Existentialism (original) (raw)

dbo:abstract

L'existencialisme és un moviment filosòfic que situa l'existència humana en el centre de la reflexió. No pas l'existència entesa en sentit abstracte, ni tampoc l'existència de les coses o realitats no humanes, sinó l'existència humana concreta. Entre les tesis fonamentals del pensament existencialista, troba la supremacia de l'existència sobre l'essència humana, la consideració de l'ésser en el drama immediat de l'existència dins un mateix i amb els altres, l'anàlisi dels sentiments que revelen la immersió limitada i individual de la persona en el món, o la consideració de la persona com a responsable del seu ésser, per damunt de creences deterministes. L'existencialisme es planteja la consciència de la mateixa existència humana i, en certa manera, el sentit d'aquesta, el sentit de la vida, atenent principalment a la finitud del món humà: la mort, la fragilitat, la responsabilitat, la llibertat… L'existencialisme és present en el pensament de filòsofs com ara Søren Kierkegaard, Friedrich Nietzsche, Martin Heidegger, Jean-Paul Sartre, Simone de Beauvoir o Karl Jaspers. Figura també en la literatura de Franz Kafka, Fiodor Dostoievski o Albert Camus, entre d'altres. (ca)
الوجودية هي المدرسة الفلسفية التي تتخذ من الإنسان موضوعًا لها، ليس فقط من خلال التفكير وإنما من خلال الفعل والشعور أي أنها ترتبط بالإنسان كفرد حي والوجودية تتفق على مبدأ أنه لا يوجد هدف واحد أو حقيقة واحدة يعيش من أجلها الجميع وكل فرد في الأرض له الحق والحرية الكاملة في اختيار الحياة التي يرغبها والهدف الذي يسعى له ويعيش من أجله وليس من حق الغير تحديد خيارات الآخرين. ترتبط الوجودية بصورة أساسية ببعض الفلاسفة الأوروبيين من القرنين التاسع عشر والعشرين، الذين تشاركوا في الاعتقاد ببداية هذا التفكير الفلسفي، رغم اختلافهم في العديد من الآراء الأساسية. في حين ترجع القيمة المهيمنة للتفكير الوجودي إلى الحرية، إلا أن القيمة الأساسية في الوجودية هي الأصالة كمفهوم فلسفي. في وجهة نظر الوجوديين، فإن نقطة بداية الفرد تتحدد بما يُسمى «الموقف الوجودي»، أو شعور بفقدان التوجه والارتباك أو الفزع في وجه عالم عبثي بلا معنى. اعتبر العديد من الوجوديين أن بعض الفلاسفة التقليديين أو الأكاديميين -سواء في الأسلوب أو المحتوى- مجردون أكثر مما ينبغي ومنعزلون عن التجربة الإنسانية المحسوسة. يُعتبر سورين كيركغور عادة هو أول فيلسوف وجودي، على الرغم من أنه لم يستخدم مصطلح الوجودية أبدا. افترض كيركغور أن كل فرد -وليس المجتمع أو الدين- مسؤول عن إيجاد معنى لحياته منفردًا، وأن يعيش حياته بشغف وصدق أو «بأصالة». أصبحت الوجودية شائعة في السنوات التي تلت الحرب العالمية الثانية بفضل جان بول سارتر الذي قرأ لمارتن هايدغر أثناء كونه في معسكر الاعتقال، وأثر في العديد من المجالات بجانب الفلسفة بما في ذلك علم اللاهوت والدراما والفن والأدب وعلم النفس. (ar)
Existencialismus (z lat. ex-sistere, vystupovat, vycházet, vznikat; chybně existencionalismus), v Německu často filosofie existence je široký proud filosofického myšlení a literární tvorby, který vznikl po první světové válce v Německu a rozšířil se především díky svým francouzským představitelům (Jean-Paul Sartre, Albert Camus) ve čtyřicátých letech 20. století a po druhé světové válce. Jeho velmi rozmanité nositele spojuje zvláštní pozornost, věnovaná individuální a jedinečné lidské zkušenosti. Východiskem jejich myšlení a jednání je jednotlivá existence či pobyt (Dasein), který se vždy děje v určitém prostředí a chtě nechtě se musí rozhodovat a jednat, a to ještě dřív, než se může zařadit do nějakého směru či tradice a opřít o svoji příslušnost či podstatu. Jedná jako svobodný, ale za svá rozhodnutí také nese plnou odpovědnost. Proto trpí úzkostí, ztrátou smyslu, nepoctivostí nebo pocitem absurdity, které musí překonat odhodlaným přijetím své situace. (cs)
Ο υπαρξισμός ως ρεύμα είναι μια από τις φιλοσοφικές επαναστάσεις του εικοστού αιώνα. Οι θεωρητικοί του υπαρξισμού αμφισβητούσαν την εγκυρότητα όλων των θεωριών και συστημάτων που είχαν διαμορφωθεί στο πλαίσιο της παραδοσιακής φιλοσοφίας και εισηγούνταν, βασιζόμενοι στο cogito του Καρτέσιου, ένα νέο ξεκίνημα με βάση τις δικές τους απόψεις. (el)
Mit Existentialismus (auch Existenzialismus) wird im allgemeinen Sinne die überwiegend französische philosophische Strömung der Existenzphilosophie bezeichnet. Ihre Hauptvertreter sind Jean-Paul Sartre, Simone de Beauvoir, Albert Camus und in einer christlichen Sonderform Gabriel Marcel, dem Peter Wust nahe stand. Des Weiteren ist der Begriff des „Existentialismus“ im Gebrauch als Bezeichnung für eine allgemeine Geisteshaltung, die den Menschen als Existenz im Sinne der Existenzphilosophie auffasst. („Der Mensch ist seine Existenz.“) (de)
Ekzistadismo aŭ ekzistismo aŭ ekzistencialismo estas filozofia tendenco, kiu demandas: "Kio karakterizas la estadon? Kion signifas ekzisti?" kaj insistas, ke la estado de ĉiu homa individuo havas specifan valoron, kaj ke tiun estadon karakterizas necerteco. Ĝi do oponas kontraŭ asertoj de klerismo kaj ideismo. Laŭ la ekzistismo ĉiu homo devas fronti al bazaj problemoj kaj temoj. Al ili apartenas anksio, teruro, libero, soleco (kaj ekzistada soleco), konscio pri ekzisto, vivo kaj morto. Ilin oni ne povas forigi, redukti aŭ klarigi laŭ la maniero de la natursciencoj. Neniel eblas liberiĝi de tiuj problemoj de la ekzisto.