Varieties of Arabic (original) (raw)

dbo:abstract

اللهجات العربية، وتسمى كذلك العامية أو الدارجة، تشير إلى لهجات اللغة العربية غير المعيارية، بخلاف العربية الفصحى، حيث يوجد عادة ازدواج لغوي بين الناطقين بها، فتمثل الفصحى اللهجة العليا ذات المكانة العالية، وتمثل اللهجات المحلية اللهجة السفلى. يوجد تنوع كبير في اللهجات العربية، وبدرجات متفاوتة من الوضوح المتبادل، وتوجد فروق كبيرة في المفردات والصوتيات والقواعد. تصنف اللهجات العربية في عدة أسر لهجات حسب المنطقة، وهي لهجات شبه الجزيرة العربية، والشامية، والمغاربية، والنيلية، والعراقية، ومع ذلك فتختلف اللهجات في نفس المنطقة حسب الموقع، وأسلوب الحياة (بين المدنيين والقرويون والبدو)، والدين، والعرق، والقبيلة. كانت اللهجات العربية قبل الفترة الإسلامية ذات تنوع واختلاف في المفردات والأساليب والتراكيب. مع ذلك، كان هناك لهجة موحدة تستخدم في كتابة القصائد والعهود والمواثيق (فمن يقرأ معلقة عنترة بن شداد العبسي لايجد صعوبة في فهمها أو لا يصعب في كتابتها وقد كتبت قبل 1500 سنة تقريبا). واستمرت اللهجة الموحدة بعد ظهور الإسلام وهي اللهجة التي نزل بها القران الكريم (اللغة الموحدة تعرف باللغة المشتركة إذ عرفت عند بعض الدارسين العرب القدماء والباحثين المحدثين بلهجة قريش). وكان هناك لهجات عدة قد تمثلت باللغة العربية المشتركة منها لهجة تميم واسد وقيس وبكر وتغلب ومذحج وقبائل اليمن. مع ذلك فهم يستطيعون التفاهم فيما بينهم بسهولة لكن يصعب قراءتها. نشأت أغلب اللهجات العربية (وخاصة خارج الجزيرة العربية) بعد الفتوحات الإسلامية، نتيجة اختلاط لهجات المسلمين العرب بالسكان المحليين الناطقين للغات أخرى، وتكون لهجات مولدة متأثرة باللغات المحلية، واستمرت اللهجات العربية في التطور عبر القرون حتى صارت اللهجات المعاصرة. (ar)
Àrab dialectal és el nom genèric que reben les varietats d'àrab parlat, enfront de l'àrab clàssic i la seva derivació, l'. (ca)
Οι αραβικές διάλεκτοι αποτελούν τις διάφορες μορφές της αραβικής γλώσσας ανά τον κόσμο. Τα αραβικά είναι σημιτική γλώσσα της αφροασιατικής οικογένειας η οποία ξεκίνησε στην αραβική χερσόνησο. Ταξινομείται ως η οποία αποτελείται από 30 σύγχρονες μορφές, μαζί με την τυποποιημένη της μορφή. (el)
Die arabischen Dialekte haben sich aus bereits im Altertum diversifizierenden altarabischen Varietäten entwickelt. Die arabischen Nationalgrammatiker, insbesondere der Perser Sibawayhi, überlieferten zahlreiche regionale, umgangssprachliche Abweichungen vom klassischen Arabisch. (de)
La araba lingvo havas multajn variantojn (dialektojn). La multaj variantoj malsamas de la moderna normiga araba lingvo kaj de aliaj arabaj variantoj. La araba lingvo estas diglosia lingvo (miksita lingvo). (eo)
Árabe dialectal es el nombre genérico que reciben las variedades de árabe hablado, frente al árabe clásico y su derivación, el árabe estándar. (es)
L'arabe dialectal (العربية الدّارجة, al-ʿarabiyyah ad-dārijah) est un terme qui recouvre les dialectes arabes, résultant d'une interférence linguistique entre la langue arabe et les langues locales ou voisines, à l'issue d'un processus d'arabisation ou d'une influence culturelle quelconque due principalement à la colonisation, aux mouvements migratoires, au commerce, et plus récemment aux médias. Ils sont en perpétuelle évolution, incluant constamment de nouveaux mots et tournures de phrases, tirés la plupart du temps de langues occidentales comme le français, l'espagnol ou l'anglais. Ce sont les dialectes, aux côtés d'autres langues non-arabes, qui sont utilisées pour la communication de tous les jours dans les pays concernés. (fr)
