Tone (linguistics) (original) (raw)

dbo:abstract

En lingüística, el to és el fenomen en què l'altura de la veu té valor fonològic, és a dir, en què hi ha parells mínims que es distingeixen únicament per la seva altura, o pel seu contorn d'altura (creixent, decreixent, etcètera).Les llengües que tenen aquesta particularitat s'anomenen llengües tonals. Quan parlem produïm sons amb el nostre aparell fonador. Aquests sons són ben diversos: depenen de la persona que els fa, de les circumstàncies i dels moviments, que no són mai perfectes ni matemàtics. El fonema és una abstacció d'entre tot aquest ventall de sons que té un valor diferent a un altre fonema. Aquests elements són els que construeixen les paraules i són els punts distintius que ens indiquen que és aquest mot i no un altre. Però si ens fixem en com enraonem, veiem que les paraules no només estan fetes de fonemes: hi ha alguna cosa més que complementa el so. Això és el que anomenen to. Els tons constitueixen unitats lingüístiques al mateix nivell que els fonemes. Però, a diferència d'aquests, els tons no poden ser dividits en unitats més petites. Són, doncs, unitats supra-segmentals. El conjunt que formen el to i el fonema s'anomena . Així doncs, un mot està fet de petites peces que encaixen entre elles i formen conjunts més grans. Observeu aquest esquema: SO SO SO SO SO SO SO FONEMA UN ALTRE FONEMA FONEMA + TO = TONEMA FONEMES i TONEMES = MOT (ca)
Lexikalischer Ton ist ein Begriff der Prosodie und bezeichnet die Nutzung der Höhe oder des Verlaufs der Grundfrequenz einer Silbe als distinktives Merkmal der Morpheme Man unterscheidet zwischen einem Registerton mit konstanter Höhe und einem Konturton, der während seiner Dauer die Höhe wechselt. Konturtöne sind ein markantes Charakteristikum der Tonsprachen, ein bekanntes Beispiel sind die chinesischen Sprachen. (de)
Tonua, hizkuntzalaritzan, ahotsaren maiztasun-aldaketa da, silaba edo hitz bat ahoskatzean egiten dena. Hitzezko hizkuntza guztiek erabiltzen dute intonazioa informazio paralinguistikoa, emozionala edo beste mota batekoa adierazteko, eta enfasia, kontrastea eta antzeko ezaugarriak transmititzeko. Baina, horrezaz landa, hizkuntza batzuek hitzak edo haien inflexioak bereizteko baliatzen dute tonua, kontsonanteen eta bokalen antzera. Ezaugarri hori duten hizkuntzei deitzen zaie; hizkuntza horien tonu-patroi bereizgarriei izena ematen zaie, fonemekiko analogiaz. Tonu hizkuntzak arruntak dira Asiako ekialdean eta hego-ekialdean (txinera, vietnamera, thailandiera eta besteak), Pazifiko aldean, Afrikan (khoisan hizkuntzak, adibidez) eta Ameriketan (navajo, txerokiera eta besteak); munduko hizkuntzen % 70 inguru tonala dela jotzen da. (eu)
En lingüística, el tono es el uso de la tonía (pitch) o frecuencia fundamental para distinguir significado léxico o gramatical. Entendido de esta forma, el tono es un rasgo o conjunto de rasgos distintivos que constituye por sí mismo un morfema o que se encuentra asociado a un morfema en el lexicón de una lengua. Las lenguas que poseen indicadores de tonía de este tipo se conocen como lenguas tonales. Esta definición de lengua tonal excluye las lenguas cuyas indicaciones de tonía se dan a nivel postléxico, o nivel de frase, lo cual constituye la entonación. Para que una lengua sea considerada tonal debe presentar indicaciones de tonía en la realización léxica de al menos algunos morfemas, es decir, en el nivel de . Esto es así ya que en algunas lenguas como el somalí las raíces no poseen tono en su forma