Ŝlosilajn ideojn de la ekzistismo esprimas la frazoj "La homo estas ties ekzisto" kaj "La estado antaŭiras la esencon" (Jean-Paul Sartre), kaj tio signifas, ke la homo antaŭ ĉio ekzistas, kaj nur tiam sia ekzisto estas signifoplena. Martin Heidegger diris, ke la homo estas "ĵetita en ekziston", per aliaj vortoj: elmetita al la ekzisto. La ekzistismo estas ne nur aperaĵo filozofia, sed ekokupis spacon larĝan kaj signifoplenan ankaŭ en la literaturo kaj en aliaj artoj. Krome ĝi influis la kutimojn de la homoj. Laŭ la ekzistismo homoj povas esti komprenataj nur el la interno, pere de la realaĵoj kaj dilemoj, kiujn ili spertas, ne deekstere, pere de sciencaj teorioj pri la homo kaj ties vivo, korpo kaj psiko. Ĝi emfazas agadon, liberecon, kaj decidon kiel fundamentojn de la homa ekzisto kaj estas ĝisradike kontraŭ raciismaj kaj pozitivismaj tradicioj. Laŭ la ekzistismo ne taŭgas difini la homon kiel estulon, kiun baze direktas racio kaj scio. Por la homo la realo ne estas unuavice objekto de scio. La homajn agojn ne eblas kaj ne indas reguligi per raciaj principoj. Ne eblas priskribi aŭ difini alian homan individuon sur la bazo de esploro de ties konduto. Ekzististoj emas konsideri la homon kiel subjekton en indiferenta, ofte ambigua kaj absurda universo. Tiu universo ne per ia natura ordo provizas celojn kaj signifojn. Tamen tiujn la homoj povas krei, portempe kaj malfirme, per siaj agoj kaj interpretoj. (eo)
Existentialism (/ˌɛɡzɪˈstɛnʃəlɪzəm/ /ˌɛksəˈstɛntʃəˌlɪzəm/) is a form of philosophical inquiry that explores the problem of human existence and centers on human thinking, feeling, and acting. Existentialist thinkers frequently explore issues related to the meaning, purpose, and value of human existence, and the role of personal agency in transforming one's life. In the view of an existentialist, the individual's starting point is phenomenological, grounded in the immediate direct experience of life. Key concepts include "existential angst", a sense of dread, disorientation, confusion, or anxiety in the face of an apparently meaningless or absurd world, and also authenticity, courage, and human-heartedness. Existentialism is associated with several 19th- and 20th-century European philosophers who shared an emphasis on the human subject, despite often profound differences in thought. Among the earliest figures associated with existentialism are philosophers Søren Kierkegaard and Friedrich Nietzsche and novelist Fyodor Dostoevsky, all of whom critiqued rationalism and concerned themselves with the problem of meaning. In the 20th century, prominent existentialist thinkers included Jean-Paul Sartre, Albert Camus, Martin Heidegger, Simone de Beauvoir, Karl Jaspers, Gabriel Marcel, and Paul Tillich. Many existentialists considered traditional systematic or academic philosophies, in style and content, to be too abstract and removed from concrete human experience. A primary virtue in existentialist thought is authenticity. Existentialism would influence many disciplines outside of philosophy, including theology, drama, art, literature, and psychology. (en)
El existencialismo es una corriente filosófica y posteriormente, una vanguardia literaria orientada alrededor de la propia existencia humana a través del análisis de la condición humana, la libertad, la responsabilidad individual, las emociones, así como el significado de la vida. Sostiene que la existencia precede a la esencia y que la realidad es anterior al pensamiento y la voluntad a la inteligencia. Plantea que el punto de partida del pensamiento filosófico debe ser el individuo y las experiencias subjetivas fenomenológicas, así como el «angst» o la angustia existencial que genera la aparente absurdidad del mundo. Sobre esta base, los existencialistas sostienen que la combinación del pensamiento moral y el pensamiento científico son insuficientes para entender la existencia humana, por lo tanto, es necesario un conjunto adicional de categorías, gobernadas por la norma de autenticidad.Una virtud primordial en el pensamiento existencialista es la autenticidad.El existencialismo influiría en muchas disciplinas fuera de la filosofía, incluida la teología, el teatro, el arte, la literatura y la psicología, Kierkegaard (fundador de esta corriente) y Nietzsche sentaron las bases de la filosofía existencialista. No se trata de una escuela filosófica homogénea o unificada ni tampoco una sistematizada y sus seguidores se caracterizan principalmente por sus reacciones contra la filosofía tradicional. Se consideran tres tipos de «escuelas» filosóficas existencialistas: * Existencialismo cristiano: Blaise Pascal y Fiódor Dostoyevski como «precursores» y a Søren Kierkegaard, León Chestov y Gabriel Marcel ya como «existencialistas». * Existencialismo agnóstico: Karl Jaspers y Albert Camus. * Existencialismo ateo: Friedrich Nietzsche, Martín Heidegger, Jean-Paul Sartre y Simone de Beauvoir. En la literatura, destacan el escritor realista Dostoyevski (considerado un precursor del movimiento), Hermann Hesse, Franz Kafka, Rainer Maria Rilke, Dino Buzzati, Thomas Mann, Cèline, Stanisław Lem, Albert Camus y la literatura del absurdo y Emil Cioran. En la literatura en lengua castellana, destacaron Miguel de Unamuno (adherido al existencialismo cristiano), Juan Carlos Onetti y Ernesto Sabato con su novela El túnel, que fue admirada por Mann y Camus. El existencialismo tuvo su origen en el siglo XIX y se prolongó aproximadamente hasta la segunda mitad del siglo XX. (es)