Ada sejumlah varietas (atau dialek atau bahasa vernakular) bahasa Arab. Bahasa Arab itu sendiri merupakan bahasa Semit yang termasuk dalam rumpun bahasa Afro-Asia yang berasal dari Semenanjung Arab. Beberapa organisasi, seperti Ethnologue dan Organisasi Standardisasi Internasional, menganggap kira-kira 30 varietas bahasa ini sebagai bahasa yang berbeda sementara yang lainnya, seperti Perpustakaan Kongres Amerika Serikat, menganggap semuanya sebagai dialek bahasa Arab. Terdapat dua kelompok dialek utama, yaitu dialek Masyriqi (timur) di sebelah timur Libya yang mencakup dialek-dialek semenanjung Arab, Mesopotamia, Levant, Mesir, dan Sudan. Kelompok lainnya, yaitu dialek Maghrebi (barat) yang mencakup dialek Afrika Utara (Maghreb) di sebelah barat Mesir. Dalam dua kelompok dialek tersebut, masing-masing mempunyai tingkat kesalingpahaman yang tinggi, tetapi di antara dua kelompok tersebut, kemengertiannya merupakan kemengertian tidak simetris, yaitu ketika penutur bahasa Arab Maghrib lebih cenderung dapat memahami bahasa Arab Masyriqi dan bukan sebaliknya. Di dalam wilayah yang luas ini, terdapat perbedaan geografis yang cukup besar di dalam negara, lintas batas negara, dan bahkan antara kota dan desa. Ketika varietas bahasa vernakular berbeda pada dasarnya, laras bahasa resmi Fus'ha (فصحى) ini merupakan bentuk baku bahasa Arab yang dapat dipahami secara universal oleh orang-orang yang melek huruf dalam bahasa Arab. Ahli linguistik barat membuat perbedaan antara "bahasa Arab Klasik" dan "bahasa Arab Baku Modern," sedangkan penutur bahasa Arab umumnya tidak menganggap kedua bahasa ini sebagai bahasa yang berbeda. Perbedaan yang amat besar dapat dijumpai antara bahasa vernakular (bahasa yang digunakan dalam percakapan sehari-hari), dengan bahasa baku formal yang kebanyakan dapat dijumpai dalam penulisan atau ucapan. Varietas yang lazim secara kedaerahan dipelajari oleh penutur bahasa Arab sebagai bahasa pertama, sedangkan bahasa formal kemudian dipelajari di sekolah. Bahasa formal itu sendiri bervariasi antara perulangan modernnya (lazim disebut Bahasa Arab Baku Modern) dan bahasa Arab Klasik yang menjadi dasarnya, walaupun penutur bahasa Arab tidak membuat perbedaan ini. (in)
アーンミーヤ（アラビア語: اللغة العامية‎、アッ=ルガトゥ=ル=アーンミーヤ「通俗語」）とは、アラビア語の口語であり、文語であるフスハーの対義概念である。 (ja)
Della lingua araba esistono molte varietà che vengono chiamate solitamente dialetti, nell'accezione di "lingua vernacolare prevalente nell'uso informale presso ciascuna comunità". L'arabo è una lingua semitica, sottogruppo della famiglia afro-asiatica, che ha avuto origine nella penisola arabica. È classificato come macrolingua che comprende trenta varietà moderne, compresa la lingua standard (fuṣḥa). I dialetti arabi non sono sempre mutualmente comprensibili: alcune varietà del Nordafrica, ad esempio, sono incomprensibili per un levantino o un abitante del Golfo Persico. All'interno di queste vaste regioni esistono inoltre grandi differenze geografiche, sia all'interno di una stessa nazione, sia sulle zone di confine, fino anche all'interno di città e villaggi. Bisogna però tenere distinte queste varietà colloquiali altamente divergenti, utilizzate per la comunicazione quotidiana, da quella formale standardizzata, che si trova invece nella maggior parte della lingua scritta e dei discorsi preparati. La varietà regionalmente prevalente è imparata dai parlanti come madrelingua, mentre quella formale è appresa solo in seguito a scuola. La lingua formale varia anch'essa fra la sua rappresentante moderna, l'arabo moderno standard (detto anche in acronimo AMS o, talvolta, all'inglese, MSA, da Modern Standard Arabic; in arabo فصحى fuṣḥā) e l', ossia quello del Corano e della poesia