으로 등장하였을 때, 이들 국가의 야만적 행위에 대해 다만 서류상 규탄만을 할 뿐이었다. 1939년에 이르기까지 63개국이 이 조약에 가입하였으며, 현재 이 조약은 국제법상 효력을 상실하였다. 조약의 발기자인 켈로그는 국제 평화에 기여한 공로로 1929년 노벨 평화상을 수상하였다. (ko)
Het Briand-Kelloggpact, ook wel het Pact van Parijs genoemd, is een internationaal verdrag dat op 27 augustus 1928 in Parijs werd gesloten tussen 23 landen. De stuwende krachten achter dit pact waren de Franse minister van Buitenlandse Zaken Aristide Briand en zijn Amerikaanse ambtgenoot Frank Kellogg. Briand hoopte door het sluiten van dit verdrag de banden tussen de voormalige bondgenoten weer aan te trekken. De 23 aanwezige landen, waaronder Frankrijk, de Verenigde Staten, Duitsland, Groot-Brittannië, Japan, Polen en België, kantten zich in dit verdrag tegen de aanvalsoorlog en bestempelden deze als onrechtmatig. Zij legden hiermee de grondslag voor het strafbaar verklaren van een aanvalsoorlog zoals later in de principes gebruikt voor het Proces van Neurenberg werd beschreven. De Verenigde Staten vonden het echter jammer dat er in het verdrag geen clausule was opgenomen over verdedigingsoorlogen en dat er geen voorzieningen werden getroffen om het verdrag ook af te dwingen. In totaal 62 landen (waaronder Duitsland) ondertekenden dit "Verdrag tot uitbanning van de oorlog", maar het heeft in de jaren daaropvolgend weinig invloed gehad getuigende de vele oorlogen die er sindsdien zijn geweest. Wel kan het verdrag als een voorloper worden gezien voor een soortgelijke bepaling in het Handvest van de Verenigde Naties. Frank Kellogg kreeg voor het pact in 1929 de Nobelprijs voor de Vrede. Aristide Briand had de prijs al in 1926 ontvangen vanwege een ander verdrag: het Verdrag van Locarno. (nl)
Pakt Brianda–Kellogga, Traktat Przeciwwojenny znany również jako pakt paryski – międzynarodowy traktat ustanawiający wyrzeczenie się wojny jako instrumentu polityki narodowej. Został zaproponowany w 1927 roku przez Aristide Brianda, ministra spraw zagranicznych Francji, jako traktat między Stanami Zjednoczonymi i Francją, zakazujący prowadzenia wojny między tymi krajami. Była to próba włączenia Stanów Zjednoczonych we francuski system bezpieczeństwa. Briand zdobył poparcie amerykańskich ruchów pacyfistycznych, które naciskały na swój rząd, by podpisał traktat. Frank Billings Kellogg, sekretarz stanu Stanów Zjednoczonych, odpowiedział propozycją zawarcia wielostronnego paktu, który miał odrzucić wojnę jako instrument prowadzenia polityki. Propozycję Kellogga zaakceptował Briand. Po negocjacjach 27 sierpnia 1928 r. w Paryżu pakt podpisało 15 krajów: Australia, Kanada, Czechosłowacja, Niemcy, Indie, Wolne Państwo Irlandzkie, Włochy, Nowa Zelandia, Afryka Południowa, Wielka Brytania, Stany Zjednoczone, Polska, Belgia, Francja i Japonia. Wejście Paktu w życie nastąpiło 24 lipca 1929 z chwilą złożenia dokumentu ratyfikacji przez wszystkie państwa założycielskie. Do tej daty przystąpiło dalszych 29 państw: Afganistan, Albania, Austria, Bułgaria, Chiny, Dania, Dominikana, Egipt, Estonia, Finlandia, Gwatemala, Holandia, Hiszpania, Irlandia, Jugosławia, Kuba, Litwa, Liberia, Łotwa, Nikaragua, Norwegia, Panama, Peru, Portugalia, Rumunia, Syjam, Szwecja, Turcja i ZSRR. Następnie uczyniły to Chile, Ekwador, Wolne Miasto Gdańsk, Grecja, Haiti, Hidżaz, Honduras, Iran, Islandia, Kolumbia, Kostaryka, Luksemburg, Meksyk, Łotwa, Paragwaj, Szwajcaria, Wenezuela, Węgry. Ostatecznie Pakt podpisały 62 kraje. W 1971 Barbados uznał, że Pakt obowiązuje go na zasadzie sukcesji, Antigua i Barbuda oraz Dominika uczyniły to w 1988. Zgodnie z wymogami ustalonymi przez Traktat wersalski w art. 18 Pakt