Existentzialismoa XIX. mendetik aurrera bizi ziren filosofo batzuen lanak deskribatzeko erabilitako terminoa da. Filosofo haiek, beren ezberdintasunak gorabehera, bizitzaz eta gizabanakoaren emozio, ekintza, ardura eta pentsamenduez edo bizitzaren zentzuaz aritu ziren. Existentzialismoak XIX. mendean izan zuen jatorria eta XX. mendeko bigarren erdiraino iraun zuen, baina existentzialismoa gizartearen historia osoan izan da (Gilgameshen epopeian larriduraz, esperantzaz, borrokaz eta melankoliaz adierazten da), bere gai nagusiak gizakiari eta gizakien taldeari dagozkionak baitira. Adituek XIX. mendeko hasierako filosofo Søren Kierkegaard jo dute korronte honen sortzailetzat, eta geroago Schopenhauer, Nietzsche, Heidegger, Jaspers eta Sartrek jorratu zuten. Hala ere, ez da inoiz egon adostasun zabalik existentzialismoaren definizioaren inguruan. Hitza historikoki korronte filosofiko bat izendatzeko erabili da, atzera begira, hura jarraitzen omen zuten filosofo asko hilda baitzeuden hitza sortu zenerako. Izan ere, existentzialismoa Kierkegaardekin sortu zela esaten bada ere, terminoa beretzat hartu zuen lehen filosofoa Sartre izan zen. Sartreren ekarpena da existentzialismoaren funtsezko ideia: "existentzialista guztiek komunean duten funtsezko doktrina da existentzia esentzia baino lehen dagoela". Eskandinaviatik kanpo askok uste dute existentzialismo hitza Kierkegaardek berak sortu zuela, baina seguru asko Kierkegaardek hitz hori, edo behintzat "existentzial" hitza, olerkigile eta literatur kritikari [norvegia]]rretik hartu zuen (eu)
L'existentialisme est un courant philosophique et littéraire qui considère que l'être humain forme l'essence de sa vie par ses propres actions, celles-ci n'étant pas prédéterminées par des doctrines théologiques, philosophiques ou morales. L'existentialisme considère chaque individu comme un être unique maître de ses actes, de son destin et des valeurs qu'il décide d'adopter. Bien qu'il existe des tendances communes entre les penseurs existentialistes, des différences subsistent : il y a notamment un fossé entre les existentialistes athées comme Jean-Paul Sartre ou Simone de Beauvoir et les philosophes existentiels chrétiens comme Søren Kierkegaard, Paul Tillich ou Gabriel Marcel, sans oublier la philosophie juive de l'existence de Martin Buber et Emmanuel Levinas ou encore musulmane d'Abdennour Bidar et Abdurrahmân Badawî qui était considéré comme le « principal maître de l'existentialisme arabe ». Certains auteurs tels qu'Albert Camus ou Martin Heidegger ont même refusé d'être étiquetés comme existentialistes. Sartre a livré quant à lui sa propre définition et conception de l'existentialisme et a donné une conférence sur le sujet : L'existentialisme est un humanisme. (fr)
Tugtar eiseachas ar fhealsúnacht smaointeoirí agus scríbhneoirí áirithe sa naoú haois déag agus san fhichiú haois a roghnaigh an duine aonair agus cás an duine aonair - an eagla roimh an mbás agus an t-uaigneas, mar shampla - mar phointe tosaigh don fhealsúnacht agus don tuiscint ar an saol. Tá fealsúnacht an eiseachais bunaithe ar an meon eiseach a ghlacann leis nach bhfuil ciall ná cuspóir leis an saol, agus a admhaíonn an meascán mearaí a chuireann sin ar an duine aonair. Bhí cuid mhór de na heisithe míshásta leis an bhfealsúnacht acadúil toisc go bhfuair siad nach raibh sí in aon chóngar d'fhíor-shaoltaithí an fhíordhuine, agus theastaigh uathu fealsúnacht a chruthú a bheadh bainteach leis an ngnáthshaol. (ga)
Eksistensialisme adalah tradisi pemikiran filsafat yang terutama diasosiasikan dengan beberapa filsuf Eropa abad ke-19 dan ke-20 yang sepaham (meskipun banyak perbedaan yang mendalam) bahwa pemikiran filsafat bermula dengan subjek manusia—bukan hanya subjek manusia yang berpikir, tetapi juga individu manusia yang melakukan, yang merasa, dan yang hidup. Nilai utama pemikiran eksistensialis biasanya dianggap sebagai kebebasan, tetapi sebenarnya nilai tertingginya adalah autentisitas (keaslian). Dalam pemahaman seorang eksistensialis, seorang individu bermula pada apa yang disebut sebagai "sikap eksistensial", yaitu semacam perasaan disorientasi, bingung, atau di hadapan sebuah dunia yang tampaknya tidak berarti atau absurd. Ada pula beberapa filsuf eksistensialis yang menganggap bahwa konten filsafat sistematis atau akademis tradisional terlalu abstrak atau jauh dari pengalaman konkret manusia. Soren Kierkegaard secara umum dianggap sebagai filsuf eksistensialis pertama, meskipun ia tidak menggunakan istilah eksistensialisme. Ia berargumen bahwa setiap individu—bukan masyarakat atau agama—bertanggung jawab memberikan bagi hidup dan kehidupan, dan menghidupi makna tersebut secara jujur dan bergairah (secara "autentik"). Eksistensialisme menjadi populer setelah Perang Dunia II dan amat memengaruhi bidang-bidang di luar filsafat, termasuk teologi, drama, seni, sastra, dan psikologi. (in)
L'esistenzialismo è una variegata e non omogenea corrente di pensiero che si è espressa in vari ambiti culturali e sociali umani, tra filosofia, letteratura, arti e costume, affermando, nell'accezione più comune del termine, il valore intrinseco dell'esistenza umana individuale e collettiva come nucleo o cardine di riflessione, in opposizione ad altre correnti e principi filosofici totalizzanti e assoluti. Nato tra il XVIII e il XIX secolo, trovando ampio sviluppo nel XX secolo, diffondendosi e affermandosi principalmente tra la fine degli anni venti e i cinquanta, esso insiste sul valore specifico dell'individuo e sul suo carattere precario e finito, sull'insensatezza, l'assurdo, il vuoto che caratterizzano la condizione dell'uomo moderno, oltre che sulla «solitudine di fronte alla morte» in un mondo che è diventato completamente estraneo oppure ostile. Esso nasce in opposizione all'idealismo, al positivismo e al razionalismo, assumendo in