preislamica, che è la sua base, sebbene gli arabi non facciano solitamente questa distinzione. Ciò che distingue l'AMS dall'arabo classico è una grammatica leggermente semplificata e l'aggiornamento del lessico necessario al mondo moderno. Le differenze più grandi fra l'arabo classico/standard da una parte e i dialetti dall'altra sono la perdita dei casi, un diverso ordine dei costituenti della frase, la perdita del sistema di modi verbali con conseguente evoluzione di un nuovo sistema, la perdita della diatesi passiva espressa per mezzo della flessione eccetto per un numero ristretto di varietà residuali, riduzione dell'uso del duale e perdita del plurale femminile nella coniugazione verbale. Molti dialetti arabi, in particolare quelli maghrebini, presentano significative rotazioni vocaliche e particolari agglomerati consonantici. Diversamente dagli altri gruppi dialettali, nel maghrebino la prima persona singolare dei verbi porta il prefisso n- (ن). Altre grandi differenze si riscontrano fra le parlate beduine e quelle , fra quelle delle campagne e quelle urbane, fra gruppi etnici e religiosi, fra le classi sociali, fra uomini e donne, fra giovani e anziani. I confini fra queste differenze tuttavia si sovrappongono in una certa misura. Spesso, gli arabi adattano la propria lingua in vari modi a seconda del contesto e dell'intenzione — ad esempio, per parlare con persone provenienti da altri paesi, per dimostrare il proprio livello di istruzione o per ricorrere all'autorità della lingua formale. (it)
The varieties (or dialects or vernacular languages) of Arabic, a Semitic language within the Afroasiatic family originating in the Arabian Peninsula, are the linguistic systems that Arabic speakers speak natively. There are considerable variations from region to region, with degrees of mutual intelligibility that are often related to geographical distance and some that are mutually unintelligible. Many aspects of the variability attested to in these modern variants can be found in the ancient Arabic dialects in the peninsula. Likewise, many of the features that characterize (or distinguish) the various modern variants can be attributed to the original settler dialects. Some organizations, such as SIL International, consider these approximately 30 different varieties to be different languages, while others, such as the Library of Congress, consider them all to be dialects of Arabic. In terms of sociolinguistics, a major distinction exists between the formal standardized language, found mostly in writing or in prepared speech, and the widely diverging vernaculars, used for everyday speaking situations. The latter vary from country to country, from speaker to speaker (according to personal preferences, education and culture), and depending on the topic and situation. In other words, Arabic in its natural environment usually occurs in a situation of diglossia, which means that its native speakers often learn and use two linguistic forms substantially different from each other, the Modern Standard Arabic (often called MSA in English) as the official language and a local colloquial variety (called العامية, al-ʿāmmiyya in many Arab countries, meaning "slang" or "colloquial"; or called الدارجة, ad-dārija, meaning "common or everyday language" in the Maghreb), in different aspects of their lives. This situation is often compared in Western literature to the Latin language, which maintained a cultured variant and several vernacular versions for centuries, until it disappeared as a