Book of the Later Han (original) (raw)

dbo:abstract

El Llibre del Han Tardà (xinès tradicional: 後漢書, xinès simplificat: 后汉书, pinyin: hòuhànshū, Wade-Giles: Hou Han Shu) és un dels treballs històrics, oficials i xinesos que va ser compilat per Fan Ye en el segle v, usant una sèrie d'històries i documents anteriors com a fonts. El llibre cobreix la història de la dinastia Han oriental del 25 fins al 220 dC. El llibre és part de les primeres quatre historiografies de les vint-i-quatre històries canòniques, juntament amb els Registres del gran historiador, Llibre de Han i Registres dels Tres Regnes. Fan Ye va usar-hi un nombre d'històries prèvies, incloent-hi eixos relats de Sima Qian i Ban Gu, a més de moltes altres (algunes que hi eren també titulades amb un nom semblant al del treball, tals com els Registres Han del pavelló Oriental de diversos contemporanis durant tot el segle ii o els Registres del Han Tardà de del segle vi), la majoria de les quals no han sobreviscut intactes. Els 30 volums finals del llibre o els 8 tractats sobre llei, rituals, sacrificis, astronomia, els cinc elements, geografia, funcionaris, carruatges i peces de roba estan presos de la Seqüela del llibre de Han, un treball compost per en el segle iii i que foren afegits en el segle vi per Liu Zhao a la seva anotació. La secció en els Registres les Regions Occidentals es basen en un informe compost pel general militar Ban Yong i presentat a l'emperador a prop del 125. Presumiblement, inclouen notes del seu famós pare, el general Ban Chao. Això forma el capítol 88 (encara que en algunes edicions es dona com el capítol 118) del Hou Hanshu, i és una font clau per a les dades culturals i socioeconòmiques en les , incloent-hi els primers relats del (l'Imperi Romà). Conté només unes poques referències als fets ocorreguts després de la mort de l'emperador An en el 125, però s'inclou l'arribada dels primers enviats de Roma en el 166 dC. El mateix Fan Ye, clarament deia que la nova informació continguda en esta secció de les Regions Occidentals és àmpliament basada en els informes de Ban Yong: "Ban Gu havia registrat en detall les condicions locals i costums de cada regne en l'anterior llibre [Llibre de Han o Història de la dinastia Han Anterior]. Ara, els informes del període Jianwu [25-56] en avant registrats en est 'Capítol de Regions Occidentals' difereix de l'anterior [el de Ban Gu]; són de l'informe de Ban Yong [presentat] al final del [regnat de] l'emperador An [107-125], i avant." (ca)
كتاب هان اللاحق هو كتاب يغطي تاريخ هان الشرقية"تم تأليف الكتاب في عام 445م في عهد "ليو سونغ" وكان يحتوي على 119 مجلد والكتاب مقتبس من كتاب هان وسجلات المؤرخ الكبير الذي كتب في سنة 108ق. وقد عرضه فان يي على "الإمبراطور أن". (ar)
The Book of the Later Han, also known as the History of the Later Han and by its Chinese name Hòu Hànshū (Chinese: 後漢書), is one of the Twenty-Four Histories and covers the history of the Han dynasty from 6 to 189 CE, a period known as the Later or Eastern Han. The book was compiled by Fan Ye and others in the 5th century during the Liu Song dynasty, using a number of earlier histories and documents as sources. (en)