alcuni rappresentanti un'accentuazione religiosa, in altri un carattere umanistico e mondano, sia pessimista sia ottimista, influenzando numerose altre filosofie parallele e successive ("[senza] mai [tuttavia trasformarsi] in un radicale irrazionalismo"). A seconda della definizione data al "movimento", un filosofo o un indirizzo filosofico può essere o meno considerato come espressione dell'esistenzialismo. Questo spiega perché alcuni dei filosofi che sono considerati tra i rappresentanti maggiori dell'esistenzialismo (come Heidegger e Jaspers) ne abbiano rifiutato la qualifica, assunta invece come bandiera da altri, come Jean-Paul Sartre e Simone de Beauvoir. In particolare è Sartre a rendere celebre il termine nel lessico filosofico e nell'accezione popolare, con la sua conferenza L'esistenzialismo è un umanismo. (it)
実存主義（じつぞんしゅぎ、英: existentialism、仏: existentialisme）とは、人民の実存を哲学の中心におく思想的立場、或いは本質存在（essentia）に対する現実存在（existentia）の優位を説く思想である。存在主義とも。 (ja)
실존주의(實存主義, 프랑스어: Existentialisme)는 개인의 자유, 책임, 주관성을 중요하게 여기는 철학적, 문학적 흐름이다. 실존주의에 따르면 인간 개인은 단순히 생각하는 주체가 아니라(not merely the thinking subject), 행동하고, 느끼며, 살아가는 주체자(master)이다. 19세기 중엽 덴마크 출신의 철학자 키르케고르와 프로이센 출신의 철학자 니체에 의하여 주창된 이 사상은 후에는 야스퍼스, 마르셀 등으로 대표되는 유신론적 실존주의와 사르트르, 메를로퐁티, 보부아르 등의 무신론적 실존주의의 두 가지 형태로 나타나게 되었다. ‘실존’이란 말은 이들의 사고양태(思考樣態)나 표현에 따라서 여러 가지로 표현되고 있으나, 공통된 사상은 인간에 있어서 ‘실존은 본질에 선행(先行)한다’는 것, 다시 말해서 인간은 주체성으로부터 출발되지 않으면 안 된다는 것이다. 그와 같은 실존은 ‘인간’이라고 하는 개념으로 정의되기 이전에 이미 존재하고 있다는 것이다. 이러한 실존주의는 니힐리즘이 ‘자아’를 강조한 나머지 세계를 부정하기에 이르는데 반하여, 같은 ‘자아’의 실존을 강조하면서 동시에 어떤 형태로든지간에 ‘자아’와 세계를 연결지으려고 노력한다. 즉, ‘내가 있다’고 하는 전제로부터 출발하여 그 ‘나’를 세계와 연결지음으로써 그 전제를 확인하려고 하는 것이다. 따라서 데카르트가 말한 ‘나는 생각한다. 고로 존재한다’라고 하는 논리가 역전되고, 어떻게 하면 ‘내가 존재’한다고 하는 사실을 먼저 파악할 수 있는가가 추구된다. 실존주의 철학은 바르트, 브루너, 불트만, 그리고 틸리히와 같은 많은 신학자들에게도 큰 영향을 주었다. (ko)
Het existentialisme is een 20e-eeuwse filosofische en literaire stroming die individuele vrijheid, verantwoordelijkheid en subjectiviteit vooropstelt. Het existentialisme beschouwt iedere persoon als een uniek wezen, verantwoordelijk voor eigen daden en eigen lot. De uitdaging van ieder individueel mens is om - in afwezigheid van een transcendente god - binnen zijn absurd en zinloos bestaan zijn vrijheid te gebruiken om een eigen ethos op te bouwen en zijn bestaan zodoende zin te geven. Het existentialisme beleefde in de jaren 60 van de twintigste eeuw een ongekende populariteit onder kunstenaars en intellectuelen die zich de denkstijl en de manier van leven van existentialisten als Sartre en de Beauvoir eigen maakten. Het existentialisme wordt geplaatst binnen de hedendaagse filosofie, en meer concreet de continentale traditie. Het existentialisme, met auteurs als Jean-Paul Sartre, is ook sterk geïnspireerd op de fenomenologie van Edmund Husserl en Martin Heidegger. (nl)
Existentialism, under sin höjdpunkt oftast kallad existentialfilosofin, är en filosofisk strömning under sent 1800-tal och första halvan av 1900-talet. Mellan de filosofer som benämns existentialister finns väsentliga skillnader, men de delade tron att filosofiskt tänkande börjar med det mänskliga subjektet – inte bara det tänkande subjektet utan det agerande och kännande, den levande mänskliga individen. Inom existentialismen karaktäriseras en individs startpunkt efter vad som har kallats för "den existentiella inställningen", eller en känsla av desorientering inför vad som tycks vara en meningslös och absurd värld. Många existentialister har också betraktat systematisk, akademisk filosofi, både till form och innehåll, som alltför abstrakt och främmande inför konkret mänsklig erfarenhet. En term som myntats i koppling till existentialismen är absurdism. (sv)
Egzystencjalizm – XX-wieczny nurt filozoficzny, literacki i kulturowy dotyczący życia i ludzkiej egzystencji w świecie wyborów moralnych oraz ról życiowych, a także miejsca, w którym się znajdujemy. Egzystencjalizm istnieje w wersji teistycznej oraz ateistycznej. W obu przypadkach jego ideą jest przekonanie, że człowiek, jako jedyny ze wszystkich bytów ma bezpośredni wpływ na to kim jest i dokonując niezależnych wyborów wyraża swoją wolność. Wolność to główna oznaka człowieczeństwa. Istnienie ludzkie jest świadome, człowiek jest świadkiem dla rzeczywistości uznawanej na przestrzeni wydarzeń i czasu za byt, który nie posiada jaźni tak jak istota ludzka. Egzystencja człowieka zostaje uformowana przez innych ludzi, przez co jednostka traci część swojej autentyczności. Już na początku człowiekowi zostają przypisane pewne role społeczne, przez co zapomina o swojej wyjątkowości. Swoje istnienie poznaje w momencie, gdy poprzez przeżycie emocjonalne zda sobie sprawę z obcości innych bytów. Wolność wewnętrzna jest ciągle zagrożona urzeczowieniem i utratą autentyczności. Powoduje to wewnętrzne rozdarcie i podatność na lęki. Egzystencjalista to jednostka indywidualna nie pokładająca nadziei w żadnych siłach wyższych, a szczególnie we własnym istnieniu. Wolność dla niej nie jest sensem, a jedynie wyborem. Istnieją przynajmniej cztery motywy egzystencjalizmu: * Motyw humanizmu – człowiek jako motyw istnienia; * Motyw infinityzmu – człowiek skończony styka się w życiu z nieskończonością; * Motyw tragizmu – istnienie człowieka jest wypełnione grozą i troską; * Motyw pesymizmu – człowieka otacza nicość; Należy jednak przy tym pamiętać, że nie chodzi tu o humanizm, który mówi o tym, że jest jedna wspólna wszystkim ludziom natura i że wszystkim przyświeca wspólny cel. Humanizm dla egzystencjalisty jest ściśle związany z jednostką i jej ciągłym projektowaniem samej siebie, swojej esencji. Nie ma tu z góry określonej ludzkiej natury. Drugi problem to problem pesymizmu, z którym stara rozprawić się Sartre w piśmie „Egzystencjalizm jest humanizmem”. Nicość nie jest warunkiem koniecznym, by coś nazwać pesymizmem. Nicość jest tu rozumiana jako przeciwieństwo bytu – przedmioty są bytem bo są nieruchome, nie zmieniają się. Człowiek jest nicością, gdyż jest ciągłym projektem siebie, jest ciągłym stawaniem się, a to nie jest czymś pesymistycznym. Jeśli oprzeć się na założeniu, że egzystencjalistami można nazwać wszystkich, którzy z egzystencji człowieka czynili ośrodek filozofii, to byli nimi już Sokrates, św. Augustyn, Blaise Pascal. Egzystencjalizm wielokrotnie łączył się z głównym torem filozofii. (pl)