spoken language, while derived Romance languages became new languages, such as Italian, Catalan, French, Castilian, Portuguese and Romanian. The regionally prevalent variety is learned as the speaker's first language whilst the formal language is subsequently learned in school. Though Arabic speakers typically do not make this distinction, the modern iteration of the formal language itself, Modern Standard Arabic, differs from the Classical Arabic that serves as its basis. While vernacular varieties differ substantially, Fus'ha (فصحى), the formal register, is standardized and universally understood by those literate in Arabic. Western scholars make a distinction between "Classical Arabic" and "Modern Standard Arabic," while speakers of Arabic generally do not consider CA and MSA to be different languages. The largest differences between the classical/standard and the colloquial Arabic are the loss of grammatical case; a different and strict word order; the loss of the previous system of grammatical mood, along with the evolution of a new system; the loss of the inflected passive voice, except in a few relic varieties; restriction in the use of the dual number and (for most varieties) the loss of the distinctive conjugation and agreement for feminine plurals. Many Arabic dialects, Maghrebi Arabic in particular, also have significant vowel shifts and unusual consonant clusters. Unlike other dialect groups, in the Maghrebi Arabic group, first-person singular verbs begin with a n- (ن). Further substantial differences exist between Bedouin and sedentary speech, the countryside and major cities, ethnic groups, religious groups, social classes, men and women, and the young and the old. These differences are to some degree bridgeable. Often, Arabic speakers can adjust their speech in a variety of ways according to the context and to their intentions—for example, to speak with people from different regions, to demonstrate their level of education or to draw on the authority of the spoken language. In terms of typological classification, Arabic dialectologists distinguish between two basic norms: Bedouin and Sedentary. This is based on a set of phonological, morphological, and syntactic characteristics that distinguish between these two norms. However, it is not really possible to keep this classification, partly because the modern dialects, especially urban variants, typically amalgamate features from both norms. Geographically, modern Arabic varieties are classified into six groups: Maghrebi, Sudanese, Egyptian, Mesopotamian, Levantine and Peninsular Arabic. Speakers from distant areas, across national borders, within countries and even between cities and villages, can struggle to understand each other's dialects. (en)
아랍어에 있어서 암미야(اللغة العَامِّيَّة, 알루가툴 암미야, 구어 통속어)는 문어에 해당하는 현대 표준 아랍어(푸스하)와의 대비 개념으로 구어체에 속하는 일련의 언어(방언)들을 가리키는 용어이다. 아랍어는 지리적 위치 또는 생활 문화에 따라 다수의 방언이 존재한다. 중세 이후 푸스하에서 여러 방언이 분화되어 구어로서의 푸스하는 사멸되었다. 따라서, 암미야와 푸스하의 관계는 유럽 언어권에서 로망스 제어와 그 근간이 되는 라틴어, 혹은 근대 인도 제어와 산스크리트와 유사하다 볼 수 있다. 학자에 따라서는 몰타어를 아랍어의 암미야로 분류하기도 한다. 몰타어는 로망스 어군에서 많은 단어를 차용하며, 라틴 문자 표기를 사용하나, 아랍어의 일종이다. 현재 존재하는 아랍어의 암미야는 크게 마그레브 아랍어, 이라크 아랍어(메소포타미아 아랍어), , 수단 아랍어, 이집트 아랍어, 여섯 종류로 나뉜다. (ko)