subyacente, pero lo adquieren en su forma léxica por marcas de clase. El término patrón tonal se refiere al tono o conjunto de tonos que se asocian a la palabra fonológica mientas que tono se refiere únicamente al rasgo o conjunto de rasgos que se asocian directamente a su unidad portadora de tono. La unidad portadora de tono es un componente prosódico al cual se asocia el tono para poder manifestarse fonéticamente. Algunos autores consideran que la palabra fonológica, la sílaba o la mora pueden constituir unidades portadoras dependiendo de cada lengua mientras que otros consideran que únicamente la mora puede constituir la unidad portadora de tono. Los hablantes de una lengua tonal producen los distintos niveles de tonía modulando la tensión en sus cuerdas vocales: a mayor tensión, la tonía será más alta o más aguda. Los tonos de una lengua no representan una frecuencia fundamental absoluta, sino que son relativos con respecto al habla de un mismo individuo, así, el tono bajo en una mujer puede ser más alto inclusive que el tono alto en un hombre; sin embargo, el tono bajo de una persona siempre es más bajo que el tono alto en la misma persona. Aproximadamente el 50% de las lenguas del mundo son tonales. En particular, las lenguas sinotibetanas (como el mandarín), las lenguas austroasiáticas (como el vietnamita), las lenguas Níger-Congo (como el yoruba o las lenguas bantúes) y las lenguas otomangues (como el zapoteco o el triqui) son lenguas tonales. (es)
Nada merupakan tinggi nada dari sebuah bahasa untuk membedakan arti secara sebenarnya ataupun secara tata bahasa, juga infleksi dari sebuah kata. Semua bahasa verbal menggunakan nada untuk melambangkan perasaan dan informasi parlinguistik lainnya, fitur bahasa ini dinamakan , tetapi tifak semua bahasa menggunakan nada untuk membedakan antar kata ataupun infleksi bahasa yang biasanya terjadi pada vokal dan konsonan. Bahasa yang memiliki fitur ini dinamakan bahasa nada, perbedaan pola suara yang sangat berbeda pada bahasa seperti ini dinamakan tonemik yang merupakan sebuah analogi dari fonem. Bahasa nada sering dijumpai pada bahasa-bahasa yang terdapat di Asia timur, tenggara, Afrika, Amerika, dan gugus kepulauan Pasifik. Terdapat sekitar 70 persen bahasa di dunia yang merupakan bahasa nada. Bahasa Tionghoa, bahasa Thai dan bahasa Vietnam merupakan salah satu diantara bahasa nada paling dikenal saat ini. Banyak dari tonem dalam bahasa ini yang dilambangkan dengan diakritik, seperti tanda nada bahasa Vietnam yang memiliki lima diakritik, yakni tanda grave (À), tanda akut (Á), tanda tilda (Ã), tanda kail diatas huruf (Ả), dan titik dibawah vokal (Ạ). Bahasa Tionghoa menggunakan empat tanda diakritik untuk empat nada pinyin, yang menandakan pola titik nada dari sebuah suku kata. Diakritik tersebut adalah: nada tingkat tinggi (mā, yang dilambangkan dengan makron), nada naik (má, yang dilambangkan dengan akut), penurunan sedikit dan dikuti penaikan nada (mǎ, yang dilambangkan dengan háček), dan nada jatuh/turun (mà, yang dilambangkan dengan grave). Juga terdapat nada netral di bahasa Tionghoa yang menunjukkan bahwa suatu suku kata diucapkan sangat lemah, damun pola titik nadanya tergantung pada nada suku kata berikutnya. (in)