O existencialismo é uma forma de investigação filosófica que explora o problema da existência humana e centra-se na experiência, vivida, do indivíduo que pensa, sente e age. Na visão do existencialista, o ponto de partida do indivíduo foi chamado de "angústia existencial", uma sensação de pavor, desorientação, confusão ou ansiedade diante de um mundo aparentemente sem sentido ou absurdo. Os pensadores existencialistas frequentemente exploram questões relacionadas ao significado, propósito e valor da existência humana. O existencialismo está associado a vários filósofos europeus dos séculos XIX e XX que compartilharam uma ênfase no sujeito humano, apesar de profundas diferenças doutrinárias. O dinamarquês Søren Kierkegaard é, geralmente, considerado o primeiro filósofo existencialista. Nos escritos de Kierkegaard pode-se encontrar conceitos que se tornaram se tornaram conceitos-chave para a literatura existencialista, tais como ansiedade, desespero, liberdade, pecado, multidão e doença. Ele propôs que cada indivíduo, não a sociedade ou religião, é o único responsável por dar sentido à vida e vivê-la com paixão e sinceridade, ou "autenticamente". Seguindo o dinamarquês, autores existencialistas procuraram desenvolver um novo tipo de filosofia que fosse mais em contato com os problemas reais da vida e da existência humana, rejeitando o que eles consideravam como análise conceitual abstrata por si só. Parte da crítica de Kierkegaard à tradição da filosofia alemã era sua rejeição do que ele considerava como sua forma árida de escrita. Em vez disso, ele escrevia diferentes tipos de gêneros, a fim de encontrar uma expressão adequada para o seu pensamento e também para se distanciar da tradição dominante. Muitas das principais figuras do movimento existencialista, como Albert Camus, Sartre, Miguel de Unamuno, e Simone de Beauvoir passaram a apresentar suas ideias em formas literárias e não apenas tratados filosóficos. O existencialismo influenciou muitas áreas para além da filosofia, incluindo teologia, drama, arte, literatura e psicologia. (pt)
Экзистенциали́зм (фр. existentialisme от лат. existentia — существование), также филосо́фия существова́ния — направление в философии XX века, акцентирующее своё внимание на уникальности бытия человека. Экзистенциализм развивался параллельно родственным направлениям персонализма и философской антропологии, от которых он отличается, прежде всего, идеей преодоления (а не раскрытия) человеком собственной сущности и большим акцентом на глубину эмоциональной природы. Существуют две разновидности экзистенциализма: религиозный и атеистический экзистенциализм. По мнению представителя второй из этих разновидностей экзистенциализма Жан-Поля Сартра, исходный пункт экзистенциализма сформулирован одним из героев Достоевского: «если Бога нет, то всё дозволено». Согласно экзистенциальному психологу и психотерапевту Р. Мэю, экзистенциализм — не просто философское направление, а, скорее, культурное движение, запечатлевающее глубокое эмоциональное и духовное измерение современного человека, изображающее психологическую ситуацию, в которой он находится, выражение уникальных психологических трудностей, с которыми он сталкивается. (ru)
Екзистенціалі́зм або філософія існування (фр. existentialisme від лат. exsistentia — існування) — напрям у філософії XX століття, що позиціонує і досліджує людину як унікальну духовну істоту, що здатна до вибору власної долі. Основним проявом екзистенції є свобода, яка визначається як відповідальність за результат свого вибору. Течія в філософії, що сформувалася в Європі у XIX — XX ст. Першими до екзистенціалізму у своїх працях звернулись данський філософ Серен К'єркегор та німецький філософ Фрідріх Ніцше. У XX ст. екзистенціалізм розвивався в працях німецьких (Мартін Гайдеґґер, Карл Ясперс) та французьких (Габріель-Оноре Марсель, Альбер Камю, Жан-Поль Сартр) філософів та письменників. Основним положенням екзистенціалізму є постулат: екзистенція (існування) передує есенції (сутності). У художніх творах екзистенціалісти прагнуть збагнути справжні причини трагічної невлаштованості людського життя. (uk)
存在主义（英語：Existentialism，德語：Existentialismus），又可翻译為實存主義、我存主义，指的是一種生命能意識到自己的存在，并且以“我”為中心去探索、追求、解决和優化其生命一切的哲学思想，在哲学的分類上屬於非理性主义的一支。在存在主義者看來，人類個體總是會出現“存在焦慮”，即面對明顯無意義的人生（人皆有死）或荒謬的世界（善惡未必有報）時的恐懼、困惑、和迷失，因此存在主義思想家致力於探索與人類存在的意義、目的、和價值相關的命題。在存在主義裏，要評價一個人時是去評價他的道德行為，而不是他的身份、外貌、學歷、或事業，因為人的本质是必須透過他自己的行為才能被定義，即“人就是他行为的总和”。但與此同時，也沒有先天决定的道德，因為所有規範都是人在生命中憑藉自我意識而創造的；此外人也沒有義務要奉行某個特定的宗教信仰，因為存在主義主張要給人類絕對的選擇自由。存在主義鼓勵人們遵循自己真心信服的價值觀（而非外界灌輸的）來生活，並把這種美德稱為本真（authenticity）。尼采和祁克果可被看作其先驱，在20世纪中它流傳非常廣泛，其哲學思想還延續到了20世紀60年代興起的人本主義，雅斯贝尔斯和海德格尔、保羅·萨特和加缪是其代表人物。這些命題曾經影響了文學，例如：費奧多爾·陀思妥耶夫斯基和加缪；精神分析學，例如：和羅洛·梅；和神學，例如：保羅·田立克。 (zh)