Dialekty języka arabskiego rozciągają się na całym obszarze świata arabskiego, ale występują także poza obszarem, gdzie dominuje język arabski (mowa o tzw. „wyspach języka arabskiego). Istnieją dwa rodzaje podziału dialektów: systemowy – na dialekty beduińskie i ludności osiadłej (miejskie i wiejskie), oraz geograficzny. Główny podział geograficzny na dialekty wschodnie i zachodnie przebiega wzdłuż granicy egipsko-libijskiej. Podstawową różnicą między obiema grupami jest forma czasownika w 1. osobie liczby pojedynczej czasu teraźniejszego, a więc odpowiednio na Wschodzie jest to ʔaktub, a na Zachodzie naktub. Różnica w liczbie mnogiej polega na dodaniu sufiksu lub prefiksu. Na Wschodzie 1 osoba liczby mnogiej czasu teraźniejszego brzmi naktub, a na Zachodzie naktubu. Na rozwój dialektów arabskich duży wpływ miały różne substraty – na terenie Bliskiego Wschodu substratem stał się głównie aramejski, w mniejszym stopniu także języki kananejskie, a w Afryce – języki berberyjskie. (pl)
As variantes (ou dialetos ou vernáculos) do árabe são os sistemas linguísticos que os falantes de árabe, uma língua semítica dentro da família afro-asiática originária da Península Arábica, falam nativamente. Há variações consideravelmente de região para região, com graus variados de inteligibilidade mútua (e alguns são mutuamente ininteligíveis). Muitos aspectos da variabilidade atestada nessas variantes modernas podem ser encontrados nos antigos dialetos árabes da península. Da mesma forma, muitos dos recursos que caracterizam (ou distinguem) as diversas variantes modernas podem ser atribuídos às línguas originais des antigos povos ou colonos. Para algumas organizações, como a Ethnologue e a Organização Internacional de Padronização, as aproximadamente 30 variantes da língua árabe são de facto idiomas diferentes. Já outras instituições, como a Biblioteca do Congresso dos Estados Unidos da América, consideram todas essas como dialetos do árabe. Enquanto as variantes vernaculares diferem substancialmente uma das outras, o árabe moderno padrão (فصحى, transl. fuṣ-ḥā) é padronizado e universalmente entendido por quem é alfabetizado em árabe. Embora estudiosos ocidentais façam distinção entre árabe padrão moderno e árabe clássico, falantes de árabe normalmente não façam essa diferenciação. Em termos sociolinguísticos, há uma grande diferença entre os diversos vernáculos do árabe, usados para situações de fala cotidiana, e a linguagem padronizada formal, encontrada principalmente na escrita e em outras situações formais — variando de país para país, de falante para falante (de acordo com suas preferências pessoais, sua educação e cultura), e dependendo do tópico e da situação. Ou seja, o árabe costuma ocorrer, em seu ambiente natural, em uma situação de diglossia, o que significa que os seus falantes nativos aprendem e utilizam com frequência duas formas linguísticas substancialmente diferentes entre si, em diferentes aspectos de suas vidas. No caso do árabe, a variedade que prevalece em determinada região é aprendida como língua materna do falante, e usada para quase todas as situações cotidianas que envolvam a língua oral, além de alguns filmes, peças teatrais e (raramente) alguma literatura, enquanto a linguagem culta / formal é posteriormente aprendida na escola. Essa situação do árabe é geralmente exemplificada pelo latim, que manteve por séculos uma variante culta e diversas versões vernaculares, até desaparecer como língua falada, enquanto línguas românicas derivadas tornaram-se em novos idiomas, como o português, o castelhano, o francês e o romeno. Mas embora tenha produzido dialetos locais, a variante culta do árabe não desapareceu. As maiores diferenças entre o árabe moderno padrão / clássico e suas variantes coloquiais estão na perda de casos gramaticais; em uma ordem de palavras diferente e restritiva; na