zarejestrowano w Sekretariacie Ligi Narodów 4 września 1929 pod nr 2137. Pakt składa się ze wstępu i trzech artykułów. Artykuł 1 potępia uciekanie się do wojny w celu rozwiązywania sporów międzynarodowych i nakazuje rezygnację z niej jako narzędzia polityki narodowej we wzajemnych stosunkach państw – stron. Art. 2 uznaje, że rozstrzyganie wszystkich sporów i konfliktów bez względu na ich naturę lub pochodzenie, które mogłyby powstać między stronami, powinno być osiągane zawsze tylko za pomocą środków pokojowych. Art. 3 uzależnia wejście w życie od złożenia w Waszyngtonie dokumentów ratyfikacyjnych przez 15 państw założycielskich, zaznaczając że pakt pozostanie otwarty tak długo, jak długo tego będzie potrzeba do przystąpienia doń wszystkich Mocarstw Świata. Językami autentycznymi są angielski i francuski, depozytariuszem jest rząd USA. * Podpisy delegatów państw założycielskich * Przemowa Brianda * Podpisanie przez Stresemanna * Podpisanie przez Mackenzie Kinga Pakt nakazując rezygnację z wojny bez rozróżnienia na wojny agresywne i obronne nie określa sankcji grożących za jego naruszenie. Preambuła głosi każde Mocarstwo podpisujące, któreby odtąd starało się rozwijać swoje interesy narodowe uciekając się do wojny będzie musiało być pozbawione korzyści traktatu niniejszego z czego domniemywać można dopuszczalność , brak takiej wzmianki wyrażonej wprost. Na Pakt powoływały się ówczesne pakty nieagresji. Na przykład pakt o nieagresji między Polską a ZSRR (1932) według swego wstępu zawarty został w celu rozwinięcia i uzupełnienia Traktatu, podpisanego w Paryżu 27 sierpnia 1928 roku. Deklaracja polsko-niemiecka o niestosowaniu przemocy z 26 stycznia 1934 w akapicie 2 mówiła, że strony są zdecydowane opierać swoje wzajemne stosunki na zasadach zawartych w Pakcie Paryskim z dnia 27 sierpnia 1928 r. Ponieważ Pakt Brianda–Kelloga został zawarty poza Ligą Narodów, nie został unieważniony wraz z jej rozwiązaniem. Formalnie nadal jest wiążącym aktem prawa międzynarodowego, nie zawiera klauzuli umożliwiającej wypowiedzenie go. Pierwszą okazją zastosowania był konflikt o Kolej Wschodniochińską, który wybuchł wkrótce po wejściu Paktu w życie i został szybko zakończony. W praktyce Pakt nie spełnił swojego głównego celu – zaniechania wojny. W tym sensie nie wniósł żadnego realnego wkładu do międzynarodowego pokoju, a swoją nieskuteczność okazał już w 1931 r. wraz z inwazją japońską w Mandżurii i w 1935 r. z włoską inwazją w Etiopii. Wprowadzony przez układ zakaz agresji był wielokrotnie łamany, jednak nawet państwa dopuszczające się aktów agresji nigdy nie kwestionowały otwarcie i oficjalnie zasady zakazu wojny napastniczej, lecz twierdziły z reguły, że agresji dokonała strona przeciwna, działania zostały podjęte na prośbę albo w interesie władz lub ludności państwa zaatakowanego, względnie iż akcja nie ma charakteru działań wojennych, lecz jedynie „akcji policyjnej lub porządkowej” przeciwko „bandytom”, lub wreszcie że napadnięte państwo „przestało istnieć” a przez to „zawarte z nim traktaty utraciły moc”. Pakt pozostaje istotnym traktatem wielostronnym, gdyż oprócz zobowiązania, jakie stwarzał jego sygnatariuszom, stanowił także prawną bazę do ustanowienia międzynarodowej normy, że użycie siły wojskowej jest z definicji nielegalne, a uzyskane w ten sposób zdobycze nie będą uznane (por. doktryna Stimsona). W szczególności pakt posłużył jako prawna podstawa do wprowadzenia pojęcia zbrodni przeciwko pokojowi – w oparciu o nie Trybunał Norymberski skazał pewną liczbę osób za wywołanie drugiej wojny światowej. Zakaz wojny agresywnej został