dbo:wikiPageExternalLink

dbo:wikiPageWikiLink

dbp:c

Category:Existentialism (en)

dbp:url

https://web.archive.org/web/20210805204711/https:/www.edx.org/course/hope-human-odyssey-to-political-existentialism

dcterms:subject

rdfs:comment

Ο υπαρξισμός ως ρεύμα είναι μια από τις φιλοσοφικές επαναστάσεις του εικοστού αιώνα. Οι θεωρητικοί του υπαρξισμού αμφισβητούσαν την εγκυρότητα όλων των θεωριών και συστημάτων που είχαν διαμορφωθεί στο πλαίσιο της παραδοσιακής φιλοσοφίας και εισηγούνταν, βασιζόμενοι στο cogito του Καρτέσιου, ένα νέο ξεκίνημα με βάση τις δικές τους απόψεις. (el)
Mit Existentialismus (auch Existenzialismus) wird im allgemeinen Sinne die überwiegend französische philosophische Strömung der Existenzphilosophie bezeichnet. Ihre Hauptvertreter sind Jean-Paul Sartre, Simone de Beauvoir, Albert Camus und in einer christlichen Sonderform Gabriel Marcel, dem Peter Wust nahe stand. Des Weiteren ist der Begriff des „Existentialismus“ im Gebrauch als Bezeichnung für eine allgemeine Geisteshaltung, die den Menschen als Existenz im Sinne der Existenzphilosophie auffasst. („Der Mensch ist seine Existenz.“) (de)
実存主義（じつぞんしゅぎ、英: existentialism、仏: existentialisme）とは、人民の実存を哲学の中心におく思想的立場、或いは本質存在（essentia）に対する現実存在（existentia）の優位を説く思想である。存在主義とも。 (ja)
存在主义（英語：Existentialism，德語：Existentialismus），又可翻译為實存主義、我存主义，指的是一種生命能意識到自己的存在，并且以“我”為中心去探索、追求、解决和優化其生命一切的哲学思想，在哲学的分類上屬於非理性主义的一支。在存在主義者看來，人類個體總是會出現“存在焦慮”，即面對明顯無意義的人生（人皆有死）或荒謬的世界（善惡未必有報）時的恐懼、困惑、和迷失，因此存在主義思想家致力於探索與人類存在的意義、目的、和價值相關的命題。在存在主義裏，要評價一個人時是去評價他的道德行為，而不是他的身份、外貌、學歷、或事業，因為人的本质是必須透過他自己的行為才能被定義，即“人就是他行为的总和”。但與此同時，也沒有先天决定的道德，因為所有規範都是人在生命中憑藉自我意識而創造的；此外人也沒有義務要奉行某個特定的宗教信仰，因為存在主義主張要給人類絕對的選擇自由。存在主義鼓勵人們遵循自己真心信服的價值觀（而非外界灌輸的）來生活，並把這種美德稱為本真（authenticity）。尼采和祁克果可被看作其先驱，在20世纪中它流傳非常廣泛，其哲學思想還延續到了20世紀60年代興起的人本主義，雅斯贝尔斯和海德格尔、保羅·萨特和加缪是其代表人物。這些命題曾經影響了文學，例如：費奧多爾·陀思妥耶夫斯基和加缪；精神分析學，例如：和羅洛·梅；和神學，例如：保羅·田立克。 (zh)
الوجودية هي المدرسة الفلسفية التي تتخذ من الإنسان موضوعًا لها، ليس فقط من خلال التفكير وإنما من خلال الفعل والشعور أي أنها ترتبط بالإنسان كفرد حي والوجودية تتفق على مبدأ أنه لا يوجد هدف واحد أو حقيقة واحدة يعيش من أجلها الجميع وكل فرد في الأرض له الحق والحرية الكاملة في اختيار الحياة التي يرغبها والهدف الذي يسعى له ويعيش من أجله وليس من حق الغير تحديد خيارات الآخرين. ترتبط الوجودية بصورة أساسية ببعض الفلاسفة الأوروبيين من القرنين التاسع عشر والعشرين، الذين تشاركوا في الاعتقاد ببداية هذا التفكير الفلسفي، رغم اختلافهم في العديد من الآراء الأساسية. (ar)
L'existencialisme és un moviment filosòfic que situa l'existència humana en el centre de la reflexió. No pas l'existència entesa en sentit abstracte, ni tampoc l'existència de les coses o realitats no humanes, sinó l'existència humana concreta. Entre les tesis fonamentals del pensament existencialista, troba la supremacia de l'existència sobre l'essència humana, la consideració de l'ésser en el drama immediat de l'existència dins un mateix i amb els altres, l'anàlisi dels sentiments que revelen la immersió limitada i individual de la persona en el món, o la consideració de la persona com a responsable del seu ésser, per damunt de creences deterministes. L'existencialisme es planteja la consciència de la mateixa existència humana i, en certa manera, el sentit d'aquesta, el sentit de la vida (ca)
Existencialismus (z lat. ex-sistere, vystupovat, vycházet, vznikat; chybně existencionalismus), v Německu často filosofie existence je široký proud filosofického myšlení a literární tvorby, který vznikl po první světové válce v Německu a rozšířil se především díky svým francouzským představitelům (Jean-Paul Sartre, Albert Camus) ve čtyřicátých letech 20. století a po druhé světové válce. Jeho velmi rozmanité nositele spojuje zvláštní pozornost, věnovaná individuální a jedinečné lidské zkušenosti. Východiskem jejich myšlení a jednání je jednotlivá existence či pobyt (Dasein), který se vždy děje v určitém prostředí a chtě nechtě se musí rozhodovat a jednat, a to ještě dřív, než se může zařadit do nějakého směru či tradice a opřít o svoji příslušnost či podstatu. Jedná jako svobodný, ale za s (cs)
Ekzistadismo aŭ ekzistismo aŭ ekzistencialismo estas filozofia tendenco, kiu demandas: "Kio karakterizas la estadon? Kion signifas ekzisti?" kaj insistas, ke la estado de ĉiu homa individuo havas specifan valoron, kaj ke tiun estadon karakterizas necerteco. Ĝi do oponas kontraŭ asertoj de klerismo kaj ideismo. Laŭ la ekzistismo ĉiu homo devas fronti al bazaj problemoj kaj temoj. Al ili apartenas anksio, teruro, libero, soleco (kaj ekzistada soleco), konscio pri ekzisto, vivo kaj morto. Ilin oni ne povas forigi, redukti aŭ klarigi laŭ la maniero de la natursciencoj. Neniel eblas liberiĝi de tiuj problemoj de la ekzisto.Ŝlosilajn ideojn de la ekzistismo esprimas la frazoj "La homo estas ties ekzisto" kaj "La estado antaŭiras la esencon" (Jean-Paul Sartre), kaj tio signifas, ke la homo antaŭ (eo)