Das Hou Hanshu (chinesisch 後漢書 / 后汉书, Pinyin Hòu Hànshū) oder Schriften der Späteren Han gehört zu den anerkannten Quellen der chinesischen Geschichte. Es wurde im 5. Jahrhundert von Fan Ye anhand zahlreicher älterer Dokumente zusammengestellt und behandelt in 90 Kapiteln die Geschichte der Späteren Han-Dynastie von 25 bis 220 n. Chr. Das Werk ist die dritte der 24 Dynastiegeschichten und umfasst 120 Rollen/Bände (捲, juǎn). Es steht in diesem Kanon nach den Aufzeichnungen des Großen Historikers und dem Buch der Han an dritter Stelle, vor den Chroniken der Drei Reiche. Fan Ye bezieht sich auf frühere Historiker, darunter Sima Qian und Ban Gu. Die Werke manch anderer Historiker übernimmt er sogar unter deren Originaltitel, so etwa die Aufzeichnungen der Han aus dem Östlichen Aufenthalt von verschiedenen zeitgenössischen Autoren des 2. Jahrhunderts oder die Aufzeichnungen der Späteren Han von Yuan Hong aus dem 4. Jahrhundert, die teilweise verloren gegangen sind. Die letzten 30 Bände des Hou Hanshu sind der Fortsetzung des Buchs der Han von Sima Biao aus dem 3. Jahrhundert entnommen; dies geschah unter Federführung von , der im 6. Jahrhundert das Hou Hanshu abschloss. Für die kulturellen und sozioökologischen Berichte aus Zentralasien waren die Aufzeichnungen der Westlichen Regionen von Ban Yong (127) maßgeblich, die im Band 88 des Hou Hanshu enthalten sind. Es wurde jedoch von Fan Ye korrigiert, der dazu am Ende des Kapitels vermerkt, einige Daten aus den westlichen Regionen revidiert zu haben. (de)
Le Livre des Han postérieurs ou Hou Hanshu (chinois simplifié : 后汉书 ; chinois traditionnel : 後漢書 ; pinyin : hòu hàn shū)) est l’une des œuvres historiques chinoises officielles compilées par Fan Ye (chinois simplifié : 范晔 ; chinois traditionnel : 范瞱 ; pinyin : fàn yè, 398-445), utilisant comme sources un certain nombre d’ouvrages historiques et de documents antérieurs. Il couvre l’histoire des Han orientaux (25-220). Le Livre des Han postérieurs fait partie des Quatre histoires anciennes, avec : * le Shiji (Mémoires historiques) de Sima Qian * le Hanshu (漢書/汉书, Livre des Han) de Ban Gu (complété par sa sœur Ban Zhao) * le Sānguó zhì (三國志/三国志, Chroniques des Trois Royaumes) de Chen Shou Ces Quatre histoires anciennes font elle-même partie du vaste canon d’histoires de Chine appelé Vingt-Quatre Histoires. Fan Ye a utilisé un certain nombre d’histoires antérieures, y compris le Shiji de Sima Qian et le Hanshu de Ban Gu, plus beaucoup d’autres (dont certaines également appelées Hou Hanshu), dont la plupart ne nous sont pas arrivées intactes. Fan Ye, lui-même, décrit brièvement dans le texte ses sources principales pour le 'Chapitre sur les régions occidentales' dans son commentaire, à la fin du chapitre : « Ban Gu a noté en détail les conditions et coutumes locales de chaque royaume dans le Hanshu [Histoire de la dynastie des Han antérieurs]. Maintenant, les événements à partir de la période Jianwu (25-55) ont été révisés pour cette section sur les régions occidentales, en utilisant ceux qui diffèrent des chroniques antérieures, comme le mentionne Ban Yong à la fin du règne de l’empereur Hàn ān (漢安帝/汉安帝, hàn āndì 107-125). » (fr)