Tone is the use of pitch in language to distinguish lexical or grammatical meaning – that is, to distinguish or to inflect words. All verbal languages use pitch to express emotional and other paralinguistic information and to convey emphasis, contrast and other such features in what is called intonation, but not all languages use tones to distinguish words or their inflections, analogously to consonants and vowels. Languages that have this feature are called tonal languages; the distinctive tone patterns of such a language are sometimes called tonemes, by analogy with phoneme. Tonal languages are common in East and Southeast Asia, Africa, the Americas and the Pacific. Tonal languages are different from pitch-accent languages in that tonal languages can have each syllable with an independent tone whilst pitch-accent languages may have one syllable in a word or morpheme that is more prominent than the others. (en)
声調（せいちょう）、またはトーン（英語: tone）とは、言語において意味の区別に用いる音の高低のパターンである。声調を用いる言語を声調言語（トーン言語）という。 (ja)
( 다른 뜻에 대해서는 성조 (동음이의) 문서를 참고하십시오.) 성조(聲調, 영어: tone)는 말소리의 높이가 어휘 의미의 변별 기능을 수행하며, 음운론의 층위에서 낱말의 각 음절에 자질로서 부과되는 것을 말한다. 운율을 이루는 하나의 개념으로 보이기도 한다. * 굴곡조 성조(contour tone) - 중국어 * 수평조 성조(register tone) - 이그보어(Igbo) [1] 어휘 의미의 변별 기능을 갖는 성조를 어휘적 성조(lexical tone)라 하고, 문법 기능을 갖는 성조를 특징적 성조(characteristic tone)라고 한다. 중국어는 어휘적 성조를 가지고 있으며 우간다에서 사용되는 간다어(Ganda)[2]와 같은 많은 아프리카 성조 언어들은 특징적 성조를 가지고 있다. (ko)
In linguistica, il tono è un tratto prosodico (o soprasegmentale) caratterizzato dalla variazione (o meno) dell'altezza del suono di una sillaba. All'altezza del suono fa riferimento anche l'intonazione, che però si riferisce di norma non a una singola sillaba ma alla curva melodica di un intero enunciato. In alcune lingue del mondo, come il cinese e diverse lingue dell'estremo oriente, il tono è distintivo, permette cioè di distinguere parole per il resto omofone (si parla in questo caso di lingue tonali). Nelle lingue europee esiste un tono distintivo solo in svedese e norvegese. In italiano, il tono non ha valore distintivo, mentre l'intonazione sì. Nel cinese standard, per ogni vocale esistono cinque possibili toni (alto, ascendente, discendente-ascendente, discendente breve, neutro): a ciascun diverso tono corrisponde un diverso significato della Conversazione (it)
Tom, na linguística, é um traço supra-segmental que diz respeito à variação da altura do som de determinado fonema ou sílaba emitidos durante a fala. Se um tom for substituído por outro numa sílaba, embora mantendo acomposição segmental, obtém-se uma alteração de significado. De maneira análoga, a altura do som se refere à entoação, que trata, no entanto, não de variações a nível silábico e sim da curva melódica de todo um enunciado. Cada uma dessas variações tônicas do fonema podem ser chamados de tonemas. Em alguns idiomas do mundo, como o chinês e outras línguas do Extremo Oriente, o tom caracteriza uma distinção entre palavras que seriam, de outro modo, homófonas; são as línguas tonais. Entre as línguas indo-européias, o sueco, o norueguês, o servo-croata, o punjabi, e alguns dialetos do neerlandês e esloveno podem ser considerados idiomas tonais. No português o tom não possui valor distintivo - ao contrário da entonação, onde a tradição estabeleceu que o tom ascendente caracteriza as frases interrogativas, o tom constante as afirmações, enquanto uma curva descendente indica um comando. O português, como todos os idiomas, utiliza-se da altura para alterar a entonação da frase, exprimindo assim emoção e outras informações , bem como a idéia de ênfase, ou contraste. No chinês, os tons se distinguem pela sua forma (contorno), a maioria das sílabas possui seu próprio tom, as palavras tendem a ser curtas, e a maioria é diferenciada apenas pelo tom. A variação tonal quase não tem papel gramatical. Já