perda do sistema anterior de modo verbal, juntamente com a evolução de um novo sistema; na perda da voz passiva flexionada, exceto por alguns vestígios em variantes; na restrição ao uso do número duplo e — para a maioria das variantes — a perda do plural feminino. Muitos dialetos árabes, principalmente no agrupamento árabe magrebino, também apresentam mudanças vocálicas significativas e encontros consonantais incomuns. Ao contrário de outros grupos de dialetos, no árabe magrebino, os verbos singulares em primeira pessoa começam com um n- (ن). Existem ainda diferenças substanciais adicionais entre as falas beduína e a sedentária, o campo e as principais cidades, grupos étnicos, grupos religiosos, classes sociais, homens e mulheres, e jovens e idosos. Essas diferenças são até certo ponto solucionáveis. Frequentemente, os falantes de árabe podem ajustar sua fala de várias maneiras, de acordo com o contexto e suas intenções — por exemplo, falar com pessoas de diferentes regiões, demonstrar seu nível de educação ou se basear na autoridade da língua falada. Em termos de classificação tipológica, os dialectologistas especialistas em língua árabe distinguem entre duas normas básicas: beduína e sedentária. Essa classificação é baseada em um conjunto de características fonológicas, morfológicas e sintáticas que distinguem as duas normas, no entanto, no modelo moderno, especialmente para variantes urbanas do árabe, não é realmente possível manter essa classificação, em parte porque os dialetos modernos são tipicamente um amálgama de características de ambas as normas. Geograficamente, as variantes árabes modernas são classificadas em cinco grandes ramos: peninsular (com quatro subgrupos), mesopotâmico, levantino (com três subgrupos), nilo-egípcio (com quatro subgrupos) e magrebino (com dois subgrupos). Falantes de áreas distantes podem ter dificuldade para entender os dialetos um do outro — além de fronteiras nacionais, dentro dos países e até entre cidades e aldeias. (pt)
Разновидности (диалекты) арабского языка (араб. اللهجات العربية‎) — многочисленные варианты арабского языка, распространённые среди арабоязычных жителей земного шара. Современные диалекты арабского языка подразделяются на пять групп — аравийская, месопотамская, сиро-палестинская, египетская и магрибская группы диалектов. В эти группы не включаются изолированные диалекты на периферии арабского мира, которые распространены среди узкой группы людей и находятся на грани исчезновения. Все эти разновидности довольно сильно отличаются как друг от друга (диалекты из различных региональных групп могут быть взаимонепонятными), так и от стандартного для арабского мира литературного арабского языка, который является продолжением классического «языка Корана». (ru)
阿拉伯語變體（語言或方言）主要存在於六種不同區域，包括半島阿拉伯語、美索不達米亞阿拉伯語、黎凡特阿拉伯語、埃及阿拉伯語、馬格里布阿拉伯語和蘇丹阿拉伯語。阿拉伯語本身是源自阿拉伯半島的一種閃米特語族的語言。各變體間的最大差別是不同地區的口語。例如，北非的阿拉伯语使用者无法与来自黎凡特地区和海湾地区的人沟通。若細分，各國家、以至於各城市、各村莊都有不同的變體。另一重要的差別是口語與書面語的區別。口語用於幾乎所有日常對話，而書面語用於書面及經準備的講話。阿拉伯人的母語是當地流行的口語，而書面語則在學校學習。書面語本身也分為現代標準阿拉伯語和古典阿拉伯語，後者是前者的基礎，而阿拉伯人通常不將兩者區分開來。更詳細地說，遊牧民族與定居民族間，鄉村與城市間，屬於不同族群、宗教信仰、社會地位、性別、年齡的人之間，所講的阿拉伯語變體都有所不同；當然這些不同不是絕對的。講阿拉伯語的人經常能根據講話的內容及對象選擇不同的說話方式。例如，遇到不同地區的人時，想證明自己的教育程度時，或者更注重口語時。這在全球化的時代特別明顯。 (zh)

dbo:wikiPageExternalLink

dbo:wikiPageWikiLink

rdf:type

rdfs:comment

Àrab dialectal és el nom genèric que reben les varietats d'àrab parlat, enfront de l'àrab clàssic i la seva derivació, l'. (ca)