potwierdzony i rozszerzony przez Kartę Narodów Zjednoczonych, która stwierdza w artykule 2, paragraf 4, że Wszyscy członkowie Organizacji powstrzymają się w swych stosunkach międzynarodowych od groźby użycia siły lub użycia jej przeciwko integralności terytorialnej lub niezawisłości politycznej któregokolwiek państwa bądź w jakikolwiek inny sposób niezgodny z celami Organizacji Narodów Zjednoczonych. Konsekwencją tego jest to, że po drugiej wojnie światowej rozmaite kraje, podejmując akcję wojskową, powoływały się na prawo do samoobrony czy obrony zbiorowej. (pl)
Briand–Kelloggpakten var en internationell icke-angreppspakt, uppkallad efter Frankrikes och USA:s utrikesministrar Aristide Briand och Frank Kellogg. Pakten, som förband signatärmakterna att inte använda anfallskrig som ett medel att lösa internationella konflikter, undertecknades den 27 augusti 1928 i Paris av ett antal länder. Bland andra Frankrike, USA, Australien, Kanada, Indien, Storbritannien, Polen, Tyskland, Italien och Japan. Pakten trädde i kraft 24 juli 1929 men bröts redan 1931 av Japans invasion av Manchuriet, 1936 av Italiens krig mot Abessinien och Nazitysklands anfall på Polen 1939. Dock användes Briand-Kellogpakten som legal grund i Nürnbergrättegången för åtalspunkten brott mot freden. (sv)
O Pacto Kellogg-Briand, também conhecido como Pacto de Paris, por conta da cidade onde foi assinado em 27 de agosto de 1928, foi um tratado internacional "estipulando a renúncia à guerra como instrumento de política nacional". Ele fracassou em seu propósito, mas foi significativo no desenvolvimento posterior do direito internacional. Recebeu os nomes do Secretário de Estado dos Estados Unidos Frank B. Kellogg e do ministro francês das relações exteriores Aristide Briand, que rascunhou o pacto. (pt)
Пакт Бриа́на — Ке́ллога, Пари́жский пакт — договор об отказе от войны в качестве орудия внешней политики; получил название по именам инициаторов — министра иностранных дел Франции Аристида Бриана и госсекретаря США Фрэнка Келлога. Подписан 27 августа 1928 года представителями 15 государств (позже к ним присоединились почти все существовавшие в то время страны). Заключение договора означало первый шаг на пути создания системы коллективной безопасности в Европе, основы которой были заложены созванными по инициативе России Гаагскими конференциями 1899 и 1907 годов. (ru)
《非战公约》，全称《关于废弃战争作为国家政策工具的普遍公约》，亦称《巴黎非战公约》（Pact of Paris）或《凯洛格—白里安公约》（Kellogg-Briand Pact），是1928年8月27日在巴黎签署一项国际公约，该公约规定放弃以战争作为国家政策的手段和只能以和平方法解决国际争端，由于该公约本身是建立在理想主义的国际关系理论下，所以该公约没有发挥实际作用，但是该项公约是人类第一次放弃战争作为国家的外交政策。该公约由白里安、美国国务卿凯洛格于1927年发起，目的是法美联手抑制德国的力量。最初的签字国有15个，分别是法国、美国、英国、德国、意大利、比利时、波兰、捷克、日本、印度。1929年7月24日公约正式生效，至1934年5月签字国共达64个。 1929年12月，中东路事件期间，美国、英国、法国曾谴责苏联违反《非战公约》。凯洛格本人因此倡议而获得1929年度诺贝尔和平奖。 (zh)
Пакт Бріана — Келлоґа (англ. Kellogg–Briand Pact), відомий також як Паризький пакт та офіційно Загальний договір про відмову від війни як інструменту національної політики — міжнародна угода про відмову від війни, як знаряддя національної політики. Підписана 27 серпня 1928 року в Парижі 15 державами. Угода отримала назву за іменами ініціаторів — міністра закордонних справ Французької республіки Арістида Бріана та держсекретаря США Френка Келлоґа. Угоду було підписано поза рамками Ліги Націй спочатку 15 (Австралія, Бельгія, Велика Британія, Ірландія, Індія, Італія, США, Франція, Німеччина, Канада, Нова Зеландія, ПАР, Польща, Чехословаччина та Японія), а згодом ще 47 державами. Її ратифікували у багатьох країнах, зокрема в США, Французькій республіці, Великій Британії, Німецькій Державі, Королівстві Італія, Японській імперії, Радянському Союзі. Угода стала найбільш масштабним актом в рамках миротворчих ініціатив після Першої світової війни. У деяких країнах, наприклад США, вона залишається чинною й досі (станом на 2020). Але вона все одно не вберегла світ від війни. (uk)