em diversas línguas tonais africanas, como a maior parte das línguas bantas, os tons são distinguidos por seu nível relativo, as palavras são mais compridas, existem menos pares tonais mínimos e o mesmo tom é constante em toda a palavra, em vez de tons diferentes para cada sílaba. Frequentemente informações gramaticais, como os conceitos de pretérito e , "eu" e "você", positivo e negativo, são expressos apenas através do tom. Diversos idiomas utilizam-se do tom de maneira mais limitada. O somali, por exemplo, apresenta apenas um tom alto por palavra. No japonês, menos de metade das palavras ; as palavras contrastam exatamente de acordo com qual destas sílabas a queda na altura ocorreu. Estes sistemas mínimos são chamados de , já que eles seguem o modelo dos idiomas com acento tônico, que permitem, tipicamente, uma sílaba tônica por palavra. (pt)
Тон — надсегментна одиниця мовлення; носієм тону виступає голосний звук, але в деяких мовах можуть і приголосні. Акустичним тону є так звана частота основного тону (ЧОТ), що визначається частотою вібрації голосових зв'язок. З акустичної точки зору ЧОТ — це перша гармоніка мовного сигналу. У кожного мовця базова частота основного тону індивідуальна і обумовлена особливостями будови гортані. Підвищення ЧОТ сприймається слухачем як підвищення тону. Важливо, що сприймається в першу чергу відносна висота мовлення порівняно з середнім значенням для певного мовця: в абсолютних показниках низький тон, вимовлений жінкою, може бути вищим за «чоловічий високий». В середньому для чоловічого голосу частота основного тону становить від 80 до 200 Гц, для жіночого — від 150 до 320 Гц. Поняття тонеми пов'язане з функціональним навантаженням цього явища і визначається тональним (мелодичним) контуром, який буває висхідним, спадним, висхідно-спадним, спадно-висхідним. Залежно від контуру передаються різного роду значеннєві відтінки, наприклад, розрізнення комунікативних типів висловлювання (розповідь-спонукання-запитання). (uk)
Тон в лингвистике — использование высоты звука для смыслоразличения в рамках слов/морфем. Тон следует отличать от интонации, то есть изменения высоты тона на протяжении сравнительно большого речевого отрезка (высказывания или предложения). Различные тоновые единицы, имеющие смыслоразличительную функцию, могут называться тонемами (по аналогии с фонемой). Тон, как и интонация, фонация и ударение, относится к супрасегментным, или просодическим, признакам. Носителями тона чаще всего являются гласные, но встречаются языки, где в этой роли могут выступать и согласные, чаще всего сонанты. Тоновым, или тональным, называется язык, в котором каждый слог произносится с определённым тоном. Разновидностью тоновых языков являются также языки с музыкальным ударением, в которых один или несколько слогов в слове являются выделенными, и разные типы выделения противопоставляются тоновыми признаками. Тоновые противопоставления могут сочетаться с фонационными (таковы многие языки Юго-Восточной Азии). (ru)
聲調（英語：Tone）的完整意義是一種附著於音节的高低抑揚（音調，或稱音高）。語言學家趙元任從音阶獲得靈感，設計了五度調值標記法，以數字1表示最低音、數字5表示最高音。趙氏五度標記法已獲國際語音學學會認可，並成為國際音標標準之一。此五度標記法至今仍為最廣泛使用的聲調標記。要確定一個聲調的調值，必須借助電子儀器來記錄和分析。同樣的音節被賦予不同的單字調，就可以表達不同的意義，比如現代標準漢語的媽（mā）、麻（má）、馬（mǎ）和罵（mà）由同樣的輔音和元音構成，卻可以聲調區辨其義。許多南方漢語變體如吴语、閩語、粵語和客家語有所謂入聲調，其聲調的意義包涵抑揚(音高)和頓挫(輔音韻尾)。調值相同的兩個音節是否帶入聲韻尾會導致其頓挫性不同而決定其是否爲兩個不同的聲調，最典型的例子即粵語之「九聲六調」。粵語九個聲調分別為陰平、陽平、陰上、陽上、陰去、陽去、陰入、中入、陽入，但其實只有六個不同的調值。陰入與陰平的分別、陰去與中入的分別、陽去與陽入的分別，皆在於其頓挫性質，不在於調值。 (zh)

dbo:wikiPageExternalLink

dbo:wikiPageWikiLink

rdf:type

rdfs:comment