Οι αραβικές διάλεκτοι αποτελούν τις διάφορες μορφές της αραβικής γλώσσας ανά τον κόσμο. Τα αραβικά είναι σημιτική γλώσσα της αφροασιατικής οικογένειας η οποία ξεκίνησε στην αραβική χερσόνησο. Ταξινομείται ως η οποία αποτελείται από 30 σύγχρονες μορφές, μαζί με την τυποποιημένη της μορφή. (el)
Die arabischen Dialekte haben sich aus bereits im Altertum diversifizierenden altarabischen Varietäten entwickelt. Die arabischen Nationalgrammatiker, insbesondere der Perser Sibawayhi, überlieferten zahlreiche regionale, umgangssprachliche Abweichungen vom klassischen Arabisch. (de)
La araba lingvo havas multajn variantojn (dialektojn). La multaj variantoj malsamas de la moderna normiga araba lingvo kaj de aliaj arabaj variantoj. La araba lingvo estas diglosia lingvo (miksita lingvo). (eo)
Árabe dialectal es el nombre genérico que reciben las variedades de árabe hablado, frente al árabe clásico y su derivación, el árabe estándar. (es)
アーンミーヤ（アラビア語: اللغة العامية‎、アッ=ルガトゥ=ル=アーンミーヤ「通俗語」）とは、アラビア語の口語であり、文語であるフスハーの対義概念である。 (ja)
아랍어에 있어서 암미야(اللغة العَامِّيَّة, 알루가툴 암미야, 구어 통속어)는 문어에 해당하는 현대 표준 아랍어(푸스하)와의 대비 개념으로 구어체에 속하는 일련의 언어(방언)들을 가리키는 용어이다. 아랍어는 지리적 위치 또는 생활 문화에 따라 다수의 방언이 존재한다. 중세 이후 푸스하에서 여러 방언이 분화되어 구어로서의 푸스하는 사멸되었다. 따라서, 암미야와 푸스하의 관계는 유럽 언어권에서 로망스 제어와 그 근간이 되는 라틴어, 혹은 근대 인도 제어와 산스크리트와 유사하다 볼 수 있다. 학자에 따라서는 몰타어를 아랍어의 암미야로 분류하기도 한다. 몰타어는 로망스 어군에서 많은 단어를 차용하며, 라틴 문자 표기를 사용하나, 아랍어의 일종이다. 현재 존재하는 아랍어의 암미야는 크게 마그레브 아랍어, 이라크 아랍어(메소포타미아 아랍어), , 수단 아랍어, 이집트 아랍어, 여섯 종류로 나뉜다. (ko)
Разновидности (диалекты) арабского языка (араб. اللهجات العربية‎) — многочисленные варианты арабского языка, распространённые среди арабоязычных жителей земного шара. Современные диалекты арабского языка подразделяются на пять групп — аравийская, месопотамская, сиро-палестинская, египетская и магрибская группы диалектов. В эти группы не включаются изолированные диалекты на периферии арабского мира, которые распространены среди узкой группы людей и находятся на грани исчезновения. Все эти разновидности довольно сильно отличаются как друг от друга (диалекты из различных региональных групп могут быть взаимонепонятными), так и от стандартного для арабского мира литературного арабского языка, который является продолжением классического «языка Корана». (ru)
阿拉伯語變體（語言或方言）主要存在於六種不同區域，包括半島阿拉伯語、美索不達米亞阿拉伯語、黎凡特阿拉伯語、埃及阿拉伯語、馬格里布阿拉伯語和蘇丹阿拉伯語。阿拉伯語本身是源自阿拉伯半島的一種閃米特語族的語言。各變體間的最大差別是不同地區的口語。例如，北非的阿拉伯语使用者无法与来自黎凡特地区和海湾地区的人沟通。若細分，各國家、以至於各城市、各村莊都有不同的變體。另一重要的差別是口語與書面語的區別。口語用於幾乎所有日常對話，而書面語用於書面及經準備的講話。阿拉伯人的母語是當地流行的口語，而書面語則在學校學習。書面語本身也分為現代標準阿拉伯語和古典阿拉伯語，後者是前者的基礎，而阿拉伯人通常不將兩者區分開來。更詳細地說，遊牧民族與定居民族間，鄉村與城市間，屬於不同族群、宗教信仰、社會地位、性別、年齡的人之間，所講的阿拉伯語變體都有所不同；當然這些不同不是絕對的。講阿拉伯語的人經常能根據講話的內容及對象選擇不同的說話方式。例如，遇到不同地區的人時，想證明自己的教育程度時，或者更注重口語時。這在全球化的時代特別明顯。 (zh)
اللهجات العربية، وتسمى كذلك العامية أو الدارجة، تشير إلى لهجات اللغة العربية غير المعيارية، بخلاف العربية الفصحى، حيث يوجد عادة ازدواج لغوي بين الناطقين بها، فتمثل الفصحى اللهجة العليا ذات المكانة العالية، وتمثل اللهجات المحلية اللهجة السفلى. يوجد تنوع كبير في اللهجات العربية، وبدرجات متفاوتة من الوضوح المتبادل، وتوجد فروق كبيرة في المفردات والصوتيات والقواعد. تصنف اللهجات العربية في عدة أسر لهجات حسب المنطقة، وهي لهجات شبه الجزيرة العربية، والشامية، والمغاربية، والنيلية، والعراقية، ومع ذلك فتختلف اللهجات في نفس المنطقة حسب الموقع، وأسلوب الحياة (بين المدنيين والقرويون والبدو)، والدين، والعرق، والقبيلة. (ar)
L'arabe dialectal (العربية الدّارجة, al-ʿarabiyyah ad-dārijah) est un terme qui recouvre les dialectes arabes, résultant d'une interférence linguistique entre la langue arabe et les langues locales ou voisines, à l'issue d'un processus d'arabisation ou d'une influence culturelle quelconque due principalement à la colonisation, aux mouvements migratoires, au commerce, et plus récemment aux médias. (fr)