El Libro de Han Posterior (en chino tradicional: 後漢書; en chino simplificado:后汉书; en pinyin:hòuhànshū; Wade-Giles:Hou Han Shu) es una de las obras oficiales de la historia de China, compilado por el historiador chino en el siglo V, usando como fuente de referencias un número de historias y documentos escritos antes de su época. El libro, escrito posteriormente al período del nacimiento del taoísmo, también cubre la historia de la Dinastía Han Occidental entre el 25 y el 220. Junto con Registros de los Tres Reinos, el Libro de Han Posterior forma parte del Libro de Han, una de las Veinticuatro Historias. (es)
Kitab Han Akhir, juga dikenal sebagai Sejarah Han Akhir dan Hou Hanshu (後漢書) dalam bahasa Tionghoa, adalah dokumen istana Tiongkok yang mengulas sejarah Dinasti Han dari tahun 6 sampai 189 M. Kitab ini disusun oleh Fan Ye dan lainnya pada abad ke-5 semasa Dinasti Liu Song, menggunakan sejumlah sejarah dan dokumen sebelumnya sumber. Kitab ini merupakan bagian dari empat historiografi awal dari kanon Dua Puluh Empat Sejarah, bersama dengan Catatan Sejarah Agung, Kitab Han, dan Catatan Sejarah Tiga Negara. Fan Ye menggunakan sejarah sebelumnya, termasuk laporan berdasarkan Sima Qian dan Ban Gu, beserta banyak lainnya (beberapa memiliki nama yang mirip, seperti Catatan Han dari Loji Timur oleh berbagai orang sezaman sepanjang abad ke-2, dan Catatan Han Akhir oleh dari abad ke-4), yang sebagian besar tidak bertahan utuh. Bagian pada Risalah mengenai Xiyu didasarkan pada laporan yang disusun oleh (dengan beberapa penambahan kemudian) dan dipersembahkan kepada sekitar tahun 125. Ini kemungkinan termasuk catatan dari ayahnya, Ban Chao dan membentuk bab ke-88 (atau bab ke-118 dalam beberapa edisi) dari Kitab Han Akhir, dan merupakan sumber utama untuk data budaya dan sosial ekonomi di Xiyu, termasuk laporan terawal mengenai Daqin (Kekaisaran Romawi), dan beberapa laporan awal yang paling rinci mengenai India dan Asia Tengah. Bagian tersebut mengandung beberapa referensi untuk peristiwa yang terjadi setelah kemangkatan Kaisar An, termasuk penjelasan singkat mengenai kedatangan utusan resmi pertama dari Roma pada tahun 166. (in)
『後漢書』（ごかんじょ）は、中国後漢朝について書かれた歴史書で、二十四史の一つ。紀伝体の体裁を取り、本紀10巻・列伝80巻・志30巻の全120巻からなる。「本紀」「列伝」の編纂者は南朝宋の范曄で、「志」の編纂者は西晋の司馬彪。 (ja)
Het Boek van de Late Han of Houhanshu is een van de boeken uit de Vierentwintig Geschiedenissen, de verzameling officiële geschiedenissen van Chinese keizerlijke dynastieën. Het boek werd in de vijfde eeuw voltooid, maar pas na 445, het jaar waarin de samensteller, (范曄, 398-445), werd terechtgesteld. Het werk beschrijft de geschiedenis van de Oostelijke Han-dynastie (25-220) en kwam meer dan twee eeuwen na de val van de dynastie tot stand. Het boek geldt sinds de Tang-dynastie als standaardgeschiedenis van de Oostelijke Han en verving daarmee de 'Dongguan Hanji' (Optekeningen van de Han uit de Oostelijke Toren). (nl)
《후한서》(後漢書)는 중국 이십사사 중의 하나로 후한의 역사를 남북조 시대 송나라의 범엽(398년 ~ 445년)이 정리한 책이다. 다루는 시대는 25년(건무 원년)부터 220년(건안 25년)까지의 역사이며 본기 10권, 열전 80권, 지 30권으로 이루어져 있다. 사실 중국 정사 24기 중 유일하게 미완성으로 남아있는 책인데, 본기와 열전은 작성중이었고 표와 지를 만들기도 전에 범엽이 내란에 연루되어 처형되었기 때문이다. 그래서 후한서 지 30권은 《속한서》(續漢書)에 유소가 주석을 단 것을 덧붙인 것으로, 지 부분은 《속한지》(續漢志)라고 따로 부르기도 한다. 현존하는 후한서는 6세기에 유소가 집대성한 책이다. 《후한서》〈동이열전〉(東夷列傳)에는 동이에 대한 언급이 있으며, 고구려, 부여도 동이로 분류되어 있다. 한편 일본도 같이 동이로 분류되어 본격적으로 언급되면서 중국의 사서에 최초로 등장하였다. 이외에도 사승·····장번(張璠)·사마표 총 8명이 개별적으로 《후한서》를 집필한바 있다. 이 중 절반도 완성하지 못한 장번(張璠)을 제외한 나머지 7명이 각각 개인적으로 집필한 《후한서》들이 있었으나, 오호십육국 시대를 지나면서 모두 멸실되었다. (ko)