Lexikalischer Ton ist ein Begriff der Prosodie und bezeichnet die Nutzung der Höhe oder des Verlaufs der Grundfrequenz einer Silbe als distinktives Merkmal der Morpheme Man unterscheidet zwischen einem Registerton mit konstanter Höhe und einem Konturton, der während seiner Dauer die Höhe wechselt. Konturtöne sind ein markantes Charakteristikum der Tonsprachen, ein bekanntes Beispiel sind die chinesischen Sprachen. (de)
声調（せいちょう）、またはトーン（英語: tone）とは、言語において意味の区別に用いる音の高低のパターンである。声調を用いる言語を声調言語（トーン言語）という。 (ja)
( 다른 뜻에 대해서는 성조 (동음이의) 문서를 참고하십시오.) 성조(聲調, 영어: tone)는 말소리의 높이가 어휘 의미의 변별 기능을 수행하며, 음운론의 층위에서 낱말의 각 음절에 자질로서 부과되는 것을 말한다. 운율을 이루는 하나의 개념으로 보이기도 한다. * 굴곡조 성조(contour tone) - 중국어 * 수평조 성조(register tone) - 이그보어(Igbo) [1] 어휘 의미의 변별 기능을 갖는 성조를 어휘적 성조(lexical tone)라 하고, 문법 기능을 갖는 성조를 특징적 성조(characteristic tone)라고 한다. 중국어는 어휘적 성조를 가지고 있으며 우간다에서 사용되는 간다어(Ganda)[2]와 같은 많은 아프리카 성조 언어들은 특징적 성조를 가지고 있다. (ko)
聲調（英語：Tone）的完整意義是一種附著於音节的高低抑揚（音調，或稱音高）。語言學家趙元任從音阶獲得靈感，設計了五度調值標記法，以數字1表示最低音、數字5表示最高音。趙氏五度標記法已獲國際語音學學會認可，並成為國際音標標準之一。此五度標記法至今仍為最廣泛使用的聲調標記。要確定一個聲調的調值，必須借助電子儀器來記錄和分析。同樣的音節被賦予不同的單字調，就可以表達不同的意義，比如現代標準漢語的媽（mā）、麻（má）、馬（mǎ）和罵（mà）由同樣的輔音和元音構成，卻可以聲調區辨其義。許多南方漢語變體如吴语、閩語、粵語和客家語有所謂入聲調，其聲調的意義包涵抑揚(音高)和頓挫(輔音韻尾)。調值相同的兩個音節是否帶入聲韻尾會導致其頓挫性不同而決定其是否爲兩個不同的聲調，最典型的例子即粵語之「九聲六調」。粵語九個聲調分別為陰平、陽平、陰上、陽上、陰去、陽去、陰入、中入、陽入，但其實只有六個不同的調值。陰入與陰平的分別、陰去與中入的分別、陽去與陽入的分別，皆在於其頓挫性質，不在於調值。 (zh)
En lingüística, el to és el fenomen en què l'altura de la veu té valor fonològic, és a dir, en què hi ha parells mínims que es distingeixen únicament per la seva altura, o pel seu contorn d'altura (creixent, decreixent, etcètera).Les llengües que tenen aquesta particularitat s'anomenen llengües tonals. SO SO SO SO SO SO SO FONEMA UN ALTRE FONEMA FONEMA + TO = TONEMA FONEMES i TONEMES = MOT (ca)
En lingüística, el tono es el uso de la tonía (pitch) o frecuencia fundamental para distinguir significado léxico o gramatical. Entendido de esta forma, el tono es un rasgo o conjunto de rasgos distintivos que constituye por sí mismo un morfema o que se encuentra asociado a un morfema en el lexicón de una lengua. Las lenguas que poseen indicadores de tonía de este tipo se conocen como lenguas tonales. Esta definición de lengua tonal excluye las lenguas cuyas indicaciones de tonía se dan a nivel postléxico, o nivel de frase, lo cual constituye la entonación. (es)
Tonua, hizkuntzalaritzan, ahotsaren maiztasun-aldaketa da, silaba edo hitz bat ahoskatzean egiten dena. Hitzezko hizkuntza guztiek erabiltzen dute intonazioa informazio paralinguistikoa, emozionala edo beste mota batekoa adierazteko, eta enfasia, kontrastea eta antzeko ezaugarriak transmititzeko. Baina, horrezaz landa, hizkuntza batzuek hitzak edo haien inflexioak bereizteko baliatzen dute tonua, kontsonanteen eta bokalen antzera. Ezaugarri hori duten hizkuntzei deitzen zaie; hizkuntza horien tonu-patroi bereizgarriei izena ematen zaie, fonemekiko analogiaz. Tonu hizkuntzak arruntak dira Asiako ekialdean eta hego-ekialdean (txinera, vietnamera, thailandiera eta besteak), Pazifiko aldean, Afrikan (khoisan hizkuntzak, adibidez) eta Ameriketan (navajo, txerokiera eta besteak); munduko hizku (eu)