Ada sejumlah varietas (atau dialek atau bahasa vernakular) bahasa Arab. Bahasa Arab itu sendiri merupakan bahasa Semit yang termasuk dalam rumpun bahasa Afro-Asia yang berasal dari Semenanjung Arab. Beberapa organisasi, seperti Ethnologue dan Organisasi Standardisasi Internasional, menganggap kira-kira 30 varietas bahasa ini sebagai bahasa yang berbeda sementara yang lainnya, seperti Perpustakaan Kongres Amerika Serikat, menganggap semuanya sebagai dialek bahasa Arab. (in)
The varieties (or dialects or vernacular languages) of Arabic, a Semitic language within the Afroasiatic family originating in the Arabian Peninsula, are the linguistic systems that Arabic speakers speak natively. There are considerable variations from region to region, with degrees of mutual intelligibility that are often related to geographical distance and some that are mutually unintelligible. Many aspects of the variability attested to in these modern variants can be found in the ancient Arabic dialects in the peninsula. Likewise, many of the features that characterize (or distinguish) the various modern variants can be attributed to the original settler dialects. Some organizations, such as SIL International, consider these approximately 30 different varieties to be different languag (en)
Della lingua araba esistono molte varietà che vengono chiamate solitamente dialetti, nell'accezione di "lingua vernacolare prevalente nell'uso informale presso ciascuna comunità". L'arabo è una lingua semitica, sottogruppo della famiglia afro-asiatica, che ha avuto origine nella penisola arabica. È classificato come macrolingua che comprende trenta varietà moderne, compresa la lingua standard (fuṣḥa). (it)
Dialekty języka arabskiego rozciągają się na całym obszarze świata arabskiego, ale występują także poza obszarem, gdzie dominuje język arabski (mowa o tzw. „wyspach języka arabskiego). Istnieją dwa rodzaje podziału dialektów: systemowy – na dialekty beduińskie i ludności osiadłej (miejskie i wiejskie), oraz geograficzny. Na rozwój dialektów arabskich duży wpływ miały różne substraty – na terenie Bliskiego Wschodu substratem stał się głównie aramejski, w mniejszym stopniu także języki kananejskie, a w Afryce – języki berberyjskie. (pl)
As variantes (ou dialetos ou vernáculos) do árabe são os sistemas linguísticos que os falantes de árabe, uma língua semítica dentro da família afro-asiática originária da Península Arábica, falam nativamente. Há variações consideravelmente de região para região, com graus variados de inteligibilidade mútua (e alguns são mutuamente ininteligíveis). Muitos aspectos da variabilidade atestada nessas variantes modernas podem ser encontrados nos antigos dialetos árabes da península. Da mesma forma, muitos dos recursos que caracterizam (ou distinguem) as diversas variantes modernas podem ser atribuídos às línguas originais des antigos povos ou colonos. Para algumas organizações, como a Ethnologue e a Organização Internacional de Padronização, as aproximadamente 30 variantes da língua árabe são de (pt)

rdfs:label

لهجات عربية (ar)
Àrab dialectal (ca)
Arabische Dialekte (de)
Αραβικές διάλεκτοι (el)
Arabaj variantoj (eo)
Árabe dialectal (es)
Varietas bahasa Arab (in)
Arabe dialectal (fr)
Dialetti arabi (it)
アーンミーヤ (ja)
아랍어의 언어변이형 (ko)
Variantes do árabe (pt)
Dialekty języka arabskiego (pl)
Разновидности арабского языка (ru)
Varieties of Arabic (en)
阿拉伯語變體 (zh)

owl:sameAs

is dbo:wikiPageRedirects of