dbo:wikiPageExternalLink

dbo:wikiPageWikiLink

rdfs:comment

ميثاق كيلوغ - برييان هو ميثاق وقع عليه من قبل 15 دولة في باريس في 27 اوت 1928 ودخل حيز التطبيق في 24 جويلية 1929. ينص في مادته الأولى على استنكار الدول الموقعة عليه اللجوء إلى الحرب لتسوية الخلافات الدولية. صادقت 57 دولة لاحقاً على الميثاق. في 6 أبريل 1927 كان وزير الخارجية الفرنسية أريستيد بريان قد اقترح، خلال خطاب يخلد الذكرى العاشرة لدخول الولايات المتحدة الحرب العالمية الأولى, على نظيره الأمريكي فرانك بيلينجز كيلوج ميثاقاً يضع الحرب خارج القانون. استخدم الميثاق كأساس خلال لتوجيه تهمة جريمة ضد السلام. (ar)
Der Briand-Kellogg-Pakt (auch Kellogg-Pakt, Kellogg-Briand-Pakt oder Pariser Vertrag) ist ein völkerrechtlicher Vertrag zur Ächtung des Krieges, der am 27. August 1928 in Paris von zunächst elf Nationen unterzeichnet wurde und den man nach dem US-Außenminister Frank Billings Kellogg und dem französischen Außenminister Aristide Briand benannte. Die historische Bedeutung des Kriegsächtungsvertrages liegt darin, dass man ihn nach 1945 heranzog, um die Kriegsverbrechen Deutschlands und Japans juristisch zu verurteilen. (de)
El pacto Kellogg-Briand, también conocido como pacto de París, es un tratado internacional que fue firmado el 27 de agosto de 1928 en París por iniciativa del ministro de Asuntos Exteriores de Francia, Aristide Briand, y del Secretario de Estado de los Estados Unidos, Frank B. Kellogg mediante el cual los quince estados signatarios se comprometían a no usar la guerra como mecanismo para la solución de las controversias internacionales. Este pacto es considerado el precedente inmediato del artículo 2.4 de la Carta de las Naciones Unidas, en el que se consagra con carácter general la prohibición del uso de la fuerza. (es)
Pakta Kellogg–Briand (atau Pakta Paris, yang secara resmi Perjanjian Umum untuk Penghentian Perang sebagai Alat Kebijakan Nasional) adalah sebuah perjanjian internasional 1928 di mana negara-negara penandatangannya berjanji untuk tidak menggunakan perang untuk menyelesaikan persengketaan atau konflik. Perjanjian tersebut ditandatangani oleh Jerman, Prancis dan Amerika Serikat pada 27 Agustus 1928, dan oleh sebagian besar negara lainnya pada masa setelahnya. Disponsori oleh Prancis dan AS, pakta tersebut menolak perang dan menyerukan penyelesaian sengketa secara damai. Nama pakta ini diambil dari para pembuatnya, Sekretaris Negara Amerika Serikat Frank B. Kellogg dan Aristide Briand. (in)
不戦条約（ふせんじょうやく、（戦争抛棄ニ関スル条約）は、第一次世界大戦後に締結された多国間条約で、国際紛争を解決する手段として、締約国相互で戦争の放棄を行い、紛争は平和的手段により解決することを規定した。パリ条約（協定）、パリ不戦条約、ケロッグ＝ブリアン条約（協定）とも言う。 (ja)
Il patto Briand-Kellogg altrimenti noto come trattato di rinuncia alla guerra o patto di Parigi è un trattato multilaterale, stilato a Parigi il 27 agosto 1928 ed entrato formalmente in vigore il 24 luglio 1929, con il fine di eliminare la guerra quale strumento di politica internazionale. (it)
O Pacto Kellogg-Briand, também conhecido como Pacto de Paris, por conta da cidade onde foi assinado em 27 de agosto de 1928, foi um tratado internacional "estipulando a renúncia à guerra como instrumento de política nacional". Ele fracassou em seu propósito, mas foi significativo no desenvolvimento posterior do direito internacional. Recebeu os nomes do Secretário de Estado dos Estados Unidos Frank B. Kellogg e do ministro francês das relações exteriores Aristide Briand, que rascunhou o pacto. (pt)