Księga Późniejszych Hanów – dzieło historyczne opisujące dzieje Późnej (Wschodniej) dynastii Han (25.n.e. - 220 n.e.), zaliczane do oficjalnego zbioru Dwudziestu czterech historii. Tradycyjnie jako autora „Księgi Późniejszych Hanów” wymienia się Fan Ye (398 - 446), wysokiego urzędnika na dworze dynastii Liu Song, który jednak tworząc swoją kompilację korzystał z wcześniejszych materiałów. Za jego czasów istniało co najmniej kilkanaście dzieł historycznych poświęconych Późniejszej dynastii Han, przy czym najważniejszym źródłem dla dzieła Fan Ye miała być „Kronika Późniejszych Hanów” (Hòu Hàn Jì, 後漢紀) (328 - 376). Fan Ye był jednak niezależny w swych sądach, co widać już po tym, że w przeciwieństwie do Yuan Honga nie uważa on Gengshi (23 - 25) za prawowitego cesarza, włączając jego panowanie do roczników cesarza Guangwu (25 - 57). Co być może istotniejsze, legitymizując w pełni panowanie Guangwu Fan Ye w sposób implicytny uzasadnia także cesarski status (420 - 422), założyciela dynastii Liu Song, przede wszystkim poprzez odwołanie się do teorii pięciu żywiołów. Z powodu przedwczesnej śmierci Fan Ye udało się napisać jedynie roczniki i biografie swojego dzieła. Dopiero żyjący za czasów dynastii Liang Liu Zhao dołączył do nich osiem traktatów monograficznych skompilowanych niegdyś przez (240 - ok. 306) na potrzeby swojej „Kontynuacji Księgi Han” (Xù Hàn Shū, 續漢書). Roczniki i biografie Fan Ye wraz z traktatami Sima Biao stały się standardową edycją „Księgi Późniejszych Hanów”. O tym, że „Księga Późniejszych Hanów” zastąpiła wcześniejsze dzieła poświęcone temu okresowi zdecydowały w dużej mierze jej walory literackie. W swoim słynnym liście do bratanków pisanym z więzienia przed egzekucją Fan Ye ośmielił się krytykować Ban Gu i pisał, iż: „Jeśli chodzi o wprowadzenia (xù, 序) i dyskusje (lún, 論) w rozdziałach od «Przykładnych urzędników» aż do sześciu barbarzyńskich plemion, mój pędzelek galopował nieskrępowany. Są to najbardziej oryginalne pisma na tym świecie”. W późniejszych stuleciach Fan Ye był często krytykowany za arogancję, jaka przebija z tego listu, niemniej pozostaje faktem, że w słynnej VI-wiecznej antologii umieszczono aż cztery jego eseje, najwięcej spośród wszystkich historyków i jego pisarstwo było podziwiane zarówno przez dawnych, jak i współczesnych krytyków literackich. Jak to wykazał Fan Ye rozwinął „nowy styl narracji, który posiadał dwie charakterystyczne cechy: po pierwsze, kreatywność na poziomie semantycznym, i po drugie, zastosowanie w pełni szerokiego spektrum środków ekspresji dostarczanych przez (Piántǐ wén, 駢體文), jednak bez przesadnego nagromadzenia ornamentacyjnych zdobień i aluzji do klasycznych tekstów. Jak jest zaznaczone w jego Liście, Fan Ye był przeciwnikiem antykwarycznego i bardzo ozdobnego stylu we współczesnej prozie, który był bardzo ceniony np. przez (384 - 456)”. W dziale biografii Fan Ye stworzył kilka nowych kategorii, takich jak: „Biografie kobiet”, „Biografie