Nada merupakan tinggi nada dari sebuah bahasa untuk membedakan arti secara sebenarnya ataupun secara tata bahasa, juga infleksi dari sebuah kata. Semua bahasa verbal menggunakan nada untuk melambangkan perasaan dan informasi parlinguistik lainnya, fitur bahasa ini dinamakan , tetapi tifak semua bahasa menggunakan nada untuk membedakan antar kata ataupun infleksi bahasa yang biasanya terjadi pada vokal dan konsonan. Bahasa yang memiliki fitur ini dinamakan bahasa nada, perbedaan pola suara yang sangat berbeda pada bahasa seperti ini dinamakan tonemik yang merupakan sebuah analogi dari fonem. Bahasa nada sering dijumpai pada bahasa-bahasa yang terdapat di Asia timur, tenggara, Afrika, Amerika, dan gugus kepulauan Pasifik. Terdapat sekitar 70 persen bahasa di dunia yang merupakan bahasa nada. (in)
Tone is the use of pitch in language to distinguish lexical or grammatical meaning – that is, to distinguish or to inflect words. All verbal languages use pitch to express emotional and other paralinguistic information and to convey emphasis, contrast and other such features in what is called intonation, but not all languages use tones to distinguish words or their inflections, analogously to consonants and vowels. Languages that have this feature are called tonal languages; the distinctive tone patterns of such a language are sometimes called tonemes, by analogy with phoneme. Tonal languages are common in East and Southeast Asia, Africa, the Americas and the Pacific. (en)
In linguistica, il tono è un tratto prosodico (o soprasegmentale) caratterizzato dalla variazione (o meno) dell'altezza del suono di una sillaba. All'altezza del suono fa riferimento anche l'intonazione, che però si riferisce di norma non a una singola sillaba ma alla curva melodica di un intero enunciato. In alcune lingue del mondo, come il cinese e diverse lingue dell'estremo oriente, il tono è distintivo, permette cioè di distinguere parole per il resto omofone (si parla in questo caso di lingue tonali). Nelle lingue europee esiste un tono distintivo solo in svedese e norvegese. (it)
Tom, na linguística, é um traço supra-segmental que diz respeito à variação da altura do som de determinado fonema ou sílaba emitidos durante a fala. Se um tom for substituído por outro numa sílaba, embora mantendo acomposição segmental, obtém-se uma alteração de significado. De maneira análoga, a altura do som se refere à entoação, que trata, no entanto, não de variações a nível silábico e sim da curva melódica de todo um enunciado. Cada uma dessas variações tônicas do fonema podem ser chamados de tonemas. (pt)
Тон — надсегментна одиниця мовлення; носієм тону виступає голосний звук, але в деяких мовах можуть і приголосні. Акустичним тону є так звана частота основного тону (ЧОТ), що визначається частотою вібрації голосових зв'язок. З акустичної точки зору ЧОТ — це перша гармоніка мовного сигналу. У кожного мовця базова частота основного тону індивідуальна і обумовлена особливостями будови гортані. (uk)
Тон в лингвистике — использование высоты звука для смыслоразличения в рамках слов/морфем. Тон следует отличать от интонации, то есть изменения высоты тона на протяжении сравнительно большого речевого отрезка (высказывания или предложения). Различные тоновые единицы, имеющие смыслоразличительную функцию, могут называться тонемами (по аналогии с фонемой). Тон, как и интонация, фонация и ударение, относится к супрасегментным, или просодическим, признакам. Носителями тона чаще всего являются гласные, но встречаются языки, где в этой роли могут выступать и согласные, чаще всего сонанты. (ru)

rdfs:label

Tone (linguistics) (en)
To (lingüística) (ca)
Lexikalischer Ton (de)
Tono (lingüística) (es)
Tonu (hizkuntzalaritza) (eu)
Ton (linguistique) (fr)
Nada (linguistik) (in)
Tono (linguistica) (it)
声調 (ja)
성조 (ko)
Тон (лингвистика) (ru)
Tom (linguística) (pt)
聲調 (zh)
Тон (мовознавство) (uk)

is dbo:wikiPageRedirects of