El existencialismo es una corriente filosófica y posteriormente, una vanguardia literaria orientada alrededor de la propia existencia humana a través del análisis de la condición humana, la libertad, la responsabilidad individual, las emociones, así como el significado de la vida. Sostiene que la existencia precede a la esencia y que la realidad es anterior al pensamiento y la voluntad a la inteligencia. Plantea que el punto de partida del pensamiento filosófico debe ser el individuo y las experiencias subjetivas fenomenológicas, así como el «angst» o la angustia existencial que genera la aparente absurdidad del mundo. Sobre esta base, los existencialistas sostienen que la combinación del pensamiento moral y el pensamiento científico son insuficientes para entender la existencia humana, (es)
Existentialism (/ˌɛɡzɪˈstɛnʃəlɪzəm/ /ˌɛksəˈstɛntʃəˌlɪzəm/) is a form of philosophical inquiry that explores the problem of human existence and centers on human thinking, feeling, and acting. Existentialist thinkers frequently explore issues related to the meaning, purpose, and value of human existence, and the role of personal agency in transforming one's life. In the view of an existentialist, the individual's starting point is phenomenological, grounded in the immediate direct experience of life. Key concepts include "existential angst", a sense of dread, disorientation, confusion, or anxiety in the face of an apparently meaningless or absurd world, and also authenticity, courage, and human-heartedness. (en)
Existentzialismoa XIX. mendetik aurrera bizi ziren filosofo batzuen lanak deskribatzeko erabilitako terminoa da. Filosofo haiek, beren ezberdintasunak gorabehera, bizitzaz eta gizabanakoaren emozio, ekintza, ardura eta pentsamenduez edo bizitzaren zentzuaz aritu ziren. Existentzialismoak XIX. mendean izan zuen jatorria eta XX. mendeko bigarren erdiraino iraun zuen, baina existentzialismoa gizartearen historia osoan izan da (Gilgameshen epopeian larriduraz, esperantzaz, borrokaz eta melankoliaz adierazten da), bere gai nagusiak gizakiari eta gizakien taldeari dagozkionak baitira. (eu)
L'existentialisme est un courant philosophique et littéraire qui considère que l'être humain forme l'essence de sa vie par ses propres actions, celles-ci n'étant pas prédéterminées par des doctrines théologiques, philosophiques ou morales. L'existentialisme considère chaque individu comme un être unique maître de ses actes, de son destin et des valeurs qu'il décide d'adopter. (fr)
Tugtar eiseachas ar fhealsúnacht smaointeoirí agus scríbhneoirí áirithe sa naoú haois déag agus san fhichiú haois a roghnaigh an duine aonair agus cás an duine aonair - an eagla roimh an mbás agus an t-uaigneas, mar shampla - mar phointe tosaigh don fhealsúnacht agus don tuiscint ar an saol. Tá fealsúnacht an eiseachais bunaithe ar an meon eiseach a ghlacann leis nach bhfuil ciall ná cuspóir leis an saol, agus a admhaíonn an meascán mearaí a chuireann sin ar an duine aonair. (ga)
Eksistensialisme adalah tradisi pemikiran filsafat yang terutama diasosiasikan dengan beberapa filsuf Eropa abad ke-19 dan ke-20 yang sepaham (meskipun banyak perbedaan yang mendalam) bahwa pemikiran filsafat bermula dengan subjek manusia—bukan hanya subjek manusia yang berpikir, tetapi juga individu manusia yang melakukan, yang merasa, dan yang hidup. Nilai utama pemikiran eksistensialis biasanya dianggap sebagai kebebasan, tetapi sebenarnya nilai tertingginya adalah autentisitas (keaslian). Dalam pemahaman seorang eksistensialis, seorang individu bermula pada apa yang disebut sebagai "sikap eksistensial", yaitu semacam perasaan disorientasi, bingung, atau di hadapan sebuah dunia yang tampaknya tidak berarti atau absurd. Ada pula beberapa filsuf eksistensialis yang menganggap bahwa kont (in)
L'esistenzialismo è una variegata e non omogenea corrente di pensiero che si è espressa in vari ambiti culturali e sociali umani, tra filosofia, letteratura, arti e costume, affermando, nell'accezione più comune del termine, il valore intrinseco dell'esistenza umana individuale e collettiva come nucleo o cardine di riflessione, in opposizione ad altre correnti e principi filosofici totalizzanti e assoluti. (it)