pisarzy”, „Biografie eunuchów”, „Biografie proskrybowanych opozycjonistów” i „Biografie pustelników”. Żadnej z tych kategorii nie można znaleźć ani w „Zapiskach Historyka”, ani w „Księdze Hanów”, natomiast większość z nich znalazła zastosowanie w późniejszych historiach. Jak zaznacza Rafe de Crespigny, „Księga Późniejszych Hanów” „zawiera pewne części, które powinny być raczej uważane za opowieści o duchach i magii niż trzeźwą historię”. Jest tak w przypadku m.in. „Rozdziału o bóstwach i magikach” oraz historii Wang Chuna w „Rozdziale o ludziach o niezwykłym postępowaniu”, który został cudownie nagrodzony za swoje współczucie w stosunku do umierającego studenta, a później rozwiązał zagadkę morderstwa rozmawiając z duchem kobiecej ofiary w nawiedzonych ruinach domu. Te należące raczej do gatunku fikcji opowiadania stosunkowo łatwo oddzielić jednak od czysto historycznej części dzieła i tego rodzaju fragmentów nie zawierają np. biografie najważniejszych postaci historycznych. W swoim dziele Fan Ye dał wyraz także swoim oryginalnym poglądom historiozoficznym. Można je odnaleźć w szczególności w jego biografii (ok. 180 - 220), jednego z najwybitniejszych myślicieli ostatnich lat dynastii Han. W tej biografii Zhongchang Tong daje wyraz swojemu braku wiary w obietnicę świata, w którym panuje wieczny pokój, stanowiącego cel imperialnego projektu. Opisując historię poprzedzających go pięciuset lat ujmuje je w ramy trzech gwałtownych cykli, z których każdy ostatecznie prowadzi do narastającego okropnego stanu chaosu. Zhongchang przy tym naciska na to, że rząd musi prowadzić politykę odpowiadającą okolicznościom, nie przejmując się starożytnymi wzorami, ponieważ „nasze dni nie są takie jak te w starożytności”. W swojej dyskusji Fan Ye rozwija ten temat, argumentując że w czasach w których trzeba dokonać wielkich zmian, trzeba uważać na to by „nie pchać łodzi po lądzie”. Fan Ye odwołuje się tu do fragmentu „Zhuangzi”, w którym krytykuje się Konfucjusza za jego próbę przeniesienia starożytnych rytuałów i instytucji Zhou do państwa Lu. Stąd według Fan Ye rządy starożytnych mędrców nie mogą być po prostu odtwarzane we współczesnym świecie: „Ktoś mógłby argumentować, że sposób sprawowania władzy przez dawnych królów może być wprowadzony w praktyce w naszym współczesnym świecie i może on przedstawiać, iż ich metody naprawiania pewnych złych praktyk są gotowe do zastosowania dla wszystkich przyszłych pokoleń. Jednakże nieelastyczne przywiązanie do takiego stanowiska ostatecznie prowadzi do szkody”. To właśnie w tym sceptycyzmie Fan Ye w stosunku do starożytności ma swoje źródło jego ostra krytyka w stosunku do Ban Gu. Autor „Księgi Późniejszych Hanów” nie waha się nazwać eulogii (zàn, 贊) tego ostatniego „nieakceptowalnymi dla naszego zdrowego rozsądku”, co należy uznać za dezaprobatę oceniania przez Ban Gu historycznych osób i wydarzeń niedawnej przeszłości na podstawie sztywnych standardów przeszłości. (pl)
Il Libro degli Han Posteriori (後漢書T, 后汉书S, Hòu HànshūP) è una delle opere della storiografia cinese ufficiale, scritto da nel V secolo, utilizzando come fonti storiografie e documenti precedenti. Copre il periodo storico della dinastia Han Orientale dal 25 al 220 d.C. (it)