Пакт Бриа́на — Ке́ллога, Пари́жский пакт — договор об отказе от войны в качестве орудия внешней политики; получил название по именам инициаторов — министра иностранных дел Франции Аристида Бриана и госсекретаря США Фрэнка Келлога. Подписан 27 августа 1928 года представителями 15 государств (позже к ним присоединились почти все существовавшие в то время страны). Заключение договора означало первый шаг на пути создания системы коллективной безопасности в Европе, основы которой были заложены созванными по инициативе России Гаагскими конференциями 1899 и 1907 годов. (ru)
《非战公约》，全称《关于废弃战争作为国家政策工具的普遍公约》，亦称《巴黎非战公约》（Pact of Paris）或《凯洛格—白里安公约》（Kellogg-Briand Pact），是1928年8月27日在巴黎签署一项国际公约，该公约规定放弃以战争作为国家政策的手段和只能以和平方法解决国际争端，由于该公约本身是建立在理想主义的国际关系理论下，所以该公约没有发挥实际作用，但是该项公约是人类第一次放弃战争作为国家的外交政策。该公约由白里安、美国国务卿凯洛格于1927年发起，目的是法美联手抑制德国的力量。最初的签字国有15个，分别是法国、美国、英国、德国、意大利、比利时、波兰、捷克、日本、印度。1929年7月24日公约正式生效，至1934年5月签字国共达64个。 1929年12月，中东路事件期间，美国、英国、法国曾谴责苏联违反《非战公约》。凯洛格本人因此倡议而获得1929年度诺贝尔和平奖。 (zh)
El pacte Briand-Kellogg o pacte de París va ser signat el 27 d'agost de 1928 a la ciutat francesa de París. Els 15 països signants renunciaven a la guerra com a instrument de política nacional en les seves relacions mútues. El tractat no va aturar els conflictes armats, però fou utilitzat per a fonamentar l'acusació de crim contra la pau durant la invasió japonesa de Manxúria, la invasió italiana d'Etiòpia, i fonamentalment durant la invasió alemanya de Polònia i els posteriors judicis de Nuremberg. (ca)
Briandův–Kelloggův pakt (také Pařížský pakt) podepsaný 27. srpna 1928 v Paříži je mezinárodní smlouva, vylučující válku jako prostředek řešení mezinárodních sporů, vyjma případu sebeobrany. Pojmenována byla po svých autorech – Aristide Briandovi, francouzském ministru zahraničí, a Franku B. Kelloggovi, ministru zahraničí USA. Jejím zásadním nedostatkem byla absence klauzule umožňující její vynutitelnost, případně trestající stát, který se uchýlil k válce. ČSR byl Briandův–Kelloggův pakt vyhlášen pod č. 126/1929 Sb. * * * * (cs)
La Pakto de Parizo estis packontrakto subskribita de dek-unu regnoj la 27-an de aŭgusto 1928 en Parizo. Ĝi estas nomata ankaŭ laŭ la eksterlandaj ministroj de Francio kaj Usono, Aristide Briand kaj Frank Billings Kellogg kaj do nomiĝas anglalingve Kellogg-Briand Pact kaj france Pacte Briand-Kellogg. Ĝia kerna enhavo estas la proskribado de milito kiel rimedo de politiko. Ĝi efektiviĝis je la 24-a de julio 1929 kaj permesas militadon nur por sindefendo. La originaj subskribintoj de la pakto estis: Ankoraŭ antaŭ la efektiviĝo aliĝis: (eo)
Briand-Kellogg ituna edo Parisko ituna 1928ko abuztuaren 27an sinatu zen Parisen, Frantzia. 15 herrialde sinatzaileek uko egiten zioten elkarren arteko harremanetan politika nazionalak ezartzeko gerra tresna gisa erabiltzeari. Ituna Nazioen Ligatik kanpo egin zen, eta oraindik ere baliagarria da. Tratatuak ez zituen gatazka armatuak geldiarazi, baina , eta, batez ere, Poloniaren inbasio alemaniarrean akusazioa oinarritzeko erabili zen, Nurenbergeko epaiketetan. Hala ere, itunak ez du aplikaziorako inongo neurririk aurreikusten eta, horregatik, kritika handiak jaso ditu. (eu)
The Kellogg–Briand Pact or Pact of Paris – officially the General Treaty for Renunciation of War as an Instrument of National Policy – is a 1928 international agreement on peace in which signatory states promised not to use war to resolve "disputes or conflicts of whatever nature or of whatever origin they may be, which may arise among them". The pact was signed by Germany, France, and the United States on 27 August 1928, and by most other states soon after. Sponsored by France and the U.S., the Pact is named after its authors, United States Secretary of State Frank B. Kellogg and French foreign minister Aristide Briand. The pact was concluded outside the League of Nations and remains in effect. (en)