실존주의(實存主義, 프랑스어: Existentialisme)는 개인의 자유, 책임, 주관성을 중요하게 여기는 철학적, 문학적 흐름이다. 실존주의에 따르면 인간 개인은 단순히 생각하는 주체가 아니라(not merely the thinking subject), 행동하고, 느끼며, 살아가는 주체자(master)이다. 19세기 중엽 덴마크 출신의 철학자 키르케고르와 프로이센 출신의 철학자 니체에 의하여 주창된 이 사상은 후에는 야스퍼스, 마르셀 등으로 대표되는 유신론적 실존주의와 사르트르, 메를로퐁티, 보부아르 등의 무신론적 실존주의의 두 가지 형태로 나타나게 되었다. (ko)
Egzystencjalizm – XX-wieczny nurt filozoficzny, literacki i kulturowy dotyczący życia i ludzkiej egzystencji w świecie wyborów moralnych oraz ról życiowych, a także miejsca, w którym się znajdujemy. Egzystencjalizm istnieje w wersji teistycznej oraz ateistycznej. W obu przypadkach jego ideą jest przekonanie, że człowiek, jako jedyny ze wszystkich bytów ma bezpośredni wpływ na to kim jest i dokonując niezależnych wyborów wyraża swoją wolność. Wolność to główna oznaka człowieczeństwa. Istnienie ludzkie jest świadome, człowiek jest świadkiem dla rzeczywistości uznawanej na przestrzeni wydarzeń i czasu za byt, który nie posiada jaźni tak jak istota ludzka. (pl)
Het existentialisme is een 20e-eeuwse filosofische en literaire stroming die individuele vrijheid, verantwoordelijkheid en subjectiviteit vooropstelt. Het existentialisme beschouwt iedere persoon als een uniek wezen, verantwoordelijk voor eigen daden en eigen lot. De uitdaging van ieder individueel mens is om - in afwezigheid van een transcendente god - binnen zijn absurd en zinloos bestaan zijn vrijheid te gebruiken om een eigen ethos op te bouwen en zijn bestaan zodoende zin te geven. Het existentialisme beleefde in de jaren 60 van de twintigste eeuw een ongekende populariteit onder kunstenaars en intellectuelen die zich de denkstijl en de manier van leven van existentialisten als Sartre en de Beauvoir eigen maakten. (nl)
O existencialismo é uma forma de investigação filosófica que explora o problema da existência humana e centra-se na experiência, vivida, do indivíduo que pensa, sente e age. Na visão do existencialista, o ponto de partida do indivíduo foi chamado de "angústia existencial", uma sensação de pavor, desorientação, confusão ou ansiedade diante de um mundo aparentemente sem sentido ou absurdo. Os pensadores existencialistas frequentemente exploram questões relacionadas ao significado, propósito e valor da existência humana. (pt)
Экзистенциали́зм (фр. existentialisme от лат. existentia — существование), также филосо́фия существова́ния — направление в философии XX века, акцентирующее своё внимание на уникальности бытия человека. Экзистенциализм развивался параллельно родственным направлениям персонализма и философской антропологии, от которых он отличается, прежде всего, идеей преодоления (а не раскрытия) человеком собственной сущности и большим акцентом на глубину эмоциональной природы. (ru)
Existentialism, under sin höjdpunkt oftast kallad existentialfilosofin, är en filosofisk strömning under sent 1800-tal och första halvan av 1900-talet. Mellan de filosofer som benämns existentialister finns väsentliga skillnader, men de delade tron att filosofiskt tänkande börjar med det mänskliga subjektet – inte bara det tänkande subjektet utan det agerande och kännande, den levande mänskliga individen. En term som myntats i koppling till existentialismen är absurdism. (sv)
Екзистенціалі́зм або філософія існування (фр. existentialisme від лат. exsistentia — існування) — напрям у філософії XX століття, що позиціонує і досліджує людину як унікальну духовну істоту, що здатна до вибору власної долі. Основним проявом екзистенції є свобода, яка визначається як відповідальність за результат свого вибору. Основним положенням екзистенціалізму є постулат: екзистенція (існування) передує есенції (сутності). У художніх творах екзистенціалісти прагнуть збагнути справжні причини трагічної невлаштованості людського життя. (uk)

rdfs:label

Existentialism (en)
وجودية (ar)
Existencialisme (ca)
Existencialismus (cs)
Existentialismus (de)
Υπαρξισμός (el)
Ekzistadismo (eo)
Existencialismo (es)
Existentzialismo (eu)
Eiseachas (ga)
Existentialisme (fr)
Eksistensialisme (in)
Esistenzialismo (it)
実存主義 (ja)
실존주의 (ko)
Existentialisme (nl)
Egzystencjalizm (pl)
Экзистенциализм (ru)
Existencialismo (pt)
Existentialism (sv)
存在主义 (zh)
Екзистенціалізм (uk)

owl:sameAs

foaf:depiction

is dbo:mainInterest of

is dbo:philosophicalSchool of

is dbo:wikiPageRedirects of

is dbp:mainInterests of

is dbp:schoolTradition of