Хоу Ханьшу («История империи Поздняя Хань») — продолжение исторической хроники Ханьшу, охватывающее период с 25 по 200 гг. н. э. Вместе с Ханьшу, Ши цзи и Саньгочжи входит в состав исторического канона «Эршисы ши». Составил хронику в V веке историк Фань Е. Последние 30 книг касаются законов, географии, астрономии, жертвоприношений и других предметов, далёких от историографии. Они были сочинены в III веке и прибавлены к Хоу Ханьшу триста лет спустя. В китайском языке есть чэнъюй «джентльмен на бревне» (кит. 梁上君子), являющийся эвфемизмом для вора. Он происходит из истории, повествуемой в главе «Жизнеописание Чэнь Ши» (кит. 陈寔传) хроники «Хоу Ханьшу». Согласно ей, пожилой чиновник империи Восточная Хань ночью увидел на бревне под крышей своего дома притаившегося вора и назвал его «джентльменом на бревне». (ru)
Hou Hanshu (traditionell kinesiska:後漢書, förenklad kinesiska:后汉书, pinyin:Hòu Hàn-shū; Historia över senare handynastin) är en av sammanställd officiell kinesiskt historik över den senare (eller östra) Handynastin (25-220). Hou Hanshu ingår i vad som brukar kallas De fyra tidiga historieverken (前四史); de övriga är Shiji, Hanshu och Sanguo Zhi. Dessa fyra i sin tur räknas som del av De tjugofyra historieverken (二十四史). Fan Ye använde sig av ett antal tidigare historieverk, däribland Shiji av Sima Qian och Hanshu av , samt många andra varav de flesta ej har bevarats i fullständigt skick. (sv)
《后汉书》是记载东汉历史的纪传体史书，由南朝刘宋时的范晔（398年－445年）所著。本书分十纪、八十列传和八志（八志自司馬彪《续汉书》补入），记载了从光武帝称帝（25年）起至汉献帝禅让（220年）的195年历史。《后汉书》與《史記》《漢書》《三國志》合稱「前四史」。在三國時代以前，人們將《東觀漢記》與《史記》《漢書》並舉，合稱「三史」，唐代以後漸以本書取代《東觀漢記》。 (zh)
Хоу Ханьшу (спрощ.: 后汉书; кит. трад.: 後漢書; піньїнь: hòuhànshū) або Книга Пізньої Хань — китайський офіційний історичний твір, присячений правлінню династії Пізня Хань (25 — 220). Один із Китаю. Упорядкований істориком династії Сун на ім'я Фань Є (398 — 446) у 5 столітті на основі попередніх історичних хронік та державних документів. Хоу Ханьшу складається з 120 томів або сувоїв. 10 з них є життєписами імператорів династії (本紀), 80 — описами біографій визначних осіб та повідомленнями про чужеземні краї (列伝), 30 — записами з різних галуей знань тієї епохи (志). Хоу Ханьшу є цінним джерелом для вивчення історії Китаю. (uk)

dbo:wikiPageExternalLink

dbo:wikiPageWikiLink

dbp:wikiPageUsesTemplate

rdfs:comment

كتاب هان اللاحق هو كتاب يغطي تاريخ هان الشرقية"تم تأليف الكتاب في عام 445م في عهد "ليو سونغ" وكان يحتوي على 119 مجلد والكتاب مقتبس من كتاب هان وسجلات المؤرخ الكبير الذي كتب في سنة 108ق. وقد عرضه فان يي على "الإمبراطور أن". (ar)
The Book of the Later Han, also known as the History of the Later Han and by its Chinese name Hòu Hànshū (Chinese: 後漢書), is one of the Twenty-Four Histories and covers the history of the Han dynasty from 6 to 189 CE, a period known as the Later or Eastern Han. The book was compiled by Fan Ye and others in the 5th century during the Liu Song dynasty, using a number of earlier histories and documents as sources. (en)