Le pacte Briand-Kellogg, ou pacte de Paris, est un traité de paix signé par soixante-trois pays qui « condamnent le recours à la guerre pour le règlement des différends internationaux et y renoncent en tant qu'instrument de politique nationale dans leurs relations mutuelles ». C’était un texte qui avait en principe une portée limitée dans la mesure où aucune sanction n’était prévue en cas d’infraction, seule une réprobation internationale étant envisagée. (fr)
켈로그-브리앙 조약 (Kellogg-Briand Pact)은 1928년 8월 27일 미국의 국무장관 프랭크 켈로그(Frank Billings Kellogg)와 프랑스 외무부 장관 아리스티드 브리앙(Aristide Briand)의 발기에 의하여 파리에서 15 개국이 체결한 전쟁 규탄 조약으로서, 서문과 전문 3장으로 이루어져 있다. 전쟁위법화를 최초로 실체화한 것으로 전쟁포기에 관한 조약으로도 부른다. 전문 1 조에 따르면, 조약에 가담 비준한 국가는 자국 국민의 이름으로 국제 분쟁의 해결 수단이나 국제 외교 정치의 수단으로 전쟁을 일으키는 것을 거부함과 동시에 포기하는 것을 조약의 기본 이념으로 삼고 있다. 이와 같은 훌륭한 도덕적 이념에도 불구하고, 이 조약은 조약 위반의 경우 대처할 수 있는 구체적 방안을 제시하고 있지 않다. 때문에 켈로그-브리앙 조약의 가입국인 독일과 일본이 1940년대에 세계 대전의 주범으로 등장하였을 때, 이들 국가의 야만적 행위에 대해 다만 서류상 규탄만을 할 뿐이었다. (ko)
Pakt Brianda–Kellogga, Traktat Przeciwwojenny znany również jako pakt paryski – międzynarodowy traktat ustanawiający wyrzeczenie się wojny jako instrumentu polityki narodowej. Został zaproponowany w 1927 roku przez Aristide Brianda, ministra spraw zagranicznych Francji, jako traktat między Stanami Zjednoczonymi i Francją, zakazujący prowadzenia wojny między tymi krajami. Była to próba włączenia Stanów Zjednoczonych we francuski system bezpieczeństwa. Briand zdobył poparcie amerykańskich ruchów pacyfistycznych, które naciskały na swój rząd, by podpisał traktat. * * Przemowa Brianda * * (pl)
Het Briand-Kelloggpact, ook wel het Pact van Parijs genoemd, is een internationaal verdrag dat op 27 augustus 1928 in Parijs werd gesloten tussen 23 landen. De stuwende krachten achter dit pact waren de Franse minister van Buitenlandse Zaken Aristide Briand en zijn Amerikaanse ambtgenoot Frank Kellogg. Briand hoopte door het sluiten van dit verdrag de banden tussen de voormalige bondgenoten weer aan te trekken. Frank Kellogg kreeg voor het pact in 1929 de Nobelprijs voor de Vrede. Aristide Briand had de prijs al in 1926 ontvangen vanwege een ander verdrag: het Verdrag van Locarno. (nl)
Briand–Kelloggpakten var en internationell icke-angreppspakt, uppkallad efter Frankrikes och USA:s utrikesministrar Aristide Briand och Frank Kellogg. Pakten, som förband signatärmakterna att inte använda anfallskrig som ett medel att lösa internationella konflikter, undertecknades den 27 augusti 1928 i Paris av ett antal länder. Bland andra Frankrike, USA, Australien, Kanada, Indien, Storbritannien, Polen, Tyskland, Italien och Japan. (sv)
Пакт Бріана — Келлоґа (англ. Kellogg–Briand Pact), відомий також як Паризький пакт та офіційно Загальний договір про відмову від війни як інструменту національної політики — міжнародна угода про відмову від війни, як знаряддя національної політики. Підписана 27 серпня 1928 року в Парижі 15 державами. Угода отримала назву за іменами ініціаторів — міністра закордонних справ Французької республіки Арістида Бріана та держсекретаря США Френка Келлоґа. У деяких країнах, наприклад США, вона залишається чинною й досі (станом на 2020). Але вона все одно не вберегла світ від війни. (uk)

owl:sameAs

foaf:depiction

is dbo:wikiPageWikiLink of