El Libro de Han Posterior (en chino tradicional: 後漢書; en chino simplificado:后汉书; en pinyin:hòuhànshū; Wade-Giles:Hou Han Shu) es una de las obras oficiales de la historia de China, compilado por el historiador chino en el siglo V, usando como fuente de referencias un número de historias y documentos escritos antes de su época. El libro, escrito posteriormente al período del nacimiento del taoísmo, también cubre la historia de la Dinastía Han Occidental entre el 25 y el 220. Junto con Registros de los Tres Reinos, el Libro de Han Posterior forma parte del Libro de Han, una de las Veinticuatro Historias. (es)
『後漢書』（ごかんじょ）は、中国後漢朝について書かれた歴史書で、二十四史の一つ。紀伝体の体裁を取り、本紀10巻・列伝80巻・志30巻の全120巻からなる。「本紀」「列伝」の編纂者は南朝宋の范曄で、「志」の編纂者は西晋の司馬彪。 (ja)
Het Boek van de Late Han of Houhanshu is een van de boeken uit de Vierentwintig Geschiedenissen, de verzameling officiële geschiedenissen van Chinese keizerlijke dynastieën. Het boek werd in de vijfde eeuw voltooid, maar pas na 445, het jaar waarin de samensteller, (范曄, 398-445), werd terechtgesteld. Het werk beschrijft de geschiedenis van de Oostelijke Han-dynastie (25-220) en kwam meer dan twee eeuwen na de val van de dynastie tot stand. Het boek geldt sinds de Tang-dynastie als standaardgeschiedenis van de Oostelijke Han en verving daarmee de 'Dongguan Hanji' (Optekeningen van de Han uit de Oostelijke Toren). (nl)
《후한서》(後漢書)는 중국 이십사사 중의 하나로 후한의 역사를 남북조 시대 송나라의 범엽(398년 ~ 445년)이 정리한 책이다. 다루는 시대는 25년(건무 원년)부터 220년(건안 25년)까지의 역사이며 본기 10권, 열전 80권, 지 30권으로 이루어져 있다. 사실 중국 정사 24기 중 유일하게 미완성으로 남아있는 책인데, 본기와 열전은 작성중이었고 표와 지를 만들기도 전에 범엽이 내란에 연루되어 처형되었기 때문이다. 그래서 후한서 지 30권은 《속한서》(續漢書)에 유소가 주석을 단 것을 덧붙인 것으로, 지 부분은 《속한지》(續漢志)라고 따로 부르기도 한다. 현존하는 후한서는 6세기에 유소가 집대성한 책이다. 《후한서》〈동이열전〉(東夷列傳)에는 동이에 대한 언급이 있으며, 고구려, 부여도 동이로 분류되어 있다. 한편 일본도 같이 동이로 분류되어 본격적으로 언급되면서 중국의 사서에 최초로 등장하였다. 이외에도 사승·····장번(張璠)·사마표 총 8명이 개별적으로 《후한서》를 집필한바 있다. 이 중 절반도 완성하지 못한 장번(張璠)을 제외한 나머지 7명이 각각 개인적으로 집필한 《후한서》들이 있었으나, 오호십육국 시대를 지나면서 모두 멸실되었다. (ko)
Il Libro degli Han Posteriori (後漢書T, 后汉书S, Hòu HànshūP) è una delle opere della storiografia cinese ufficiale, scritto da nel V secolo, utilizzando come fonti storiografie e documenti precedenti. Copre il periodo storico della dinastia Han Orientale dal 25 al 220 d.C. (it)
Hou Hanshu (traditionell kinesiska:後漢書, förenklad kinesiska:后汉书, pinyin:Hòu Hàn-shū; Historia över senare handynastin) är en av sammanställd officiell kinesiskt historik över den senare (eller östra) Handynastin (25-220). Hou Hanshu ingår i vad som brukar kallas De fyra tidiga historieverken (前四史); de övriga är Shiji, Hanshu och Sanguo Zhi. Dessa fyra i sin tur räknas som del av De tjugofyra historieverken (二十四史). Fan Ye använde sig av ett antal tidigare historieverk, däribland Shiji av Sima Qian och Hanshu av , samt många andra varav de flesta ej har bevarats i fullständigt skick. (sv)
《后汉书》是记载东汉历史的纪传体史书，由南朝刘宋时的范晔（398年－445年）所著。本书分十纪、八十列传和八志（八志自司馬彪《续汉书》补入），记载了从光武帝称帝（25年）起至汉献帝禅让（220年）的195年历史。《后汉书》與《史記》《漢書》《三國志》合稱「前四史」。在三國時代以前，人們將《東觀漢記》與《史記》《漢書》並舉，合稱「三史」，唐代以後漸以本書取代《東觀漢記》。 (zh)
El Llibre del Han Tardà (xinès tradicional: 後漢書, xinès simplificat: 后汉书, pinyin: hòuhànshū, Wade-Giles: Hou Han Shu) és un dels treballs històrics, oficials i xinesos que va ser compilat per Fan Ye en el segle v, usant una sèrie d'històries i documents anteriors com a fonts. El llibre cobreix la història de la dinastia Han oriental del 25 fins al 220 dC. El mateix Fan Ye, clarament deia que la nova informació continguda en esta secció de les Regions Occidentals és àmpliament basada en els informes de Ban Yong: (ca)
Das Hou Hanshu (chinesisch 後漢書 / 后汉书, Pinyin Hòu Hànshū) oder Schriften der Späteren Han gehört zu den anerkannten Quellen der chinesischen Geschichte. Es wurde im 5. Jahrhundert von Fan Ye anhand zahlreicher älterer Dokumente zusammengestellt und behandelt in 90 Kapiteln die Geschichte der Späteren Han-Dynastie von 25 bis 220 n. Chr. (de)
Le Livre des Han postérieurs ou Hou Hanshu (chinois simplifié : 后汉书 ; chinois traditionnel : 後漢書 ; pinyin : hòu hàn shū)) est l’une des œuvres historiques chinoises officielles compilées par Fan Ye (chinois simplifié : 范晔 ; chinois traditionnel : 范瞱 ; pinyin : fàn yè, 398-445), utilisant comme sources un certain nombre d’ouvrages historiques et de documents antérieurs. Il couvre l’histoire des Han orientaux (25-220). Le Livre des Han postérieurs fait partie des Quatre histoires anciennes, avec : (fr)
Kitab Han Akhir, juga dikenal sebagai Sejarah Han Akhir dan Hou Hanshu (後漢書) dalam bahasa Tionghoa, adalah dokumen istana Tiongkok yang mengulas sejarah Dinasti Han dari tahun 6 sampai 189 M. Kitab ini disusun oleh Fan Ye dan lainnya pada abad ke-5 semasa Dinasti Liu Song, menggunakan sejumlah sejarah dan dokumen sebelumnya sumber. (in)
Księga Późniejszych Hanów – dzieło historyczne opisujące dzieje Późnej (Wschodniej) dynastii Han (25.n.e. - 220 n.e.), zaliczane do oficjalnego zbioru Dwudziestu czterech historii. Tradycyjnie jako autora „Księgi Późniejszych Hanów” wymienia się Fan Ye (398 - 446), wysokiego urzędnika na dworze dynastii Liu Song, który jednak tworząc swoją kompilację korzystał z wcześniejszych materiałów. Za jego czasów istniało co najmniej kilkanaście dzieł historycznych poświęconych Późniejszej dynastii Han, przy czym najważniejszym źródłem dla dzieła Fan Ye miała być „Kronika Późniejszych Hanów” (Hòu Hàn Jì, 後漢紀) (328 - 376). Fan Ye był jednak niezależny w swych sądach, co widać już po tym, że w przeciwieństwie do Yuan Honga nie uważa on Gengshi (23 - 25) za prawowitego cesarza, włączając jego panowani (pl)
Хоу Ханьшу («История империи Поздняя Хань») — продолжение исторической хроники Ханьшу, охватывающее период с 25 по 200 гг. н. э. Вместе с Ханьшу, Ши цзи и Саньгочжи входит в состав исторического канона «Эршисы ши». Составил хронику в V веке историк Фань Е. Последние 30 книг касаются законов, географии, астрономии, жертвоприношений и других предметов, далёких от историографии. Они были сочинены в III веке и прибавлены к Хоу Ханьшу триста лет спустя. (ru)
Хоу Ханьшу (спрощ.: 后汉书; кит. трад.: 後漢書; піньїнь: hòuhànshū) або Книга Пізньої Хань — китайський офіційний історичний твір, присячений правлінню династії Пізня Хань (25 — 220). Один із Китаю. Упорядкований істориком династії Сун на ім'я Фань Є (398 — 446) у 5 столітті на основі попередніх історичних хронік та державних документів. Хоу Ханьшу складається з 120 томів або сувоїв. 10 з них є життєписами імператорів династії (本紀), 80 — описами біографій визначних осіб та повідомленнями про чужеземні краї (列伝), 30 — записами з різних галуей знань тієї епохи (志). (uk)

is dbo:wikiPageWikiLink of